นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน
kwan
7) ก็ทำอย่างที่เคยทำไง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Faye mode
“ฉันไปก่อนนะไอ้ป๊อป” พี่โทโมะพูดแล้วเดินตามสองคนนั่นไป ฉันรู้จักพี่โทโมะนะ เพราะเขาเป็นเพื่อนพี่ป๊อปตั้งแต่โรงเรียนเก่าแล้วล่ะ
“เดี๋ยวก่อน!”
“อะไรของแกวะ”
“ฉันฝากฟางด้วยนะ ไปส่งเธอด้วย”
“ฮ่ะๆ ได้อยู่แล้ว ไปก็ล่ะ”
“อืม”
“พี่ป๊อปเฟย์กลับด้วยนะ”
พอพี่โทโมะเดินออกไปจนลับตาฉันก็ถามพี่ป๊อปขึ้น
“ก็ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“เย้ๆ รักพี่ป๊อปที่สุดเลย” ฉันพูดแล้วเดินควงแขนพี่ป๊อปตลอดทางไปที่รถ จนทำให้เกือบทุกสายตาของคนในโรงเรียนมองเราสองคนอย่างสงสัย คงจะงงล่ะสิว่าพี่ป๊อปเป็นแฟนกับยัยเจ๊ฟาง แล้วทำไมฉันถึงมาควงได้ จะเข้าใจยังไงก็เรื่องของพวกเธอเถอะ
“ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป ที่มาส่ง” ฉันพูดแล้วโน้มเข้าไปหอมแก้มพี่ป๊อปหนึ่งที
“ทำอย่างนี้มันไม่ถูกนะ!” พี่ป๊อปพูดด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่ก็ยังอึ้งอยู่ไม่น้อย แล้วหันไปมองทางอื่น
“พี่ป๊อป” ฉันเรียกพี่ปีอปเสียงอ่อยๆ
“หือ?” พี่ป๊อปหันมามองฉัน
“เรากลับมาคบกันอีกนะ”
“ไม่ได้หรอก มันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะ”
“พี่คบกับฟางอยู่”
“แล้วไง? คบได้ก็เลิกได้สิ”
“หมายความว่าไง”
“พี่ก็เลิกกับยัย เอ่อ...พี่ฟางซะสิ แล้วเรากลับมาคบกันเหมือนเดิม”
“ไม่! ไม่มีทางที่พี่จะเลิกกับฟาง พี่รักฟาง แล้วถ้าพี่เลิกกับฟาง ทำไมพี่ต้องกลับมาคบกับเธอ”
“ก็พี่ยังรักฉันอยู่น่ะสิ”
“เธอเอาอะไรมาพูด”
“ถ้าพี่ไม่มีเยื่อใยให้ฉันแล้ว พี่คงไม่มาส่งฉันหรอก”
“ก็พี่เห็นเธอเป็นน้องไง”
“ไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะเห็นฉันเป็นแค่น้องน่ะ” ฉันพูดแล้วโน้มหน้าเข้าไปหาพี่ป๊อปแล้วประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของพี่ป๊อป
“ทำอะไรน่ะ” พี่ป๊อปรีบผละฉันออกจากตัวทันที เมื่อฉันยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปช็อตเมื่อกี้ไว้
“ก็ทำอย่างที่เคยทำไง”
“เธอถ่ายรูปไว้ทำไม?”
ฉันไม่ตอบแต่แสยะยิ้มให้ แล้วเปิดประตูลงจากรถของพี่ป๊อป ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูป แล้วแสยะยิ้มให้กับชัยชนะของตัวเอง ฉันถือไพ่เหนือเธอแล้ว หึ ถ้าเธอเห็นรูปนี้เธอจะเป็นยังไงน้า ฉันจะส่งไปให้ละกัน (ฉันมีเบอร์ยัยนั่นเพราะเคยเปิดดูในโทรศัพท์พี่แก้ว)
Fang mode
ฉันกำลังนั่งเหม่อลอย คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไป...เรื่องตอนเย็นนั่น ฉันกลัวว่านายป๊อปจะใจอ่อน หวั่นไหวไปกับยัยเฟย์ แต่ฉันก็จะมั่นใจว่านายป๊อปไม่มีทางเป็นแบบนั้น มันไม่มีทางเด็ดขาด ป๊อปจะไม่มีทางกลับไปเป็นของเธออีกแน่เฟย์!!!
“เฮ้! ฟาง” เสียงยัยแก้วทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
“หะ...หือมีอะไร?” ฉันละมือจากการตัดกระดาษแล้วหันไปมองหน้ายัยแก้ว
“เหม่ออะไรเดี๋ยวก็ตัดโดนมือตัวเองหรอก เป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า ฉันสบายดี”
“ก็แล้วไป เฮ้อ!”
“ถอนหายใจทำไม”
“ฉันขอโทษแทนยัยเฟย์ด้วยนะ ที่ไปยุ่งวุ่นวายกับเธอและนายป๊อปน่ะ”
“เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษแทนยัยนั่น!”
“ทำไม...”
“เธอไม่ผิด แล้วฉันก็ไม่ได้ถือสาอะไรด้วย”
“เธอนี่ใจกว้างจังแหะ”
“ไม่หรอก...” ฉันไม่ได้ใจกว้างอย่างที่แกคิดหรอกยัยแก้ว...
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
