Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 2
"แก้ว ขึ้นตึกเถอะ โมะเมื่อยขาจะแย่แล้ว"โทโมะบอกพร้อมกับทำหน้ายู่ น่ารักชะมัด -///-
"อืม ไปสิ"ฉันตอบแล้วเราทั้งสองคนก็เดินขึ้นตุกเรียนไป
ห้องเรียน
ตอนนี้ในห้องเรียนก็มีเสียงคุยกันเจือแจ้วอาจเป็นเพราะคิดถึงกันเนื่องจากปิดเทอมนาน หรือเพราะต้องการ
ที่จะอวดของใช้หรือเครื่องประดับกันก็ไม่รู้ เพราะห้องนี้ส่วนใหญ่จะมีแต่ลูกคุณหนูคุณนายทั้งนั้น แต่จะมีแค่ไม่มีกี่คน
ที่สอบชิงทุนได้
"ฟางงงงงงง"เสียงฉันเองแหละหลังจากมี่สอดส่องสายตาหาเพื่อนสุดเลิฟอีกคนก็เจอเสียทีนั่งอยู่กับไอ้หมีซะด้วย
พอฉันตะโกนเรียกฟางทำให้ผู้หญิงในห้องหันมามองไม่ใช่เพราะอะไรแต่เป็นเพราะคนที่ยืนอยู่ข้างฉันต่างหาก
"กรี๊ดดด โมะขาของหวายแล้ว หลบไปสิย่ะยัยทอม"หน๊อย! ยัยหวายบ้าบังอาจมาว่าฉันเป็นทอมหรอย่ะ
ถึงฉันจะเป็นแบบนี้แต่ก็ไม่ใช่ทอมนะเว้ย
"กี่ขาล่ะจ้ะหวายจ๋า"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดัดจริตสักนิดหนึ่ง แล้วเดินไปหาฟางและป๊อปปี้
"แก้ว ช่วยด้วย โมะกลัว"เสียงโทโมะตะโกนตามหลังมา และตามด้วยเสียงหัวเราะของใครหลายๆคน
จนหวายปล่อยมือที่เกาะแขนโทโมะออกแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ส่วนโทโมะก็เดินมาทางพวกฉัน
"ยัยแก้วคิดถึงแกจัง"ฟางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วกอดฉัน
"คิดถึงแกเหมือนกัน"ฉันพูดแล้วกอดตอบ
"ยัยแก้วคลายกอดของเธอออกจากแฟนฉันนะ"ป๊อปปี้บอก แต่ฉันกลับกอดแน่นยิ่งขึ้น จนโทโมะดึงฉันออกจากฟาง
"กอดนิดเดียวเองท่านประธานก็ทำเป็นหวงไปได้"ที่ฉันเรียกป๊อปปี้ว่าท่านประธามก็เพราะว่าชุดของเขาไงล่ะ
ชุดก็จะเหมือนกับของโทโมะที่เนกไทมีเข็มกลัดรูปดาวปักอยู่ อ๊ะ ลืมบอกไปของฉันก็โทโมะก็มีนะ
เพราะพวกเราเป็นคณะกรรมการนักเรียน ป๊อปปี้เป็นประธานนักเรียน โทโมะเป็นรองประธาม ฟางเป็นเลขานุการ
ส่วนฉันเป็นผู้คุมกฏของโรงเรียน โรงเรียนนี้เป็นของครอบครัวป๊อปปี้ด้วยล่ะ
"นิดเดียวก็ไม่ได้ครับผมหวงนะครับท่านผู้คุมกฏ"ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงประชดแล้วยังมาทำหน้ากวนอีก
"ไอ้หมี!!!"ฉันตะโกนพร้อมกับชี้หน้าป๊อปปี้
"เฮ้ย!! หยุดได้แล้วครูเดินมานู่นแล้ว"หยุดสิค่ะ ใครจะอยากตายล่ะ ถ้าไม่หยุดนะมีหวังฟางได้ฆ่าฉันแล้วป๊อปปี้
ทิ้งไปแล้วแน่ๆ แล้วฉันกับโทโมะก็เดินกลับไปนั่งที่ ที่อยู่ข้างหน้าโต๊ะของป๊อปปี้และฟาง
"นักเรียนเคารพ"พอครูเดินเข้ามาในห้องหัวหน้าห้องก็สั่งทำความเคารพ
"สวัสดีครับ/ค่ะ"นักเรียนทุกคน
"สวัสดีจ้ะ เอาล่ะ วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาด้วยนะ"นี่มันปีสุดท้ายแล้วนะยังมีมาใหม่อีกหรอ
"ปีสุดท้ายแล้วยังจะมีเด็กใหม่มาอีกหรอครับ"นายแว่นพูดยังกะรู้ว่าฉันคิดอะไรงั้นแหละ
"จ้ะ เพื่อไม่เสียเวลา พิมประภาเข้ามาสิจ้ะ"พอครูพูดจบก็มีผู้หญิงผิวขาว ตาโต จัดว่าน่ารักเลยล่ะเดินเข้ามา
แต่โทโมะดูจะอึ้งๆไปนะ
"วู้ววว น่ารักจัง ชื่ออะไรคร้าบบ"เสียงพวกผู้ชายพากันแซวยัยน่ารักคนนั้น
"สวัสดีชื่อพิม"ชื่อพิมหรอ ก็น่ารักดีหนิ แต่ดูโทโมะมองพิมสิ แถมยังยิ้มซะหวานเยิ้มอีก ชิ!
"พิมประภาเธอไปนั่งที่ว่างก็แล้วกันนะ"พอครูบอก พิมก็เดินมาที่แถวโต๊ะของฉัน โต๊ะแถวนี้มันเต็มหมดแล้วหนิเดิน
มาทำไมกัน(ว่ะ) แถมยังหยุดอยู่ที่โต๊ะของฉันอีกด้วย แล้วดูโทโมะมองยัยพิมสิ โอ้ยย หงุดหงิด!
"เธอไปนั่งที่อื่นได้ไหม ฉันขอนั่งตรงนี้"พิมพูดด้วยน่ำเสียงที่อ่อนหวานจนดูว่าเสแสร้งยังได้
"แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ"ฉันถาม ก็มันจริงหนิ ฉันนั่งตรงนี้ตั้งนานแล้วนะ
"ก็ฉันอยากนั่งตรงนี้ โมะค่ะพิมขอนั่งตรงนี้นะค่ะ"ทำไมยัยนั่นต้องเรียกโทโมะแบบนั้นด้วย แล้วไปรู้จักกันได้ไง
"แก้ว นี่พิมแฟนโมะเอง แก้วช่วยไปนั่งที่อื่นได้มั้ย"เหมือนโดนมีดกรีดลงที่กลางอกเลยแหะ เขาเห็นยัยนั่นดีกว่า
ฉัน ใช่สิเขาเป็นแฟนกันหนิฉันมันก็แค่เพื่อน ฉันไม่พูดอะไรหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปนั่งข้างๆกับเควินเพื่อนร่วยห้อง
ของฉัน ซึ่งโต๊ะที่เควินนั่งจะอยู่ข้างๆโต๊ะของป๊อปปี้และฟาง แต่อยู่คนล่ะแถวก็แค่นั่น ส่วนด้านหน้าก็จะมีหวายและ
เพื่อนของเธอนั่งอยู่
"อ้าว แก้วมานั่งตรงนี้ได้ไงอ่ะ"เควินถามฉัน
"โดนแย่งที่น่ะ"ฉันพูดแล้วมองไปทางโทโมะแล้วยัยพิม หึ! สวีทกันจริงนะ ฉันขอถอนคำพูดที่ว่ายัยนั่นน่ารัก
ทีเถอะ
"หรอ ดีจังเควินจะได้มีเพื่อนคุย"เควิน
"ทำไมล่ะ"ฉันถาม ก็สงสัยนี่นา
"เพราะเขาคิดว่าเควินจนล่ะมั้ง"เควินเข้ามาเรียนที่นี่ได้เพราะสอบชิงทุนเขาเรียนเก่งสุดยอดเลยล่ะ
"คิดว่า ? งั้นก็แปลว่าเควินปลอมตัวมาหรอ O[]O!"ฉันพูดพร้อมกันทำตาโต
"แก้วเก่งจัง"อ้าว ถูกด้วยแหะ ฉันแค่พูดเล่นเองน้าา
"ที่เควินปลอมตัวมาเพราะเควินอยากรู้ว่าจะมีใครคุยกับเควินหรือจริงใจกับเควินหรือเปล่า แต่มันก็ไม่มีเลยสักคน
คงจะมีแค่ป๊อปปี้ฟางแล้วก็แก้วล่ะมั้งที่คุยกับเควิน"เขาคงเห็นว่าฉันทำหน้า งง ล่ะมั้งเลยอธิบายให้
"อ่อ ถึงเควินจะไม่ได้รวยแก้วก็คุยอยู่แล้วล่ะ ^_^"ฉันพูดแล้วฉีกยิ้มกว้าง แต่การกระทำของแก้วทำให้ใครบาง
คนถึงกับไม่พอใจ
ปัง
โทโมะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะแรงๆจนทุกคนถึงกับสะดุ้ง
'เป็นอะไรของเขานะ' ได้แต่คิดในใจไม่ได้ถมอะไรออกไป
"จริญญา"ครูจะเรียกทำไมเนี่ย ถึงจะแอบบ่นแต่ก็เดินออกไปอยู่ดี แล้วฉันจะบ่นเพื่อ? - -
"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"ฉันถาม
"ครูฝากเธอดูแลเจ้าชายด้วยนะ"เจ้าชาย ใครชื่อเจ้าชายเด็กใหม่อีกคนหรอ
"ใครชื่อเจ้าชายหรอค่ะ"ฉันถาม ก็มันไม่รู้นี่นา
"ไม่มีใครชื่อเจ้าชายหรอกจ้ะ แต่ว่ามีเจ้าชายอยู่ที่นี่"เอาซะ งง ครูขาจริญญาไม่เก็ต
"แล้วใครกันล่ะค่ะที่เป็นเจ้าชาย"ฉันถาม
"ก็เควินไงจ้ะ"พระเจ้า!! O[]O
"ห๊ะ!!!! เควินเป็นจะ...."ฉันยังพูดไม่ทันจะได่้จบครูก็รีบเอามือมาตระครุบปากฉันไว้
"เบาๆ สิจริญญา"ครูดุฉันอ่ะ เควินเดินมาทำไมเนี่ยฉันทำตัวไม่ถูกนะ
"เรียกเราหรอแก้ว"เวรแล้วไงยัยแก้วเอ้ยย
"อะ เอ่อ คะ คือ เรา"โอ้ยย ต้องพูดยังไงเนีย
"คงจะรู่แล้วสินนะ ทำตัวตามสบายเถอะ :)"เควินพูดแล้วยิ้ม
"ตะ แต่ว่า"ฉัน
"ไม่มีแต่"แง จพูดเสียงเรียบทำไมฉันกลัวนะ
"ก็ได้"ฉันตอบ เควินไม่พูดอะไรเพียงแค่ส่งยิ้มมาให้เท่านั้น
"ครูฝากด้วยนะจริญญา"ครูพูด
"ค่ะครู"
กลับไปนั่งที่ได้แล้วไป แล้วอย่าเผลอไปบอกใครล่ะเข้าใจมั้ย"ครูพูด โหดขนาดนี้ใครจะกล้าบอกล่ะค่ะครู
"เข้าใจแล้วค่ะ"พอฉันพูดจบครูก็โบกมือให้เป็นเชิงบอกว่าให้ไปได้แล้ว
"โอ้ยยยย"...................
 
_________________________________________________________
โอ๊ะ เควินเป็นเจ้าชาย O[]O  แต่จริญญาของเราเป็นอะไรนะร้องซะเสียงดังเลย
ถ้าอยากรู้ต้องติดตามตอนต่อไปน๊า ไม่โหวตไม่ว่าช่วยเมนต์ให้หน่อยล่ะกันนะ ^__^