Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 18.

Tomo is talk

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~

“ทางนั่นไปเร็ว”ผมพูดแล้วรีบวิ่งไปทางต้นเสียงของเสียงกรี๊ดนี้

“เฮ้ย!! ทำอะไรว่ะ!!”ผมตะโกนออกไป เมื่อภาพที่ผมเห็นคือภาพผู้ชายคนหนึ่งกำลังคลอเคลียกับเพื่อนของผม! ให้ตายสิ ผมอยากจะกระโดดเข้าไปฆ่ามันให้ตายคามือเลยจริงๆ

“มึงยุ่งอะไรว่ะ เฮ้ย! พวกมึงมานี่ดิ”ไอ้ดั้งหักมันพูดกับพวกผม ก่อนจะตะโกนเรียกใครบางคนมา

“เสร็จแล้วหรอครับลูกพี่”ไอ้สองตัวที่เพิ่งออกมาพูด

“ยังโว้ย จัดไอ้สามตัวนี้ที”ไอ้ดั้งหักสั่งลูกน้องของมันมาจัดการพวกผม คิดผิดซะแล้ว

“ป๊อปกับธามไปจัดการลูกน้องมัน ส่วนฉันจะไปช่วยแก้วเอง”ผมบอก

ตุ้บ ผัวะ ป้าบ ~

ร่างของพวกมันทั้งสามคนอยู่ในสภาพปางตาย - - หลังจากที่ทั้งเตะทั้งต่อย

กว่าจะจัดการพวกมันได้ก็เหนื่อยเอาการอยู่ แถมผมยังพลาดโดนหมัดมันไปตั้งสองที

“โทโมะ~”แก้วเรียกชื่อของผมด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า แต่ผมกลับยืนนิ่งเฉยแถมยังเบือนหน้าหนีเธอีกต่างหาก ผมมันบ้าจริงๆทั้งที่อยากจะเข้าไปกอดเธอ แต่กลับยืนนิ่ง ผมไม่ได้รังเกียจเธอเลยนะ แต่ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร

“ปะ..ป๊อปปี้~”แก้วเรียกชื่อของป๊อปปี้แทน เธอมองผมด้วยสายตาแห่งความเจ็บปวด ผมคงดูไม่ผิดใช่มั้ย

“แก้วเป็นไงบ้าง”ป๊อปปี้กับธามไทช่วยกันพยุงร่างของแก้วขึ้น ส่วนแก้วก็ใช้มือน้อยๆของเธอกำเสื้อที่ฉีกขาดไว้แน่น

“ฮึก ฮือ”แก้วร้องไห้แล้วซุกหน้าของกับอกของป๊อปปี้ส่วนป๊อปปี้ก็กอดร่างของเธอไว้

ให้ตายสิ! ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายอย่างนี้ เหมือนหัวใจมันค่อยๆลดจังหวะการเต้นลงช้าๆ เจ็บ!! ผมคงรักเธอแล้วใช่มั้ย

“แก้วไม่เป็นอะไรแล้วนะ”ป๊อปปี้ก็ยังคงพูดปลอบแก้วอยู่

“พี่ป๊อปนี่มันก็ดึกแล้วพาพี่แก้วไปพักดีกว่านะ”ธามไท

“อืม แก้วๆ อ้าวหลับซะแล้ว”

“ไอ้โมะ ไอ้โมะ ไอ้เชี่ยโทโมะ!!”ผมหันไปตามเสียงเรียกของป๊อปปี้

“มีไรว่ะ”ผมถาม ก่อนจะแอบมองร่างของแก้ว

“ช่วยอุ้มแก้วกลับบ้านที ฉันกับธามจะไปรับสองสาวว่ะ”ไอ้ป๊อปพูดแล้วค่อยๆประคองร่างของแก้วให้ผละออกจากอกของมัน

“ฝากถือเด๊ะ”ผมยื่นแจ็ตเก็ตของผมให้ธามไทถือ แล้วผมก็ช้อนตัวของแก้วขึ้นมาอุ้มไว้

“คลุมให้ด้วย”ผมสั่ง แล้วธามไทก็เอาแจ็ตเก็ตมาคลุมร่างของแก้วไว้

“ฉันไปล่ะ  ไปธาม”แล้วไอ้ป๊อปกับธามไทก็เดินออกไป

....*....*....*

“ป้าครับ ช่วยไปเช็ดตัวให้แก้วที”ผมบอกกับป้าแม่บ้านหลังจากที่ผมวางเธอไว้บนเตียงในห้องของเธอ

“ค่ะๆ คุณหนู”แม่บ้านตอบ ส่วนผมก็เดินขึ้นไปรอบนห้องของแก้ว

ก๊อกๆ

“เชิญครับ”

“ป้ารบกวนคุณหนูช่วยออกไปก่อนไดนะค่ะ”และผมก็เดินออกจากห้องแก้วแล้วเข้าไปที่ห้องของผมแทน

“อาบน้ำก่อนล่ะกัน”ผมพูดกับตัวเองและเดินเข้าห้องน้ำไป

20 นาทีผ่านไป ผมออกมาจากห้องมาก่อนจะรีบแต่งตัวแล้วรีบเดินไปห้องข้างๆ ป่านนี้แม่บ้านคงจะเช็ดตัวให้เสร็จแล้ว

“เสร็จแล้วใช่มั้ยครับ”ผมถามแม่บ้านที่กำลังเก็บกะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนู

“ค่ะ คุณหนู”แม่บ้านพูดแล้วเดินออกไป  ส่วนผมก็เดินมานั่งบนเตียงของเธอ

ก็อกๆๆ

“โทโมะแก้วเป็นไงบ้าง”ฟางเคาะประตูสามทีก่อนจะเปิดพรวดเข้ามาทั้งที่ผมยังไม่ได้เอ่ยปากอะไรด้วยซ้ำ ป๊อปปี้ ธามไท และเกล ก็เดินตามฟางเข้ามา

“อย่างที่เห็น”ผมพูดแล้วมองร่างของแก้ว ที่ขาของแก้วมีทั้งรอยแผลและรอยช้ำที่แขนก็ด้วย ใบหน้าสวยก็มีรอยช้ำจากการโดนตบทำให้ดูบวมนิดๆ และที่คอของเธอ ก็มีรอยแดงอยู่ ถึงมันจะไม่ได้เป็นวงกว้างแต่มันก็ทำให้ผมอยากจะฆ่าคนที่ทำกับเธอ

“สมน้ำหน้า”อยู่ๆ เกลก็พูดขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองหน้าเกลรวมทั้งผมด้วย

“ทำไมเกล/เธอพูดแบบนี้”ป๊อป ฟาง ธามและผมพูดพร้อมกัน

“เอ่อ เกลสมน้ำหน้าพวกผู้ชายกลุ่มนั้นน่ะค่ะ”

“แถ!”ธามไท เมื่อไหร่สองคนนี้จะคุยกันดีๆบ้างก็ไม่รู้

“โทโมะฝากดูไอ้แก้วด้วยนะ ฟางไปนอนกันเถอะนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนที่เกลจะโวยวายแล้วก็ลากฟางออกไป

“ผมไปล่ะนะพี่ ส่วนเธอมานี่!!”แล้วไอ้ธามก็ลากเกลไปอีกคน ตอนนี้ในห้องก็เหลือแค่ผมกับแก้วแค่สองคน แล้วผมก็เดินไปหยิบเบาะรองนั่งในห้องของแก้วมาวางไว้ข้างเตียงแล้วผมก็นั่งลงบนเบาะก่อนจะเลื่อนมือไปกุมมือของแก้วไว้ แล้วเอาคางเกยกับขอบเตียง

“เมื่อไรจะตื่นนะ”ผมพูดทั้งที่ยังกุมมือแก้วอยู่

“ฮ้าว~ ถ้ายังไม่ตื่นโมะจะนอนแล้วนะ”ว่าแล้วผมก็ฟรุบหน้าลงบนเตียงของแก้วมือก็ยังกุมไว้อยู่

End Tomo is talk

อื้อ~ ฉันครางออกมากกะว่าจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองแต่ดันยกไม่ขึ้น ทำให้ฉันต้องลืมตาขึ้นมามองสาเหตุที่ทำให้มือของฉันยกไม่ขึ้น และฉันก็พบกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ที่หล่อมากกกกก[เว่อร์]และคนนั้นก็คือ โทโมะ นั่นแหละ นอนแบบนี้ไม่ปวดแย่หรือไง

“โทโมะ โทโมะ”ฉันพูดพร้อมกับใช้มืออีกข้างเขย่าตัวของโทโมะเบาๆ

“อื้อ~ ตื่นแล้วหรอแก้ว”

“อื้ม ปล่อยมือนะ”แล้วโทโมะก็ปล่อยมือฉัน

“จะไปไหน”โทโมะถามเมื่อเห็นว่าฉันเดินลงจากเตียง

“แก้วจะไปอาบน้ำ โทโมะปล่อยสิ”แล้วโทโมะก็ค่อยๆปล่อยมือฉันออก ส่วนฉันก็เดินเข้าห้องน้ำไป

...*...*...*...

“แก้ว แก้ว!!!”โทโมะตะโกนเรียกฉันแต่ฉันก็ไม่ตอบ

“แก้ว เป็นอะไรหรือเปล่าเข้าไปนานแล้วนะ แก้วๆ”โทโมะยังคงตะโกนเรียกฉันต่อ

“แก้ว...”

“ทะ..โทโมะ แก้วไม่ได้เป็นอะไร..ฮึก”ฉันพยายาม พยายามไม่ให้เสียงสะอื้นมันเล็ดลอดออกมาแต่มันก็ไม่สำเร็จ

“แก้ว แก้วเปิดประตูให้โทโมะนะ แก้วร้องไห้ทำไม”โทโมะถามอย่าร้อนรน

“มะ..ไม่”

“ถ้าแก้วไม่เปิด โมะจะพังประตูเข้าไปนะ”ฉันยังคงเงียบ

ปัง~

และแล้วเขาก็ทำอย่างที่พูด

“แก้ว ไปนั่งใต้ฝักบัวทำไม ไหนว่าจะอาบน้ำไง เดี๋ยวก็ไม่สบายพอดีหรอก ถูตัวจนแดงหมดแล้ว”โทโมะพูดรัวๆแล้วเดินเข้ามาหาฉัน

“โมะเม๊ะ อย่าเข้ามาใกล้แก้วเลยนะ”

“ทำไม ทำไมแก้ว”โทโมะชะงักเท้าแล้วพูดขึ้น

“แก้ว แก้วมันน่ารังเกียจ..ฮึก”

“ไม่เลยแก้ว โมะไม่เคยรังเกียจแก้วเลยนะ”แล้วโทโมะก็เดินเข้ามาพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้น

“ฮึก..โทโมะ”ฉันพูดแล้วโพล่เข้ากอดโทโมะส่วนโทโมะก็กอดตอบ

“ไม่ร้องนะ”โทโมะพูด ส่วนฉันก็เงยหน้ามองโทโมะ และเราทั้งสองสบตากัน เหมือนมีแรงดึงดูดทำให้หน้าของฉันและโทโมะเลื่อนเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ จนริมฝีปากของเราทั้งสองชนกัน

“อื้อ ~”ฉันครางออกมาเมื่อโทโมะสอดลิ้นของเขาเข้ามาในโพรงปากของฉัน

“ทะ..โทโมะ”เมื่อปากเป็นอิสระฉันก็ท้วงขึ้นพร้อมกับผลักอกของโทโมะเบาๆ เขาเลื่อนปากลงไปที่ซอกคอของฉัน เขาจะทำอะไร ถ้าไม่รักก็อย่าทำแบบนี้สิ

“อ๊ะ! ~”ฉันร้องออกมาเมื่อโทโมะดูดเม้มที่ซอกคอของฉัน

“อื้ม~ โมะลบรอยให้แล้ว ^^”เขาพูดพร้อมกับฉีกยิ้ม ให้ตายสิ!

“>///<”ฉันไม่พูดอะไรเพียงแค่ก้มหน้าเขินเท่านั้น เขินจะตายขัก หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ เลย

_______________________________________________________________________________

อ้ากก'เกลน่าจับมาตบให้ปากแตกไปเลย!!

มีลบรอยให้ด้วย แต่งเอาเขินเอง >///<

......[ฟอ'เฟิร์น]