ว้าวุ่น [In My Heart]
ออมอนี่cake
21) ตอน 20 (ลงเพิ่มเพราะบางคนอ่านตอน 20 ไม่ได้)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 20 ♥
“พี่ฟางๆ พี่ฟางว่าแก้วมันจะโกรธหรือเปล่าถ้ามันรู้ว่าเราสองคนก็มีส่วนเอี่ยวด้วย เรื่องวันนี้อ่ะ?” วันนี้มีเรื่อง
เกิดขึ้นมากมายทั้งก่อนขึ้นคอนฯช่วงคอนฯและหลังเลิกคอนฯไตรภาคีเดย์ของแก้วใจจริงๆ แฝดน้องจอมเซี้ยวปรึกษาแฝดพี่หน้าหวานด้วยความกังวล
ถ้าแก้วมันจับได้...เฟย์ตายแน่ T^T….
“ยายแก้วต้องแต๊งกิ้วเรา เชื่อดิ่” แฝดพี่เอ่ยตอบน้องไปด้วยท่าทีมุ่งมั่น ถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะดูน่านอยด์ใส่ แต่ในความหมายลึกๆของการกระทำทั้งหมด จริงๆแล้ว พวกเธอกำลังช่วยให้เพื่อนได้เปิดรับความรักของเพื่อนชายคนสนิทและมีโอกาสเผยความรู้สึกของตนเองที่มีต่อเขาเช่นกัน
“นอนเหอะ พี่รู้สึกตะหงิดๆว่าวันพรุ่งนี้จะมีอะไรๆให้เราต้องเวียนหัว แต่คิดว่าไม่ใช่เรื่องยายแก้วแน่ๆ”
ฟางบอกน้องสาวที่ตอนนี้มัวแต่วุ่นอยู่กับ BB ของตัวเอง ซึ่งดูสภาพแล้วอีกนานกว่าจะหลุดจากภวังค์ของโลกออนไลน์ รู้สึกสังหรณ์ใจเล็กๆว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับตัวเองและน้องสาว
...ยากเกินจะข่มตาหลับได้...
@@@@@@@@
“ไปคอนโดกัน บอกพี่กิ่งว่าพรุ่งนี้มีประชุมที่บริษัทไม่อยากไปสาย ขอไปค้างที่คอนโด” โทโมะเอ่ยขอ
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่กิ่งมันด่าเอา ดึกแล้วนะ” แก้วใจปฏิเสธพัลวัน นานๆเธอจะกลับมาค้างที่บ้าน ยังนั่งไม่ถึง
2 ชั่วโมงเลย จะให้หนีกลับไปนอนที่คอนโด ต้องโดนด่าแน่ๆ ไหนจะนาฬิกาข้างฝาที่บอกเวลาเกือบๆเที่ยงคืนนี่อีกล่ะ
“ก็ให้โมะไปส่งไง ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย” ชายหนุ่มยังไม่ลดละความพยายามที่จะอ้อนขอให้หญิงสาวออกจากบ้านในยามวิกาลแบบนี้ เนื่องจากเขายังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ทั้งหมดของการมาหาแก้ว ส่วนพี่สาวของแฟน(?)ก็ตั้งท่าจะไล่ให้กลับท่าเดียว
ชายหนุ่มเสนอความคิด เวลาดีๆแบบนี้ต้องขอชาร์ต จะให้มีอุปสรรคอะไรมาขวางไม่ได้ เขาพึ่งได้บอกความรู้สึกของตนเองออกไป ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะรับเอาไว้แล้ว แต่ยังคงไม่ได้บอกรักเขาตอบกลับมา
...ดังนั้นคืนนี้จะจบแค่นี้เห็นทีคงไม่ได้ คนหล่อไม่ยอมนะครับ หึหึ....
“ก็น่ากลัวตรงที่โมะจะไปส่งเนี่ยแหล่ะ ...แก้วยังไม่ถึง 20 นะ เดี๋ยวก็โดนจับหรอก กลัวป่าว?!” สภาพจิตใจตอนนี้ก็แข็งแรงดีอยู่หรอกนะ ยิ่งได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคนตรงหน้าเธอยิ่งมั่นใจ เขารักเธอๆๆๆ ><~ แต่สภาพร่างกายล่ะ? แค่โดนเขาจูบ ลูบนิดลูบหน่อยแก้วใจก็แทบละลาย ดังนั้นจะให้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกไม่ได้
กลัวใจตัวเอง.....
“ใครจะไปทำอะไรๆกับ....เด็กน้อยได้ลงล่ะครับ ด.ญ.จริญญา ฮะฮะ” โทโมะเอ่ยล้อเลียน พร้อมกับไล่สายตาไปยังชุดนอนของคนรักตรงจุดที่มีโบว์ของหนูมิกกี้ประดับอยู่
อยู่ที่ระดับอกของแก้วใจ....
“ชิ! แก้วไม่เด็กแล้วนะ ไปก็ไปสิไม่เห็นกลัวเลย” อ๊าย.......T^T พูดแบบนี้ได้ไง แก้วใจเป็นแฟนนะ!!!
รีบใช้สองมือน้อยๆของตนกอดอกไว้ และรับเสื้อคลุมสีแดงของโทโมะมาสวมทับชุดนอนมิกกี้เมาส์ตัวโปร่งขาสั้นของตัวเอง ก่อนหยิบไอโฟนกับ BB ใส่กระเป๋า แล้วเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มส่ายศีรษะเล็กๆให้กับคนน่ารักที่บอกว่าไม่เด็กแล้ว ขี้งอนเหลือเกินนะคนเก่ง ปิดไฟให้แล้วเดินตามหญิงสาวออกไป
@@@@@@@@
เมื่อขออนุญาตพี่สาวของตัวเองได้ ก็ขึ้นรถคู่ใจของเพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้แอบเปลี่ยนสถานะเลื่อนจากคนรู้จักกลายมาเป็นคนรู้ใจได้สักครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า แก้วใจก็แกล้งปิดตาหลับไปเสียทั้งอย่างนั้น แม้กระทั่งโทโมะเอื้อมมาดึงมือเล็กๆไปจับไว้ก็ได้แต่นิ่ง ถ้าไม่ยอมเดี๋ยวผีดิบจะรู้ว่าจริงๆแล้วไม่ได้หลับ
“ถึงแล้วครับ ถ้าไม่ตื่นจะอุ้มนะสาวน้อย” โทโมะลงจากรถ เดินวกกลับมาเปิดประตูฝั่งหญิงสาว ปลดเข็มขัดฯให้แล้วโน้มตัวกระซิบข้างๆใบหูเรียว
“แก้วยังไม่ถึง 20 นะ!” สาวน้อยลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็พูดคำๆเดิมที่พูดไปเมื่อก่อนหน้าที่บ้านของตัวเอง เขาจะต้องกลัวใช่ไหมเนี่ย?
“ครับๆ ด.ญ.จริญญาเชิญขึ้นห้องครับ นายวิศวหิวมากขอบอก” ฮิฮิ ดีมากนายวิศว ต้องข่มเอาไว้ก่อน เรื่องอะไรแก้วใจจะยอมกันล่ะ
อะไรนะ!? ด.ญ.จริญญา หรอ อ๊าย.................>o< บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ใช่เด็ก!....
@@@@@@@@
“มีแค่นมกะซีเรียลอ่ะ โมะทานได้เปล่า? อา...แล้วจะอิ่มไหมเนี่ย!?” เอ่ยถามแฟนหมาดๆก่อนแกะซองซีเรียล
แล้วเทนมสดใส่ลงไป
บะหมี่กึ่ง ฯ ของฮิตติดห้องหมดไปตอนไหนก็จำไม่ได้ สงสัยตอนที่ยายเฟย์ย้ายสำมโนครัวมาอยู่ที่นี่คราวนั้นแน่ๆ เฮ่อ...แล้วจะพอทำให้ผีดิบหายหิวได้หรือเปล่าเนี่ย รายนั้นยิ่งกินจุอยู่ด้วย
“ก็ได้ครับ” นมกะซีเรียล? ให้ความรู้สึกของอาหารเช้าคุณหนู 9 ขวบเสียเหลือเกิน แล้วยังจะมาเถียงว่าตัวเองไม่ใช่เด็กอีก แก้วใจของโทโมะ ....
แต่ถึงไม่อิ่ม... เขาก็มีอาหารหวานให้ทานรอบดึกๆอีกนะ คิดถึงตอนที่อยู่ในห้องของหญิงสาวเมื่อสักครู่แล้วก็หิวขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ เผลอลอบเลียริมฝีปากหนาของตัวเองเบาๆก่อนยื่นมือไปรับถ้วยซีเรียลรสช็อกโกแลตกับนมสดอาหารรอบดึกของผู้ใหญ่อย่างจริญญาเดินทางมาถึงแล้ว….
“เล่าให้ฟังบ้างสิ ชีวิตของวิศว เอาแบบฟูลคอสเลยอ่ะ” ไม่ได้ถามฆ่าเวลา หรือยื้อให้ชายหนุ่มตรงหน้าอยู่
กับเธอนานๆ แก้วใจแค่อยากรู้สิ่งที่เป็นเขา...ทั้งหมด ส่วนเธอเองก็ไม่มีอะไรให้ปิดบัง ยินดีที่จะบอกทุกๆอย่างเช่นกัน
@@@@@@@@
“อันตรายน่าดูเหมือนกันนะ นายอ่ะ”
หลังจากเปลี่ยนกันเล่าอัตชีวิต(?)ของกันและกัน แก้วใจเด็กกะโปโลที่ชอบรองเท้าผ้าใบ ไม่ใส่กระโปรง ชีวิตไม่มีอะไรหวือหวา จะมาตื่นเต้นนิดหน่อยก็แค่ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมากับการกระทำที่ทำร้ายหัวใจหล่อๆของผู้ชายตรงหน้า นอกนั้นชีวิตก็แสนจะเบสิคไลฟ์(Basic Life) เหลือเกิน เมื่อเทียบกับเขา
เขา เด็กหนุ่มที่ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อตามความฝันให้เป็นจริง ฝันที่อยากจะเป็นนักเต้นที่โลดแล่นอยู่ในวงการดนตรี ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อสิ่งที่หวัง กว่าจะมายืนตรงจุดนี้เคยเป็นเด็กเร่ร่อนข้างถนนที่ดำรงชีวิตอยู่ด้วยการต่อสู้ ผ่านสังเวียนรบและสังเวียนรักตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 13 จนมาถึงวันแห่งความสำเร็จวันที่เขาได้เป็นนักร้องชื่อดัง ชีวิตพลิกผันชั่วข้ามคืน
แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยังไม่สามารถช่วยลบอดีตที่เคยปวดร้าวได้ ((จะเศร้าไปไหน? -_-”))
จนได้เข้ามาอยู่ในกามิฯ...ดั่งได้พบกับสิ่งที่สวยงามที่สุด อดีตที่โหดร้ายถูกลบเลือนออกไปจากหัวใจในทันทีที่
ได้พบกับเธอ....จริญญา....สิ่งเดียวต่อจากนี้ไปที่จะเป็นดังจุดหมายปลายทางของชีวิตเขา
@@@@@@@@
“กลัวเหรอ?” ถามขึ้นเมื่อเห็นแอ๊กติ้งโอเวอร์ของคนสวยตรงหน้า เมื่อเขาพูดถึง one night stand ที่ผ่านมา
ของตัวเอง อยากรู้ก็บอกเสียจนหมด แม้กระทั่งครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นเพราะคลั่งหญิงสาวตรงหน้า จนต้องหาที่ระบาย
“ไม่มีทางซะหรอก เชอะ!...ง่วงแล้วอ่ะ นอนเหอะ” ไม่กลัวจริงๆ ไม่เคยกังวลเลยว่าบรรดาสาวๆของเขาจะกลับมาทวงสิทธิ์อะไร เวลานี้เขาเป็นของเธอ แก้วรับรู้ได้ว่าโทโมะเฝ้ามองแต่เธอ เขารักแต่เธอและเธอเองก็รักเขามากเกินจะปล่อยให้เขาจากไป
เมื่อก่อนนั้นแก้วไม่เคยมั่นใจ แต่ไม่ใช่เวลานี้...ดวงตาสวยสบสายตาเหยี่ยวอย่างไม่หวั่นไหว อย่าได้หวั่นใจถ้าคิดจะรักแก้ว....ฮะฮะฮะ เอ่ยปากบอกแฟนหมาดๆว่าได้เวลาพักผ่อนสายตาแล้ว เหนื่อยอ่ะ T^T
มือหนาคว้าคนตัวเล็กให้ลงมานั่งที่ตักกว้างบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น เจ้าตัวแสบโวยวายพอเป็นพิธี ดิ้นขลุกขลักพอได้เหงื่อเล็กน้อยก็หยุดดื้อเมื่อเขากระซิบบางอย่างข้างหูสวยๆ
((..เดี๋ยวจะไม่ทำแค่กอดนะเด็กน้อย..))
ฝังจมูกโด่งที่โคนหูสวย ไล่เล็มไหล่เนียนด้วยลิ้นหนาโดยลากผ่านชุดนอนตัวโปร่ง สัมผัสได้ถึงอาการตื่นเต้นปนหวาดกลัวของคนสวย
((..อือ อย่านะ..))
แก้วเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าร้อนฉ่า สีเลือดสดกำลังถูกแต่งแต้มที่พวงแก้มขาวๆ เธอกำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง มือเรียวเล็กกำลังถูกมือหนาไล่ต้อนและยึดเอาไว้ตรงหน้าท้องของตัวเธอเอง พยายามฝืนความรู้สึกต้องการทางร่างกาย แล้วหันกลับมาหาชายหนุ่มด้านหลังก่อนจะตะโกนเสียงดังออกไป...
“แก้วยังไม่ถึง 20 นะโมะ!”
พูดได้แค่นั้น ก็ได้ยินโทโมะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้งในรอบวัน ชายหนุ่มยอมแพ้เด็กน้อยตรงหน้า
เขาจึงแค่โน้มใบหน้าหล่อเข้ามาหาแล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มสีโอรสอ่อนๆ
“รักโทโมะ...หรือเปล่าครับ?”......
ขออภัยสำหรับคนที่อ่านตอน 20 ได้นะคะ ถ้าเน็ตไม่เต่าจะตค่อ ตอน 21 ให้เลยค่ะ
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 20 ♥
“พี่ฟางๆ พี่ฟางว่าแก้วมันจะโกรธหรือเปล่าถ้ามันรู้ว่าเราสองคนก็มีส่วนเอี่ยวด้วย เรื่องวันนี้อ่ะ?” วันนี้มีเรื่อง
เกิดขึ้นมากมายทั้งก่อนขึ้นคอนฯช่วงคอนฯและหลังเลิกคอนฯไตรภาคีเดย์ของแก้วใจจริงๆ แฝดน้องจอมเซี้ยวปรึกษาแฝดพี่หน้าหวานด้วยความกังวล
ถ้าแก้วมันจับได้...เฟย์ตายแน่ T^T….
“ยายแก้วต้องแต๊งกิ้วเรา เชื่อดิ่” แฝดพี่เอ่ยตอบน้องไปด้วยท่าทีมุ่งมั่น ถึงเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะดูน่านอยด์ใส่ แต่ในความหมายลึกๆของการกระทำทั้งหมด จริงๆแล้ว พวกเธอกำลังช่วยให้เพื่อนได้เปิดรับความรักของเพื่อนชายคนสนิทและมีโอกาสเผยความรู้สึกของตนเองที่มีต่อเขาเช่นกัน
“นอนเหอะ พี่รู้สึกตะหงิดๆว่าวันพรุ่งนี้จะมีอะไรๆให้เราต้องเวียนหัว แต่คิดว่าไม่ใช่เรื่องยายแก้วแน่ๆ”
ฟางบอกน้องสาวที่ตอนนี้มัวแต่วุ่นอยู่กับ BB ของตัวเอง ซึ่งดูสภาพแล้วอีกนานกว่าจะหลุดจากภวังค์ของโลกออนไลน์ รู้สึกสังหรณ์ใจเล็กๆว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับตัวเองและน้องสาว
...ยากเกินจะข่มตาหลับได้...
@@@@@@@@
“ไปคอนโดกัน บอกพี่กิ่งว่าพรุ่งนี้มีประชุมที่บริษัทไม่อยากไปสาย ขอไปค้างที่คอนโด” โทโมะเอ่ยขอ
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวพี่กิ่งมันด่าเอา ดึกแล้วนะ” แก้วใจปฏิเสธพัลวัน นานๆเธอจะกลับมาค้างที่บ้าน ยังนั่งไม่ถึง
2 ชั่วโมงเลย จะให้หนีกลับไปนอนที่คอนโด ต้องโดนด่าแน่ๆ ไหนจะนาฬิกาข้างฝาที่บอกเวลาเกือบๆเที่ยงคืนนี่อีกล่ะ
“ก็ให้โมะไปส่งไง ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย” ชายหนุ่มยังไม่ลดละความพยายามที่จะอ้อนขอให้หญิงสาวออกจากบ้านในยามวิกาลแบบนี้ เนื่องจากเขายังไม่บรรลุวัตถุประสงค์ทั้งหมดของการมาหาแก้ว ส่วนพี่สาวของแฟน(?)ก็ตั้งท่าจะไล่ให้กลับท่าเดียว
ชายหนุ่มเสนอความคิด เวลาดีๆแบบนี้ต้องขอชาร์ต จะให้มีอุปสรรคอะไรมาขวางไม่ได้ เขาพึ่งได้บอกความรู้สึกของตนเองออกไป ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะรับเอาไว้แล้ว แต่ยังคงไม่ได้บอกรักเขาตอบกลับมา
...ดังนั้นคืนนี้จะจบแค่นี้เห็นทีคงไม่ได้ คนหล่อไม่ยอมนะครับ หึหึ....
“ก็น่ากลัวตรงที่โมะจะไปส่งเนี่ยแหล่ะ ...แก้วยังไม่ถึง 20 นะ เดี๋ยวก็โดนจับหรอก กลัวป่าว?!” สภาพจิตใจตอนนี้ก็แข็งแรงดีอยู่หรอกนะ ยิ่งได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคนตรงหน้าเธอยิ่งมั่นใจ เขารักเธอๆๆๆ ><~ แต่สภาพร่างกายล่ะ? แค่โดนเขาจูบ ลูบนิดลูบหน่อยแก้วใจก็แทบละลาย ดังนั้นจะให้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกไม่ได้
กลัวใจตัวเอง.....
“ใครจะไปทำอะไรๆกับ....เด็กน้อยได้ลงล่ะครับ ด.ญ.จริญญา ฮะฮะ” โทโมะเอ่ยล้อเลียน พร้อมกับไล่สายตาไปยังชุดนอนของคนรักตรงจุดที่มีโบว์ของหนูมิกกี้ประดับอยู่
อยู่ที่ระดับอกของแก้วใจ....
“ชิ! แก้วไม่เด็กแล้วนะ ไปก็ไปสิไม่เห็นกลัวเลย” อ๊าย.......T^T พูดแบบนี้ได้ไง แก้วใจเป็นแฟนนะ!!!
รีบใช้สองมือน้อยๆของตนกอดอกไว้ และรับเสื้อคลุมสีแดงของโทโมะมาสวมทับชุดนอนมิกกี้เมาส์ตัวโปร่งขาสั้นของตัวเอง ก่อนหยิบไอโฟนกับ BB ใส่กระเป๋า แล้วเดินออกจากห้องไป ชายหนุ่มส่ายศีรษะเล็กๆให้กับคนน่ารักที่บอกว่าไม่เด็กแล้ว ขี้งอนเหลือเกินนะคนเก่ง ปิดไฟให้แล้วเดินตามหญิงสาวออกไป
@@@@@@@@
เมื่อขออนุญาตพี่สาวของตัวเองได้ ก็ขึ้นรถคู่ใจของเพื่อนชายคนสนิทที่ตอนนี้แอบเปลี่ยนสถานะเลื่อนจากคนรู้จักกลายมาเป็นคนรู้ใจได้สักครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า แก้วใจก็แกล้งปิดตาหลับไปเสียทั้งอย่างนั้น แม้กระทั่งโทโมะเอื้อมมาดึงมือเล็กๆไปจับไว้ก็ได้แต่นิ่ง ถ้าไม่ยอมเดี๋ยวผีดิบจะรู้ว่าจริงๆแล้วไม่ได้หลับ
“ถึงแล้วครับ ถ้าไม่ตื่นจะอุ้มนะสาวน้อย” โทโมะลงจากรถ เดินวกกลับมาเปิดประตูฝั่งหญิงสาว ปลดเข็มขัดฯให้แล้วโน้มตัวกระซิบข้างๆใบหูเรียว
“แก้วยังไม่ถึง 20 นะ!” สาวน้อยลืมตาตื่นขึ้นมาได้ก็พูดคำๆเดิมที่พูดไปเมื่อก่อนหน้าที่บ้านของตัวเอง เขาจะต้องกลัวใช่ไหมเนี่ย?
“ครับๆ ด.ญ.จริญญาเชิญขึ้นห้องครับ นายวิศวหิวมากขอบอก” ฮิฮิ ดีมากนายวิศว ต้องข่มเอาไว้ก่อน เรื่องอะไรแก้วใจจะยอมกันล่ะ
อะไรนะ!? ด.ญ.จริญญา หรอ อ๊าย.................>o< บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ใช่เด็ก!....
@@@@@@@@
“มีแค่นมกะซีเรียลอ่ะ โมะทานได้เปล่า? อา...แล้วจะอิ่มไหมเนี่ย!?” เอ่ยถามแฟนหมาดๆก่อนแกะซองซีเรียล
แล้วเทนมสดใส่ลงไป
บะหมี่กึ่ง ฯ ของฮิตติดห้องหมดไปตอนไหนก็จำไม่ได้ สงสัยตอนที่ยายเฟย์ย้ายสำมโนครัวมาอยู่ที่นี่คราวนั้นแน่ๆ เฮ่อ...แล้วจะพอทำให้ผีดิบหายหิวได้หรือเปล่าเนี่ย รายนั้นยิ่งกินจุอยู่ด้วย
“ก็ได้ครับ” นมกะซีเรียล? ให้ความรู้สึกของอาหารเช้าคุณหนู 9 ขวบเสียเหลือเกิน แล้วยังจะมาเถียงว่าตัวเองไม่ใช่เด็กอีก แก้วใจของโทโมะ ....
แต่ถึงไม่อิ่ม... เขาก็มีอาหารหวานให้ทานรอบดึกๆอีกนะ คิดถึงตอนที่อยู่ในห้องของหญิงสาวเมื่อสักครู่แล้วก็หิวขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ เผลอลอบเลียริมฝีปากหนาของตัวเองเบาๆก่อนยื่นมือไปรับถ้วยซีเรียลรสช็อกโกแลตกับนมสดอาหารรอบดึกของผู้ใหญ่อย่างจริญญาเดินทางมาถึงแล้ว….
“เล่าให้ฟังบ้างสิ ชีวิตของวิศว เอาแบบฟูลคอสเลยอ่ะ” ไม่ได้ถามฆ่าเวลา หรือยื้อให้ชายหนุ่มตรงหน้าอยู่
กับเธอนานๆ แก้วใจแค่อยากรู้สิ่งที่เป็นเขา...ทั้งหมด ส่วนเธอเองก็ไม่มีอะไรให้ปิดบัง ยินดีที่จะบอกทุกๆอย่างเช่นกัน
@@@@@@@@
“อันตรายน่าดูเหมือนกันนะ นายอ่ะ”
หลังจากเปลี่ยนกันเล่าอัตชีวิต(?)ของกันและกัน แก้วใจเด็กกะโปโลที่ชอบรองเท้าผ้าใบ ไม่ใส่กระโปรง ชีวิตไม่มีอะไรหวือหวา จะมาตื่นเต้นนิดหน่อยก็แค่ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมากับการกระทำที่ทำร้ายหัวใจหล่อๆของผู้ชายตรงหน้า นอกนั้นชีวิตก็แสนจะเบสิคไลฟ์(Basic Life) เหลือเกิน เมื่อเทียบกับเขา
เขา เด็กหนุ่มที่ต้องข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อตามความฝันให้เป็นจริง ฝันที่อยากจะเป็นนักเต้นที่โลดแล่นอยู่ในวงการดนตรี ทุ่มเทอย่างหนักเพื่อสิ่งที่หวัง กว่าจะมายืนตรงจุดนี้เคยเป็นเด็กเร่ร่อนข้างถนนที่ดำรงชีวิตอยู่ด้วยการต่อสู้ ผ่านสังเวียนรบและสังเวียนรักตั้งแต่อายุยังไม่ถึง 13 จนมาถึงวันแห่งความสำเร็จวันที่เขาได้เป็นนักร้องชื่อดัง ชีวิตพลิกผันชั่วข้ามคืน
แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยังไม่สามารถช่วยลบอดีตที่เคยปวดร้าวได้ ((จะเศร้าไปไหน? -_-”))
จนได้เข้ามาอยู่ในกามิฯ...ดั่งได้พบกับสิ่งที่สวยงามที่สุด อดีตที่โหดร้ายถูกลบเลือนออกไปจากหัวใจในทันทีที่
ได้พบกับเธอ....จริญญา....สิ่งเดียวต่อจากนี้ไปที่จะเป็นดังจุดหมายปลายทางของชีวิตเขา
“กลัวเหรอ?” ถามขึ้นเมื่อเห็นแอ๊กติ้งโอเวอร์ของคนสวยตรงหน้า เมื่อเขาพูดถึง one night stand ที่ผ่านมา
ของตัวเอง อยากรู้ก็บอกเสียจนหมด แม้กระทั่งครั้งสุดท้ายที่เกิดขึ้นเพราะคลั่งหญิงสาวตรงหน้า จนต้องหาที่ระบาย
“ไม่มีทางซะหรอก เชอะ!...ง่วงแล้วอ่ะ นอนเหอะ” ไม่กลัวจริงๆ ไม่เคยกังวลเลยว่าบรรดาสาวๆของเขาจะกลับมาทวงสิทธิ์อะไร เวลานี้เขาเป็นของเธอ แก้วรับรู้ได้ว่าโทโมะเฝ้ามองแต่เธอ เขารักแต่เธอและเธอเองก็รักเขามากเกินจะปล่อยให้เขาจากไป
เมื่อก่อนนั้นแก้วไม่เคยมั่นใจ แต่ไม่ใช่เวลานี้...ดวงตาสวยสบสายตาเหยี่ยวอย่างไม่หวั่นไหว อย่าได้หวั่นใจถ้าคิดจะรักแก้ว....ฮะฮะฮะ เอ่ยปากบอกแฟนหมาดๆว่าได้เวลาพักผ่อนสายตาแล้ว เหนื่อยอ่ะ T^T
มือหนาคว้าคนตัวเล็กให้ลงมานั่งที่ตักกว้างบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น เจ้าตัวแสบโวยวายพอเป็นพิธี ดิ้นขลุกขลักพอได้เหงื่อเล็กน้อยก็หยุดดื้อเมื่อเขากระซิบบางอย่างข้างหูสวยๆ
((..เดี๋ยวจะไม่ทำแค่กอดนะเด็กน้อย..))
ฝังจมูกโด่งที่โคนหูสวย ไล่เล็มไหล่เนียนด้วยลิ้นหนาโดยลากผ่านชุดนอนตัวโปร่ง สัมผัสได้ถึงอาการตื่นเต้นปนหวาดกลัวของคนสวย
((..อือ อย่านะ..))
แก้วเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าร้อนฉ่า สีเลือดสดกำลังถูกแต่งแต้มที่พวงแก้มขาวๆ เธอกำลังจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง มือเรียวเล็กกำลังถูกมือหนาไล่ต้อนและยึดเอาไว้ตรงหน้าท้องของตัวเธอเอง พยายามฝืนความรู้สึกต้องการทางร่างกาย แล้วหันกลับมาหาชายหนุ่มด้านหลังก่อนจะตะโกนเสียงดังออกไป...
“แก้วยังไม่ถึง 20 นะโมะ!”
พูดได้แค่นั้น ก็ได้ยินโทโมะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้งในรอบวัน ชายหนุ่มยอมแพ้เด็กน้อยตรงหน้า
เขาจึงแค่โน้มใบหน้าหล่อเข้ามาหาแล้วจูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มสีโอรสอ่อนๆ
“รักโทโมะ...หรือเปล่าครับ?”......
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
