นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน
kwan
17) เว่อร์ไปนะ แต่...นายรู้สึกเหมือนฉันเลย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Fang mode
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนักกันหนาเนี่ย คนที่ผิดกลับมาโยนความผิดให้ นายกับยัยนั่นต่างหากที่ผิด นายคิดว่าฉันจะชอบนายโทโมะหรือไงเล่า นายคิดบ้างดิ นายรู้จักฉันดีไม่ใช่หรอ...ป๊อป กับอีแค่คำพูดของยัยนั่นนายก็เชื่อ ฉันไม่ได้นอกใจนาย นายนั่นแหละ ที่นอกใจฉัน...
“ฟาง แกเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย ไม่สบายหรอ” ยัยแก้วถามขึ้น
“เปล่าหรอก”
“แต่แกเหม่อมากเลยนะ”
“อ้าวหรอ?”
“คาบนี้แกฟังอาจารย์บ้างมั้ยเนี่ย?” คาบนี้ฉันไม่ได้ฟังอาจารย์เลย ได้แต่เหม่อออกไปข้างนอก ขนาดเป็นคาบเช้านะเนี่ย ฉันยังไม่มีสมาธิเรียนเลย
“ฉันปวดหัวนิดหน่อยน่ะ”
“อือ...เดี๋ยวฉันพาไปห้องพยาบาลนะ”
“อื้อ”
“อาจารย์คะ” ยัยแก้วยกมือเรียกอาจารย์
“ว่าไง” อาจารย์เอ่ยขึ้น
“ขออนุญาตพาเพื่อนไปห้องพยาบาลค่ะ”
“เพื่อนเป็นอะไร”
“ปวดหัวค่ะ”
“อืมๆ ไปเถอะ” อาจารย์พูดแล้วโบกมืออย่างไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่
“ขอบคุณค่ะ”
แล้วแก้วพาฉันเดินออกมาจากห้องเรียน
“แกคิดอะไรอยู่น่ะ เรื่องนายป๊อปใช่มั้ย” ยัยแก้วถามขึ้น เมื่อเดินพ้นห้องออกมาพอสมควร
“ถ้าบอกว่าไม่ใช่...แกจะเชื่อมั้ย?”
“ไม่เชื่อ”
“งั้นแกก็ไม่ต้องมาถามฉันหรอก ก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่”
“เฮอะ ก็ใช่”
พอมาถึงห้องพยาบาล ยัยแก้วก็จัดแจงหายามาให้ฉันกิน แกช่างเป็นเพื่อนที่ดีอะไรเยี่ยงนี้ รักแกที่สุดเลย แต่...รองจากคนคนนั้นนะจ้ะ เฮ้อออออ เศร้าาาาาา
หลังเลิกเรียน
“วันนี้แกจะกลับบ้านยังไงเนี่ย” ยัยแก้วถามฉัน ตอนกำลังเก็บของใส่กระเป๋า
“ก็คงกลับกับคนที่มาด้วยตอนเช้าน่ะแหละ”
“ป๊อปหรอ?”
“จะบ้าหรอ! ฉันไม่ได้มากับนายป๊อป ฉันมากับนายโทโมะ นั่นไงพูดถึงก็มาเลย” ฉันพูดแล้วชี้ไปหานายโทโมะที่กำลังเดินมาที่โต๊ะฉัน
“ฟางวันนี้เธอจะกลับบ้านยังไงเนี่ย” คุ้นคำถามนี้มั้ย? ยัยแก้วถามนายโทโมะก็ถามอีก
“เอ้า! ก็กลับกับนายไง”
“ฉันขอโทษด้วย”
“เรื่อง?”
“ฉันไปส่งเธอไม่ได้น่ะสิ”
“อ้าว? ทำไมล่ะ”
“ต้องต้องพาแม่ไปหาหมอน่ะ แล้วตอนนี้ก็ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว ฉันไปก่อนนะ” นายโทโมะพูดแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
“เฮ้ย! แล้วฉันล่ะ โทโมะ!!!”
“เอาไงแกจะกลับไง กลับกับฉันมั้ย” ยัยแก้วถามขึ้นเมื่อเราสองคนเดินออกมานั่งตรงระเบียงหน้าห้อง
“แกเอารถมาหรอ”
“เปล่า ฉันไม่ได้เอามา”
“แก้ว บ้ายแกกับฉันมันอยู่กันคนละทางเลยนะ”
“ก็ใช่ แล้จะเอาไงล่ะ ให้นายป๊อปไปส่งสิ”
“ไม่เอา!!!”
“ฟาง!!!” ใครเรียกฉัน เสียงคุ้นมาก คุ้นไปนะ ใช่เลย...นายป๊อป “ฟางเธอกลับบ้านยังไง” นายป๊อปเดินเข้ามาถามฉัน
“ไม่รู้สิ”
“แล้วไอ้โทโมะมันหายหัวไปไหนเนี่ย!”
“เขาพาแม่ไปหาหมอน่ะ เลยไปส่งฉันไม่ได้” ทุกคนคะ อย่าตกใจ อย่าสงสัย ว่าทำไม ฉันถึงพูดจาดีๆกับนายป๊อป เพราะฉันเหนื่อยตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่อยากจะเถียงหรือทะเลาะกับใครทั้งนั้นแหละ
“งั้นเธอกลับกับฉันนะ”
“ทำไมฉันต้องกลับกับนายด้วย”
“เพราะเราเป็น...พะ...เพื่อน...กันไง”
“เรายังเป็นเพื่อนกันนะ ใช่มั้ย?”
“อือใช่...ฉันมีอะไรจะสารภาพ”
“อะไร?”
“ตามตรงนะ กว่าฉันจะพูดคำว่าเพื่อนกับเธอได้ มันลำบากมากนะรู้มั้ย”
“เว่อร์ไปนะ แต่...นายรู้สึกเหมือนฉันเลย”
“หือ? เธอหมายความว่าไง”
“ก็การใช้คำว่าเพื่อนกับคนที่เรายัง...รัก มันลำบากอย่างที่นายว่าน่ะแหละ”
“ฮะ? งั้นก็แปลว่าเธอยังรักฉันอยู่งั้นสิ”
“นายเองก็ยังรักฉันอยู่นี่ นายพูดก่อนนะ”
“อะไรกันๆฉันพูดตอนไหน” นายป๊อปพูดแล้วเกาหัวเก้อๆ
“จำคำพูดตัวเองไม่ได้หรอ สุดหล่อ”
“อ๋อ ‘ถ้าฉันไม่มีหัวใจ...ฉันคงไม่รักเธออยู่หรอกฟาง’ ใช่มั้ย”
“ก็คงใช่มั้ง” ฉันพูดแล้วอมยิ้ม
“ฉันพูดจริงๆนะ”
“แล้วไง?”
“ฉันอยากถามเธออีกครั้ง”
“ถามอะไร?”
“เรากลับมาคบกับอีกได้มั้ย” นายป๊อปพูดแล้วกุมมือฉันไว้
“ฉันเคยบอกนายแล้วนะ” ฉันพูดพร้อมดึงมือออกแล้วจะเดินหนี แต่นายป๊อปคว้าแขนฉันเอาไว้ก่อน “ฟังนะ”
ฉันลากนายป๊อปเข้ามาคุยในห้องเรียนสองคนโดยที่ยัยแก้วยืนรออยู่ข้างนอก
“เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่หรอ?” นายป๊อปพูดขึ้น
“มันก็...ใช่”
“แล้วทำไม...”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
