ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน36

แก้วแอ่นหน้าอกให้ชายหนุ่มตรงหน้าลูบไล้อย่างตามอารมณ์ ก่อนที่ทั้งคู่จะมีความสุขถึงแม้จะเจ็บสักนิดก็ยอมทน

นาน----------------------------นาน-------------------------------นาน

“อ่า...”โทโมะครางเบาๆก่อนจะโถมตัวเข้าใส่แก้วแล้วจูบลูบคลำอย่างเบามือ เค้าหยุดกิจกรรมช่วงล่างลงแต่ช่วงบนยังคงทำงาน แก้วดูจะระบมไปทั้งตัว โทโมะที่ลูบไล้จนพอใจโดยการได้รับการตอบสนองเป็อย่างดีกับสาวตรงหน้า โทโมะเอนตัวลงราบกับพื้นเตียง หนึ่งมือกอดเอวบางไปว้หลวมๆยังมีบ้างที่จะลูบๆผิวแก้วอย่างเบามือ แก้วหลับตาพริ้มก่อนจะลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง

“ไปไหนแก้ว”โทโมะรั้งเอวไว้บางๆ

“จะหยิบผ้าห่ม หนาว”แก้วพูดขึ้น โทโมะปล่อยมืออกจากการรั้ง แก้วหยิบผ้าห่มปลายเท้ามาห่มกายทั้งสองคนไว้ด้วยกัน โทโมะนอนกอดแก้วอย่างอบอุ่น แก้วเอื้อมมือไปแตะที่มือของโทโมะเบาๆ

“ปล่อยก่อนสิ ชั้นต้องไปเรียนนะ โดดออกมากลับไปยังไม่รู้ว่าจะโดนอะไรมั่ง”แก้วทำท่าจะลุกขึ้นแต่โทโมะยื้อเอาไว้แล้วเอาหน้าซุกคอขาวนั่น

“เดี๋ยวชั้นเคลียเองน่า”โทโมะว่าแล้วก็จูบตามคอขาวๆของแก้ว

“นายเองก็ต้องไปสอน ลุกเถอะ”แก้วดันมือโทโมะเบาๆ โทโมะยึดไว้แน่น

“ชั้นรักเธอนะแก้ว ชั้นขอโทดกับทุกเรื่อง ชั้นรักเธอ”โทโมะพูดเสียงหวานก่อนจะหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่ แก้วเบี่ยงสายตาไปมองน้อยๆ

“ชั้นก็ขอโทดที่มองนายผิดไป”แก้วพูดแผ่วๆพอได้ยินกันสองคน มือน้อยๆลูบใบหน้าคมเข้มอย่างเอ็นดู โทโมะโผเข้าจูบปากนุ่มของแก้วอย่างโหยหา

“นอนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวค่อยไปก็ได้รร.หนะ ชั้นจะบอกอาจารย์ใหญ่ให้เธอเอง”โทโมะถอนจูบออกก่อนจะพูดเสียงเรียบแล้วห่มผ้าสูงขึ้นระดับอกนอนกอดสาวร่างบางอย่างคิดถึง

“จะดีหรอโทโมะ”แก้วว่าก่อนจะชักสีหน้า

“นอนเถอะน่า”โทโมะพูดติดรำคาญก่อนจะหลับตาลง แก้วมองเค้าอย่างยิ้มๆก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

ณ รร.

หลังจากที่ทั้งคู่ลืมตาขึ้นก็แต่งตัวพากันรีบมารร. แก้วดูจะหน้าซีดเซียวปวดท้องเป็นระยะๆและเดินไม่ไหว ทุกครั้งที่ก้าวเท้าเหยียบพื้นก็ถึงกับทรุด เขาเป็นมากกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น แก้วแทบน้ำตาไหลเมื่อรับแรงอ่อนล้าของตัวเองไม่ไหว โทโมะคอยประคองดูแลเป็นอย่างดีจนเข้ามาในรร.ก็เย็นมากแล้ว ใบไม้ปลิวพริ้วไสว รร.ที่เงียบสงัดเพราะเด็กหลายๆคนอยู่ในห้องของตัวเอง สามสายตาคมๆจ้องมองเค้าสองคนอย่างไม่วางตา

“แก้ว”เสียงเรียกของอาจารย์ใหญ่ดังขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากมุมมืดของตึกพร้อมกับฟางและป๊อปปี้ อาจารย์ใหญ่ดึงมือแก้วออกจากตัวโทโมะเมื่อแก้วไม่มีใครฉุดร่างเธอไว้ก็ทรุดลงกองกับพื้นทันที แก้วร้องครางโอดโอยอย่างปวดทรมาร

“โอย....”ฟางเห็นก็รีบเข้าไปพยุงร่างแก้วขึ้นมาไว้แนบกาย

“เป็นอะไรไปแก้ว”ฟางถามพร้อมกับประคองตัวแก้วขึ้นยืน

“ปละ ปล่าว”แก้วอ้ำอึ้งก่อนจะก้มหน้าไม่สบตาอาจารย์ใหญ่

“ไปไหนมา”อาจารย์ใหญ่ถามด้วยความห่วงใย

“เอ่อ....”แก้วเงยหน้ามองโทโมะ

“ผมพาแก้วไปไหว้พ่อผม”โทโมะปัดประเด็นในทันที อาจารย์ใหญ่ดูจะเกรงใจโทโมะอย่างสูง อาจารย์ใหญ่โค้งตัวช้าๆเพื่อขอโทดให้กับโทโมะ

“งั้นก็ขอโทดทีนะคะ แต่ว่าแก้วทำไมมาสภาพนี้ค่ะ”อาจารย์ใหญ่ถามพร้อมกับมองดวงตาแก้วที่ดูจะทรมานเหลือทน

“เรื่องส่วนตัวครับ”โทโมะโค้งรับก่อนจะพูดออกมา อาจารย์ใหญ่พอจะรู้ดี

“เอ่อ...ชั้นอยากให้เพลาๆหน่อยนะคะ หรือไม่ก็ป้องกันสักนิดนึงเพราะแก้วยังมีอนาคตที่ดีรออยู่ อย่าพึ่งให้มันดับลงเลยนะค่ะ”อาจารย์ใหญ่พูดด้วยความเป็นห่วง

“.... ถึงยังไงผมก็ต้องแต่งงานกับแก้วอยู่ดี”โทโมะพูดก่อนจะเอามือคล้องรอบเอวแก้วแล้วดึงออกมาจากฟางและพาสาวร่างบางเดินไปบนห้อง แก้วถูกวางให้นั่งลงบนโซฟา

“เป็นไง หายดีหรือยัง”โทโมะถามขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อ

“ไม่ดีขึ้นเลย”แก้วว่าพร้อมส่ายหัวเบาๆ โทโมะหย่อนกายนั่งข้างๆแก้ว

“ขอโทดนะ ตอนนั้นโมโหไปหน่อย วันหลังจะได้ไม่กล้าหนีชั้นไปไหนไงหละ”โทโมะพูดพร้อมกับรัดเอวแก้ว

“ใครหนีใครกันแน่ นายนั่นแหละ”แก้วชี้หน้าโทโมะ

“งั้นก็ถือว่าเป็นการ.... ไถ่โทด ฮึๆ”โทโมะหัวเราะในลำคอและมองหน้าแก้ว

“อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ ไอ้หื่น”แก้วพูดขึ้นก่อนจะผลักอกกว้างออกห่าง

“หื่นแล้วรักไหมหละ”โทโมะว่าและยกมุมปากขึ้นแสยะยิ้ม

“รักสิ”แก้วพูดก่อนจะโผกอดโทโมะหลวมๆ ใบหน้าน้อยวบลงบนไหล่กว้างอย่างลึกซึ้ง มันเกิดอะไรกัน โทโมะนึกในใจเมื่อเค้ารู้สึกว่าใจเค้าเต้นแรงมาก ร้อยวันพันปีไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ใจเค้าเต้นเร็วขนาดนี้ ไม่ว่าท่าทีจะยั่วยวนขนาดไหน หรือแม้แต่เรื่องบนเตียงก็เถอะ เค้ายังไม่เคยจะหวั่นใจแบบนี้ แต่นี่เค้ากลับหวั่นใจ ใจมันลงไปถึงตาตุ่ม เค้ารู้สึกอ่อนไหวกับผู้หญิงคนนี้ โทโมะกอดตอบอย่างลึกซึ้ง โทโมะลูบมือไปที่สาบเสื้อของแก้วแต่แก้วดันมือออก

“ชั้นเจ็บอยู่นะ”แก้วว่าพร้อมกับถอยห่าง

“เซงจัง”โทโมะพูดจบก็จูบปากแก้วแผ่วเบาแต่แฝงความหนักแน่นก่อนจะถอนออกเพราะใครบางคนเข้ามา

“เฮ้.......แง่ก”ฟางหน้าแดงเมื่อเปิดประตูมาเจอบางอย่างที่น่าอิจฉา ป๊อปปี้ยิ้มหวานเมื่อเห็นแล้วเอามือโอบไหล่ฟางไว้แน่น

“เฮ้ย”ป๊อปปี้เรียกทั้งคู่สุดเสียง

“อะไรว่ะไอป๊อป มาไม่บอกไม่กล่าว”โทโมะหันไปฉุนใส่ แก้วที่นั่งก็ค่อยๆประคองตัวลุกขึ้นละนั่งลงบนเตียง

3เดือนผ่านไป ไวใช่ไหมหละ(ใกล้จบแล้วว)

“แหวะๆๆๆๆ”แก้วอ้วกแตกในห้องน้ำอยู่หลายวันมาแล้ว เมื่อได้กลิ่นอาหารก็จะเป็นแบบนี้เสมอ ตอนนี้รร.ปิดลงแล้ว พวกเค้าเรียนจบสบบูรณ์ทุกอย่าง โทโมะลูบหลังแก้วอย่างบางเบา นับตั้งแต่วันนั้นมาเค้าก็ไม่เคยทะเลาะกับแก้วอีกเลย

“บอกให้ไปหาหมอก็ไม่ไป ดื้อจังยัยเปี๊ยก”โทโมะพูดพร้อมกับลูบหลังไปเรื่อยๆ

“ไม่อ่ะ ชั้นกลัวหมอจะทำอะไรชั้น”แก้วเงยหน้าขึ้นแล้วล้างปากพร้อมกับเอามือไปจับไหล่โทโมะเบาๆ

“ยัยจอมดื้อ ถ้าเธอท้องหละจะทำยังไง”โทโมะเลิกคิ้วก่อนที่แก้วจะเบิกตากว้าง......

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ท้อง..... หรอ แน่สิ เช้าเย็น เช้าเย็น ซะอย่างนั้น เฮ้อ.....

ท้อแท้ นิยายใกล้จบ T^T เดี๋ยวเรื่องหน้า รับรองว่า โทโมะจะโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หื่นเลยหละ หื่นยิ่งกว่าหื่น เรื่องนี้ยังไม่ได้เศษขี้เล็บเลยหละ 5555+

รอดูชื่อเรื่องเอาเองนะคะ muah!! ไม่ผิดสัญญาแล้วนะ ^^