คุณหมอเพลย์บอยกับพยาบาลสาวสวย

      " งั้นกลับเถอะค่ะ" แก้วเอ่ยบอกพี่ชาย      " กลัวหมอโทโมะตื่นมาแล้วไม่เจอไงน้องสาว"      " ไม่ใช่สักหน่อย แก้วไม่เคยกลัวค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอก แต่ในใจก็แอบกลัวอยู่บ้างล่ะ ก็คุณหมอลงโทษแต่ละทีทำเอาเธอขนลุกเชียว      " แก้ว พี่ว่าพี่ไปจัดอาหารออกมาให้แกดีกว่า" ป๊อบปี้เอ่ยบอกน้องสาวที่เดินตามมาก่อนจะดึงถุงจากมือของน้องสาวมาแล้วเดินไปในครัวทันที      " อะไรอ่ะพี่ป๊อบ" แก้วเอ่ยอย่าง งงๆ      " ไปไหนมา" โทโมะอุ้มหญิงสาวก่อนจะพาไปนั่งที่โซฟา      " ปล่อยฉันสิ แล้วจะบอก"      " ไม่ ถ้าไม่บอกก็ไม่ปล่อย" โทโมะเอ่ยบอก      " ถ้าไม่ปล่อยก็ไม่บอก" แก้วเอ่ยย้อนไปเช่นกัน      " แก้วอ่ะ" โทโมะเอ่ยบอกแล้วกอดเอวหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักไว้แน่นมากกว่าเดิม      " งั้นก็นั่งมันไปอย่างนี้แหละ" แก้วเอ่ยบอกก่อนจะนั่งมองไปรอบๆ บ้านอย่างเซ็ง  ผู้ชายอะไรเอาแต่ใจชะมัด  ตามใจไม่ได้หรอก  เดี๋ยวจะได้ใจไปกันใหญ่      " โมะก็แค่ถามดีๆ ว่าไปไหนมา" โทโมะเอ่ยบอกแล้วปล่อยเอวหญิงสาวออกก่อนจะอุ้มให้หญิงสาวมานั่งข้างกาย แต่มือยังคงโอบเอวเอาไว้อยู่      " ไปตลาด ขอตัวก่อนนะ จะไปเตรียมอาหารมาให้" แก้วเอ่ยบอกแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปในครัว  โทโมะมองตามก่อนจะเดินตามเข้าไป      " อ่ะนี้ของแก กับโทโมะ" ป๊อบปี้เอ่ยบอกแล้วยื่นถ้วยโจ๊กไปให้น้องสาว  ส่วนตัวเองถือถ้วยโจ๊กพร้อมถุงปาท่องโก๋ทอดเดินนำออกมาก่อน      " เอาปาท่องโก๋ไหม" แก้วหันมาถามชายหนุ่มก่อนจะฉีกปาท่องโก๋ใส่ในถ้วยโจ๊กของตัวเอง      " ก็ดี ทำให้ด้วย" โทโมะเอ่ยบอกแล้วเลื่อนถ้วยโจ๊กไปตรงหน้าหญิงสาว      " ทำไงมาไงถึงมาชอบกันได้เนี่ย" ป๊อบปี้เอ่ยถามน้องสาวกับคุณหมอหนุ่มข้างกาย  ทำให้แก้วถึงกับชะงักมือที่กำลังฉีกปาท่องโก๋ใส่ถ้วยโจ๊กให้ชายหนุ่ม      " ก็แก้วเขาน่ารักนะครับ แล้วยิ่งมาเป็นผู้ช่วยผมด้วยก็เลยสนิทกันมาเรื่อยๆ" โทโมะเอ่ยตอบแทนหญิงสาว      " แล้วทำไมไม่บอกพี่เลย ปล่อยให้พี่เป็นห่วงเราอยู่ได้"       " ก็พี่ไม่ถามอ่ะ พี่ป๊อบ"      " ว่าไงเรา"      " วันอาทิตย์นี้แก้วกับโทโมะต้องกลับแล้วนะ" แก้วเอ่ยบอกพี่ชาย      " เหรอ ไม่เป็นไรหรอก" ป๊อบปี้เอ่ยบอกแล้วยิ้มให้น้องสาว      " เดี๋ยวแก้วส่งยัยฟางมาช่วยพี่ดีป่ะ" แก้วเอ่ยบอกพี่ชาย      " แน่จริงเอามาดิ พี่จะได้เอามาเป็นพี่สะใภ้ให้เรา" ป๊อบปี้เอ่ยบอกอย่างยิ้มๆ      " โอเค เดี๋ยวแก้วจัดให้" แก้วเอ่ยบอกพี่ชายก่อนจะหันมากินโจ๊กต่อ  เมื่อทานข้าวเช้าเสร็จทั้งสามต่างแยกออกมาทำงานในส่วนของตัวเอง
 
 
 
      ตอนเที่ยงหลังทานอาหารเสร็จแก้วจึงแอบขึ้นมาพักสายตาที่ห้องนอนอยู่คนเดียว  ทางด้านโทโมะที่เดินตามหาหญิงสาวไปทั่วก็ไม่เจอ  ก่อนจะเดินขึ้นมาดูบนบ้านก็พบว่าร่างบางกำลังนอนหลับอย่างสบาย  ชายหนุ่มปิดประตูและล็อคกลอนอย่างเบาก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ หญิงสาวที่นอนหลับอยู่      " หนีมานอนไม่เรียกเลยนะ" ชายหนุ่มว่าก่อนจะแตะริมฝีปากลงอย่างเบาๆ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหวานอย่างชอบใจ      " อื้ออออ" หญิงสาวครางออกมาอย่างขัดใจก่อนจะลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า      " ทำอะไรนะ คนจะนอน" แก้วออกแรงผลักชายหนุ่มก่อนจะพลิกตัวหนี      " นอนด้วยสิ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกแล้วเดินมาล้มตัวนอนข้างๆ หญิงสาว  ทั้งสองกอดกันไว้แล้วหลับไป   เวลาผ่านไปจนกระทั่งบ่ายโมงแก้วก็ลุกขึ้นเดินมาล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินมาปลุกชายหนุ่ม      " นี้คุณ ตื่นได้แล้ว" แก้วเขย่าตัวชายหนุ่มอีกสักพักโดยไม่มีท่าทีว่าจะตื่น      " โอ๊ย..ตัวร้อน" หญิงสาวบ่นเมื่อเอื้อมมือมาสัผัสที่หน้าผากของคนที่หลับอยู่      " แก้ว ลงไปช่วยพี่หน่อย" ป๊อบปี้เดินมาเคาะประตูห้องบอกน้องสาวก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง  แก้วรีบจัดการเช็ดตัวให้ชายหนุ่มก่อนจะคว้ายามาใส่ปากพร้อมดื่มน้ำเข้าไป  แล้วคว้าตัวชายหนุ่มที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมาก่อนจะประกบปากเอาไว้แล้วใช้ลิ้นดันยากับน้ำเข้าไปในปากของชายหนุ่ม  โทโมะเองที่รู้สึกหนักหัวไม่อยากจะลืมตาขึ้นมามองก็ได้แต่พยายามกลืนตากับน้ำที่หญิงสาวอุตส่าห์ป้อนให้ลงไป

      " เดี๋ยวจะขึ้นมาดูใหม่ หวังว่าไข้จะลดลงนะคุณหมอ" แก้วบ่นก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้ก่อนจะเดินออกไป  แก้วเดินลงมาช่วยพี่ชายตรวจเด็กและจัดยาให้ทุกคนจนถึงเวลาเลิกงาน
      " หมอโทโมะเป็นไงบ้างอ่ะ" ป๊อบปี้เอ่ยถามน้องสาว      " ตอนที่ลงมาไข้ขึ้นอ่ะ แก้วเก็บของเสร็จแล้วขอตัวไปดูเขาก่อนนะ" แก้วเอ่ยบอกพี่ชายก่อนจะหยิบกล่องยาแล้วเดินไปที่บ้านพักอย่างเร็ว  จนพี่ชายที่ยืนมองถึงกับอมยิ้มเพราะไม่เคยเห็นน้องสาวเป็นห่วงใครมากเท่านี้มากก่อน  นับจากวันที่แฟนเก่าอย่างจีโฮนั้นได้ลาจากโลกไป  เมื่อน้องสาวได้มาช่วยงานเขาที่นี้เขารับรู้ได้ถึงอาการบ้างอย่างของน้องสาว ผมเห็นน้องยิ้ม หัวเราะ เมื่ออยู่กับคุณหมอนั่น  ถึงเขาจะกวนประสาทยัยแก้วไปบ้างแต่ผมก็ดูออกว่าาน้องสาวผมรักคุณหมอรูปหล่อเข้าแล้ว  แก้วที่เดินขึ้นมาบนห้องนอนเธอก็จัดการวัดไข้ให้ชายหนุ่มทันที       " 39.6 ทำไมไข้สูงจัง" แก้วบ่นก่อนจะเดินไปเตรียมน้ำกับผ้ามาเพื่อที่จะเช็ดตัวให้คนป่วย  มือบางค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มออกเพื่อที่จะได้ตัวสะดวก      " อืมมม"        " เป็นไงบ้างโทโมะ" แก้วเอ่ยถามชายหนุ่มที่ลืมตาขึ้นมามอง      " ปวดหัวอยู่ เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ" โทโมะเอ่ยถามหญิงสาว      " ก็เรียกว่านายไงล่ะ"      " ไม่ใช่ เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าโทโมะใช่ไหม" โทโมะเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจด้วยรอยยิ้มก่อนจะลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ      " อืม" แก้วตอบก่อนจะหันไปบิดผ้าเพื่อที่จะเช็ดหน้าของชายหนุ่มอีกสักครั้ง      " งั้นต่อไปนี้เรียกว่าโทโมะหรือโมะตลอดไปเลยนะแก้ว" ชายหนุ่มเอ่ยบอกหญิงสาว      " อืม" แก้วตัดบทเพื่อที่จะเช็ดหน้าให้ชายหนุ่มเพราะตัวเขาเองมาไข้ หญิงสาวก็กลัวว่าเขาอาจจะช็อคขึ้นมาได้ เธอไม่อยากเสียใจเป็นครั้งที่สอง      " อยู่เฉยๆ สิโทโมะ นายไข้สูงอยู่นะ" แก้วเอ่ยบอกอย่างร้อนรน      " ก็ได้ มีอะไรหรือเปล่า ตาเธอแดงๆ"