สืบสวนป่วนรัก

   ขอโทษน่ะที่ฉันไปพบหน้าพวกเธอไม่ได้ ถ้าฉันไปไม่รู้จะไปในฐานะอะไร ฉันไม่กล้าสู้หน้าพวกเธอรวมทั้งพี่

ชายของเธอฟาง ฉันขอฝากจดหมายอีกฉบับหนึ่งนี่ให้พี่ชายของเธอด้วยน่ะ ฉันไม่มีเวลาแล้วฉันจะต้องไปแล้ว ฉัน

ไม่ขออยู่เพื่อให้พวกเธอลำบากใจ แค่ฉันได้เจอหน้าพวกเธออีกครั้งในตอนนั้นฉันก็พอใจ ตอนมาเมืองไทยครั้ง

แรกฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอพวกเธอแต่ดีจริงๆที่ได้เจออีกครั้งแค่นี้ก็พอ ไอเรื่องที่ฉันเป็นนักสืบฉันก็คิดว่าพวกเธอจะ

ไม่มีทางรู้ได้แต่มันก็เกิดเรื่องสะก่อนก็เลยทำให้ความลับของฉันเปิดเผยออกมาจนได้ แย่จริงๆเลยฉันที่ปิืิดความ

ลับไม่อยู่ แต่ก็ดีแล้วแหละที่พวกเธอรู้ฉันจะได้สบายใจ ลาก่อนน่ะทุกคนฉันต้องกลับแล้ว ลาก่อนโชคดีน่ะ

จาก แก้ว

ฟาง    แก้วไปไหนหน่ะ

เฟย์   แล้วกล่องอะไรหน่ะลองเปิดดูสิ    

ฟางก็เลยแกะกล่องดูก็พบว่ามันเป็นไดอารี่ของแก้วที่จะให้โทโมะและก็จดหมายอีกฉบับที่ผูกกันไว้ด้วยริบบิ้นสีขาว

เขื่อน   นี่อยากดูอะว่ามีอะไร

เฟย์   นี่ไม่ต้องฝันเลยเจ้าของไม่ได้ให้เราเขาให้พี่ของฟาง โบ๊ะกระโหลกเขื่อนไปทีนึ่ง

เขื่อน   เขาขอโทษ

ป๊อบ   เป็นไงไอโมะแกคิดว่าจะทำใจได้มั้ยถ้าอ่านจดหมายฉบับนี้

โมะ   ฟางพี่ขอกล่องนี่น่ะพี่จะเอาไปอ่านข้างบนห้อง

ฟาง   ก็ได้ค่ะพี่ ฟางรู้ว่าพี่ไม่อยากให้เห็นน้ำตาลูกผู้ชาย อ่ะเอาไปค่ะ

โมะ   รู้ทันน่ะแก  แล้วโทโมะก็คว้ากล่องไปแล้วก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง

    นี่นายฉันรู้น่ะว่ามันยากที่จะทำใจยอมรับในสิ่งที่เสียไป แต่ฉันก็ไม่อยากจะหลอกลวงพวกนายหรอกแต่มันคือ

ความจำเป็น นายคงไม่ว่าฉันหรอกน่ะที่ฉันมาเพื่อจะสืบข้อมูลนาย ตอนนี้ฉันได้ข้อมูลนายตามที่ต้องการแล้ว

หัวหน้าอยากให้ฉันไปเ้จอกับนายแต่ฉันไม่ไหวจริงๆที่จะไปเจอ ไม่ใช่ฉันรังเกียจหรอกแต่ฉันละอายใจที่จะเจอหน้า

นายในตอนนี้ถ้าฉันพร้อมฉันจะต้องไปเจอนายให้ได้คอยดูเถอะ ลาก่อนน่ะฉันต้องกลับแล้วหล่ะถ้ามีโอกาสนายคง

ได้เจอหน้าฉันแน่ๆ ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าถ้านายรักฉันจริงคงจะรอฉันได้อยู่หรอกน่ะ ถ้ารอได้ก็คงจะดีฉันให้สิ่งสำคัญ

ที่สุดสำหรับฉันกับนายไปแล้ว นี่เป็นของที่ระลึกน่ะเก็บไว้ด้วยถ้าลำบากใจก็โยนมันทิ้งไปส่ะ

    ในจดหมายมีอยู่ 3-4 ลอยที่เป็นลอยเลาะเหมือนมีอะไรหยดใส่ แล้วก็ดูเหมือนว่าข้อความมีอะไรขาดๆหายๆ

ไปบ้าง

โมะ   นี่เธอจะไปแล้วจริงหน่ะหรอ ไดอารี่นี่ฉันไม่มีวันทิ้งมันไปหรอกฉันสัญญาว่าจะเก็บมันไว้จนเธอจะกลับมาหรือ

ไม่ก็ตามจะกี่ปีฉันจะรอ ตอนนี้หน่ะฉันไม่อาจจะรักใครได้อีกแล้วหล่ะนอกจากเธอ

โทโมะเปิดไดอารี่ไปร้องไห้ไปเพราะในนั้นมีแต่ความรู้สึกของแก้วที่เขียนไปด้วยดินสอและปากกา และบางหน้าก็มี

ลอยน้ำตาของเธอเปื้อนไปด้วย และหน้าสุดท้ายที่ดูจะเป็นจดหมายแต่กลับเป็นภาพแห่งความทรงจำที่ดีที่สุดของ

แก้ว