Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 11.
 
“แล้วเธอเห็นว่าฉันเอาเท้าไปลูบท้องเธอหรือไงห๊ะ!”
“พอได้แล้ว เธอไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องผู้หญิงคนนี้”โทโมะพูดขึ้น ทำให้พิมลดมือลงจากที่เธอง้างมือจะตบฉัน คิดผิดเสียแล้ว!
“ทำไมคุณพูดแบบนี้ เราเป็นแฟนกันนะ”เราเป็นแฟนกันนะ เหอะ! ฉันได้ยินเขาบอกว่า อดีตนะ - -
“อย่าพูดว่าเราเป็นแฟนกันอีก เพราะต่อจากนี้คุณและผมก็แค่’คนเคยรู้จัก’”พอโทโมะพูดจบเขาก็จูงมือฉันออกมาจากห้องนั้น  ฉันได้ยินเสียงยัยพิมกรี๊ดด้วยล่ะ
        ฉันไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปแม้แต่คำเดียว เฮ้อ ฉันจะพูดยังไงดีนะ และฉันก็ทำได้เพียงเดินไปตามแรงที่โทโมะจูงมือฉันไป จะไปไหนของเขานะ แล้วเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าร้านซึ่งมีป้ายเขียนว่า Cafe’ In Love
อ๊ะ! นี่มันร้านไอศกรีมที่มาเปิดใหม่นี่นา ถึงโรงเรียนเพิ่งจะเปิดเทอมแต่ฉันก็มากินไอศกรีมแถวนี้บ่อยๆ แต่ยังไม่เคยมากินร้านนี้เลย
กรุ๊งกริ๊ง 
        พอเปิดประตูเข้ามาในร้านเสียงโมบายที่แขวนอยู่ตรงประตูก็ดังขึ้น ภายในร้านตกแต่งได้น่ารักมากเลยล่ะ ฉันชอบร้านนี้จังแหะ
“คาเฟ่อินเลิฟยินดีต้อนรับค่ะ”พนักงานในร้านคนหนึ่งกล่าวทักทาย ฉันได้แต่ส่งยิ้มไปให้
“คู่รักใช่มั้ยค่ะ เชิญทั้งสองที่โซนคู่รักได้เลยนะค่ะ”เฮ้ย ไม่ใช่นะ ไม่ใช่คู่รักนะ
“มะ....”
“ครับ”ง่ะ ฉันยังพูดไม่จบโทโมะก็แทรกขึ้นเสียก่อน พี่พนักงานยิ้มให้ก่อนจะเดินไปยังโซนคู่รักอะไรนั่น ส่วนโทโมะก็จูงมือฉันไปด้วย - -*
“รับอะไรดีค่ะ”พอมาถึงโต๊ะพี่พนักงานก็ถามทันที
“หนูเอาวาฟเฟิลช็อกโกแลตคาราเมลลาวา บลูเบอรี่สมูตตี้ บราวนี่เค้ก พุดดิ้งสตรอเบอรี่ แค่นี้ก่อนก็แล้วกันค่ะ”ฉันสั่งกับพนีกงาน แต่ทำไมโทโมะเงียบจัง
“โมะเม๊ะ กินไรอะ แก้วสั่งให้”ฉันถามเขา
“แก้วกินเถอะ โมะไม่หิว”ง่ะ งั้นต้องใช้สูตรนี้
“เอ่อ พี่ค่ะ ขอโทษนะค่ะ หนูไม่เอาแล้วค่ะ”ฉันบอกพี่นักงานแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“แก้ว จะไปไหน”แล้วโทโมะก็ถามขึ้น
“ก็โมะเม๊ะไม่กินหนิแล้วจะกินทำไมล่ะ ให้กลับบ้านยังดีกว่าอีก”ฉันบอกเขาพร้อมกับทำหน้างอนๆ
“เอ่อ พี่ครับงั้นผมขอสตรอเบอรี่เชอร์เบทก็แล้วกันครับ แล้วที่สั่งไปเมื่อกี้ก็เอามาด้วยนะครับ”สำเร็จ ฮ่าๆ โทโมะนี่ชอบกินสตรอเบอรี่มากเลยล่ะ
“ค่ะๆ น่ารักจังเลยนะค่ะ เอาใจแฟนด้วย” -///-
“ครับ”โทโมะพูดแล้วยิ้มละลายใจไปให้ ชิ! ดูสิพี่พนักงานคนแทบจะละลายกลายเป็นของเหลวไปในทันที ก่อนจะเดินออกไป
“นี่ โมะเม๊ะ! ปล่อยให้พี่เขาพูดแบบนั้นได้ไงห๊ะ!”แล้วฉันก็หันไปว่าเขา หึ้ม! ทำเป็นเงียบนะ    เชอะ! ไม่สนก็ได้ แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมรอไอศกรีม
“มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ให้รอนานนะค่ะ”ไม่นานไอศกรีมก็มาเสิร์ฟ
“ว้าว! น่าทานจัง”ฉันพูดออกมาเมื่อพี่เขาวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะ
“ทานให้อร่อยนะค่ะ”แล้วก็เดินออกไป ฉันก็จัดการกินของตรงหน้า อย่างเอร็ดอร่อย
     เวลาผ่านไปไม่นานฉันก็ทานทุกอย่างจนหมด พอเงยหน้าขึ้นมาก็ทำให้หงุดหงิดไม่น้อยกับคนตรงหน้า ที่เอาแต่นั่งเหม่อลอย เขี่ยๆมันอยู่นั่นแหละไอศกรีมน่ะ
“คิดไรอยู่”ฉันถามโทโมะ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ...ความเงียบ
“โทโมะ โทโมะ!!!!”ฉันตะโกนเสียงดังเขาก็ไม่หันมามอง  คงคิดเรื่องยัยพิมสินะ
“นี่ถ้ายังเงียบอยู่แบบนี้แก้วจะกลับบ้านแล้วนะ”เงียบ!
“ทำไม ทำไมแก้ว ทำไมเขาถึงทำกับโมะแบบนี้ ทั้งๆที่โมะรักเขามากขนาดไหน”พอฉันหยิบกระเป๋าและกำลังจะเดินออกไปเขาก็พูดขึ้นมา
 
 
        แล้วนายรู้มั้ยว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้มันรักนายมากขนาดไหน  พูดได้แค่ในใจเท่านั้น ถ้าฉันพูดมันออกไปมันอาจทำให้การเป็นเพื่อนของเราหายไปเลยก็ได้ แค่ได้เป็นเพื่อนก็ดีแค่ไหนแล้ว
“.....”ฉันไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่นั่งลงเหมือนเดิมแล้วฟังโทโมะพูดความในใจออกมา โทโมะนายจะรู้มั้ยฉันก็เจ็บเหมือนกันนะที่นายพูดว่ารักพิมมากแค่ไหน
“กลับกันเถอะ ขอบคุณนะที่รับฟังอะไรไร้สาระพวกนั้น”
“ไม่เป็นไรก็เราเป็น..เพื่อนกันหนิ”ฉันก็กลั้นใจพูดคำว่าเพื่อนออกไป สำหรับฉันก็คงเป็นได้แค่เพื่อนสิน่า
“อืม”เขาตอบรับเพียงสั้นๆ แล้วเดินออกมาส่วนโทโมะก็เดินไปจ่ายตังค์
“เชิญครับคุณหนู”รออยู่สักพักรถของที่บ้านฉันก็มารับ  พอขึ้นมาบนรถฉันก็หยิบไอพอดขึ้นมาฟังเพลง ฉันไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น
~โป๊ก ~
อ่า~~ เจ็บชะมัดหัวฉันโขกกับขอบหน้าต่างน่ะสิ แง  T^T เอ๊ะ โทโมะคุยกับใครแอบฟังหน่อยดีกว่า แล้วฉันก็ลดเสียงไอพอดลงเพื่อที่จะฟังได้ถนัด
“ฟัง คุณจะให้ผมฟังอะไร”อ่า คุยกับใครนะ
“หึ! เรื่องคุณกับมัน คุยจะโทร.มาซ้ำเติมผมหรือไง”ฉันพอจะรู้แล้วล่ะว่าเขาคุยกับใคร
“คุณคิดว่าผมโง่มากหรือไง..เฮ้ย!แก้ว”อ่า เอาอีกแล้วหัวฉันโขกกับขอบหน้าต่างรถอีกแล้ว
“ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น แต่มันเป็นเพราะตัวคุณเอง! อ้อ แล้วไม่ต้องโทรมาหาผมอีกนะ”โทรพูดจบก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไหว
“เจ็บมั้ยนั่น ฮ่าๆ”ดูสิ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ
“เจ็บสิถามได้”ฉันพูดพลางเอามือไปถูๆตรงหางคิ้ว เจ็บเป็นบ้าเลย
“ไหนดูสิ....ไม่เจ็บแล้ว”โทโมะพูดแล้วก็เลื่อนหน้ามาใกล้ๆหน้าของฉันแล้วเขาก็เป่าๆฟู่ๆอยู่ตรงหางคิ้วซึ่งตรงนั่นก็คือส่วนที่ฉันโขกกับขอบหน้าต่าง - -* อ่า เขินจัง หัวใจจ๋าอย่าเต้นแรงนักสิ แก้วทรมานรู้มั้ย
“เอ่อ...พอได้แล้ว!!”ฉันพูดเชิงตะคอก แค่โมโหกลบเกลื่อนเท่านั้นเอง
“ขอโทษ”เวร - -* โทโมะดันมางอนซะงั้น
“อ่า อย่างอนสิ”
“ไม่ได้งอนเสียหน่อย”ไม่ได้งอน เชื่อก็บ้าแล้วไอ้ญี่ปุ่นเอ้ย ฉันจะง้อยังไงว่ะเนี่ย
“โธ่ แล้วจะให้ทำยังไงเล่า ใช่สิแก้วมันไม่ใช่พิมหนะ....”ฉันพูดยังไม่จบโทโมะก็เอามือมาปิดปากฉันไว้
“อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้น”พอเขาพูดจบ รถก็หยุดอยู่หน้าบ้านพอดี โทโมะเดินลงไปจากรถ ส่วนฉันก็เขามาในบ้าน แล้วขึ้นห้องไปทันที
19:00 น.
“คุณหนูค่ะเชิญลงไปทานข้าวได้แล้วนะค่ะ”แม่บ้านเคาะประตูเรียกฉันแต่ฉันก็ยังนอนนิ่งอยู่บนห้อง
“คุณหนูค่ะ....”
“แก้วไม่หิวค่ะ เก็บโต๊ะเลยค่ะหรือใครจะกินก็กิน ไม่ต้องเรียกอีกนะค่ะ”ฉันพูดออกมาก่อนที่แม่บ้านจะพูดจบ เฮ้อ ฉันจะทำยังไงดีนะ นายโทโมะบ้าหนิ แค่พูดถึงยัยพิมทำไมต้องโกรธด้วย แตะต้องไม่ได้เลยหรือไง โดนเขาทำขนาดนั้นยังจะมาว่าเราอีก!
“โอ้ย ทำไงดีเนี่ย ดอกไม้ เค้ก ช็อกโกแลต ของขวัญ การ์ด อ๊ะ การ์ด”นั่งบ่นกับตัวเองอยู่นานก็คิดออก
“งั้นก็ทำการ์ดล่ะนะ”แล้วฉันก็เดินเข้าไปหาอุปกรณ์ที่จะทำการ์ดขอโทษนายโทโมะที่โซนทำงานของฉัน เอ เอากระดาษสีส้มนี่ล่ะกัน ว้าว ดาวน่ารักจังเอามาด้วยเลยดีกว่า เอ๊ะ เอาดอกไม้นี่ไปด้วยนี่กว่า เอิ่มม เอารูปใส่ด้วยหน่อยล่ะกัน แล้วฉันก็เดินไปเปิดคอมพิวเตอร์และปริ้นเตอร์เพื่อที่จะปริ้นรูปออกมาติดในการ์ดด้วย เอารูปไหนดีน๊า เอารูปนี่ล่ะกัน แล้วฉันก็เลือกรูปมา 3-4 รูป มีรูปฉันแล้วโทโมะทั้งถ่ายเดี่ยวและถ่ายคู่ก่อนจะปริ้นออกมา
 
________________________________________________________________________________
จบค่ะ สำหรับตอนที่ 11 :)
เจอกันตอนหน้าคร้าบบ [ฟอ'เฟิร์น]