ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน37 The end >> ตอนจบอ่าสิ !!
“ไม่ท้องหรอก”แก้วพูดพร้อมกับยิ้มบานแฉ่ง
“คิดว่าชั้นไม่แข็งแรงรึไง”โทโมะว่าพร้อมกับยิ้มแล้วอุ้มแก้วไปหาหมอโดยไม่ถาม
ณ รพ.
“แก้ว”เสียงฟางกับป๊อปปี้เรียกขึ้น
“อ้าว มาทำอะไรกันที่นี่”แก้วถามหลังจากตรวจเสร็จ
“ชั้นมาตรวจหนะ”ฟางพูดพร้อมกับหน้าแดงๆ
“ตรวจอะไร”แก้วถามแล้วมองฟางอย่าง งงๆ
“ตรวจครรถ์”ป๊อปปี้พูดขึ้นและยิ้มร่า
“ท้องหรอ”แก้วทำตาโต
“อื้ม....2เดือนเอง”ฟางพูดพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ
“และแก้วอ่ะ”ป๊อปปี้ถามขึ้น แก้วหันมองโทโมะอย่างเขินอาย
“เหมือนกัน แต่ยังไม่รู้ผล”แก้วพูดพร้อมกับลูบท้องน้อยๆที่ยังไม่ขึ้นรูปร่างของฟาง
“จะว่าไป แก้วก็อ้วนขึ้นนะ อ้วนขึ้นมากเลยหละ หน้าบวม หน้าอกใหญ่ ท้องโต”ฟางพูดพร้อมเอานิ้วจิ้มหน้าแก้วเบาๆ
“บ้า นี่จะว่าชั้นเป็นหมูงั้นหรอ”แก้วพูดพร้อมกับทำสีหน้าหงุดหงิด
“จริงนะแก้ว น้ำหนักขึ้นหรือปล่าว”ป๊อปปี่ถามขึ้น
“ขึ้นมา2โล”แก้วบอกพร้อมกับยิ้มๆ
“แก้วไม่ได้อ้วนแบบนั้นหรอกนะ อ้วนแบบ....เอ่อ....คนท้องอ่า”ฟางยิ้มหวานใส่
“จะบ้าหรือไง ขนาดฟาง2เดือนยังไม่ออกรูปร่างเลย”แก้วพูดพร้อมกับหันไปชักสายตาใส่โทโมะ โทโมะมองกลับด้วยสายตาเย้ยหยัน
“บางทีแก้วอาจจะท้องมากกว่าชั้นอีกนะ”ฟางพูดแล้วกอดอกไว้ เอ่อ...มันก็น่าจะเป็นไปได้ เพราะชั้นมีอะไรกับหมอนี่ครั้งแรกตอนหมอนี่เมา ปรมาณ6เดือนได้แล้ว ยึ้ย ไม่นะ 6เดือนเลยหรอ ไม่ๆๆเป็นไปไม่ได้หรอก หมอนี่จะแข็งแรงอะไรขนาดนี้ แก้วนึกในใจ
“คุณจริญญา ค่ะ”พยาบาลออกมาเรียกแก้ว แก้วเดินเข้าไปในห้องตรวจ
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง”หมอกล่าวทัก แก้วสวัสดีและนั่งลงมองใบตรวจในมือของหมอ
“ยินดีด้วยนะครับ คุณท้องได้5เดือนกว่าๆแล้วครับ รู้ตัวช้าจัง รีบฝากท้องนะครับ”หมอพูดแล้วหยิบใบตรวจยื่นให้กับแก้ว หะ...ห้าเดือนกว่า มะ...หมาย ความว่า หมอนั่นแข็งแรงจริงๆงั้นหรอ ชั้นต้องคลอดก่อนยัยฟางงั้นหรอ มันจะเจ็บไหม กลัวจัง แก้วนึกหดหู่อยู่ในหัวใจก่อนที่จะรับใบนั้นแล้วเดินออกไปรอรับยาบำรุงข้างนอก
“เป็นไงบ้างแก้ว หน้าละห่อยมาแต่ไกล ไม่ท้องหรอ”ฟางถามแล้วลุกขึ้นไปรอรับยาพร้อมกัน
“ท้อง.....”แก้วตอบเสียงเบาหวิวแทบจะไม่มีใครได้ยิน
“ท้องจริงๆหรอ เย้ๆๆ ลูกชั้นมีเพื่อนเล่นแล้ว”ฟางดูจะร่าเริงแต่แก้วกลับหงอยๆ
“เป็นอะไร”โทโมะที่เงียบงำอยู่นานก็ลูบไหล่ของแก้วเบาๆ
“ชั้นกลัว”แก้วพูดเบาๆ
“กลัวทำไมแก้ว”ป๊อปปี้พูดขึ้น
“ชั้นท้องตั้ง5เดือนกว่าแล้วนะ ชั้นต้องคลอดก่อนฟาง ชั้นกลัว”แก้วพูดพร้อมกับเอาหัวพิงโทโมะไว้
“ดีจะตาย ชั้นยังอยากคลอดไวๆเลย”ฟางพูดปลอบโยน
“ไม่ต้องกลัว ชั้นอยู่ข้างเธอตลอดหนะแก้ว”โทโมะโน้มหัวแก้วมาซบอกเขาแล้วลูบเบาๆอย่างปลอบโยน
1เดือนผ่านไป
ท้องของแก้วดูจะโตจนผิดหูผิดตา วันนี้เขาทั้ง2คู่จัดงานแต่งเงียบๆที่บ้านของโทโมะ โดยมีแขกมาร่วมงานก็เป็นพวกเพื่อนๆตอนเรียนกันทั้งนั้น โทโมะดูจะมีความสุขมาก แก้วที่ท้องป่องๆกลมมลเป็นพิเศษดูจะน่าเอ็นดูสำหรับแขกในงาน รวมถึงฟางที่ท้องเริ่มมีรูปมีสันขึ้นมาบ้างแต่ก็ยังสู้แก้วไม่ได้ ก็ห่างกันตั้ง3เดือนนิ แต่สิ่งที่ทำให้โทโมะหงุดหงิดก็มีอยู่สิ่งเดียวคือ พ่อ ของเขานั่นเอง
“พ่อมาทำไม”โทโมะถามเสียงขรึมก่อนจะกอดอกมองอย่างไม่พอใจ
“ชั้นเป็นพ่อแก มาไม่ได้หรือไง”พ่อโทโมะพูดเสียงเอื่อย
“ผมมันลูกชู้ ไม่ใช่ลูกพ่อนิ”โทโมะพูดก่อนจะหันหลังให้
“ใช่ แกมันลูกชู้ แต่แกก็เป็นสิ่งเดียวที่แม่แกเหลือไว้ให้ชั้น”พ่อโทโมะบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนและเอามือแตะบ่าโทโมะเบาๆถึงแม้ว่าโทโมะจะเบี่ยงหลบก็เถอะ
“แกทำดีให้กับชั้นบ้างไม่ได้หรือไง อย่างน้อยก็ก่อนชั้นตาย”พ่อของโทโมะพูดขึ้น ทั้งคู่อยู่กันแค่สองคนที่สวนหลังบ้าน
“จะให้ผมทำอะไรก็บอกมา” โทโมะถามย้อน
“ชั้นจะตายในอีก2วันนี้ ชั้นอยากให้แกกราบเท้าชั้นสักครั้งจะได้ไหม”พ่อของโทโมะยิงความลับที่เค้าปิดลูกคนนี้เอาไว้นานแสนนาน โทโมะหันมองพ่อตัวเองอย่างไม่อยากจะเชื่อ โทโมะเขย่าไหล่พ่อของเขา
“พ่อว่าอะไรนะ อย่าพูดเล่นแบบนี้ได้ไหม”โทโมะพูดจบก็ก้มลงกราบแทบเท้าทันที น้ำตาของผู้เป็นพ่อไหลหลั่งออกมาพรั่งพรูและไม่รู้จะยุติลงเมื่อใด ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันอยู่ที่สวนนานพอสมควร จนงานจบทั้ง4คนขับรถไปที่เรือนหอของตัวเองคือโรงแรมหรูที่จองเอาไว้ 1ห้องมี2ห้องนอนเขาเลยจองไว้ห้องเดียวเอาไว้อยู่ด้วยกัน โทโมะอุ้มแก้วขึ้นไปบนห้องก็วางลงเบาๆบนเตียงก่อนจะเอามือไล้ชุดเจ้าสาวอย่างละเมียดละไม
“เสียดายจัง”โทโมะพูดขึ้นแล้วกอดท้องป่องๆของแก้วไว้หลวมๆ
“เสียดายอะไรหรอ”แก้วถามขึ้นแล้วมองโทโมะ
“เสียดายที่เธอดันท้องตั้ง6เดือนแล้ว ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าจูบก็กลัวว่าจะไปเรื่อยๆอ่ะสิ”โทโมะว่าพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์
“ไอบ้า ถ้าทำก็เท่ากับว่าทำร้ายลูกนะ”แก้วว่าพร้อมกับผลักโทโมะเบาๆ
“รู้แล้วครับ”โทโมะเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะหอมแก้มแก้วเบาๆ
มาทางด้านห้องป๊อปปี้-ฟาง
“ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ด้วยกัน เนอะฟาง”ป๊อปปี้พูดขณะที่วางฟางลงบนเตียงที่โรยกลีบกุหลาบไว้
“เค้าเคยนึกด้วยแหละ แต่แค่นึกเล่นๆ”ฟางพูดแล้วยิ้มแก้มปริ
“ดีใจไหมหละที่ได้หัวใจคนหล่อๆอย่างชั้นไปครอง”ป๊อปปี้ยิ้มเจ้าเล่ห์
“หล่อตาย”ฟางพูดก่อนจะตีไหล่ป๊อปปี้เบาๆ ป๊อปปี้บรรจงจูบลงบนริมฝีปากของฟางอย่างเนิบๆและค่อยๆไต่ลงไปจนถึงท้องที่มีเนินน้อยๆของฟาง
เช้าตรู่....
ทั้งสองคู่เปิดประตูออกมาพร้อมกันในสภาพชุดใหม่พร้อมฮันนีมูล
“ไปกันเลย เลสโก”ฟางพูดพร้อมกับชูมือขึ้นข้างหนึ่ง
“ไปก็ไป”โทโมะจูงมือแก้วและลงไปข้างล่างพร้อมกับคู่ป๊อปปี้ ไปรถคนละคันแต่ขับควบกันมาตลอดทาง วันเวลาแสนสุขผ่านไปเร็วติดจรวดเวลาแห่งความทุกข์ก็ครอกนำเมื่อรู้ข่าวว่าพ่อของโทโมะได้สิ้นลมหายใจลงแล้วเพราะโรคหัวใจที่เป็นโรคร้ายติดตัวเขามานานกว่า5ปีเต็ม ทุกคนดูจะละห้อยตามไปกับข่าวนั้นแต่โทโมะก็ทำใจได้เพราะเค้าเตรียมใจไว้อยู่แล้ว
4ปีผ่านไป
“สวยจัง”สาวร่างงามผมสยายปลิวพริ้งยืนอยู่บนยอดเขาที่สูงพอสมควร ข้างล่างเป็นทะเล ชายรูปงามอยู่เคียงข้างอย่างเอาใจใส่
“กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวลูกร้อง”เสียงที่คุ้นหูคือเสียงของโทโมะที่พูดข้างหูของสาวข้างๆคือแก้วอย่างแผ่วเบา
“อื้ม...ฟาง ป๊อป กลับบ้านกัน”แก้วตะโกนเสียงดังพอประมาณให้กับคู่หวานไม่แพ้เขาที่ยืนรับลมอยู่ข้างๆ ทั้ง4คนขับรถกลับไปที่บ้านที่อยู่ใกล้ๆนี่เอง เค้าอยู่บ้านหลังเดียวกันเป็นบ้านสันโดดที่ห่างไกลจากเมืองและผู้คนพลุกพล่าน โทโมะเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆที่บริหารร่วมกัน4คน ทุกๆวันจะมีกรุ๊ปมาลงไม่ว่าจะเป็นชาวไทยหรือต่างชาติก็ตาม เขาติดใจรสชาติถึงขนาดท่อมาไกลยันเชียงราย เค้าเปิดร้านอยู่บนดอยที่ไม่พลุกพล่านเลยแม้แต่น้อย เค้าชอบความเงียบสงบมากกว่า
“พ่อครับฟาร์ปิ้งแกล้งผม”เสียงเล็กๆวิ่งมาเกาะขาโทโมะแล้วหันไปแลบลิ้นให้กับเด็กสาวอายุไล่เลี่ยกันที่ไล่ตีเขาอยู่
“นี่ เราหนะเป็นยังไงกันฮึ ถึงได้โดนผู้หญิงแกล้ง ผู้ชายหรือปล่าวเนี้ย”โทโมะย่อตัวลงให้เสมอกับเด็กน้อยตรงหน้าแล้วลูบหัวเบาๆ
“หนูปล่าวนะคะอาโทโมะก็กราทแกล้งหนูก่อน”สาวน้อยเข้าไปเกาะขาฟางและชี้ไปที่กราทลูกชายของโทโมะและแก้วอย่างน่าเอ็นดู
“แกล้งกันอีกแล้วนะกราทฟาร์ปิ้ง มาหาแม่ดีกว่ามา”แก้วนั่งลงบนโซฟาก่อนจะอ้ามือกว้าง เด็กทั้งสองคนก็วิ่งเข้าไปกอดในทันที แก้วเป็นผู้ใหญ่ที่แสนจะดีไม่เคยดุไม่เคยด่าไม่เคยดี แต่ก็ไม่เคยจะตามใจจนเหลิง โทโมะนั่งลงข้างๆก่อนจะลูบหัวเด็กทั้งสองคน
“เดี๋ยวฟางไปหาอะไรให้กินแล้วกันนะ ป๊อปมาช่วยหน่อย”ฟางพูดพร้อมกับดึงป๊อปเข้าครัวไป
“หิวหรือยังค่ะฟาร์ปิ้ง กราท”แก้วถามก่อนจะลูบหัวสาวน้อยตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“พ่อครับ...แม่รักยัยนั่นมากกว่าผมอ่ะ”กราทวิ่งเข้าไปนั่งบนตักของโทโมะแทน
“นี่กราท อย่าอิจฉาไม่เข้าท่าสิ ฟาร์ปิ้งเค้าเป็นเด็กผู้หญิงนะ เราต้องเอ็นดูสิลูก เราสองคนก็ไม่ต่างอะไรกับพี่น้องกันหรอก”แก้วว่าพร้อมกับมองหน้ากราท
“ผมรู้ครับ แต่ว่าแม่อ่ะ ชอบถามแต่ฟาร์ปิ้ง แม่ไม่เคยจะถามผมบ้างเลย”กราทออกลูกน้อยใจเล็กๆก่อนจะหน้างอ
“กราทครับ แม่เค้าก็ถามลูกนั่นแหละครับ แต่ลูกหนะฟังพ่อนะ ฟาร์ปิ้งก็ไม่ต่างอะไรจากลูกของแม่แก้วเหมือนกันนะลูก เราสองคนก็พี่น้องกัน จะอิจฉากันทำไมหละครับ”โทโมะพูดขึ้นและกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นหน่อยๆ
“ครับ กราทเข้าใจแล้วครับ”กราทหน้าละห้อยก่อนจะมองฟาร์ปิ้ง ฟาร์ปิ้งหันมายักคิ้วน้อยๆใส่ให้
เมื่อทานอาหารเสร็จท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง ฟาร์ปิ้งและกราทนอนห้องเดียวกันเป็นปกติและพ่อแม่ก็นอนกันคู่ละห้อง
ห้องโทโมะ-แก้ว
“คิดถึงฟาร์ปิ้งจังโทโมะ”แก้วพูดขึ้นทั้งที่กายทิ้งตัวนอนบนเตียงแล้ว
“เธอก็รู้นะว่าฟาร์ปิ้งเป็นลูกของฟาง ไม่จำเป็นจะต้องเกินหน้าเกินตาขนาดนั้น ให้พ่อแม่ลูกเค้าได้ใกล้ชิดได้ทำหน้าที่ของเขาบ้างไม่ใช่คุณจะมาทำตัวเป็นเจ้าคร่าวเจ้าของไม่เลิกราแบบนี้”โทโมะว่าปรามน้อยๆ
“แต่ยังไงฟาร์ปิ้งก็เป็นลูกชั้นนะ”แก้วว่าพร้อมกับชักสีหน้า
“และเธอไม่สงสารฟางกับป๊อปปี้หรอ”โทโมะพูดพร้อมกับกอดเอวแก้วไว้อย่างปลอบโยน
ย้อนกลับไปวันที่แก้วคลอดลูก
“โอ๊ยยยยยย”แก้วตัวงอ ช่องคลอดเปิดกว้างพอที่เด็กจะออกมาได้ หมอจัดการคลอดธรรมชาติอย่างที่แก้วได้ขอไว้ก่อนจะคลอด
“กรี๊ดดดดดดด”แก้วโอดโอยลั่นถึงแม้ว่าโทโมะจะยังอยู่ข้างกายและคอยจับมือไว้แน่นก็ตาม
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ป๊อปปี้กับฟางที่ท้องโย้รออยู่ก็เห็นพยาบาลเข็นหลายๆอย่างออกมาจากห้องพร้อมกับแก้วที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงและเด็กน้อยสองคนที่พยาบาลอุ้มออกมา
“อุ๊แว๊ๆๆๆๆ”เสียงร้องแปร๊ดดังไปทั่ว แสดงว่าลูกของทั้งคู่แข็งแรงดี ถึงสองคนเชียวหรอ
“ได้ลูกแฝดหรอไอโมะ”ป๊อปปี้ถามขึ้น
“เออ่ะสิ แฝดชายหญิงสะด้วย”โทโมะว่าพร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจในคุณภาพของตัวเอง
ระหว่างทางที่ฟางกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้ามานอนกับแก้ว ฟางก็เกิดปวดท้องอยากจะคลอดให้ได้แต่นี่มันพึง6เดือนเองนะ
“ป๊อป...ฟางไม่ไหวแล้ว”ป๊อปปี้รีบหันหัวรถกลับไปในรพ.แล้วจัดการผ่าตัดคลอดให้กับฟางแต่แล้ว...
“ขอพบพ่อของเด็กหน่อยได้ไหมครับ”เสียงหมอดังขึ้นหน้าห้องคลอด
“ผมครับ มีอะไรหรือปล่าวครับ”ป๊อปปี้ลุกพรวดขึ้น
“เอ่อ....หมอเสียใจจริงๆนะครับ คุณต้องเลือกว่าจะเอาแม่ไว้หรือจะเอาลูกไว้”เสียงหมอถามขึ้นแทบทำให้ป๊อปปี้หัวใจสลายลงไปในตอนนั้น
“หมอขอคำตอบด่วนครับก่อนที่คุณจะไม่มีสิทธิ์ได้เลือกมัน”สิ้นเสียงหมอป๊อปปี้ก็หมดสติลงในทันที โทโมะที่มาพอดีก็เข้าไปพยุงเอาไว้และเอาไปนั่งบนพนักก่อนจะให้คำตอบกับหมอไปแทนป๊อปปี้
“เลือกเอาแม่ไว้ครับ”โทโมะพูดพร้อมกับอมยิ้ม
หลังจากนั้น3วัน ฟางได้แต่ร้องไห้และซึมเศ้ราพอๆกับป๊อปปี้ หมอบอกกับทั้งคู่ว่า ไม่สามารถมีลูกได้อีกทั้งพ่อและแม่เพราะพ่อไม่แข็งแรงพอ ส่วนแม่ก็ภูมิต้านทานน้อยเกินไป แก้วอยู่ห้องคู่กับฟาง ทุกครั้งที่พยาบาลเข็นลูกทั้งสองคนเข้ามาในห้อง ฟางก็ต้องร้องไห้โฮออกมาทุกครั้ง
“ฟาง...เรายกลูกให้คนนึงเอาไหม”เสียงแก้วดังขึ้นเพราะอดสงสารฟางไม่ได้
“จริงๆนะแก้ว แกห้ามเอาคืนนะ”ฟางพูดพร้อมน้ำตายังคลอ
“ชั้นพูดจริง ชั้นไม่เอาคืนแน่”แก้วว่าพร้อมกับเลื่อนรถเข็นลูกของเขาไปไว้ระหว่างกลางของเตียงทั้งสองคน
“เลือกเอาสิ ว่าจะเอาผู้หญิงหรือผู้ชาย”โทโมะอึ้งน้อยๆแต่ก็เข้าใจถึงสภาพจิตใจที่ย่ำแย่ของฟางและป๊อปปี้ดี
“ชั้นขอผู้หญิงได้ไหม”ฟางพูดพร้อมกับเลื่อนรถเข็นนั้นมาใกล้ตัว
“ได้สิ”แม้ว่าแก้วไม่อยากจะให้แต่เขาก็ตัดสินใจไปแล้ว
“งั้น ชั้นจะให้ชื่อลูกชั้นว่า ฟาร์ปิ้ง ดีไหม มันเพราะดีนะ”ฟางเอ่ยเสียงรื่นเริงก่อนจะเอามือลูบไล้แก้มน้อยๆของเด็กในรถเข็น
“อื้ม เพราะดีนะ ฟาร์ก็ย่อจากฟาง ปิ้งก็ย่อจากป๊อปปี้ ส่วนลูกชั้นจะให้ชื่อว่า...กราท ดีไหมโทโมะ”แก้วหันไปถามโทโมะที่ยืนยิ้มอยู่
“ก็ดี ก.ก็แก้ว ท.ก็โทโมะ”โทโมะพูดพร้อมกับลูบมือแก้วเบาๆ
มาปัจจุบัน
“เธอเป็นคนมอบให้ฟางเอง อย่าทวงมันคืน ลืมทุกอย่างไปและถือเสียว่าเธอมีลูกคนเดียวและฟางไม่ได้แท้ง”โทโมะพูดพร้อมกับหอมแก้มแก้วเบาๆ
“หรืออยากมีอีกคน”โทโมะพูดจบก็ไม่รอช้ารีบจัดการ เอ่อ....อย่างว่าอ่ะนะ - -*
บ้านบนดอยที่แสนจะสุขสม อิ่มเอมด้วยควันอบอวนลไปด้วยความรักของครอบครัวที่อบอุ่น ทั้งสองครอบครัวรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว ฟาร์ปิ้ง กราท โตขึ้นเรื่อยๆก็ดีกันขึ้นเรื่อยๆเรียกแทนกันว่าพี่และน้อง ซึ่งกราทได้ชื่อว่าเป็นพี่เพราะเขาเป็นผู้ชายดูจะแข็งแกร่งกว่า ส่วนฟาร์ปิ้งได้ชื่อว่าเป็นน้อง ทั้งคู่รักกันเสมือนพี่น้องแท้ๆทั้งที่จริงๆแล้วก็พี่น้องแท้ๆกันอยู่ดี โทโมะกับแก้วดูจะเพิ่มเติมรักให้กันไม่ขาดสาย พอๆกับคู่ของป๊อปปี้กับฟาง ถึงแม้จะไม่สามารถมีลูกได้แต่สิ่งที่เขามีอยู่ตอนนี้ก็ทำให้เค้าทั้งคู่ค้นพบคำว่าความสุขที่แท้จริง เค้ารักฟาร์ปิ้งและกราทเหมือนลูกในไส้และก็รักแก้วกับโทโมะเหมือนพ่อและแม่ เอาเป็นว่าทั้งบ้านนี้สามารถตายแทนกันเลยก็ยังได้ ลมควันหมอกบนดอยยามเช้า ร้านเบเกอรี่ที่เล็กๆแต่ยอดขายกำไรเดือนละห้าหมื่นก็ทำให้เค้ามีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตที่สันโดดแต่มีความสุข ลมเย็นๆพัดกระทบหน้า หน้าหนาวที่หนาวจับใจ หน้าร้อนที่ร้อนปานกลาง หน้าฝนก็ตกเป็นบางวัน แสงอ่อนๆจากดวงอาทิตย์พร้อมกับลมหนาวพัดผ่านมา ไม่ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไปสักแค่ไหนแต่ความรักและหัวใจของเค้าทั้งหกคนก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง.......
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
จบแล้วววววววว เอนจอยกันไหมน้า ยังไงก็ฝากคอมเม้นส่งท้ายให้ด้วยนะ
รอเรื่องดัดนิสัยยัยจอมดื้อจบก่อนแล้วเรื่องใหม่จะตามมา
โหด มันส์ ฮา หื่น ครบแน่เรื่องหน้า รับรองว่า คอเอนซีไม่มีผิดหวังแน่ๆ
มาถึงจุดนี้ได้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจด้ามากเลยนะคะ ที่ด้าเคยผิดสัญญาอะไรไว้
ก็ให้อภัยกัน น่ารักจริงๆเลย ขอบคุณมากๆๆๆๆเลยนะคะ รักทุกคนเสมอ muah!!
The end >>> Thank you redder I Love You
We Love TK