COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
16) การตามหาของแก้วใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพี่โมะ พี่อยู่ที่ไหน
พี่เขื่อน พี่ให้โอกาสเฟย์ได้แก้ตัวก่อนได้มั้ย
ป็อปปี้ นายอยู่ไหนกันนะ
แก้ว โทโมะ
ถามว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนนะเหรอ ทะเล ใช่ ฉันอยู่ที่ทะเล แต่ถ้าถามว่าฉันมาทำไมที่นี่ล่ะก็... ฉันก็ตอบไม่ได้
เหมือนกัน ฉันรู้เพียงแต่ว่า ถ้าฉันมาที่นี่ฉันอาจจะเจอพี่โมะก็ได้
แก้วเดินเลียบไปตามชายหาด การมองหาผู้ชายร่างสูง ผมดำ ท่ามกลางพวกฝรั่งหัวทองมันก็ไม่ใช่เรื่องยากนัก
หรอก
อ๊ะ นั้น... แก้ววิ่งถลาเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังเดินอยู่ทันที
“พี่โมะ...เอ่อ ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ฉันรู้จัก”
ได้แต่ก้มหัวขอโทษใครก็ไม่รู้ที่เธอเดินไปกระชากไห่ลเข้าเอาไว้ โชคดีนะที่เขาไม่หันมาชกเธอด้วย
พี่โมะ พี่หายไปไหนของพี่กันนะ พี่เลิกทรมานแก้วซักทีเถอะ
ถอนหายใจออกมาซ้ำๆ หลังจากทักคนผิดเข้าไปร่วมร้อย แต่เธอก็ยังหาคนที่เธอกำลังตามหาไม่เจอเสียที
พระอาทตย์กำลังจะตกแล้ว ทำไมดี เธอไม่ได้จองที่พักเอาไว้ซะด้วยซิ เพราะเล่นมาแบบไม่ทันได้เตรียมตัว
เสื้อผ้าก็มีแค่ชุดทที่ใส่อยู่เท่านั้นเอง
ร่างบางเดินเหม่อลงทะเลไปเรื่อยๆแบบไม่รู้สึกตัว มารู้สึกตัวอีกที ก็ต่อเมื่อน้ำทะเลซัดเข้าใบหน้าตัวเองนั้นแหละ
แย่แล้ว เธอว่ายน้ำไม่เป็นด้วย
“กรี๊สส ใครก็ได้ช่วยด้วย”
ร่างบางกระเสือกกระสนพาตัวเองว่ายกลับเข้าฝั่ง แต่เหมือนยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ เธอกลับยิ่งพาตัวเองไกลออก
จากฝั่งมากเท่านั้น
“พี่โมะ ช่วยแก้วด้วย อึก...” ร่างบางจมดิ่งทันที เมื่อโดนคลื่นสัดกระหน่ำ
ภาพใครบางคนที่ว่ายมาใก้ล คือภาพสุดท้ายที่เธอได้เห็น ก่อนทุกอย่างจะดำมืดไป
“แก้วๆ ยัยบ้าลืมตาเดี๋ยวนี้นะ”
เสียงคุ้นเคยของใครบางคนเรียกให้เธอรู้สึกตัวขึ้นมาทีละนิด
“แค่กๆ”
“ใจเย็นๆ”
“พี่โมะ” แก้วเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงเบา
นี่เธอฝันไปรึเปล่า ถึงได้เห็นเขามาอยู่ตรงหน้าได้ อ๊ะ หรือว่าเธอตายไปแล้วกันนะ ใช่แน่ๆ
“แก้วตายไปแล้วใช่มั้ย ถึงได้เห็นพี่”
“ฮึกดีใจจัง” เธออยากจะลุกขึ้นกอดคนตรงหน้า แต่กลับไม่มีแรงซักนิด
“พร่ำอะไรของเธอว่ะ ใครตาย”
“พี่โมะ พี่...” แก้วอ้าปากค้าง ดูเหมือนว่าเธอคงกำลังเข้าใจอะไรผิดไป ผะออกจากร่างสูงที่กอดอยู่
เหลียวมองรอบๆตัวที่มีแต่คนมุงรอบเธอและเขาเต็มไปหมด
โทโมะเพียงแค่ปรายตามองเธอ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
แก้วรีบลุกขึ้นตามชายหนุ่มทันที แต่เพราะเพิ่งฟื้นทำให้เธอเซจนแทบล้ม ดีว่ามือของหลายๆคนช่วยพยุงไว้ไม่ให้
ล้ม
“ขอบคุณค่ะ พี่โมะเดี๋ยวค่ะ รอแก้วก่อน”
ร่างบางรีบวิ่งตามหลังของโทโมะเข้าไปในโรงแรมทันที
“แฮ่กๆ พี่โมะฟังแก้วก่อนได้มั้ย”
เอามือกั้นลิฟต์ที่กำลังจะปิดไว้ เอ่ยขอร้องโทโมะที่เอาแต่มองหน้าเฮด้วยใบหน้านิ่งๆ สายตาว่างเปล่าของเขามัน
ทำเอาเธอแทบหมดแรง แต่เธอจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เธอมาเพื่อตามหาหัวใจตัวเองและเธอจะไม่มีวันปล่อย
เขาไปด้วย ยังไงพี่ก็ต้องเป็นของแก้ว แก้วให้พี่หนีแก้วไปอีกหรอก
“หลบไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”
“ถ้าพี่ไม่อยากเห็นหน้าแก้ว แล้วพี่จะช่วยแก้วทำไม”
“ชิส เพราะฉันไม่อยากเห็นเธอตายไง”
“เลิกยุ่งกับฉันซะแก้ว ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับเธออีก”
โทโมะปัดมือแก้วออก ทั้งคู่จ้องหน้ากันนิ่งผ่านประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิด
“แก้วไม่ยอมหรอก ยังไงพี่ก็ต้องฟังแก้ว”
“ฮึกพี่มันใจร้าย” ร่างบางทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
“คุณครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ” พนักงานโรงแรมเข้ามาถามอย่างกล้าๆกลัวๆ สภาพเปียกปอนของ
หญิงสาวมันทำให้เขามองด้วยความแปลกใจ
“ฉันอยากรู้ว่าผู้ชายคนเมื่อกี้พักห้องไหนค่ะ”
“เอ่อ เราคงบอกไม่ได้...”
“ขอร้องหล่ะค่ะ เขาเป็นพ่อของลูกในท้องฉัน เราทะเละกันนิดหน่อย ช่วยฉันหน่อยนะค่ะ”
พนักงานได้แต่ทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะยอมบอกหมายเลขห้องของโทโมะให้กับเธอในที่สุด
พี่โมะ ยังไงพี่ก็หนีแก้วไม่พ้น
‘ติ๊งหน่องๆ’
“ครับ...มาทำไม”
“แก้วมีเรื่องต้องพูดกับพี่”
“แต่ฉันไม่อยากฟัง”
แก้วไม่สนสิ่งที่โทโมะพูด เธอดันตัวเองเข้ามาในห้องของเขาจนได้
“ออกไปแก้ว อย่าให้ฉันต้องเรียกพนักงาน”
“พี่กลัวแก้วเหรอค่ะ” หมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม
“แก้วรู้ว่าพี่โกรธที่แก้วช่วยพี่ฟางโกหก แต่พี่คิดบ้างมั้ยว่าพี่ฟางเองก็อาจไม่ได้อยากทำแบบนี้ ไม่ได้
อยากให้เรื่องมันต้องเป็นแบบนี้”
“แล้วไง ทั้งเธอและผู้หญิงคนนั้นฉันไม่รู้จักและไม่อยากรู้อะไรอีก” น้ำเสียงเย็นชาของโทโมะมัน
ทำให้แก้วต้องกำมือตัวเองแน่น
“พี่จะไม่สนว่าแก้ว รักพี่ด้วยใช่มั้ยค่ะ” โพล่งออกมาอย่างเหลืออด
โทโมะจ้องหน้าแก้วนิ่ง
“หึ รักงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ แก้วรักพี่ รักตั้งแต่ก่อนที่พี่จะมาเป็นครอบครัวเดียวกับแก้วด้วยซ้ำ”
“แล้วยังไง”
แก้วพุ่งตัวเข้าไปหาชายหนุ่ม โน้มใบหน้าหล่อเข้ามาใก้ลประกบปากตัวเองลงไป ก่อนจะผละออกห่าง
“เชื่อแก้วได้มั้ย ว่าแก้วรักพี่จริงๆ ให้แก้วแลกกับอะไรก็ได้ ขอแค่พี่เชื่อ”
“แลกกับชีวิตเธอ เธอจะยอมมั้ยหล่ะแก้ว”
เธอมองหน้าเขานิ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง ผละออกห่าง เปิดประตูออกไปยืนที่ราวระเบียง
“ถ้าพี่อยากได้แก้วก็จะให้ ขอแค่พี่เชื่อว่า แก้วรักพี่จริงๆ”
โทโมะมีสีหน้าตกใจกับร่างบางที่นั่งเมิ่นๆอยู่กับขอบระเบียง นี่มันชั้น 25 นะ ถ้าเธอพลาด
“ยัยบ้า กลับเข้ามานะ” โทโมะตวาดเสียงดัง แต่แก้วกลับส่ายหน้า
“ไม่จนกว่าพี่จะบอกว่าพี่เชื่อ แก้วรักพี่จริงนะ พี่โมะ”
“ชิส เธอมันบ้า”
โทโมะสถบกับตัวเอง ก้าวพราดเดียวก็มาถึงตัวของหญิงสาว รวบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“ถ้าเธอมันบ้า ฉันคงบ้ามากกว่าที่ตกหลุมรักเธอแต่แรก พี่รักเธอแก้วและเชื่อว่าเธอก็รักพี่”
แก้วซุกหน้ากับอกกว้างของชายหนุ่มใบหน้าสวยระบายยิ้มออกมาได้ในที่สุด
“ฮึก เท่านี้แหละค่ะที่แก้วอยากได้ยิน”
โทโมะเชยคางมน ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากเข้าหา ความร้อนแรง ร้อนรน ค่อยๆแปลเปลี่ยนเป็นความอ่อนหวาน
“ใจฉันเป็นของเธอมาตั้งนานแล้วยัยบ้า” พึมพำชิดเรียวปากของอีกฝ่าย
ในที่สุดเธอก็ได้มันมาจนได้ซินะ ความรักที่เป็นของเธอ ขอบคุณที่รักกันค่ะ แก้วรักพี่โมะค่ะ
ความเศร้าที่มองเห็น ‘แลกกับชีวิตเธอ เธอจะยอมมั้ยหล่ะแก้ว’
~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬
อัพแล้วน้า แฮ่แอบอู้นิดหน่อยแหละ
เจอกันตอนหน้า เขื่อน เฟย์ค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
