นิยายเรื่อง My boy คนนี้ของฉัน ใครยุ่ง...เจอกัน
kwan
13) หึ ฉันพอที่จะมีหนทางให้พี่ป๊อปกลับมาคบกับฉันได้แล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Faye mode
หลังจากที่ฉันเดินหนีออกมาจากนายเขื่อน ฉันก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนตามเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือความรู้สึก ฉันจูบนายเขื่อน แต่ทำไมฉันกลับโดนนายเขื่อนควบคุมซะงั้น ฉันตั้งใจแค่จะแกล้งเพื่อความสะใจเท่านั้น แต่ทำไมเหมือนฉันโดนแกล้งเองซะล่ะ ฉันใจเต้นแรง หวั่นไหวกับคำพูดของเขาไปหมด ฉันเป็นอะไรไปน่ะ...
“เฮ้ยเฟย์! แกดูเหม่อๆไปนะ ก่อนหน้าที่นานนั่นลากออกไปยังดีๆอยู่เลย”
“เปล่าหรอก ฉันแค่คิดอะไรเรื่อยๆเปื่อยๆ ไปเท่านั้นเอง”
“ตอบไปดูซ่าจัง ตอบกลับดูเหงาเชียว” ยัยแจมพูด
เอ้อ! หวายแกจำยัยเจ๊คนที่จับมือแกตบหน้าตัวเองได้มั้ย?”
“อือ จำได้สิ จำได้ขึ้นใจเลยล่ะ ทำไมหรอ?”
“ยัยนั่นเลิกกับพี่ป๊อปของฉันเลยจ้า”
“หา? อะไรนะ!!!” ยัยหวายกับยัยแจมร้องเสียงดัง
“เลิกกันแล้วหรอ เร็วจัง 2วันก่อนยังเห็นดีๆอยู่เลย” ยัยแจมพูด
“แล้วแกรู้มั้ยเลิกกันเพราะอะไร?” ยัยหวายถาม
“รู้สิ!”
“เพราะอะไร?” ยัยหวายกับยัยแจมถามพร้อมกัน
“เพราะฉันเอง!”
“แกทำอะไร?!?” ยัยหวายกับยัยแจมถามพร้อมกันอีกรอบ
“แกทำอะไรเค้าอ่า” ยัยแจมถาม
“เอาไปดูๆ” ฉันเปิดรูปนั้นในโทรศัพท์แล้วยื่นให้สองคนนี้ดู
“เฮ้ยยัยเฟย์!!! เจ๋งว่ะแก” ยัยหวายพูดขึ้นเสียงดัง
“แน่นอนอยู่แล้ว ระดับฉันแล้วนี่”
“ฉันนับถือแกเลยยัยเฟย์” ยัยหวาย
“เออ เฟย์ฉันมีอะไรจะถาม พอเค้าเลิกกันแล้วเนี่ย แกจะเข้าไปแทนที่ยัยพี่นั่นเลยหรอ” ยัยแจมถาม
“ฉันไม่ได้เข้าไปแทนที่...แต่ฉันเข้าไปยังตำแหน่งเดิมของตัวเองต่างหาก”
“หือ? ตำแหน่งเดิม หมายความว่าไง?” ยัยหวายถาม
“อย่าบอกนะว่าแกเป็น...” ยัยแจม
“ฉันเป็นแฟนพี่ป๊อปมาก่อนยัยนั่นอีก”
“งั้นก็เชิญกลับไปตำแหน่งเดิมเลยจ้า” ยัยหวายพูด
“สู้ๆ นะเพื่อนรัก” ยัยแจมพูด
“ขอบใจมาก แต่ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไปดี”
“ทำไมล่ะ?” ยัยแจมถาม
“ก็ในเมื่อพี่ป๊อปยังคงตัดใจจากยัยนั่นไม่ได้”
“เฟย์ๆ แกดูนั่นสิ” ยัยหวายพูดแล้วชี้ไปทางโรงอาหาร
“นั่นมัน...”
นั่นมันยัยฟางกับพี่โทโมะนี่นาทำไมมากินข้าวด้วยกันได้ล่ะ หรือว่าสองคนนี้จะคบกับ ถึงมันจะเป็นเป็นความจริง แต่ฉันอยากให้เป็นความจริงจัง
“หึ ฉันพอที่จะมีหนทางให้พี่ป๊อปกลับมาคบกับฉันได้แล้ว”
Fang mode
“นี่เธอกินดีๆ หน่อยได้มั้ย ข้าวเลอะปากแล้วนั่น” นายโทโมะพูดแล้วเอื้อมมือเอาผ้าเช็ดหน้าของเขามาเช็ดที่มุมปากของฉัน
“อื้อ ขอบใจมาก เอ๊ะ! นี่นาย จะให้ผมกินข้าวด้วยรึไงฮะ ข้าวติดอยู่บนผมน่ะ” ฉันพูดแล้วเอื้อมมือไปหยิบเม็ดข้าวออกจากผมนายโทโมะ กินเหมือนเด็กเลย
“ขอบใจ ฉันเองก็ว่าแต่เธอ ฉันหนักกว่าเธออีก”
“แน่สิ นายน้ำหนักเยอะกว่าฉันอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆ อย่าพูดอย่างนั้นสิ บางที่เธอเองน้ำหนักอาจจะเยอะกว่าฉันด้วยซ้ำไป อ้วนๆเตี้ยๆอย่างเนี่ยไม่
แน่หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“กร๊ากกกกกกกกกกกก!!! แรงนะเนี่ย ว่าฉันอ้วนแล้วยังเตี้ยอีก นายตายซะเถอะ!!!”
ฉันพูดแล้วยกซ้อมขึ้นมาตรงหน้านายโทโมะ นายโทโมะจึงจับข้อมือฉันแล้วดันให้วางลงกับโต๊ะทันที
“เฮ้ๆ ใจเย็นสิ ฮ่ะๆ เอาน่าๆ เธอก็ไม่ได้เตี้ยหรืออ้วนซักหน่อย แต่เธอไม่สูงและผอมเท่านั้นเอง”
“เอ้ออออ ใครจะไปเหมือนยัยแก้วกันล่ะ ที่ทั้งขาว ทั้งสูง ทั้งผอมเพรียว ดูดีทุกอย่าง เชอะ!” ฉันพูดแล้วเชิดหน้าใส่
“อะไรๆ ไม่เกี่ยวกับยัยนั่นเลย อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ เดียวไอ้ป๊อปก็ไม่รักหรอก” นายโทโมะพูดแล้วเอื้อมมือมาจิ้มหน้าผากฉัน
“ช่างสิ เขาไม่รักฉันอยู่แล้ว” ฉันพูดแล้วทำแก้มป่อง
“ฮ่ะๆ อย่างอนมันสิ เธอรู้ได้ไงว่าไอ้ป๊อปไม่ได้รักเธอแล้ว?” นายโทโมะพูดแล้วเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มฉัน
“รูปนั้นไง”
“อาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นก็ได้นะ”
“เข้าข้างกันหรอ พวกผู้ชายก็อย่างนี้แหละ เป็นอย่างนี้ทุกคนเลยรึไง” ฉันพูดแล้วลุกหนีจากโต๊ะเอาจานไปเก็บก่อน
“ฮ่าๆๆๆ อย่างอนสิครับคุณฟางงงงงง” นายโทโมะเดินตามมากอดคอฉันไว้
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
