ว้าวุ่น [In My Heart]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 
 
♥ นิยายเรื่อง   ว้าวุ่น  ตอนที่ 13 ♥
 


“ยายแก้ว....นี่อะไรหลับอีกแล้ว!” ฟางบ่นกระปอดกระแปดเมื่อซ้อมเต้นเสร็จแค่ 5นาที เพื่อนสุดห้าวของเธอก็หลับเป็นตาย แถมเอากระเป๋ามือถือหลุยส์ปิดหน้าปิดตา ข้างกายมี BB วางอยู่
 


“นั่นมันไม่ใช่ของยายแก้วนี่พี่ฟาง?” เฟย์สะกิดเรียกที่สาว เอ่ยปากพูดพร้อมกับหยิบ BB สีขาวข้างกายเพื่อนสนิทขึ้นมากดดูหน้าจอก็เจอรูป...ดอลล่าล์? BB ใครไม่รู้ แต่มีรูปหมายายแก้ว ....

 

แชะ....@kaew_ffk สบายกว่า ((ไฟล์รูป))
 
 

  “ฮะฮะ ยายนั่นตื่นมา เอ็งตายแน่ผีดิบ 5555+  อ๊าก......” เฟย์แอบหยิกเอวเขื่อนเบาๆ(?) ด้วยความเร็วคงที่((ไปกันใหญ่ จะมาฟิสิกส์อะไรแถวนี้))  ในเวลาแบบนี้เธอยังไม่สามารถไว้ใจอะไรได้ ไม่รู้ว่าเพื่อนของเธอจะยังมีอาการเหมือนเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหรือไม่ แค่ให้ฟังจากปากเจ้าพวกนี้ สู้รอดูเจ้าตัวเองเลยดีกว่า
 


พี่นีน่าเข้ามาพูดอะไรนิดหน่อย สำหรับวันพรุ่งนี้ตีม(Theme) LOVE VER จึงอยากให้เด็กๆกลับไปหัดร้องเพลงตัวเองมาให้เรียบร้อย

 
แชะ ....@Tomo_kotic สบายไปน่ะ ((ไฟล์รูป))

 

ภาพชายหนุ่มใส่เสื้อคลุมสีแดง มีหมวกใบโปรดปิดบังใบหน้าถูกอัพลงทวิตเตอร์ 555+ เข้าท่าแฮะแก้วใจ

ใช้เวลาเพียงไม่นาน บรรดาแฟนคลับถึงแฟนไม่คลับก็เข้ามาโพสข้อความกันเป็นแถว

 
 
“แน่ะ แอบเล่นกันอีกแล้วนะคะ” “น่ารักจังเลยพี่โทโมะ” “TK Very Cute >3<” “พี่แก้วแก้แค้นพี่โทโมะหรอคะ ฮิฮิ หวานกันตล้อด....”

 


“หมายความว่ายังไง?” แอบไล่ไปดูข้อความที่แฟนๆทวิตถึงเธอในอินสตราแกรม ทำให้เหลือบไปเห็น

@kaew_ffk สบายกว่า...ชิ!ทำไมต้องมาทำอะไรเหมือนๆกันด้วย คนสวยไม่เข้าใจ?
         

ก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไรต่อไปเหมือนกัน เวลานี้หัวใจโอเคล่ะนะ ได้รู้ว่าเขาไม่ได้มีซัมติงรองกับสาวน้อยคนนั้น ได้รู้ว่าเขารักดอลล่าล์มากมายซะจนต้องเอามาขึ้นหน้าจอ BBได้รู้ ว่าเขาออกจะไม่ได้สนใจกับข่าวของเธอที่เกิดขึ้นเลย หรือจริงๆแล้วเขาไม่ได้คิดกับเธอเกินกว่าคำว่าเพื่อนกันแน่ ?

 

 
 
 
ถึงอย่างนั้นเธอเองก็มีความสุขดี กับการได้แอบมีเขาอยู่อย่างนี้...ใช่ไหม?

 

@@@@@@@@

 

“วันนี้ผมขับเป็นอย่างไรบ้างครับ คุณแก้ว” แอบเห็นคุณหนูแก้วหัวเราะร่วนตั้งแต่ขึ้นรถมา ปากบางเอาแต่จ้อๆๆกับคุณเขื่อนเพื่อนสนิท นานๆทีก็เอามือมาบีบจมูกคุณโทโมะ แล้วเร่งเร้าให้คุณหนูเฟย์ถ่ายรูปให้ ดูต่างจากเมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังกับคนละคน


“หือ...พี่สมชายอ่า แก้วไม่เคยบ่นเรื่องฝีมือการขับรถของพี่เลยนะคะ นายเคนตะนู่น บ่นตลอด” โบ้ยไปให้หนุ่มญี่ปุ่นอีกคนที่ตอนนี้หลับตาเอาศีรษะอิงไว้กับไหล่บางๆของสาวตาหยีแก้เมารถ((เกี่ยว?))
 


“ของที่หาย...หาเจอหรือยังครับคุณแก้ว?” เอ่ยปากถาม ในขณะที่สายตายังคงถูกใช้ช่วยในการขับเคลื่อนรถด้วยความระมัดระวัง 

 


“ค่ะ ได้คืนแล้วมั้งคะ ก็อย่างที่พี่บอก...ถ้าหาไม่เจอก็ห้ามตาย ใช่ไหมคะ ^^~”

ปากอิ่มเอ่ยตอบกลับไป แอบเสหน้าไปทางชายหนุ่มที่มีหมวกสีแดงรูปตัว T ปิดหน้าอยู่เล็กน้อย หลับเป็นตายเชียวนะ

 


“..........”

ภายในรถออกจะ งง กับการสนทนาแบบประหลาดๆของนักร้องสาวกับคนขับรถของบริษัทอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่ทันได้ไขข้อข้องใจอะไร รถตู้ก็เคลื่อนตัวมาถึงยังจุดหมายปลายทางเรียบร้อย

 

“คุณโทโมะได้คืนหรือยังครับ...ของที่หายไป?”

เอ่ยถามหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นที่ลงจากรถเป็นคนสุดท้าย ด้วยสีหน้ามีความสุข

 

“กำลังจะได้แล้วครับพี่”

ตอบคำถามด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขเช่นกัน ใช่...เขากำลังจะเจอของที่หายไป หายไปจากหัวใจมานานและในไม่ช้านี้เขากำลังจะได้มันคืน แค่คิดก็มีความสุขแล้ว

 

@@@@@@@@

 
 
 


          การซ้อมพาสสุดท้ายเป็นไปได้ด้วยดี แอบไม่เข้าใจอยู่เหมือนกัน ยายฟางกะนายหมีดำป๊อบปี้ทำไมดูร้องเข้ากั๊นเข้ากัน มงมือก็ไม่ได้จับแต่ยายกระต่ายขี้วีนกลับออกอาการเขินสายตาของเจ้าหมีบ้านั่นแปลกๆ อายม้วนเลยแฮะ! แอบไปพัฒนาความสัมพันธ์กันตอนไหน ทำไมเธอไม่ยักกะรู้?
 


แก้วใจพลาดอะไรไป....

 
 
“ทำไมน้องนีน่าไม่ให้พี่เขื่อน ร้องเพลงคู่บ้างอ่ะครับ” แก้วหันมามองชายหนุ่มหน้ากบ ที่กำลังแอบค้อนพี่สาว(?) ที่ดูแลพวกเขาและควบคุมการแสดงของพาสนี้ด้วย

“ลองระบุชื่อเพลงที่พี่เขื่อนอยากจะร้องสิคะ? เผื่อน้องน่าอยากจะเปลี่ยนคู่” พี่นีน่าทำเป็นเล่นด้วยตามน้ำไป
 
“หนุ่มนาข้าว สาวนาเกลือ?” ป๊อบปี้เสนอ
“นกเขาคู! 555+ ….....ว้าก” แก้วเพื่อนสาวคนสนิทโพล่งขึ้น เลยถูกเขื่อนเข้าประชิดตัว ใช้นิ้วจี๋ไปที่เอวของเพื่อนรัก แก้วจึงร้องลั่นออกมา

“เฮ่ย!” เขื่อนร้องตกใจ เมื่อสาวมาดเท่ห์ไม่ยอมเสียท่าให้ฟรีๆ เธอหันกลับมาโผเข้าหาเขาอย่างแรงทำให้ทั้งคู่ล้มพับไปกับฟูกนิ่ม เฟย์หลับตาปี๋กับภาพติดเรทตรงหน้า ไม่ได้หวงไอกบหรอกนะ แค่เป็นห่วงเพื่อนสนิท

 

ช่วยหันกลับมามองสายตาของผีดิบข้างหลังกันหน่อยเหอะ....-_-"

 

คนสวยนั่งคร่อมทับตัวชายหนุ่มแล้วทำท่าบีบคอ แก้วหัวเราะร่วนอย่างสะใจ….




“...ปึ๊ก...” วางแก้วน้ำในมืออย่างแรง ผละจากไอโฟนในมือแล้วลุกเดินออกไป “เหตุการณ์เหมือนวานนานเปะ” จองเบพูดขึ้นเมื่อโทโมะเดินไปหยุดยืนที่หน้ากระจกทำท่าจะซ้อมเต้น “ต่างตรงที่วันนี้มีตัวซาแดงเพิ่ม...และในมือมันไม่ด้ายถือเสื้อ” เคนตะที่ออกจะมีทักษะในการใช้ภาษาไทยมากกว่าพูดสำทับเพื่อนตัวเองอีกที

“ไม่ต้องมองหน้าฉัน ฉันฟังรู้เรื่อง” เขื่อนหันหน้ามามองสุดที่รักของเขา เกรงว่าหญิงสาวจะไม่เข้าใจภาษาไทยขั้นแอดว๊านซ์ขนาดนี้

“แฮ่....งั้นที่รักบอกเค้าหน่อยสิ ว่ามานซองตัวพูดอาไร? คนหล่อ งง” เขื่อนจนใจจะแปลความจากเพื่อน

ต่างชาติ เพราะครั้งนี้ข้อความมันยาวเกินไป

“เหตุการณ์เหมือนวันนั้นเป๊ะ...ต่างกันตรงที่วันนี้มีตัวแสดงเพิ่ม และในมือมันไม่ได้ถือเสื้อ” มีนเข้ามาช่วยเฟย์เอาไว้ เพราะเห็นว่าจริงๆแล้วสาวเซี้ยวไม่ได้เข้าใจอะไรจริงๆตามที่พูดหรอกเพียงแค่ไม่อยากเสียหน้าเท่านั้นเอง

 

“เด็กๆเลิกเล่นได้แล้ว แก้วกับโทโมะมาทางนี้ คนที่เหลือไปเตรียมตัวซ้อมเพลงจบกับน้องๆอีกห้องนึง” พี่ทีมงานเข้ามาจัดคิว

 

 

@@@@@@@@


 

 

เหตุที่แก้วกับโทโมะยังไม่ได้ซ้อมเพลงบ๊วยในตอนนี้ เพราะเพลงรองบ๊วยเป็นของพวกเขา จึงต้องซ้อมกัน

ก่อน ส่วนในเพลงสุดท้ายนั้น พี่นีน่าจัดที่ไว้ให้ทั้งสองคนแล้ว ซ้อมน้อยกว่าคนอื่นก็ให้ไปยืนคู่กันตรงกลางเวทีก็แล้วกันง่ายดี


“เราจะเอาโซฟาแบบครึ่งตัวขึ้นไปด้วยนะ ให้น้องแก้วเตรียมตัวร้องก่อนในฝั่งขวา ส่วนโทโมะจบเพลง ไม่มีเธอฯ ก็ให้รีบเปลี่ยนเสื้อแล้ววิ่งมานั่งโซฟาในฝั่งซ้าย และโซฟาจะค่อยๆเคลื่อนเข้ามาหากันตรงกลางเวที ตอนร้องก็สามารถแสดงแอ๊กชั่นตามใจเราสองคนก็แล้วกันให้มันดูน่ารักๆ เหมือนใน MV ก็ได้ ได้ฟิลดี...อารมณ์แอบรัก พี่ชอบ^_^” พี่บีฟู เล่าตีมของเพลงให้ทั้งคู่ฟัง พร้อมกับเอามือประกบเข้าหากันเมื่อพูดประโยคสุดท้ายจบ
 


“แล้วตอนนั่งอยู่ตรงกลางเวทีต้องทำยังไงบ้างอ่ะพี่บี” แก้วที่กำลังมัดจุกน้อยๆให้กับผมของตัวเองพูดขึ้น แล้วใช้มือเรียวของตัวเองจี๋พี่บีฟูที่ไม่ได้รู้สึกจั๊กกะจี้แต่อย่างใด

 

 

 

 

โดยมีสายตาเหยี่ยวมองการกระทำต่างๆของสาวมาดเท่ห์คนสวยตลอดเวลา

 

“........................................”
 
 
 
--------------------- ขอบคุณเน็ตความเร็วสูง ณ ในเมืองนครสวรรค์