Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 23.
 
Timethai is talk
       
        มาอยู่กับผมบ้างนะตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วผมไม่รู้จะไปที่ไหน พี่แก้วชวนไปกินไอศกรีมด้วยแต่ผมขี้เกียจก็เลยไม่ไป ไปซื้อรองเท้าใหม่ดีกว่า พอคิดได้ดังนั้นผมก็เดินลงจากตึกเรียนแล้วไปที่ลานจอดเพื่อนที่จะเอารถ วันนี้ผมขับรถมาเองอ่ะนะ 
 
:::ห้าง:::
 
     กว่าจะหาที่จอดรถได้ เล่นเอาซะเหนื่อย  พอเข้ามาในห้างปุ๊บก็ตรงไปยังร้านขายรองเท้าร้านประจำทันที
“หวัดดีครับพี่”ผมทักพี่เจ้าของร้านที่สนิทพอสมควร
“ว่าไงธาม ไม่เห็นหน้านานนะ”พี่คิม เจ้าของร้านพูด
“ช่วงนี้มีเรื่องให้วุ่นเยอะน่ะพี่”
“อืมๆ เลือกตามสบายเลยนะ”
“ครับ”ผมตอบไปแค่นั้น แล้วเดินไปเลือกรองเท้า
 
 
“พี่คิม ผมเอาคู่นี้นะพี่”ผมวางรองเท้าคู่ที่ผมเลืแกลงบนเคาน์เตอร์
 “ตาถึงนะเรา คู่นี้เพิ่งมาเมื่อวานเอง”
“ครับ คู่นี้เท่าไหร่พี่”
“คู่นี้หรอ 8,300 ถ้าเราจะเอาพี่ให้ 8,000” รองเท้าบ้าไรว่ะ แพงชะมัด
“งั้นผมเอาคู่นี้แหละ นี่ครับ”และผมก็ยื่นบัครเครดิตให้พี่คิม
“เรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณพี่ ผมไปล่ะ แล้วจะแวะมาใหม่”
“อืม” แล้วผมก็เดินออกมาพร้อมรองเท้าคู่ใหม่
“ซื้อกระเป๋าหน่อยล่ะกัน”แล้วผมก็เดินเข้าไปในร้านขายกระเป๋าที่อยู่เยื้องๆกัน
 
“พี่ใบนี้เท่าไหร่ครับ”หลังจากที่เลือกอยู่นานก็เจอใบที่ถูกในสักที - -
“3,500 ค่ะ” พนักงาน
“ผมเอาใบนี้ครับ”
“ขอบคุณครับ”ผมรับบัตรเครดิตและกระเป๋าจากพนักงาน
“โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”
 
 
       จะไปไหนต่อดีเนี่ย ไม่อยากกลับเลย รำคาญยัยจอมโวยวายจะตายชัก เมื่อไหร่จะกลับบ้าน    ตัวเองไปก็ไม่รู้  เอ๊ะ! นั่นมันพี่หวายหนิ สวยในดวงใจผมเลย
ทำไมถึงมาเดินอยู่ครเดียวนะ เข้าไปทั้งสักหน่อยดีกว่า นานๆทีจะมีโอกาส ^^’
 
จึก จึก ‘ ผมเอานิ้วไปจิ้มๆที่ไหล่พี่หวาน เขาจะหาว่าผมโรคจิตมั้ยเนี่ย
“อะ...อ้าว น้องธามเองหรอ“เหมือนเธอกำลังจะกรี๊ดนะ
“ครับผมเอง พี่มาคนเดียวหรอครับ”ต้องหาเรื่องคุยครับ โฮะๆ [เสียงหัวเราะร้ายการมาก]
“เปล่าจ้ะ พี่มากับเพื่อนน่ะไม่รู้หายไปไหน”เยี่ยม!
“แล้วทำไมไม่ลองโทร.หาล่ะครับ”ขอให้แบตหมดทีเถอะ! _/\_
“แบตหมดอ่ะจ้ะ”เย๊ส!  ถ้าจะให้ดีขอให้เพื่อนพี่หวายกลับไปแล้วเถอะ
“อ่ะ ผมให้ยืม”แล้วผมก็ยื่นโทรศัพท์คู่ใจให้ไปพี่หวาย ^^
“ขอบคุณนะ >[]<”ว้ากก อย่าทำหน้างั้นสิ จะละลายแล้ว
“เป็นไงบ้างครับ”ผมถามพี่หวายที่ทำหน้าหงอย มีลุ้นแหะ
“เพื่อนพี่มันโดนแฟนลากไปแล้วอ่า แล้วพี่จะกลับยังไง เบอร์ที่บ้านก็ไม่มี”โอ้เย่ เข้าทางเลยแหะ
“ผมไปส่งมั้ยครับ”
“รบกวนเปล่าๆ แต่ไปส่งก็ดีนะ”ฟู่ นึกว่าจะได้กินแห้วซะแล้ว
“ยินดีครับ เดี๋ยวผมขอไปซื้อเค้กก่อนนะครับ”ไม่รอให้พี่หวายตอบ ผมก็คว้าข้อมือของเธอมากุมไว้แล้วเดินไปร้านเค้กร้านโปรด
“ธามชอบกินเค้กด้วยหรอ” (ว่าที่)ที่รักผมถาม
“ก็พอสมควรครับ แต่ผมซื้อไปฝากพี่..”
“โทโมะหรอจ้ะ”ทำไมต้องพูดถึงไอ้พี่ชายปากแข็งของผมด้วยเนี่ย หวงๆ หรือว่าพี่หวายจะชอบพี่ชาย โอ้ย ไม่นะๆ  ถึงจะชอบผมก็จะทำให้พี่หวายรักผมให้ได้คอยดูสิ เพราะผมหล่อและรวยมาก นิสัยดี มารายาทเลิศ รวมๆแล้วเพอร์เฟ็ก ถึงแม้จะปากเสียเล็กน้อยก็เถอะ ผมชนะขาด(?)
“อาฮ่ะ  พี่ชอบพี่ชายหรอ”และแล้วผมก็ตัดสินใจถาม
“เปล่าจ้ะ ^^”ผมคิดไว้แล้วคำตอบมันต้องเป็นแบบนั้นว่าพี่หวายต้องชะ...เฮ้ย   เปล่าจ้ะ เปล่า งั้นก็แปลว่าไม่ได้ชอบอ่ะดิ ^O^
“ครับ งั้นเราเลือกเค้กกันดีกว่านะ พี่เอามั้ย”
“พี่ไดเอตอ่ะ ไว้คราวหน้าล่ะกันนะ^^”คราวหน้า งั้นผมก็มีโอกาส เห็นมั้ยผมบอกแล้วเพราะผมหล่อและรวยมาก [ไม่เกี่ยว]
“ครับ   พี่ครับเอาเอลมอลช็อกโกเค้ก บัตเตอร์วนิลา คอฟฟี่เอลมอล แล้วก็ช็อกโกแลตฟัดจ์ อย่างล่ะชิ้นครับ แล้วก็กีวี่ปั้น 2 แก้วครับ”ผมไม่ได้ซื้อไปให้พี่ชายคนเดียวหรอกฝากพี่สาวข้างบ้านด้วยต่างหาก เมื่อไหร่จะลงเอยกันก็ไม่รู้ เฮ้อ
“รอสักครู่ค่ะ”พนักงาน
“ซื้อเยอะจังนะ”พี่หวาย
“อ่อ ผมซื้อไปเผื่อพี่แก้วด้วยน่ะ”
“ได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 450 บาท ค่ะ ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”และผมกับพี่หวายก็ออกจากร้านมา 
“อ่ะ”ผมยืนแก้วกีวี่ปั้นให้พี่หวายไปแก้วหนึ่ง
“พี่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวผมมา”ผมบอกพี่หวายให้รออยู่ด้านหน้ของห้าง ก่อนที่ตัวเองจะไปเอารถ
 
 
“ขอบใจนะที่มาส่ง ขับรถดีๆล่ะ ^^”นางฟ้าของผมต้องไปซะแล้ว
“ครับ ฝันดีนะครับพี่หวาย”
“เช่นกันจ้ะ บ๊ายบาย”แล้วผมก็ขับรถกลับบ้าน ฝันหวานแน่คืนนี้ >[]<
 
End Timethai is talk
 
       
       หลังจากที่กินไอศกรีมกันเสร็จก็นั่งคุยกันอยู่สักพักก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน  และตอนนี้ฉันก็นั่งแหมะอยู่ที่บ้านโทโมะเพราะโดนเจ้าตัวลากมาน่ะสิ
ย้อนกลับไปเมื่อ 20 นาที ที่แล้ว
 
ก็อกๆ 
“มีไรโมะเม๊ะ มาปืนระเบียงเล่นอีกแล้วนะ” 
“ก็จะมาชวนไปบ้าน พอดีคุณแม่กลับมาแล้ว”เห?
“ไหนบอกว่าไป 2 อาทิตย์ไง”
“ก็มาก่อนกำหนดไงยัยแห้ง”พูดเฉยๆ ก็ได้หรอก ไม่ต้องแถมมะเหงกให้ก็ได้นะ
“ชิ อื้อๆ รอแปปหนึ่งนะ”
“ทำไม”
“จะอาบน้ำ”
“ไม่ต้องอาบหรอกไปตอนนี้แหละ”เหวอ โทโมะมันดึงฉันอ่ะแทบหน้าทิ่มแน่ะ
“ปืนระเบียงเนี่ยนะ -*-“
“ใช่แล้ว เร็วๆสิ ถ้าแม่นมมาเห็นก็ว่ากันพอดี”ก็นะ แม่นมไม่ค่อยชอบให้ปืนเล่นเท่าไหร่กลัวจะตกลงไปแข้งขาหักเอาได้ และแล้วฉันก็ต้องปืนระเบียงไปบ้านโทโมะจนได้
 
และนี่ก็คือเหตุที่ฉันต้องมานั่งอยู่บ้านโทโมะ
“ธามไปไหนมาลูก ทำไมเพิ่งกลับมา”คุณป้าถามธามไทที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับถุงอะไรไม่รู้ 2 ถุง และอีก 2 ถุงที่ฉันรู้เลยว่ามันคืออะไร อ้ากก’ นั่นมันซื้อมาจากร้านเค้กร้านโปรดของฉันเลยนะ ^O^
“ผมไปซื้อของมาน่ะครับ”ธามไทพูด
“อ่อจ้ะ”
“แล้วคุณพ่อล่ะครับแม่”ธาม
“พ่อเขาติดงานน่ะลูก”
“พี่แก้ว อ่ะ แบ่งพี่ชายด้วยนะ”และสิ่งที่ฉันคิดก็เป็นจริง ธามไทยื่นถุงเค้กมาให้ฉัน โฮะๆ แล้วทำไมต้องแบ่งโทโมะด้วยเล่า
“แต้งกิ้วน้องเลิฟ ^O^”
“อ้วน!” - -*
“ปากเสีย เดี๋ยวไม่ให้กินด้วยเลย -3-”
“ได้ไงอ่ะ เฮ นี่มันคอฟฟี่เอลมอลกับช็อกฟัดจ์ขอโปรดเลยนี่นา ไปล่ะนะแก้วใจ”อ้ากก’อีตาโทโมะมันแย่งถุงเค้กฉันไปแล้วอ่ะ แงๆ
“เฮ!! โมะเม๊ะเอาของแก้วคืนมานะ”แล้วฉันก็ไล่โทโมะ - -
“เฮ้อ! เด็กพวกนี่หนิ”คุณป้า
 
 
“แฮ่กๆ เหนื่อยเป็นบ้า แก้วหยุด!!!!”หลังจากที่วิ่งไล่กันอยู่นานก็ถึงกับหอบ -*-  ก็มานั่งสงบนิ่งกันอยู่ที่ห้องครัว แถมยังนั่งแหมะอยู่บนพื้นอีกต่างหาก
“โมะเม๊ะหยิบช้อนให้หน่อยสิ”ฉันบอกโทโมะเพราะเขาอยู่ใกล้มากกว่า
“เอาไปทำไม”ยังจะถามอีก
“กินเค้กไง เร็วๆ”
“ไม่ได้ ต้องกินข้าวก่อนแล้วค่อยดินขนมหวานเข้าใจมั้ยยัยแห้ง”และเป็นอีกครั้งที่โทโมะเขกหัวฉันอีกแล้ว -*-

_________________________________________________________________________________
ธามไทดันชอบหวายซะงั้น - -* แต่ก็ตะ...OxO!!
โทโมะแก้วตอนหน้ามีเฮ(หรือเปล่า)
ถ้าอยากรู้รอตอนหน้าเน้ ชุ้บ ชุ้บ [ฟอ'เฟิร์น]
*อีกสักนิดนิยายเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้ว ^^  '' สงสัยจะพูดมากเกินไป ไปดีกว่า - -*