ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอนที่6

“อ่ะ !”โทโมะยื่นให้แก้วกินต่อ แก้วทำหน้างงๆและกินต่อ

“ไม่รังเกรียจหรอ กินไอติมร่วมกับชั้นอ่ะ”โทโมะถามแก้วที่กำลังอมไอศกรีมอยู่

“ทำไมต้องรังเกรียจด้วยหละ”โทโมะยิ้ม แก้วกินไอศกรีมเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไป 20นาที แก้วก็แง้มประตูห้องน้ำนิดๆ[จูบกันแล้วกะอีแค่กินไอติมเรื่องเด็กๆ>>dada]

“โทโมะ ๆ.....”แก้วเรียกนายโทโมะ

“มีอะไรหรอ”โทโมะจะเปิดประตูห้องน้ำแต่แก้วดันไว้

“อย่าเปิดนะ หยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าให้หน่อยสิ ชั้นลืม”โทโมะส่ายหัวเบาๆและหยิบมาให้ แก้วปิดประตูไปและออกมา ใบหน้าดูซีดเซียว เพราะง่วงนอน แก้วค่อยๆเอนตัวลงบนที่นอน โทโมะมานั่งที่ข้างเตียง

“จะนอนเลยหรอ ไม่กินข้าวก่อนไง๊”โทโมะถามแก้วที่หลับตาอยู่บนเตียง

“ง่วงอ่ะ ไม่อยากทำอะไร”แก้วตอบแบบยังหลับตาอยู่ โทโมะเอาปากไปประกบกับปากแก้ว ใช้ลิ้นทรอดแทรกให้พรุกพร่าน ลิ้นน้อยๆของแก้วแข็งทื่อ ไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย ดวงตาที่หลับกลับลืมขึ้นอย่างโต แก้วใช้มือผลักโทโมะ โทโมะถอนจูบออก

“เล่นบ้าๆแบบนี้อีกแล้วนะ ชั้นจะนอน ง่วง”แก้วหน้าแดงและหันหลังให้โทโมะ

“น่าหมันไส้ชะมัด”โทโมะกอดรัดแก้วไว้แน่น และก็ล้มตัวนอนข้างๆแก้ว

“นี่อีกแล้วนะ มันเบียด ถอยออกไปหน่อยได้ไหม”แก้วใช้ศอกดันท้องโทโมะ

“สุดแล้ว”โทโมะเอาผ้าห่มขึ้นมาห่มแก้วกับเค้า

“เตียงนายก็มีทำไมไม่รู้จักนอน”แก้วหลับตาพูด

“ก็อยากนอนกับเธอมีอะไรไหม”แก้วลืมตามาจิ๊ปากเบาๆอย่างไม่พอใจและก็หลับตาลง ไม่นานนักแก้วก็หลับไปอย่างสนิทเพราะความง่วง โทโมะก็พลอยหลับไปด้วย  แกร็ก ๆ

เสียงคนไขกุญแจเข้ามา นั่นคือยัยฟางที่มีกุญแจสำรองห้องแก้วแค่คนเดียว ยัยฟางเห็นภาพตรงหน้าถึงกับหน้าแดงเขินแทนเลยทีเดียว ยัยฟางจะมาขอยืมหวีเอาไปยีผมเพราะป๊อปปี้ทำหวีหายไป ฟางย่องเข้ามาช้าๆไปที่ตู้แต่งตัวและหยิบหวีไปและล็อคประตูปิดลงเบาๆ ฟางเดินไปที่ห้องและชูหวีให้ป๊อปปี้ดู

“นี่! ไปยืมแก้วมาแล้ว ห้ามทำหายอีกหละ”ฟางทำท่าภูมิใจและนั่งยีผมตัวเอง

“ป๊อปเมื่อกี้เราเจอช็อตเด็ดอีกแล้วแหละ”ฟางยีผมไปพูดไป ป๊อปปี้หันมามองฟาง

“ช็อตเด็ดอะไรอ่ะ”ป๊อปปี้ถามฟางที่กำลังยีผมตัวเองอยู่

“ก็เราไขกุญแจไปกะจะเซอไพร์แต่ดันไปเจออาจารย์นอนอยู่เตียงเดียวกับแก้วกอดกันกลมเลยหละ หลับกันทั้งคู่เลย”ฟางทำหน้ายิ้มและเขินแทน ในขณะที่ป๊อปปี้อึ้ง และคิดว่าโทโมะคงต้องชอบแก้วแน่ๆ เพราะอย่างงั้นเราต้องห้ามชอบแก้ว เราต้องตัดใจ อย่าแย่งของเพื่อน ป๊อปปี้คิดแล้วหดหู่ใจ

“เป็นไรไป ไม่เขินแทนแก้วหรอ”ฟางหันมาถามด้วยสีหน้าน่ารัก ยีผมเสร็จแล้ว ฟางเหมือนตุ๊กตาที่น่ารักตัวนึง ป๊อปปี้เริ่มคิดว่าคนคนนี้ดูน่ารักในสายตาเค้าไม่แพ้แก้ว แต่ถึงยังไงเค้าก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี

“เขินสิ”ป๊อปปี้พูดและขึ้นไปนอนบนเตียง หลับตาไป

20.00น.

แก้วลืมตาขึ้นมา บิดตัวเล็กน้อยและหันมองโทโมะ โทโมะหายไปไหนหละ แก้วลุกขึ้นนั่ง เปิดประตูห้องน้ำก็ไม่มีหายไปไหนของเค้า แก้วเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัง เปิดประตูห้องน้ำมาก็ยังไม่เจอโทโมะ แก้วนั่งบนโซฟาเอามือเท้าคางและก็อ่านหนังสือผ่านไปครึ่งชั่วโมงโทโมะก็ยังไม่กลับมา แก้วหิวข้าวเลยอยากไปหาอะไรกินแต่กลัวไม่มีคนเฝ้าห้อง แก้วเปิดประตู เห็นโทโมะกำลังโอบไหล่ผู้หญิงคนนึงนั่นมัน ยัยเมย์นิ ยัยเมย์อยู่ปีเดียวกับแก้ว แก้วปิดประตูทันทีและนั่งทรุดตัวอยู่บนเตียง น้ำตาไหลลงมา

นี่ชั้นเป็นอะไรไป ชั้นไม่ได้รักเค้าซะหน่อย หยุดร้องสิ

ชั้นปาดน้ำตาและเดินไปนั่งโต๊ะทำง่นฟุบตัวลงแต่เงยหน้าขึ้นมองตุ๊กตาตัวเล็กที่อยู่ตรงโต๊ะ แกร็ก เสียงคนหมุนลูกบิดเข้ามา โทโมะเดินเข้ามา

“ตื่นแล้วหรอ หิวหรือปล่าว”โทโมะเดินไปหาแก้ว แต่แก้วไม่ตอบอะไร

“เป็นอะไร ไม่สบายหรอ กินข้าวหน่อยไหมซื้อมาเผื่อ”แก้วทำเหมือนไม่ได้ยินลุกขึ้นยืนและเดินไปที่เตียงเอนตัวลง และหันหน้าเข้าหากำแพง โทโมะยืนงง

“แก้ว......แก้ว......”โทโมะเอาข้าวไปวางและเดินไปเขย่าไหล่เรียกแก้วเบาๆ แก้วสะบัดออก และนอนต่อ

“เป็นอะไรไป”โทโมะเอามือแตะหน้าผากแก้วแต่ก็ไม่ร้อนเลยขึ้นไปนอนข้างๆและกอดแก้วไว้

“เป็นอะไรไปแก้ว เล่าให้ฟังหน่อยสิ”แก้วกักเก็บน้ำตาไว้ [อ่าวนี่สองวันเองชอบไออาจารย์บ้ากรามสะแล้วแก้วใจเรา>>dada]

“เมื่อกี้ไปไหนมา”แก้วฝืนใจถามออกไป

“ไปซื้อข้าวให้คนนอนขี้เทรามา”โทโมะกอดแก้วไว้หลวมๆ

“ไปกับใคร”โทโมะมองแก้ว

“ไปคนเดียว”แก้วหันมามองโทโมะ

“ไม่ได้ไปกับเมย์หรอเห็นกลับมาด้วยกันกอดกันมาอบอุ่นเชียว”แก้วพูดเชิงประชด

“จะบ้าหรือไง เมย์ไหน อ๋ออย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนั้น คือว่าเค้าขาแพลงตอนขึ้นบรรได เราก็เลยช่วยประคอง”

ย้อนไปตรงจุดเกิดเหตุ

  เมย์วิ่งขึ้นบรรไดสะดุดหน้าทิ่มลงกับบรรได

“โอ๊ยยยย เจ็บจังเลย”โทโมะเห็นเลยเข้าไปประคอง

“ขอบคุณค่ะอาจารย์ แหมหล่อแล้วยังใจดีอีกนะคะ”โทโมะยิ้มรับและประคองไปจนถึงห้องพัก ก่อนจะถึงแก้วเปิดประตูมาดูแต่โทโมะไม่เห็น

ย้อนมาปัจจุบัน

“พูดจริงหรอ”แก้วถามโทโมะ

“จะโกหกทำไมหละ เอ...อย่าบอกนะว่าที่ไม่คุยกับชั้น เพราะเรื่องนี้อ่ะ”แก้วลุกขึ้นนั่งและเบือนหน้าหนีอย่างอายๆ

“อันแหน่....หึงเค้าหละสิ”แก้วหันมาจ้องหน้าโทโมะอย่างโมโห

“หึงบ้าอะไรหละ ชั้นไม่ได้หึงซะหน่อย”แก้วหน้าแดงและจะลุกจากเตียงแต่โทโมะดึงมือไว้

“จะไปไหน ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ถึงกับงอนเลยหรอเนี้ย”โทโมะยิ้มปากบาน

“ก็ชั้นบอกว่าไม่ได้หึงไง ชั้นเป็นอะไรกับนายทำไมต้องหึงด้วย”แก้วเมินหน้าหนีแก้เขิน

“เป็นอะไรงั้นหรอ”โทโมะค่อยดันแก้วลงนอนบนเตียงและขึ้นคร่อมไว้

“นี่จะทำอะไร ปล่อยเลยนะเว้ย!”แก้วตะคอกและดันโทโมะออก แต่โทโมะจับมือแก้วตรึงกับที่นอนและชโลมจูบไปทัวทั้งคอและใบหน้า

“นี่คอชั้นแดงไปหมดแล้วนะ”โทโมะหัวเราะเบาๆก่อนจะจูบปากแก้ว โทโมะเอาลิ้นตวัดไปทั่วโพรงปาก เอามือลูบไล้ไปทั่วร่างกาย ถึงแม้จะมีเสื้อผ้าปกปิดอยู่ โทโมะเอามือล้วงไปในเสื้อลูบเนื้อที่เนียนละเอียดของสาวร่างบางขึ้นไปเรื่อยๆแก้วได้แต่ดิ้นๆๆ ใช้มือดันเท่าไหร่โทโมะก็ไม่ปล่อย โทโมะค่อยๆถอนจูบอออก

 “ฮ้าย~~~”ทั้งสองคนถอนหายใจ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ  และจะแต่งต่อไวๆนะ

ตอนหน้ารับรองเด็ด อิอิ