Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 30.
 
 
กริ๊ง กริ๊ง~ 
นั่งหน้าเครียดกันอยู่นาน เสียงโทรศัพท์บ้านโทโมะก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวแม่รับเอง”คุณป้าที่เห็นว่าธามไทกำลังจะลุกขึ้นไปรับ จึงพูดขึ้นมาก่อน แล้วเดินไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ บ้านไทยยานนท์ค่ะ”
“ห๊ะ! จริงหรอ...แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่นั่นหรือเปล่า...โอเคๆ ขอบคุณมากที่โทร.มาบอก”แล้วคุณป้าก็วางโทรศัพท์ลง
“มีอะไรค่ะ/ครับ”ฉัน เกล และธามไทถามคุณป้า
“พนักงานที่ร้านโทรมา..บอกว่าโทโมะอยู่ที่ร้าน”ร้านที่ว่า คือหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวไทยยานนท์นั่นเอง
“แล้วทำไมหน้าเครียดกว่าเดิมอีกล่ะแม่”ธามไทถาม นั่นสิ หลังจากรับโทรศัพท์คุณป้าก็หน้าเครียดมากกว่าเดิมซะอีก
“คือพนักงานบอกว่า...โทโมะดื่มหนักมาก..บอกว่าจะมาส่งก็ไม่ยอม”พอได้ฟังคำบอกของคุณป้าทุกคนก็หน้านิ่วคิ้วขมวดกันยกใหญ่
“แก้วจะไปหาโทโมะ!”ฉันโพล่งขึ้นเสียงดัง
“แก้ว จะไปยังไงลูก”
“ให้ธามไทไปด้วยก็ได้ค่ะ”ฉันพูดแล้วหันไปมองหน้าธาม ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับ
“เกลไปด้วยค่ะ”
“งั้นแม่ไปด้วยลูก”
“แม่รออยู่ที่นี่นะครับ”ธามไทบอกคุณป้า
 
“ไปกัน”ธามไทมาพร้อมกับกุญแจรถ คาดว่านะ
“อื้ม”
 
 
:::Thaiyanont Beverage:::
 
 
“พี่ชายอยู่ไหน”พอเข้ามาข้างในธามไทก็ถามพนักงานอย่างเร่งรีบ
“อยู่ด้านในครับ”
“ขอบใจ”แล้วพวกเราทั้งสามก็เข้ามาด้านในตามที่พนักงานบอก
 
 
พลั่ก 
ฉันผลักประตูให้เปิดออก และฉันก็พบกับคนที่ฉันเป็นห่วงมาก นั่งอยู่โซฟากลางห้อง บนโต๊ะมีขวดเหล้าเกลื่อนเต็มไปหมด
 
“มาทำไม”โทโมะเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“พี่ทำบ้าอะไรอยู่ว่ะ!!!”ธามไทเดินเข้าไปกระชากแก้วในมือโทโมะออก แล้วเทเหล้าในแก้วลงพื้นตรงหน้า อย่างไม่คิดเสียดาย
“อย่ายุ่ง!! กลับไปซะ!”ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกทั้งนั้น น้ำตาก็จะไหลแหล่ไม่ไหลแหล่
เกลที่ยืนอยู่ข้างก็บีบมือฉันอย่างให้กำลังใจ ฮึก ไม่ไหวแล้ว ทำไมฉันถึงได้อ่อนแอขนาดนี้
 
 
“โทโมะ! เลิกดื่มได้แล้ว!”ฉันเดินเข้าไปแย่งขวดเหล้าจากมือโทโมะที่ทำท่าว่าจะกระดกเข้าปาก
“บอกว่าอย่ายุ่งไง!!!!”โทโมะแผดเสียงดังด้วยความโมโห ซึ่งเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
“นายอย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้ได้มั้ย..ฮึก”
“หึ! ง่ายไปมั้ง กลับไปได้ล่ะ”
“ไม่กลับ ถ้าโทโมะไม่กลับ แก้วก็ไม่กลับ”
และไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของโทโมะ เขาก็ดื่มไปเรื่อยๆ ฉันได้แต่มองอย่างทำอะไรไม่ได้
 
 
~ ฉันไม่รักเธอแล้วเนี่ยจบมั้ย.... ~
เสียงโทรศัพท์ของธามไทดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะกดรับสาย
 
“ครับ...ห๊ะ!!..ได้ๆ ผมจะรีบไป..ครับๆ”
“มีไรธาม”เกลถามทันทีที่ธามไทวางสายไป
“แม่..แม่หน้ามืดแล้วก็เป็นลม”
“งั้นก็แย่ดิ รีบกลับเลย”
“พี่รู้จักห้องนอนใช่มั้ย?”ธามไทพูดจบก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปพร้อมกับเกล  ทำไมทิ้งฉันไว้คนเดียวแบบนี้!!
 

“ทำไมไม่กลับไป”หลังจากที่เงียบอยู่นานโทโมะก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
ฉันไม่ตอบ แล้วยืนกอดอกมองโทโมะ ที่ตั้งท่าว่าจะยกแก้วดื่มอีกครั้ง ไอ่พวกขวดที่เกลื่อนพื้นอยู่เนี่ยยังไม่พออีกหรือไง!  ฉันเดินเข้าไปหาโทโมะแล้วแย่งแก้วในมีของเขามาถือไว้
“ทำบ้าอะไรห๊า!!!!”
“อร่อยนักหรือไงดื่มอยู่ได้.....อ้วกกกกก~”ฉันดื่มเหล้าในแก้วนั้น แล้วตามาด้วยเสียงอ้วกของฉัน โชคดีที่คว้าถังขยะได้ทัน ไม่งั้นเกลื่อนพื้นแน่
“ยัยบ้า!! ดื่มไม่เป็นแล้วดื่มทำซากอะไรว่ะ!”โทโมะพูดอย่างโมโห  ฉันลุกขึ้นพยายามจะทรงตัวให้อยู่ เอ๋? ดื่มไปนิดเดียวเองทำไมมันมึนๆ แบบนี้ล่ะ โลกหมุนติ้วๆ ไปหมดเลย และแล้วก็ ปึก!  ฉันล้มลงไปกองกับพื้นโชคดีที่เป็นพรมไม่งั้น เหอๆ หัวแตกแน่  โทโมะมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะพยุงตัวเองขึ้น แล้วเดินตรงมาทางฉัน
“ยัยเด็กอวดเก่ง!”โทโมะเดินมานั่งลงตรงหน้าฉันเข่าข้างหนึ่งยันพื้น อีกข้างชันขึ้น
“ทะ..ทำไม..มันมึนแบบนี้”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“มานี่”โทโมะอุ้มฉันขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนั้น แล้วเปิดประตูอีกห้องหนึ่งเข้าไป ซึ่งมันก็คือห้องนอน เขามีอาการเซๆ แต่ก็ยังทรงตัวได้  พอเข้ามาในห้อง
โทโมะวางฉันลงบนเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์สีขาวที่ตั้งอยู่กลางห้อง
 
“ฉันชักมีอารมณ์แล้วสิ”โทโมะพูดพร้อมกับมองฉัน มองฉันทำไมว่ะ เฮ้ย! ลืมไปว่าฉันยังใส่ยูนิฟอร์มอยู่เลย แล้วกระโปรงมันสั้นด้วย T^T
“ทะ..โทโมะ จะทำอะไร”ฉันกระถดตัวหนีโทโมะที่เดินเข้ามาหาฉันที่เตียงจนตอนนี้แผ่นหลังของฉันชนเข้ากับหัวเตียงซะแล้ว T^T
“อย่าน๊า~ ….อื้อ~”ไม่ทันแล้ว โดนโทโมะจูบไปแล้ว เขาบดจูบแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด
“ยะ...อย่านะ”พอปากได้รับอิสระ ฉันก็รีบท้วงขึ้นพร้อมกับผลักอกเขา แต่เขากลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังมาทำรอยคิสมาร์กที่คอของฉันอีก
“อ๊ะ!”ฉันร้องออกมาเพราะโทโมะเม้มแรงเกินไปแล้ว T^T
“โทโมะ..หยุดนะ..ฮึก”ฉันบอกเขาทั้งน้ำตาแต่ก็ไม่เป็นผลเลย
“โมะเม๊ะ....อย่าทำแบบนี้..ฮึก!” เขาค่อยๆเลื่อนมือไปปลดกระดุมยูนิฟอร์มของฉันออก
“อย่านะ...ฮึก..ฮือ”และฉันก็ปล่อยโฮออกมา โทโมะชะงักนิดหน่อย แค่นิดหน่อยเท่านั้น
“โมะเม๊ะทำแบบนี้...ไม่รักกันแล้วใช่มั้ย...ฮึก”
“แก้ว...”โทโมะละใบหน้าจากหน้าอกของฉัน ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว เขาดูจะตกใจไม่น้อยกับน้ำตาของฉัน
“แก้ว..โมะขอโทษ”โทโมะดึงฉันเขาไปกอด
“ฮึก...ฮือ...โมะเม๊ะใจร้าย โมะเม๊ะไม่รักแก้วแล้ว....ฮือ” ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ
“คนดีของโมะอย่าร้องนะ โมะขอโทษ”โทโมะพูดพลางลูบผมฉันไปด้วย อบอุ่นดีนะ
“แก้วก็ขอโทษนะ ที่ตะคอกใส่โมะเม๊ะ”
“อื้ม แต่ทีหลังอยากทำแบบนั้นอีกรู้มั้ย และก็ห้ามไปแบบนั้นอีกด้วย โทโมะเป็นห่วงมากเลยรู้หรือเปล่า”
“อื้ม รู้แล้ว”
“โทโมะขอโทษนะ..ที่ทำอะไรไม่คิดแบบนั้น”
“แก้วๆ....อ้าวหลับซะแล้ว”
โทโมะจัดท่าให้แก้วนอนสบายๆ แล้วจัดการติดกระดุมให้ แล้วนอนกอดกันจนผล็อยหลับไป
 
---------------------------
 
“เสียงเงียบไปแล้วอ่ะ” เสียงของเกลพูดขึ้นหลังจากแอบฟังอยู่นาน
“สงสัยเคลียร์เสร็จแล้วมั้ง กลับกันเถอะ” แล้วทั้งธามไทและเกลก็เดินออกไป  คนที่โทร.มาไม่ใช่แม่บ้าน แล้วแม่ของเขาก็ไม่ได้เป็นลมด้วย แต่กลับเป็นเพื่อนของเขาที่โทร.เข้ามา  ที่เขาทำแบบนั้นก็เพื่อจะให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกัน ก็เท่านั้น เมื่อแผนประสบความสำเร็จก็ไม่จำเป็นว่าเขาต้องอยู่ จริงไหม?
 
_______________________________________________________________________________
อัพแล้วค่าาาาา
ว๊าา แก้วเกือบโดนขืนใจซะแล้ว
ธามกับเกลก็แสบใช่เล่นนะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะค่าาาา  ฝันดีค่ะ ชุ้บๆ [ฟอ'เฟิร์น]