Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 10.

“พี่ชายยยยย”เฮ้อ เสียงมาก่อนตัวเลยนะ - -*

“มีไร”ผมตอบกลับไป

“กลับบ้านเหอะ” - -+ แต่แก้วยังไม่ฟื้นเลยนี่หว่า

“กลับไปก่อนเหอะ”ผมบอกมันพร้อมกับโยนกุญแจรถให้

“อ่า แล้วพี่กลับไง”

“เดี๋ยวโทร.บอกที่บ้านมารับ”

“อ่ะฮ่ะ งั้นผมไปล่ะนะ”ธามไทบอกพร้อมกับเดินออกไป -*-

~อื้อ ~ หลังจากธามไทออกไปได้ประมาณ10นาที เสียงครางน้อยๆก็ดังออกมา นั้นก็หมายความว่าเธอฟื้นแล้ว

“นะ น้ำ ขอน้ำหน่อย”แก้วพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า ผมรีบวิ่งไปกดน้ำมาเอามาให้เธอดื่ม

“แก้วเป็นไงบ้าง”ผมถามเธอพลางช่วยพยุงตัวเธอลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง

“ปวดแขน T_T”เธอพูดพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“อย่าให้โมะเจอมันนะ จะจัดการซะไม่ให้เหลือเป็นคนเลยคอยดู!”

“โมะเม๊ะ แก้วไม่เป็นอะไรแล้วนะ *0* ”ให้ตายสิ! ทำไมถึงชอบทำหน้าแบบนั้นด้วยว่ะ

“แต่มันทำร้ายแก้วนะ”

“อ่า~~~ ไม่เอาไม่พูดแล้ว ไม่อยากจะมานั่งทะเลาะกับโมะเม๊ะนะ อยากกลับบ้าน >/\<” -///-

“อ่ะๆ กลับก็กลับ แล้วลุกไหวไม่ล่ะนั่น”ผมถามเธอ

“ไหวๆ อ๊ะ! ชุดแก้ว!”จริงสิ เธอยังใส่ชุดผู้ป่วยอยู่เลย แล้วชุดของเธออยู่ไหนกัน อาจารย์ก็ไม่อยู่!!! เอาไงดีว่ะ

“โมะไม่รู้ว่าชุดแก้วอยู่ไหน ใส่ชุดนี้ไปก่อนก็แล้วกัน”ผมบอกเธออย่างหมดปัญญา - -

“แต่ถ้าแก้วใส่ชุดนี้กลับบ้านมีหวังได้แตกตื่นกันทั้งบ้านแน่”นั่นสิ บ้านนั่นเขาห่วงคุณหนูคนนี้จะตายไป อ๊ะ! คิดออกแล้ว

“แก้ว! ในล็อกเกอร์มีชุดมั้ย ?”ผมถามเธอ ที่โรงเรียนจะมีล็อกเกอร์ให้แต่ล่ะคนไว้ใส่ของหรืออะไรก็ได้

“อ๊ะ! แก้วมีชุดอยู่”

“งั้นไปกันเลยนะ”

End Tomo is talk

        ~ ตุ้บ ~ พอเปิดประตูออกมาก็เจอกระเป๋าสุดเท่สีดำนอนหงายท้องอยู่ตรงหน้า กระเป๋าใบนี้คุ้นๆแหะ

“เห? นี่มันกระเป๋าโมะหนิ”ไม่น่าล่ะทำไมถึงคุ้น ใบนี้ฉันเป็นคนเลือกเลยล่ะ ^^

“อ๊ะ มีโน้ตแปะอยู่ด้วย” ฉันพูดพร้อมกับดึงกระดาษโน้ตสีฟ้าออกมาอ่าน

ป๊อปปี้ฝากให้ผมเอากระเป๋ามาให้คุณ 

ขอโทษด้วยที่วางมันไว้แบบนั้น

พอดีผมต้องรีบไปทำธุระกะทันหัน

                        Kevin.

พออ่านจบฉันก็หันไปมองหน้าโทโมะ หน้าเขานิ่งมากๆเลยล่ะ แต่ก็ยังคงความหล่ออยู่ -///-

“ไปกันเถอะ” พอเขาพูดจบก็จูงมือฉันไปเฉยเลย เขินเบาๆ แหะ -///-

      เดินมาไม่นานเท่าไหร่ก็มาถึงล็อกเกอร์เสียที ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าล็อกเกอร์ที่เพนท์ลายตัวการ์ตูนมิกกี้ เมาส์ และมีพื้นหลังสีเขียวสด แล้วล็อกเกอร์ข้างๆของฉันก็เพนท์ด้วยลายตัวการ์ตูนจากวันพีชแถมพื้นหลังยังเป็นสีส้มเสียด้วย และเจ้าของล็อกเกอร์นั้นก็คือ....โทโมะ - -*

“เดี๋ยวแก้วมานะ”พอหยิบชุดออกเรียบร้อย ฉันก็หันไปบอกโทโมะซึ่งเขาก็แค่พยักหน้ารับ แล้วฉันเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำแถวๆนั้น

....*....*....* 

 “โมะเม๊ะ  เสร็จแล้วคร้าบบบ”ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เลยเดินออกมาหาโทโมะที่ยืนรออยู่ ก่อนที่ฉันจะแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเขา

“-///- เอ่อ เสร็จแล้วเหรอ” อ่า~~ เขาหน้าแดงด้วย น่ารักจัง ^^

“ครับ! ป่ะกลับบ้าน”ฉันพูดก่อนจะเดินเอาชุดผู้ป่วยไปเก็บไว้ในล็อกเกอร์

“เป็นผู้หญิงพูดครับทำไมห๊ะ” โป๊ก เขาพูดพร้อมกับเขกหัวฉันไปทีหนึ่ง แง๊

“เจ็บนะโมะเม๊ะ เชอะ!”ฮ่าๆ ฉันแกล้งงอนเขาล่ะ อยากให้เขาง้อจัง ฉันฝันไปหรือเปล่านะ

“อ่า~~ ไม่งอนน๊า โมะขอโทษ ให้ตีคือก็ได้ โธ่ แก้วอย่าเมินแบบนั้นสิ” ฮ่าๆ เขาจับมือฉันไปตีหัวเขาด้วยล่ะ อ่า ฉันควรทำยังไงต่อดี

“ก็ได้ แต่โมะเม๊ะต้องเลี้ยงไอศกรีมแก้วนะ *0*”ฉันพูดพร้อมกันทำหน้าอ้อนๆ

“ได้สิ” อ้ากก เลี้ยงไอศกรีม เควินยังไม่เลี้ยงไอศกรีมฉันเลยหนิ

“โมะเม๊ะน่ารักจัง^^ ต้องพาไปวันนี้นะ”

“โอเค เราไปกันเลยดีกว่า~“ โทโมะพูดแล้วจูง(ลาก)มือฉันไป

“อ๊ะ! ไอพอดไปไหนนะ”ฉันพูดออกมาเมื่อเราเดินมาถึงหน้าตึกAแล้ว

“หือ?”

“มันหาไม่เจอ โมะเม๊ะT^T”ฉันบอกเขาพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ ขึ้นไปหาบนห้องมั้ย”บนห้อง บนห้อง อ๊ะ จริงสิ บนห้อง

“อื้อ~”พอพูดจบฉันก็เป็นฝ่ายลากเขาไปที่ตึกCซึ่งอยู่ไกลกันกับตึกAพอสมควร

“เฮ้อ เหนื่อย”ฉันพูดออกมาตอนนี้เราอยู่หน้าตึกCแล้วล่ะ

“นั่งรอตรงก่อนก็ได้นะเดี๋ยวโมะไปเอามาให้”โทโมะพูด

“ไม่เป็นไรแก้วไปเองดีกว่า”ฉันพูดแล้วเดินขึ้นบันไดไปและโทโมะก็เดินตามหลังมา

“O.O!!”อ๊า ฉันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย พอเปิดประตูเข้ามาก็พบกับพิมที่กำลังแลกจูบกับชายปริศนากันอย่างดูดดื่ม

“-_-“พอฉันหันไปมองโทโมะเขาก็ทำหน้านิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

~ปัง ~

โทโมะปิดประตูเสียงดังจนทำให้ทั้งสองที่กำลังแลกจูบกันอยู่นั่นถึงกับสะดุ้งและผละออกจากกัน

“o.o ทะ โทโมะ”พิมพูดชื่อของโทโมะออกมาเบาๆ

“หวัดดีสาวน้อย”ไอ้ผู้ชายคนนั่นหันมาพูดกับฉัน ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้าไอ้บ้านี่จังนะ

“ไอ้เชี่ยกัน!!”เห? โทโมะรู้จักนายนั่นด้วยหรอ

“ดีใจจัง นายยังจำฉันได้แหะ”นายกันพูด ส่วนยัยพิมก็ยืนนิ่งเป็นหุ่นไปเลยแหะ

“โทโมะ”ฉันเรียกชื่อเขาออกมา เพราะเขากำลังจะเดินเข้าไปหานายกันอะไรนั่น

เขามองหน้าของพิมเล็กน้อยแล้วก็หันไปจ้องหน้ากับกันอย่างอาฆาต โอ้ย ไอ้บ้านี่มันเป็นใครกันว่ะ ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกเนี่ย!

ผัวะ

“หมัดนี้สำหรับที่มึงจูบกับแฟนกู ไม่สิ ‘อดีต’ต่างหาก”โทโมะปล่อยหมัดของเขาใส่หน้าไอ้กันนั่นโดยที่นายนั่นยังไม่ทันตั้งตัว

“มะ..หมายความว่าไง”ยัยพิมพูดออกมา จริงสิโทโมะเขาบอกว่าอดีตนี่นา

“เราเลิกกัน!”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนพิมหน้าถอดสี

ผัวะ

“และหมัดนี้ที่มึงทำร้ายแก้ว!”โทโมะปล่อยไปอีกหมัด ว่าไงนะทำร้ายแก้ว แก้วก็ฉันน่ะสิ ไม่น่าล่ะทำฉันถึงได้คุ้นหน้ามันและโทโมะก็ชกหน้าไอ้กันอรกสองทีก่อนจะเตะเข้าที่ท้องไปอีกหนึ่งที แล้วนั่นโทโมะจะเดินไปไหน แล้วฉันก็กระจ่างเขาเดินไปที่โต๊ะของฉันแล้วล้วงมือเข้าไปในแล้วเดินกลับมาหาฉันพร้อมกับไอพอด

“แก! นังแก้วแกเป็นคนพาโทโมะมาใช่มั้ยห๊า!!”โอ้ย ยัยบ้านี่มาดึงผมฉันทำไม!!!!

“แก้วไม่เกี่ยวปล่อยมือของคุณออกจากเธอซะ!”ขอบคุณโทโมะ

“ไม่ พิมไม่ปล่อย!”ยัยพิมยังคงดึงผมฉันไว้แบบนั้น ฉันทนไม่ไหวแล้วน๊า!!

ตุ้บ

ฉันเอี่ยวตัวกลับมาแล้วถีบเข้าทีท้องของพิม สมน้ำหน้า! ยัยนี่มือหนักชะมัด

 “ยัยบ้า แกกล้าถีบฉันหรอห๊ะ!”

__________________________________________________________________________________

เขาเลว...เขาเลว...เขาเลว !

โอ๊ะ! พิมกับกัน O[]O

# วิบัติเพื่อเสียง คำไม่สุภาพเพื่อให้ได้อารมณ์ในการอ่าน(?)

ถ้าพิมพ์ผิดพิมพ์ตกก็กราบขอโทษงามๆ เน้ >/\< #

เจอกันตอนหน้า ชุ้บๆ [ฟอ'เฟิร์น]