Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 23.

 

Timethai is talk

       

        มาอยู่กับผมบ้างนะตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วผมไม่รู้จะไปที่ไหน พี่แก้วชวนไปกินไอศกรีมด้วยแต่ผมขี้เกียจก็เลยไม่ไป ไปซื้อรองเท้าใหม่ดีกว่า พอคิดได้ดังนั้นผมก็เดินลงจากตึกเรียนแล้วไปที่ลานจอดเพื่อนที่จะเอารถ วันนี้ผมขับรถมาเองอ่ะนะ 

 

:::ห้าง:::

 

     กว่าจะหาที่จอดรถได้ เล่นเอาซะเหนื่อย  พอเข้ามาในห้างปุ๊บก็ตรงไปยังร้านขายรองเท้าร้านประจำทันที

“หวัดดีครับพี่”ผมทักพี่เจ้าของร้านที่สนิทพอสมควร

“ว่าไงธาม ไม่เห็นหน้านานนะ”พี่คิม เจ้าของร้านพูด

“ช่วงนี้มีเรื่องให้วุ่นเยอะน่ะพี่”

“อืมๆ เลือกตามสบายเลยนะ”

“ครับ”ผมตอบไปแค่นั้น แล้วเดินไปเลือกรองเท้า

 

 

“พี่คิม ผมเอาคู่นี้นะพี่”ผมวางรองเท้าคู่ที่ผมเลืแกลงบนเคาน์เตอร์

 “ตาถึงนะเรา คู่นี้เพิ่งมาเมื่อวานเอง”

“ครับ คู่นี้เท่าไหร่พี่”

“คู่นี้หรอ 8,300 ถ้าเราจะเอาพี่ให้ 8,000” รองเท้าบ้าไรว่ะ แพงชะมัด

“งั้นผมเอาคู่นี้แหละ นี่ครับ”และผมก็ยื่นบัครเครดิตให้พี่คิม

“เรียบร้อยแล้ว”

“ขอบคุณพี่ ผมไปล่ะ แล้วจะแวะมาใหม่”

“อืม” แล้วผมก็เดินออกมาพร้อมรองเท้าคู่ใหม่

“ซื้อกระเป๋าหน่อยล่ะกัน”แล้วผมก็เดินเข้าไปในร้านขายกระเป๋าที่อยู่เยื้องๆกัน

 

“พี่ใบนี้เท่าไหร่ครับ”หลังจากที่เลือกอยู่นานก็เจอใบที่ถูกในสักที - -

“3,500 ค่ะ” พนักงาน

“ผมเอาใบนี้ครับ”

“ขอบคุณครับ”ผมรับบัตรเครดิตและกระเป๋าจากพนักงาน

“โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”

 

 

       จะไปไหนต่อดีเนี่ย ไม่อยากกลับเลย รำคาญยัยจอมโวยวายจะตายชัก เมื่อไหร่จะกลับบ้าน    ตัวเองไปก็ไม่รู้  เอ๊ะ! นั่นมันพี่หวายหนิ สวยในดวงใจผมเลย

ทำไมถึงมาเดินอยู่ครเดียวนะ เข้าไปทั้งสักหน่อยดีกว่า นานๆทีจะมีโอกาส ^^’

 

จึก จึก ‘ ผมเอานิ้วไปจิ้มๆที่ไหล่พี่หวาน เขาจะหาว่าผมโรคจิตมั้ยเนี่ย

“อะ...อ้าว น้องธามเองหรอ“เหมือนเธอกำลังจะกรี๊ดนะ

“ครับผมเอง พี่มาคนเดียวหรอครับ”ต้องหาเรื่องคุยครับ โฮะๆ [เสียงหัวเราะร้ายการมาก]

“เปล่าจ้ะ พี่มากับเพื่อนน่ะไม่รู้หายไปไหน”เยี่ยม!

“แล้วทำไมไม่ลองโทร.หาล่ะครับ”ขอให้แบตหมดทีเถอะ! _/\_

“แบตหมดอ่ะจ้ะ”เย๊ส!  ถ้าจะให้ดีขอให้เพื่อนพี่หวายกลับไปแล้วเถอะ

“อ่ะ ผมให้ยืม”แล้วผมก็ยื่นโทรศัพท์คู่ใจให้ไปพี่หวาย ^^

“ขอบคุณนะ >[]<”ว้ากก อย่าทำหน้างั้นสิ จะละลายแล้ว

“เป็นไงบ้างครับ”ผมถามพี่หวายที่ทำหน้าหงอย มีลุ้นแหะ

“เพื่อนพี่มันโดนแฟนลากไปแล้วอ่า แล้วพี่จะกลับยังไง เบอร์ที่บ้านก็ไม่มี”โอ้เย่ เข้าทางเลยแหะ

“ผมไปส่งมั้ยครับ”

“รบกวนเปล่าๆ แต่ไปส่งก็ดีนะ”ฟู่ นึกว่าจะได้กินแห้วซะแล้ว

“ยินดีครับ เดี๋ยวผมขอไปซื้อเค้กก่อนนะครับ”ไม่รอให้พี่หวายตอบ ผมก็คว้าข้อมือของเธอมากุมไว้แล้วเดินไปร้านเค้กร้านโปรด

“ธามชอบกินเค้กด้วยหรอ” (ว่าที่)ที่รักผมถาม

“ก็พอสมควรครับ แต่ผมซื้อไปฝากพี่..”

“โทโมะหรอจ้ะ”ทำไมต้องพูดถึงไอ้พี่ชายปากแข็งของผมด้วยเนี่ย หวงๆ หรือว่าพี่หวายจะชอบพี่ชาย โอ้ย ไม่นะๆ  ถึงจะชอบผมก็จะทำให้พี่หวายรักผมให้ได้คอยดูสิ เพราะผมหล่อและรวยมาก นิสัยดี มารายาทเลิศ รวมๆแล้วเพอร์เฟ็ก ถึงแม้จะปากเสียเล็กน้อยก็เถอะ ผมชนะขาด(?)

“อาฮ่ะ  พี่ชอบพี่ชายหรอ”และแล้วผมก็ตัดสินใจถาม

“เปล่าจ้ะ ^^”ผมคิดไว้แล้วคำตอบมันต้องเป็นแบบนั้นว่าพี่หวายต้องชะ...เฮ้ย   เปล่าจ้ะ เปล่า งั้นก็แปลว่าไม่ได้ชอบอ่ะดิ ^O^

“ครับ งั้นเราเลือกเค้กกันดีกว่านะ พี่เอามั้ย”

“พี่ไดเอตอ่ะ ไว้คราวหน้าล่ะกันนะ^^”คราวหน้า งั้นผมก็มีโอกาส เห็นมั้ยผมบอกแล้วเพราะผมหล่อและรวยมาก [ไม่เกี่ยว]

“ครับ   พี่ครับเอาเอลมอลช็อกโกเค้ก บัตเตอร์วนิลา คอฟฟี่เอลมอล แล้วก็ช็อกโกแลตฟัดจ์ อย่างล่ะชิ้นครับ แล้วก็กีวี่ปั้น 2 แก้วครับ”ผมไม่ได้ซื้อไปให้พี่ชายคนเดียวหรอกฝากพี่สาวข้างบ้านด้วยต่างหาก เมื่อไหร่จะลงเอยกันก็ไม่รู้ เฮ้อ

“รอสักครู่ค่ะ”พนักงาน

“ซื้อเยอะจังนะ”พี่หวาย

“อ่อ ผมซื้อไปเผื่อพี่แก้วด้วยน่ะ”

“ได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 450 บาท ค่ะ ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”และผมกับพี่หวายก็ออกจากร้านมา 

“อ่ะ”ผมยืนแก้วกีวี่ปั้นให้พี่หวายไปแก้วหนึ่ง

“พี่รอตรงนี้นะ เดี๋ยวผมมา”ผมบอกพี่หวายให้รออยู่ด้านหน้ของห้าง ก่อนที่ตัวเองจะไปเอารถ

 

 

“ขอบใจนะที่มาส่ง ขับรถดีๆล่ะ ^^”นางฟ้าของผมต้องไปซะแล้ว

“ครับ ฝันดีนะครับพี่หวาย”

“เช่นกันจ้ะ บ๊ายบาย”แล้วผมก็ขับรถกลับบ้าน ฝันหวานแน่คืนนี้ >[]<

 

End Timethai is talk

 

       

       หลังจากที่กินไอศกรีมกันเสร็จก็นั่งคุยกันอยู่สักพักก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน  และตอนนี้ฉันก็นั่งแหมะอยู่ที่บ้านโทโมะเพราะโดนเจ้าตัวลากมาน่ะสิ

ย้อนกลับไปเมื่อ 20 นาที ที่แล้ว

 

ก็อกๆ 

“มีไรโมะเม๊ะ มาปืนระเบียงเล่นอีกแล้วนะ” 

“ก็จะมาชวนไปบ้าน พอดีคุณแม่กลับมาแล้ว”เห?

“ไหนบอกว่าไป 2 อาทิตย์ไง”

“ก็มาก่อนกำหนดไงยัยแห้ง”พูดเฉยๆ ก็ได้หรอก ไม่ต้องแถมมะเหงกให้ก็ได้นะ

“ชิ อื้อๆ รอแปปหนึ่งนะ”

“ทำไม”

“จะอาบน้ำ”

“ไม่ต้องอาบหรอกไปตอนนี้แหละ”เหวอ โทโมะมันดึงฉันอ่ะแทบหน้าทิ่มแน่ะ

“ปืนระเบียงเนี่ยนะ -*-“

“ใช่แล้ว เร็วๆสิ ถ้าแม่นมมาเห็นก็ว่ากันพอดี”ก็นะ แม่นมไม่ค่อยชอบให้ปืนเล่นเท่าไหร่กลัวจะตกลงไปแข้งขาหักเอาได้ และแล้วฉันก็ต้องปืนระเบียงไปบ้านโทโมะจนได้

 

และนี่ก็คือเหตุที่ฉันต้องมานั่งอยู่บ้านโทโมะ

“ธามไปไหนมาลูก ทำไมเพิ่งกลับมา”คุณป้าถามธามไทที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับถุงอะไรไม่รู้ 2 ถุง และอีก 2 ถุงที่ฉันรู้เลยว่ามันคืออะไร อ้ากก’ นั่นมันซื้อมาจากร้านเค้กร้านโปรดของฉันเลยนะ ^O^

“ผมไปซื้อของมาน่ะครับ”ธามไทพูด

“อ่อจ้ะ”

“แล้วคุณพ่อล่ะครับแม่”ธาม

“พ่อเขาติดงานน่ะลูก”

“พี่แก้ว อ่ะ แบ่งพี่ชายด้วยนะ”และสิ่งที่ฉันคิดก็เป็นจริง ธามไทยื่นถุงเค้กมาให้ฉัน โฮะๆ แล้วทำไมต้องแบ่งโทโมะด้วยเล่า

“แต้งกิ้วน้องเลิฟ ^O^”

“อ้วน!” - -*

“ปากเสีย เดี๋ยวไม่ให้กินด้วยเลย -3-”

“ได้ไงอ่ะ เฮ นี่มันคอฟฟี่เอลมอลกับช็อกฟัดจ์ขอโปรดเลยนี่นา ไปล่ะนะแก้วใจ”อ้ากก’อีตาโทโมะมันแย่งถุงเค้กฉันไปแล้วอ่ะ แงๆ

“เฮ!! โมะเม๊ะเอาของแก้วคืนมานะ”แล้วฉันก็ไล่โทโมะ - -

“เฮ้อ! เด็กพวกนี่หนิ”คุณป้า

 

 

“แฮ่กๆ เหนื่อยเป็นบ้า แก้วหยุด!!!!”หลังจากที่วิ่งไล่กันอยู่นานก็ถึงกับหอบ -*-  ก็มานั่งสงบนิ่งกันอยู่ที่ห้องครัว แถมยังนั่งแหมะอยู่บนพื้นอีกต่างหาก

“โมะเม๊ะหยิบช้อนให้หน่อยสิ”ฉันบอกโทโมะเพราะเขาอยู่ใกล้มากกว่า

“เอาไปทำไม”ยังจะถามอีก

“กินเค้กไง เร็วๆ”

“ไม่ได้ ต้องกินข้าวก่อนแล้วค่อยดินขนมหวานเข้าใจมั้ยยัยแห้ง”และเป็นอีกครั้งที่โทโมะเขกหัวฉันอีกแล้ว -*-

_________________________________________________________________________________

ธามไทดันชอบหวายซะงั้น - -* แต่ก็ตะ...OxO!!

โทโมะแก้วตอนหน้ามีเฮ(หรือเปล่า)

ถ้าอยากรู้รอตอนหน้าเน้ ชุ้บ ชุ้บ [ฟอ'เฟิร์น]

*อีกสักนิดนิยายเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้ว ^^  '' สงสัยจะพูดมากเกินไป ไปดีกว่า - -*