COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

 
              ยัยเฟย์นะยัยเฟย์ ทิ้งกันเฉยเลย ยัยเพื่อนบ้า แก้วได้แต่บ่นงุบงิบอยู่ในใจที่โดนเพื่อนรักทิ้งหนีหาย
 
ออกไปจากงานคอนเสิตร์
 
แล้วทีนี้เธอจะกลับยังไงล่ะเนี้ย เพราะตอนขามาติดรถยัยเฟย์แต่นี้เจ้าตัวหนีหายไปซะแล้ว คงต้องพึ่งลุงซี่อีกตาม
 
เคย
 
                  “อ้าว ไม่ใช่ทางออกนี่หน่า”
 
เพราะความไม่คุ้นชินกับสถานที่ทำให้เธอเดินหลงออกมาทางด้านหลังของฮอลมากกว่าจะเป็นทางออกอย่างที่คิด
 
ไว้ หมุนตัวเดินกลับมาทางเก่า แต่ก็ต้องชะงักไปกับกลุ่มชายวัยรุ่นที่เดินมาล้อมไว้ตังแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
 
                  “แหมน้องสาว มาทำอะไรแถวนี้กันจ๊ะ”
 
แก้วกวาดตามองชายทั้งสี่คนอย่างหวั่นวิตก ประเมินสถานการตรงหน้าที่บอกได้คำเดียวว่ารอดยากสำหรับเธอ
 
กำสายกระเป๋าสะพายของตัวเองแน่น ถ้าเธอแกล้งทำเป็น ‘บังเอิญ’ทำกระเป๋าตังค์หล่นพวกนี้จะปล่อยเธอไปมั้ยนะ
 
                  “พะ...พวกนายต้องการอะไร”
 
                  “ฮ่าๆ น้องเขาถามก็ตอบน้องเขาไปซิว่ะ”
 
                  “เอาอะไรดีว่ะ”
 
                  “พี่ขอตัวน้องจะได้มั้ยจ๊ะ”   หนึ่งในสี่ก้าวเข้ามาประชิตตัวเธอ แก้วถอยหลังหนีอย่างหวาดกลัว
 
ฮึก เธอจะทำยังไงดี
 
                  “จุ๊ๆ อย่าร้องไห้ซิจ๊ะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
 
แก้วกัดปากกั้นเสียงสะอื้นอย่างอยากเย็น ถ้าเธอร้องไห้โฮ พวกมันคงยิ่งได้ใจ
 
                 “กรี๊สสส”    หลุดเสียงร้องออกมาแบบคนเสียขวัญ ทันทีที่ชายวัยรุ่นตรงเข้ามากระชากแขนเธอ แต่
 
ยิ่งเธอต่อต้านเท่าไหร่ก้เหมือนยิ่งทำให้พวกมันคลั่งมากขึ้นเท่านั้น
 
                 “ออกไปนะ” แก้วข่วนเข้าไปที่หน้าของชายวัยรุ่นที่บีบหน้าอกเธออยู่ ดิ้นรนขัดขืน
 
                “โธ่เว้ย ยัยบ้าข่วนเข้ามาได้” ชายวัยรุ่นตวาดเสียงดัง เจ็บตรงรอยข่วยที่มีเลือดออกซิบๆ
 
ฮือๆ ใครก็ได้ช่วยเธอที พี่โทโมะ คิดถึงชายหนุ่มที่คงจะไม่รู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตราย
 
                 “กรี๊ส ออกไปนะ ฮือๆอย่าเข้ามา”   แก้วฟาดกระเป๋าถือในมือใส่ชายวัยรุ่นที่หวังจับตัวเธอแบบสะ
แปะสะปะ
 
                “ไอ้ต้อม เมิงจับมันให้ได้ซักทีดิว่ะ เดี๋ยวพ่อเมิงก็มาเจอหรอก”
 
                “เมิงก็อย่ามัวแต่พูด มาช่วยกันเร็วๆ”
 
‘แค่วก’ เสียงเสื้อเชิตที่เธอสวมอยู่ถูกกระชากขาดจากแรงดึงของหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่น  หน้าอกสวยภายใต้ปาร์เซียสีห
 
วานทำเอากลุ่มวัยรุ่นจ้องจนตาแทบถลน แก้วตะบบรอยขาดเข้าหากันอย่างตกใจ
 
ชายวันรุ่นที่อยู่ใก้ลฉวยจังหวะที่แก้วยังนิ่งค้าง จับร่างบางนอนกดกับพื้นทันที
 
                 “กรี๊สสส”
 
แก้วได้แต่ร้องกรี๊สๆ กับสัมผัสของกลุ่มชายวัยรุ่นที่ช่วยกันยึดแขนขาเธอ ก่อนที่คนหนึ่งในกลุ่มจะก้มลงมาไซ้ซอก
 
คอขาวอย่างหื่นกระหาย
 
                “ฮือๆ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย” ร้องให้คนช่วยอย่างหมดหวังว่าจะมีใครมาได้ยิน
 
แต่เธอก็ยังหวังว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินเข้า
 
               “อือ...”   ดิ้นรนขัดขืนจากการสัมผัสที่น่ารังเกียจของชายทั้งสี่ ที่ดูจะสะใจไปกับอาการดิ้นรนของเธอ
 
              “ฮ่าๆๆ ยิ่งดิ้นกรูยิ่งมีอารมณ์ว่ะ”
 
              “จริงว่ะ แม่งขาวไปทั้งตัวจริงๆ”
 
น้ำตาไหลลงมากับความจริงที่เธอกำลังเผชิญ มันคงจะดีกว่าถ้าเธอตายไปก่อนที่จะต้องมาทนรับรู้อะไรที่น่ารังเกียจ
 
แบบนี้
 
              “ทำเชี่ยไรว่ะ”
 
เสียงทุ้มเรียกให้ชายวัยรุ่นทั้งกลุ่มหยุดชะงัก ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะผละจากร่างแก้วเดินเข้ามาหา
 
ความเศร้าที่มองเห็น ‘“ฮือๆ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”’
 
~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬
 
คงเดาได้ใช่ม่ะว่าเป็นใคร ฮ่าๆๆๆ หลายคนบอกเศร้าไปแล้วนะ แต่เอิ่มมมมม มันยังมีอีกเยอะอ่ะ
 
สู้ๆกันต่อไปฮ่าๆ
 
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^