ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน34
เมื่อประตูถูกไขออก ทั้งคู่ก็เข้าไปในห้อง แก้วไม่รู้จะทำยังไงแก้ววิ่งลงบรรไดไปจองห้องข้างๆกับห้องโทโมะซึ่งว่างพอดีแต่เป็นห้องVIPคืนละ9500 แก้วพยักหน้ารับอย่างไม่คิดถึงค่าเงิน แก้วได้กุญแจก็รีบขึ้นลิฟไปไขห้องอย่างรนราน แก้วเปิดระเบียงหลังห้องที่ติดกันอยู่ แก้วอยากจะปีนไปห้องข้างๆแต่มันก็ยากที่จะทำ 7ชั้น เชียวนะ แก้วมองลงข้างล่าง แต่เค้าก็พอจะมองทะลุจากเรือนกระจกใสๆของห้องข้างๆที่ไม่ยอมปิดม่าน ยัยพริ้วลงมือยั่วโทโมะอย่างเต็มแรง มือเล็กๆลีลาเด็ดลูบไล้ไปทั่วผิวกายที่มีเสื้ออยู่ของโทโมะ โทโมะทำเพียงอยู่เฉยๆให้ยัยพริ้วเป็นคนจัดการ ตั้งแต่ถอดเสื้อผ้ายันเป็นคนเล้าโลมซะเอง ชั้นคงจะเทียบไม่ติดสินะ แก้วคิดในใจก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลลงมา แก้วรับกับภาพตรงหน้าไม่ได้ แก้วหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเอง แก้วโทรหาฟางในทันทีทั้งที่ใบหน้ายังอาบน้ำตา
“แก้ว อยู่ไหน กลับหรือยัง อาจารย์ใหญ่ห่วงเธอมากนะ เค้าบอกว่าถ้าเธอกลับมาเค้าไม่ว่าเธอเลยแม้แต่คำเดียว”ฟางใส่มาเป็นชุดแต่เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของแก้วก็หยุดชะงัก
“แก้ว แกเป็นอะไรไป”ฟางถามขึ้นด้วยเสียงสงสัย
“ชั้น....ชั้นยังไม่กลับนะฟาง ฝากขอโทดอาจารย์ใหญ่ด้วย แล้วพรุ่งนี้ชั้นจะกลับตอนเช้าๆนะ”แก้วพูดพร้อมกับร้องไห้งอแงไปด้วย
“แกเป็นอะไรแก้ว บอกชั้นได้ไหม”ฟางถามขึ้น
“เดี๋ยวกลับไปค่อยคุยกันนะ ชั้นสบายดี แค่นี้นะ”แก้วตัดสายทิ้งและเอนตัวลงนอนราบกับเตียงที่แสนจะนุ่มทั้งน้ำตา
โทโมะที่นอนให้สาวลีลาร้อนลูบเล้าอยู่นานแต่เค้ากลับไม่เกิดอารมณ์อะไรเลยที่จะดึงดูดเขาได้ ทั้งสมองเค้าคิดถึงแต่ผู้หญิงที่ชื่อแก้ว จนกระทั้งพริ้วกำลังจะปลดเข็มขัดของเค้า โทโมะจับหัวเข็มขัดตัวเองไว้แน่นก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับผลักพริ้วออก
“เป็นอะไรไปค่ะพี่โมะ”เสียงใสถาม โทโมะเบี่ยงหน้าหนี แก้วออกมานอกกระชานบ้านเมื่อเห็นว่าห้องข้างๆปิดม่านไปแล้วเค้าก็ไม่สนใจ แก้วสูดอากาศทั้งน้ำตา เค้าไม่แม้แต่จะเหลือบตาไปมองห้องข้างๆเลยแม้แต่นิด แต่แล้วก็มีเสียง ครื้ด.... เรือนกระจกใสถูดเปิดออก มีหนุ่มที่แก้วคุ้นเคยดีเดินออกมายืนนอกกระชานพร้อมกับสูดลมหายใจ แก้วไม่ได้ยินหรือแม้แต่สังเกต แก้วก้มหน้าก้มตาเอาแต่ร้องไห้ นายทำกับชั้นได้ยังไง แก้วครุ่นคิดเสมอ นี่ชั้นเป็นคนที่ผิดใช่ไหม อือ ใช่ ชั้นขอโทด แต่ทำไมนานต้องทำขนาดนี้ ฮึ ผลสุดท้ายชั้นก็ได้รู้ว่าคำว่ารักของนายมันง่ายเกินไปที่จะได้มา โทโมะที่ยืนอยู่ก็หันมองสาวน้อยที่เอามือปิดหน้าร้องไห้อยู่ห้องข้างๆ
“เป็นอะไรหรือปล่าวครับ”เสียงโทโมะถามแก้วขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ”แก้วเผลอตอบไปอย่างน่าฉงน เมื่อแก้วรู้ตัวก็เงยหน้าขึ้นหันไปมองสายตาที่จ้องมองเค้าอยู่ เมื่อโทโมะเห็นใบหน้าใสๆของสาวดวงใจของเค้าก็ถึงกับผงะ
“แก้ว”โทโมะเรียกเสียงดัง แก้วหันมองเบิกตากว้าง แต่แล้วดันมีมือเล็กรอบเอวของโทโมะเอาไว้ ไม่ใช่ใครนอกจากพริ้ว แก้วเห็นก็อดที่จะสะอื้นไห้ออกมาเป็นทางยาว โทโมะกำลังจะพูดอธิบายให้แก้วฟังแต่แก้วหันหลังกลับปิดประตูปิดม่านไป แก้วเอนตัวลงนอนบนเตียง น้ำตาใสๆไหลออกมาอย่างไม่รู้จักหมด โทโมะรู้สึกว่าตัวเองผิดมากไปเลยสะบัดคนร่างเล็กออกและเดินไปเปิดประตูห้องพร้อมกับเคาะรัวๆที่ห้องข้างๆ
“แก้ว ๆๆ แก้ว ฟังชั้นหน่อยสิแก้ว แก้วๆๆ มันไม่ใช่อย่างที่แก้วคิดนะ แก้วๆๆ”เสียงโทโมะเคาะประตูรัวพร้อมกับเสียงโหวกเหวกของเค้าที่ดังขึ้นเรื่อยๆ แก้วเอาหมอนปิดหูตัวเองและหลับตาลง แก้วฝืนนอนหลับไปโดยไม่ใส่ใจโทโมะ
“แก้ว เปิดประตูเถอะนะ”โทโมะถีบประตูแรงๆหลายทีแต่ก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้น โทโมะนั่งหันหลังพิงประตูด้านนอกของแก้ว เขาก้มหน้าอย่างหมดหวัง
“พี่โมะ ทำอะไรค่ะเสียงดังจัง กลับมาในห้องดีกว่าม๊า”เสียงชักชวนของสาวร่างบางเปิดประตูออกมาร้องเรียก
“พี่จะนอนตรงนี้ จะไปไหนก็ไป และอย่ามายุ่ง!!”โทโมะกระชากเสียงดัง ร่างเล็กถึงกับตกใจรีบปิดประตูในทันที ชั้นจะนอนรอจนกว่าเธอจะเปิดประตูออกมานะแก้ว โทโมะเผลอหลับไป
เช้าตรู่
แก้วตื่นมาอาบน้ำแต่งชุดเดิมแล้วหยิบสัมภาระเตรีมจะออก แก้วเปิดประตูอย่างเร่งด่วน แต่เมื่อเขาดึงประตูเข้ามาโทโมะก็โน้มต่างแรงเอียงของประตูจนร่างหนาลืมตาขึ้น แก้วถึงกับตกใจรีบปิดประตูแต่มือหนาที่ตั้งสติได้ก็ดันกลับไปจนแก้วเป็นฝ่ายแพ้กระเด็นลงกับพื้นห้อง โทโมะเดินเข้ามาและปิดประตูห้องล็อคพร้อมกับมองหน้าของแก้วอย่างเคร่งขรึม
“มาทำไมที่นี่ วันนี้ไม่มีเรียนหรือยังไง”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงขรึมๆ แก้วไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น เขาตั้งหลักลุกขึ้นยืนได้ก็ดันทุรังจะออกจากห้องให้ได้แต่โทโมะกลับยืนขวางไว้
“ถ้าจะไปก็ผ่านชั้นให้ได้”โทโมะยิ้มมุมปากก่อนจะรวบเอวแก้วไว้แน่นและกดริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของแก้ว แรงคิดถึง แรงปราถนา แรงรัก แรงโมโห ผสมผสานเข้าด้วยกันอยู่ในจูบนี้ของโทโมะ แรงดันของปากแนบสนิทชิดแน่นอย่างแยกไม่ได้ ลิ้นหนาๆลุกล้ำเข้าไปในปากของแก้วจนได้ แก้วพยายามดิ้นพล่านที่จะออกจากอ้อมอกและริมฝีปาก แก้วเริ่มหายใจไม่ออกจนแทบขาดอากาศหายใจ รัดแน่น จูบแน่น ชั้นจะหายใจออกไหม แก้วเริ่มเนือยๆต่อหน้า โทโมะก็ละริมฝีปากออกบางๆ
“หายโกรดได้ไหม”โทโมะถามขึ้น แก้วยังไม่ตอบอะไร เขามองหน้าโทโมะโดยตรงอย่างไม่เกรงกลัว
“อย่าลืมสิเธอก็ทำให้ชั้นโกรด”โทโมะพูดขึ้นและเอามือข้างนึงเชยปลายคางของแก้วขึ้น
“แต่สิ่งที่ชั้นทำมันยังไม่ได้แค่เสี้ยวกับสิ่งที่นายทำ”แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาเอ่อล้น
“แก้ว....ชั้นกับพริ้วไม่ได้มีอะไรกันนะ เธออย่าเข้าใจผิด”โทโมะมองแก้วที่เบี่ยงหน้าใส่เค้าอยากอ้อนวอน
“ภาพมันฟ้อง”แก้วพยายามเก็บน้ำตาให้มากเท่าที่จะทำได้ โทโมะโอบกอดแก้วแน่น แก้วพยายามสะบัดตัวอย่างแรง
“เปล่าจริงๆนะ ชั้นสาบานได้”โทโมะมองหน้าแก้วนิ่ง แก้วสบตาตอบอย่างไม่ย่ำกลัว
“ถึงยังไงมันก็ไม่มีความหมาย”แก้วพูดก่อนจะยิ้มมุมปาก
“หมายความว่ายังไง”โทโมะชะงักสายตาด้วยความสงสัย
“ก็หมายความว่า นายมันไม่สำคัญสำหรับชั้นอีกต่อไปแล้ว จำไว้นะโทโมะ”แก้วใช้ช่วงที่โทโมะอึ้งสะบัดออกจากอ้อมอกและกำลังก้าวเท้ายาวจะออกจากห้อง ทันใดที่แก้วเอามือจับกลอนโทโมะก็ดึงแก้วอย่างแรงพร้อมกับเหวี่ยงลงบนเตียงด้วยใบหน้าเย็นชา
“ฮึ...ใช่  ชั้นมันไม่สำคัญ ฮึๆ แต่เธอสำคัญสำหรับชั้น”โทโมะพูดด้วยใบหน้าเยือกเย็นเหมือนตอนเจอกันวันแรก ท่าทีที่ลงจากรถของโทโมะใบหน้านั้นกับใบหน้านี้เหมือนกันเป๊ะ แก้วพยายามจะลุกขึ้นนั่งอย่างว่องไวแต่แล้วมือที่ไวกว่าก็คว้าเข้าที่ข้อมือเล็กอย่างแรง แรงบีบแทบจะทำให้กระดูกแยกเป็น10ๆท่อน แก้วชักสีหน้าฉุนใส่คนตรงหน้า โทโมะผลักแก้วลงบนเตียงให้นอนราบพร้อมเอามือยันไหล่ไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
“จะทำอะไร ปล่อยชั้นนะ ไอ...ไอคนไม่มีหัวใจ!!”คำพูดของแก้วแทงเข้าไปทพลุในใจดำของเค้า สิ่งที่ชั้นทำให้กับเธอทุกครั้ง มันยังเรียกว่าชั้นไม่มีหัวใจอีกหรอแก้ว โทโมะครุ่นคิด แต่เค้าก็ไม่รอช้าทีจะตอบหลับ…….
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แงๆๆๆๆๆ ผิดคำพำูดจนได้ อือๆๆๆๆ ยกโทดให้ด้วยนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มา
ไถ่โทดใหม่ ขอโทดนะคะ T^T muah!!