Strike สาวหล่อน่ารัก ปะทะ โหดวายร้ายสุดเท่

~เนื่องจากตอนนี้มีคนๆนึงกำลังว้าวุ่นในใจ จะทนเก็บคำๆนั้นเอาไว้ได้นานแค่ไหนไม่รู้เลย~
"แก้ว แก้ว รับโทรศัพท์ดิ หนวกหู"
ยัยเฟย์สะกิดฉันแล้วบอกให้รับโทรศัพท์
ใครมันโทรมาฟระ บังอาจมากที่มารบกวนเวลานอนของแก้วใจ มันไม่ได้ตายดีแน่
 
"โหล"
ฉันกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิด
 
(นี่ ทีหลังรับโทรศัพท์อ่ะ พูดให้มันเพราะๆหน่อย แม่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่จำ )
 
"ก็ กะ แก้ว หลับอยู่อ่ะม๊า"
 
(นี่แกอยู่ไหน)
 
"อยู่มหาลัยไงม๊า ถามแปลกๆนะม๊าเนี่ย ฮ่าๆๆ"
 
(อยู่มหาลัยแล้วหลับได้ไงห๊ะ ไม่ตั้งใจเรียนอีกแล้วใช่มะ นี่แกอยู่ปี1แล้วนะ โตแล้ว หัดทำตัวให้มันเหมือนลูกบ้านอื่นเขามั่ง คำว่ากุลสตรีอ่ะรู้จักมั้ย มีลูกสาวอยู่2คนก็เหมือนมีอยู่คนเดียว ฉันยังต้องนอนกลุ้มทุกวันว่าฉันจะได้ลูกเขยหรือลูกสะใภ้กันแน่$&*^%#$!$^*%#**%$##)
ม๊ายังคงบ่นต่อไปอยากจะบอกว่าม๊าพูดเรื่องพวกนี้เป็นรอบที่177แล้วมั้ง
 
(แก้ว แก้ว ยัยแก้ว!!ฟังแม่อยู่รึป่าวเนี่ย)
 
"ฟังอยู่ม๊า ม๊ามีอะไรรึป่าว แก้วคุยนานไม่ได้ จารย์สอนอยู่ เค้าเริ่มมองหน้าแก้วแล้ว"
จริงๆอาจารย์ไม่ได้มองหน้าหรอกเพราะดูท่าว่าเจ๊แกจะมีความสุขกับการได้พ่นน้ำลายใส่ยัยพวกเด็กเรียนแถวหน้าๆจนลืมสังเกตุเด็กละแวกอื่นที่ไปเฝ้าพระอินทร์กันหมดแล้ว- -zZ
 
(แม่จะโทรมาบอกว่า เย็นนี้ให้เลยไปร้าน ไวป้า ที่อยู่แถวๆบ้านก่อน ยังไม่ต้องเข้าบ้าน แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย)
 
"อ่าๆๆ เดี๋ยวแก้วไปนะม๊า แค่นี้นะ จารย์มองหน้าแก้วแล้ว"
เรื่องสำคัญหรอ เรื่องอะไร ช่างเหอะ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญกว่าการไปหายัยเฟย์กะฟางที่ตอนนี้ไปเฝ้าพระอินทร์กันเรียบร้อยแล้ว
 
ตอนเย็น
 
ฉันขับรถเข้ามาจอดในที่จอดรถของร้าน "ไวป้า" ซึ่งถ้าไม่เห็นป้ายชื่อร้าน ทุกคนต้องนึกถึงคำว่า "วัยป้า" แบบนี้แน่นอน- -;
แต่ช่างเหอะ ฉันรีบเดินเข้าไปในร้านแล้วมองหาว่าโต๊ะป๊ากับม๊าอยู่ที่ไหน นั่นไง พอเห็นม๊าฉันก็รีบเดินเข้าไป ที่โต๊ะมีม๊าป๊า เจ๊กิ่ง 2สามีภรรยาที่อายุน่าจะไล่เลี่ยกับป๊าและม๊าของฉัน และผู้ชายหน้าโหดที่อายุน่าจะเท่าๆกับเจ๊กิ่ง
 
"มานั่งนี่มาแก้ว"
ป๊าเรียกฉันแล้วชี้เก้าอี้ว่างๆข้างป๊าตรงข้ามกับไอ้หน้าโหด
 
"เลื่อนเก้าอี้ให้น้องสิโทโมะ"
อ๋อไอ้หน้าโหดนี่ชื่อโทโมะ แม่ของโทโมะบอกให้โทโมะเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง
โทโมะลุกมาเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง โดยไม่พูดอะไรซักคำ
 
"ขอบใจ"
โทโมะเงียบไม่มีเสียงตอบรับ ไอ้บ้าฉันพูดกับแกนะโว้ย แกจะไม่พูดอะไรเลยหรือไง
 
"เอ่อ แก้ว นี่พี่โทโมะ พ่อแล้วก็แม่ของพี่โทโมะ"
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไรป๊าจึงพูดทำลายความเงียบ
 
"สวัสดีค่ะ"
ฉันยกมือไหว้พ่อและแม่ของโทโมะ
 
"หนูแก้วนี่มารยาทดีนะ"
แม่ของโทโมะชมฉัน แอร๊ยยย เขิน><
 
"ฮ่าๆๆ"
ป๊าม๊าเจ๊กิ่งพร้อมใจกันหัวเราะ อะไรหัวเราะทำไมกัน ชิ
 
"เอาล่ะ เข้าเรื่องดีกว่า"
พ่อของโทโมะซึ่งดูเหมือนเพิ่งจะมีบท พูดขึ้น
 
"ที่เรียกมาวันนี้คือ พ่อจะบอกว่า จะให่โทโมะกับหนูแก้วหมั้นกัน"
 
"ฮ้าาา!!!"
ฉันกับโทโมะที่นั่งอมขี้ฟันมานานร้องขึ้นพร้อมกัน มันไม่จริงใช่มั้ย ใครก็ได้ช่วยบอกที่ว่าพ่อของโทโมะแค่เล่าเรื่องตลกให้ฉันฟัง
 
"พ่อว่าจะให้เราสองคนหมั้นกันไปก่อน หมั้นปุ๊ปก็ไปอยู่คอนโดเดียวกัน พ่อเตรียมไว้ให้แล้ว พอเรียนจบปั๊ปก็แต่งกันเลยดีมั๊ย"
ทำไมคุณลุงพูดโครตง่ายอย่างงี้อ่ะ เดี๋ยวปุ๊ปเดี๋ยวปั้ป เคยถามฉันบ้างมั้ย 
 
ปัง!!"ไม่ แก้วไม่มีวันหมั้นกับไอ้ตุ๊ดหน้าโหดนี่เด็ดขาด"
ฉันตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นโวยวาย
 
ปัง!!"ใช่ ผมก็ไม่มีวันหมั้นกับยัยทอมนี่แน่นอน"
ไอ้หน้าโหดตบโต๊ะตามฉันแล้วยังบังอาจมาหาว่าฉันเป็นทอมอีก 
 
"นี่ๆ ใจเย็นๆนะทั้งสองคนเลย"
เจ๊กิ่งที่ดูจะได้สติก่อนคนอื่นๆพูดไกล่เกลี่ยให้ฉันกับโทโมะใจเย็นๆส่วนบรรดาพ่อแม่ยังคงนั่งอ้าปากค้างให้แมลงวันหัวเขียวเข้าไปทำคลอดแล้วหลายราย เอิ่ม จะตกใจอะไรกันนักกันหนาเนี่ย- -
 
"ป๊ากับม๊าเตรียมการไว้แล้ว ไม่หมั้นไม่ได้"
ฮะ ป๊าม๊าจะทำอะไรเคยคิดจะปรึกษาฉันบ้างมั้ยเนี่ย โอ๊ย ปวดตับโว๊ยยย
 
"แต่ผมกับยัยทอมนี่ไม่ได้รักกัน จะหมั้นกันได้ยังไง"
ไอ้หน้าโหดพูดถูกใจไทยแลนด์&แก้วใจมากเลย
 
"หน่าอยู่ด้วยกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละ ปกติเค้าต้องแต่งก่อนแล้วค่อยอยู่ด้วยกัน แต่แกสองคนได้รับสิทธิพิเศษอยู่ก่อนแต่งเลยนะ ฮ่าๆๆ"
ฉันควรจะดีใจใช่มั้ยที่ได้รับไอ้สิทธิพิเศษนี่อ่ะ- -"
 
"ไม่!!ทุกคนดูปากผมให้ดีๆนะ ผม ไม่ หมั้น!!"
ไอ้หน้าโหดพูดเน้นทีละคำด้วยสีหน้าจริงจังแล้วเดินออกนอกร้านไปเลย
 
"และแก้วขอให้ทุกคนดูปากแก้วให้ชัดๆนะ แก้ว ไม่ หมั้น เหมือนกัน"
พูดเสร็จฉันก็เดินออกมานอกร้านและกำลังเดินไปที่รถ แต่ก็มีรถสปอร์ตคันนึงขับมาด้วยความเร็ว
 
"โอ๊ย"
มันเฉี่ยวฉันล้ม แล้วก็ผ่านไปโดยที่ไม่มีการจอดดูเลยว่าคนที่มันเฉี่ยวจะเป็นยังไง แต่ฉันแอบเห็นหน้าคนขับแวบๆนะ และฉันคิดว่าฉันจำไม่ผิดแน่นอน ไอ้โทโมะหน้าโหดนั่น     หน็อยเฉี่ยวแล้วหนีหรอ อย่าให้เจออีกครั้งนะ นายโดนดีแน่
 
 
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของไรเตอร์(และอาจเป็นเรื่องสุดท้าย) ยังไงก็เม้นให้ด้วยนะ พิมพ์ผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วย
รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊ฟๆๆ