ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน22
อาจารย์ปลดเข็มขัดสีทองเงาที่คาดอยู่ที่เอวของแก้วออก
“พวกผู้ชายไปรอข้างนอกดีกว่าไหม”อาจารย์พูดและหันมองโทโมะกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้พยักหน้ารับก่อนจะดึงไหล่โทโมะให้ออกตามไป ฟางเดินไปปิดประตูห้อง อาจารย์จัดการถอดเสื้อผ้าแก้วให้เหลือเพียงเสื้อเกาะอกสีขาวและกางเกงขาสั้นสีขาวเช่นกัน อาจารย์เช็ดไปทั่วร่างที่แสนจะบางและนุ่มนวลของแก้ว
“ฟางไปหยิบเสื้อผ้ามาให้แก้วสิ”อาจารย์พยาบาลพูดขึ้น ฟางเดินไปที่ตู้เก็บเสื้อผ้าและหยิบเสื้อกับกางเกงในห้องพยาบาลออกมาซึ่งเป็นเสื้อสีขาวผ้าบางๆและใช้ผูกเชือกแทนติดกระดุมเหมือนกับเสื้อของคนไข้ในโรงพยาบาลและกางเกงสีขาวบางๆกางเกงขายาว ฟางเดินถือมาแล้วก็ช่วยกันสวมให้แก้วกับอาจารย์พยาบาล ฟางน้ำตาแตกร้องไห้ไปใส่กางเกงให้แก้วไป เมื่อทำเสร็จแล้วอาจารย์ก็เดินไปที่ตู้ยา หยิบยาดมมาให้ฟางเอาให้แก้วดม ฟางแกะออกจากเปลือกและเอาไปจ่อที่จมูกแก้วส่ายไปมาพอให้ได้กลิ่น ฟางทำไปน้ำตาไหลไป อาจารย์พยาบาลเปิดประตูออก โทโมะกับป๊อปปี้ที่นั่งข้างนอกพอเห็นก็รีบวิ่งเข้าไป
“ฟาง แก้วเป็นไงมั่ง”โทโมะถามและโผตัวไปเอามือลูบหน้าของแก้ว
“ก็....ไม่รู้ ฮึกๆๆ”ฟางพูดและส่ายหัวน้ำตาไหล
“เดี๋ยวก็คงจะฟื้น เอาไปนอนที่ห้องก็ได้นะถ้าอุ้มไหว แค่เป็นลมธรรมดา”อาจารย์พยาบาลพูดขึ้น เมื่อโทโมะได้ยินก็อรวบตัวแก้วมาอุ้มไว้และเดินเอาแก้วไปนอนที่ห้อง ฟางเดินร้องไห้ตลอดทางป๊อปปี้เห็นก็อดไม่ได้ที่จะปลอบโดยการเอาฟางมาโอบไว้จนเดินไปถึงห้องของแก้ว โทโมะวางแก้วลงบนเตียงเบาๆและเอาผ้าห่ม ห่มให้แก้ว โทโมะนั่งลงบนเตียงตรงปลายเท้าแก้วเอาขาตัวเองห้อยลงกับพื้นมองหน้าแก้วอย่างเป็นห่วง
“แก้วคงไม่เป็นไรแล้วหละไปร่วมกิจกรรมต่อเถอะ”โทโมะพูดขึ้นทั้งที่ตายังมองแก้ว
“แต่ชั้นห่วงแก้วนิ”ป๊อปปี้พูดขึ้น
“แกคิดว่าชั้นดูแลแก้วไม่ได้งั้นหรอป๊อป”โทโมะพูดและหันไปมองหน้าป๊อปปี้ที่โอบไหล่ของฟางอยู่ในตรงปลายเตียง
“ก็คงงั้นมั้ง แกก็คงดูแลได้ไม่ดีเท่าไหร่หรอก”ป๊อปปี้พูดและแสยะยิ้มเยาะข้างปากน้อยๆพร้อมกับยักไหล่หนึ่งครั้ง โทโมะเห็นพฤตติกรรมของป๊อปปี้ก็นึกฉุน
“หมายความว่าไงว่ะ”โทโมะลุกขึ้นยืน
“ก็หมายความว่าแกนั่นแหละไปร่วมกินกรรมต่อชั้นจะดูแลแก้วเอง”ป๊อปปี้พูดและเอามือออกจากไหล่ฟางแล้วทำท่าจะเดินไปใกล้แก้วแต่โทโมะใช้ไหล่ดันไว้
“มึงอ่ะแหละไปร่วมกิจกรรมซะ”โทโมะพูดแบบฉุนๆ
“ก็กูบอกว่ากูจะดูแลแก้วมึงนั่นแหละไป”ป๊อปปี้พูดและหันมองหน้าโทโมะ
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”โทโมะพูดด้วยหน้าตาเรียบ
“และมึงหละมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”ป๊อปปี้แรงตอบ
“ก็กูเป็นอาจารย์มึงไง”โทโมะพูดและยักคิ้วหนึ่งครั้ง
“อาจารย์แล้วไงว่ะ ไอเพื่อนเลว มึงอย่านึกว่ากูไม่รู้นะที่มึงทำอะไรกับแก้วบ้าง”ป๊อปปี้ตะคอกคอใส่โทโมะและจ้องด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“กูทำอะไร”โทโมะถามหน้าตาเฉย
“มึงก็รู้อยู่แก่ใจ ถ้ามึงไม่ได้ทำ แก้วคงไม่รักมึงหรอก”ป๊อปปี้พูดด้วยสายตาหึงหวง
“รักอะไร”โทโมะถามขึ้น
“มึงอย่าแกล้งควายได้ไหม ถ้ามึงไม่ได้ทำอะไรแก้ว ป่านนี้แก้วคงจะเป็นของกูไปนานแล้ว”ป๊อปปี้กระแทกเสียงก่อนจะผลักโทโมะอย่างแรง
“กูทำแล้วมึงจะทำไม”โทโมะที่เอียงเล็กน้อยจากแรงผลักและพูดเย้ยป๊อปปี้
“ไอ้ สั+ มึงมันไม่ต่างกับสัตว์เดรัจ+++ไอพวกฉวยโอกาส ไอเหี้+เอ้ย” [+ คือเซนเซอร์นะจ๊ะ>>dada]ผลั่ว!! ป๊อปปี้หมันไส้สีหน้าโทโมะเลยจัดการเอากำปั้นกระแทกแก้มโทโมะไปหนึ่งครั้งแรงๆ โทโมะที่หน้าหันก็หันกลับมาอย่างรวดเร็วและจัดการสวนคืน ผลั่ว!! ฟางดูจะหันไปตามแรงหมัดน้ำตาหยุดไหลและอึ้งกับภาพตรงหน้า ผลั่ว!! ๆๆ ฟางตั้งสติได้ก็วิ่งไปผลักโทโมะออกและยืนกั้นสองคนไว้
“หยุดนะ.....โอ๊ยยย”ว่าแล้วฟางก็โดนลูกหลงจากหมัดของป๊อปปี้ที่หนักพอสมควรไปเต็มหัวจนมึน ฟางล้มลงป๊อปปี้รีบประคองฟางขึ้นทั้งที่ปากยังดูจะเจ่อๆมีเลือดออกเล็กน้อยที่มุมปาก
“ฟางเป็นอะไรไหม เราไม่ได้ตั้งใจขอโทดนะ”ป๊อปปี้ประคองฟางลุกขึ้น ฟางเอามือขยี้หัวตัวเองเบาๆก่อนจะมองหน้าทั้งสองคน
“ทำอะไรกันอยู่ เฮ้ย..”ฟางสะบัดตัวหนีและเดินออกจากห้องตึงตังไป ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะที่ดูจะเรียบร้อยดีไม่มีอะไรที่ทำให้หน้าโทโมะเสียโฉมแม้แต่นิด โทโมะมองตอบอย่างไม่รู้ว่ามองในสายตาแบบไหน ป๊อปปี้เดินออกจากห้องตามฟางไป
“ฮึ”โทโมะขำในลำคอเบาๆก่อนจะเดินไปปิดประตูห้องแล้วล็อค โทโมะเดินกลับมานั่งที่เดิมใช้มือจับขาของแก้วเบาๆ แก้วขยับตัวช้าๆและค่อยๆลืมตาขึ้น
“แก้ว”โทโมะเห็นก็โถมตัวลงไปจับไหล่ของแก้ว แก้วเมื่อตั้งสติได้ก็ตกใจเมื่อเห็นโทโมะตรงหน้า
“ปล่อยนะเว้ย”แก้วสะบัดตัวเล็กน้อยเพราะไม่มีแรง ตาแก้วดูปรือๆ
“หายดีหรือยัง ดมยาดมไหม”โทโมะถามแต่ไม่รอคำตอบลุกขึ้นไปหยิบยาดมที่โต๊ะทำงานแล้วเอามาให้แก้วดม แก้วฝืนดมแล้วก็ส่ายหัว
“ไม่ๆๆ ฉันเกลียดยาดม”แก้วพูดและค่อยๆยกมือมาปัดมือโทโมะออก โทโมะปิดฝายาดมและโยนไปที่พื้น
“เป็นไงมั่ง”โทโมะถามแก้ว แก้วพยายามใช้ศอกยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง โทโมะเห็นจึงช่วยประคอง แก้วนั่งได้ก็เอาหลังพิงกำแพงหัวนอนและมองหน้าโทโมะอยู่นาน ทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันนานได้แต่มองหน้ากัน
“มองทำไม”โทโมะถามทำให้แก้วสะดุ้งและกระพริบตา
“ปล่าว”แก้วพูดและหลบสายตาโทโมะ
“เป็นไงมั่ง”โทโมะถามประโยคเดิมซ้ำอีกครั้ง แก้วเงยหน้าขึ้นมอง
“ก็เพลียๆนิดหน่อย”แก้วพูดขึ้น โทโมะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“เวลาเธออ่อนแอ.....นี่ ก็น่าทำร้ายดีนะ”โทโมะพูดและหัวเราะเบาๆในคอ
“ไอบ้า อย่าคิดอะไรบ้าๆนะเว้ย”แก้วพูดและมองตาโทโมะเขมง โทโมะเลื่อนตัวไปใกล้แก้วและจูบเบาๆที่ปากของแก้วเอาลิ้นสอดเข้าไปอยากอ่อนโยนแก้วรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ต้องการมานาน โทโมะสวมกอดแก้วหลวมๆ แก้วที่มืออยู่ตรงหน้าอกของโทโมะก็เริ่มจะหมดแรงมือหย่อนลงไปวางกับต้นขาของโทโมะ แก้วหลับตาพริ้ม โทโมะค่อยๆหลับตาลงแล้วสวมกอดแก้วแน่นขึ้นเอามือดืนหลังแก้วให้เข้าใกล้เค้า แก้วรู้สึกถึงสัมผัสแต่ไม่ได้โวยวายอะไรเพราะปากยังคงถูกปิดอยู่ โทโมะจับแก้วเอนลงบนเตียงแต่ปากยังคงทำงานต่อและเอาตัวขึ้นไปคร่อมแก้วช้าๆ ลิ้นที่อ่อนแรงของแก้วไร้การตอบโต้ มือที่บอบบางก็ไม่มีแรง แขนขาหรือทั้งตัวอ่อนโอยไปหมดไม่มีแรงหรือพลังมาตบตีกับโทโมะ โทโมะใช้มือกระตุกเชือกที่เสื้อของแก้วทีละเส้นๆ และอ้าเสื้อออกเผยผิวที่ดูจะมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเมื่อกี้มีเพียงเกาะอกสีขาวบางๆของแก้วที่ปกปิดอยู่ โทโมะถอนจูบออกและลูบไล้ปากไปทั่วคอขาวๆจนเกิดรอยแดงๆไปทั่ว.........
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
นี่แหละการปฐมพยาบาลของป๊า แต่มันดันทำให้ม๊าหนักขึ้นอ่ะดิ
อุ้ย เผลอบอกตอนต่อไปซะแล้ว จะสนุกไหมเนี้ย 555
ไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ให้สองตอนแล้วนะ muah!!