ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน32

“ที่รัก.....จะไปไหนครับ”โทโมะหยอดเสียงน่ารักๆและสาวแขนตัวเองให้แก้วมานั่งที่ตัก แก้วดูจะหงุดหงิดแต่ก็ยอมนั่ง

“ถ้าอาจารย์ใหญ่เห็นจะทำไง”แก้วพูดพร้อมกับทำหน้าฉุน

“อยากเห็นก็เห็นไป ไม่เห็นจะแปลก”โทโมะพูดพร้อมกับรัดแก้วแน่น พูดไม่ทันขาดคำยายแก่หนังยานอาจารย์ใหญ่ก็เดินมาตรวจพอดี เห็นเข้าก็ถึงกับตกใจเดินเข้าไปตำหนิแก้ว

“นี่โรงเรียนไม่ใช่โรงแรมหัดทำตัวดีๆหน่อยจริญญา”ทีแรกอาจารย์ใหญ่ไม่รู้ว่าคนที่รัดแก้วไว้แน่นคืออาจารย์โทโมะ

“ขอโทดทีนะครับ ผมเป็นแฟนกับแก้ว อีกไม่นานเราก็แต่งงานกันแล้ว สวีทหน่อย จะทำไม ?”โทโมะคิดอะไรมั่วๆขึ้นมาพูดจนอาจารย์ใหญ่ต้องอึ้งก่อนจะยิ้มแหยๆและเดินออกไป แก้วหันมาฉุนใส่คนที่โอบรัดเค้าไว้อย่างเป็นไม่ได้

“นี่ ใครจะแต่งงานกับนายไม่ทราบ”แก้วมองด้วยแววตาอมหิต

“ชั้นไงจ๊ะ”โทโมะยังคงหยอดเสียงหวานหู

“ฮึ....ไม่มีทาง เชิญนายไปแต่งงานกับยัยพริ้วปลิวสไวนั่นเถอะ”แก้วเชิดหน้าออก

“โอ๋...ๆๆ ที่แท้ก็งอนเรื่อยงยัยพริ้ว ชั้นกับยัยพริ้วก็แค่แฟนเก่าเท่านั้น เรื่องมันจบไปนานแล้ว และยัยนี่คงนึกคึกที่จะกลับมาหาชั้น”โทโมะว่าพลางเอาหน้าซุกคอขาวๆที่มีกลิ่นหอมหวลออกมา

“ไอเรื่องนั้นชั้นไม่โกรดหรอกนะ แต่ที่จับมือชั้นนี่เล่นละครเสแร้งชัดๆ วันหลังไม่ต้องมาจับไม่ต้องมาแตะต้องชั้นแล้ว”แก้วทำหน้านอยด์อย่างเห็นได้ชัด โทโมะยิ้มแก้มปริก่อนจะหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่เล่นเอาป๊อปปี้และฟางอิจฉาไปตามๆกัน

“ขอโทดครับ ตอนนั้นผมหิวข้าว ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ”โทโมะพูดเสียงแกร่งอย่างน่าไว้วางใจ แก้วก็ยิ้มออกมาน้อยๆ

“จะให้ชั้นเชื่องั้นหรอ”แก้วว่าพลางกับตีหน้าอกโทโมะไปหลายที หนุ่มแข็งแกร่งอย่างโทโมะก็ทนที่จะเจ็บกับการหายโกรดของแก้ว

“ตีเสร็จแล้วใช่ไหม”โทโมะพูดเมื่อแก้วหยุดมือลง

“งั้นตาชั้นบ้าง”โทโมะพูดจบก็ช้อนตัวแก้วอุ้มไปบนห้องของตัวเอง โดยปล่อยป๊อปปี้กับฟางนั่งอึ้งอยู่เล็กน้อย

“จะทำอะไรอย่ามายุ่งนะ”แก้วตวาดและกวาดสายตาสอดส่งเรือนร่างหนาที่ปิดประตูล็อคกลอนอย่างดี

“ไถ่โทด” คำนี้อีกแล้ว T^T แก้วดูเหมือนจะรู้ชะตากรรมของตัวเองซะแล้ว แก้วเฝ้ามองเรือนร่างที่ค่อยๆปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออกช้าๆ

“อย่าเลยนะ ฮึกๆๆ”แก้วแกล้งทำหน้าจะร้องไห้ โทโมะเห็นก็โยนเข็มขัดกองไว้กับพื้น โทโมะค่อยๆปลดกางเกงตัวเองออกทีละน้อยก่อนจะกระโจนเข้าหาสาวร่างบางที่นอนหายใจพะงาบๆอย่างรู้ชะตากรรมว่ากำลังจะถูกทอดอยู่บนเตียง [คนนะไม่ใช่ปลา>>dada] โทโมะโถมตัวลงทับพร้อมกับไม่เปิดโอกาสให้สาวตรงหน้าโวยวายอะไร เค้าใส่เต็มที่กับเรียวลิ้นและปากอย่างสนุกสนาน มือซนๆควานหาจุดอ่อนของแก้วไปทั่วร่างกาย ร่างเล็กๆที่โดนจับจุดก็เริ่มจะมีอาการขนลุกขนพองอยู่ไม่น้อย แก้วยกมือขึ้นคล้องคอโทโมะไว้ โทโมะเห็นก็ถอนจูบออก

“ฮึ....อารมณ์มาแล้วสิ”โทโมะหัวเราะในลำคอก่อนจะยิ้มแสยะเย้ยออกมา

“ใครว่า....ชั้นแค่จะบอกนายว่าชั้นต้องเรียนคาบบ่าย ออกไปนะ....อื้ม”ลิ้นยั่วยวนชักนำให้สาวคนนี้ต้องโดดเรียนคาบบ่ายซะแล้ว เวลาที่สวีทกันนานจนเกินจะบรรยาย แต่เราก็ยังหน้าด้านบรรยาย โทโมะลูบไล้ผิวกายที่ไร้เสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว ครั้งนี้ทั้งคู่ไม่ห่มผ้าผืนหนาที่ถ่วงน้ำหนักของการทำกิจกรรมยามไคร่ของทั้งคู่ โทโมะใช้ปากตัวเองจุ๊บดูดไปตามบริเวณของร่างกายสาวน้อยที่นอนเปลือยอยู่ใต้ล่างร่างสูงอย่างพิถีพิถัน โทโมะเริ่มเหงื่อแตกเพราะความร้อนแรงทั้งๆที่แอร์เย็นมากด้วยซ้ำไป มือหน้าเก็บเกี่ยวมือเล็กไว้แน่นให้กางออกบนผืนเตียง มือแก้วถูดยึดไว้กับเตียงโดยมือโทโมะ โทโมะจัดการทำอะไรบางอย่างที่ตนเองอยากทำ ที่ระบายความใคร่ ? แก้วนึกในใจก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทำให้คนที่กำลังเริ่มกิจกรรมอย่างทรมานมองหน้าเค้า

“อื้ม...เป็นอะไร”โทโมะยังคงไม่หยุดกิจกรรมนั้นแต่ดันถามขึ้นมาระหว่างกิจกรรมกำลังดำเนินไปได้สวย แก้วที่หน้าตาเจ็บปวดก็ลืมตาขึ้นมองผู้ชายข้างบนร่างของเขาก่อนจะหลบสายตาไม่มองหน้าและทำท่าทีไม่ค่อยเต็มใจใส่ โทโมะที่กำลังลวนลามกับร่างเล็กก็หยุดทุกอย่างลง

“บอกมาสิ”โทโมะหยุดชะงักและมองแก้วด้วยแววตาสงสัยทั้งๆที่ร่างยังคร่อมเขาอยู่

“ถามจริงๆเถอะ เห็นฉันเป็นอะไร ที่ระบายความใคร่งั้นหรอ ? ”แก้วทำหน้าครุ่นคิด เมื่อโทโมะได้ยินก็ถึงกับฉุน

“ชั้นไม่เคยคิดแบบนี้เลยนะแก้ว”โทโมะชักสีหน้าเซงในทันที ทำไมเธอไม่ไว้ใจชั้นเลยแก้ว.... โทโมะครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะผละตัวลุกขึ้นนั่ง แก้วคว้าผ้าผืนหนามาคลุมกายตัวเองไว้

“กี่ครั้งที่นายแสดงอาการว่ารักชั้น นายหวังอะไรกันแน่”แก้วลุกขึ้นนั่งพร้อมกับหอบผ้าปิดบังร่างกายของเธอไว้ด้วย

“ชั้นหวังที่จะได้เธอมาเป็นคนรัก มาเป็นคู่รักไงแก้ว”โทโมะหันไปสบตาแก้ว

“แต่ดูนายทำสิ กี่ครั้งที่นายบอกว่ารักชั้น และต่อจากคำว่ารักนายก็จะทำกับชั้นแบบนี้ทุกครั้ง จุดประสงค์นายมันคงเห็นว่าชั้นเป็นแค่ที่ลดอาการใคร่ของนายหนะสิ”แก้วพูดขึ้น

“ทำไมเธอคิดแบบนี้...แก้ว”โทโมะมองแก้วอยากสงสัย

“ก็นายเคยแสดงอาการบ้างไหมว่านายรักชั้นจริงๆ วันๆนายมีแต่ล้อเล่นกับชั้น นายบำเรอชั้นเหมือนกับทาส นายคิดจะฉวยโอกาสทำอะไรชั้นเมื่อไหร่ที่ไหนก็ได้โดยไม่แคร์ว่าผู้หญิงเค้าจะรู้สึกยังไง”แก้วส่ายหน้าเบาๆ โทโมะที่ได้ยินก็ถึงกับฉุน โทโมะเดินเข้าห้องน้ำไป แก้วนอนครุ่นคิดอยู่บนเตียงจนโทโมะออกมาพร้อมชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ดูจะเข้ากับเค้ามาก โทโมะหวีผมค่อยๆหันหลังไปเหลือบมองแก้วเล็กน้อยก่อนจะก้าวเท้าไปเปิดประตู

“โทโมะ...ไปไหน”แก้วถามขึ้นเมื่อเห็นโทโมะแต่งตัวไม่ใช่จะไปสอนหนังสือเลย

“ไปลดความใคร่กับคนที่เค้าเต็มใจ”โทโมะมองหางตากับแก้วแล้วย่างเท้าเดินออกจากห้องไป แก้วถึงกับอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะคิดทบทวนคำที่โทโมะพูดเมื่อกี้ ลดความใคร่ ..... อย่าบอกนะว่า T^T ใจร้ายที่สุด แก้วสะบัดหน้าไปมา น้ำตาคลอดวงตาเอ่อล้นอยู่บนเตียงกับผ้าห่มผืนเดียวที่ปกคลุมร่างบางแสนจะอ่อนแอไว้ ทางด้านโทโมะเมื่อออกมาเจออาจารย์ใหญ่ที่กำลังเดินตรวจห้องเรียนก็ถึงกับผงะเล็กน้อยเพราะแก้วอยู่ในห้อง แต่เมื่อเค้าคิดทบทวนไปมาก็ไม่คิดที่จะช่วยเหลืออะไร เค้าเดินออกไปอย่างเย็นชากับทุกสิ่ง

แกร่ก เสียงลูกบิดดังขึ้น คนที่อยู่ในห้องก็หวังว่าจะเป็นคนที่เค้าปราถนา แต่แล้ว...ดันเป็นอาจารย์ใหญ่ที่ใบหน้าดุดันเมื่อเปิดมาเห็นสภาพห้องที่มีเสื้อผ้าหญิงชายกระจายทั่วพื้นพร้อมกับผ้าห่มที่คลุมร่างไร้เสื้อผ้าของแก้วเอาไว้ อาจารย์ใหญ่สำรวจสักพักก็ส่ายหัวทันที

“จริญญา!!”เสียงเกรี้ยวดังไปยันชั้นบน แก้วหันมองทั้งนัยตายังคงโศกเศร้า

“ไปพบชั้นที่ห้องด่วน!!”เสียงตวาดของหญิงหนังยานพูดก่อนจะปิดประตูอย่างแรง.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

โทโมะงอนแก้ว แก้วจะง้อไหม แต่ว่างานนี้คนที่ง้อน่าจะเป็น....

อุ๊บ :x เค้าโดนปิดปากห้ามบอกซะงั้น แต่ก็น่าจะรู้นะว่าใครง้อใคร

พรุ่งนี้สัญญาเลยว่าจะอัพให้2-3ตอน ถ้าผิดคำพูดขอให้...เอ่อ....

ขอให้...ขอให้อะไรดีช่วยแสดงความคิดเห็น แช่งตามสบาย 5555 รักคนอ่านนะจ๊ะ muah!!