รักนี้มอบให้พี่สาวสุดสวย

โทโมะมองร่างสูงเพรียวสวยงามนั้นออกจากร่างไปแต่อดแปลกใจไม่ได้

โทโมะ:เอ่อพี่ฟางพี่เฟย์ผมมีธุระสำคัญน่ะผมขอกลับก่อนได้ไหม

เฟย์ ฟาง:จ๊ะ

โทโมะรีบออกจากร่างแอบตามสาวร่างเพรียวบางไป

                                ณ สวนป่าไม้ดอกตะวัน

แก้ว:เด็กๆคะพี่ของขวัญมาฝากวันนี้เด๊วพี่มาสอนการบ้านด้วย

เด็กๆ:เย้ๆ

โทโมะมองร่าบางเพรียวนั้นผมที่ยาวถึงเอวดวงตาที่สีฟ้าน้ำตาที่บ่งบอกถึงไม่ใช่คนไทยแน่นอนใบหน้าที่เรียวขาว

กำลังยิ้มอย่างอ่อนยอนให้พวกเด็กๆต่างจากที่หน้าบึ้งๆเมื่อเจอพี่เฟย์โทโมะไม่เคยเห็แก้วหัวเราะเลยเมื่อจเอะเขา

แม่นม??:เจ้าหญิงคะวันนี้เราจะไปซ้อมต่อสู้กันคะ

แก้ว:ข้าต้องไปอีกรึท่าพ่อไม่เคยคิดจะให้ว่างหรือไร

โทโมะเงียบเมื่อได้ยินเขาว่าเจ้าหญิงดวงตาของแก้วสีฟ้าน้ำทะเลออกแนวเป็นคนฝรั่งเสษที่ไม่มีความสุขเลยเมื่อ

ได้ยินคำสั่งนี้

แม่นม??:เจ้าหญิงยังมีหน้าที่ต้องดูแลบ้านเมืองอีกนะเจ้าคะ

แก้ว:ฮึ งั้นก็นำไปซิ...

แก้วที่บอกน้ำเสีงด้วยความเย็นชาน้ำเสียงที่ไม่เคยมีความสุขสักนิดแม่นมพาแก้วไปยังอีกห้องหนึ่ง

แม่นม:ซ้อมดีๆนะ

แก้ว:อือ

แก้วตอบรับสั่นๆโทโมะมองแก้วห่างๆเห็นแก้วทั้งตีลังกาต่อยคนฟันดาบสารพัดรูปแบบร่างบางๆมีเหงื่ออยู่เต็มตัว

ใบหน้าที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมากเพราะมันจะทำให้ผู้ต่อสู้รู้โทโมะอึ้งมากๆ

แก้ว:เราเหนื่อยแล้วอ๋อแล้วจะกลับฝรั่งเศษเสียเมื่อไหร่ข้าเบื่อเต็มทน

แม่นม:องหญิงกำลังถูกล่านะเจ้าคะ...

แก้ว:โทโมะนายน่ะออกมานี่

โทโมะสะดุ้งเมื่อแก้วเรียกแต่แก้วไม่ทำอะไรเพยีงหยิกแก้มโทโมะเบาๆ

แก้ว:ตามฉันมาทำไมหือ??

โทโมะ:เอ่อ

แก้ว:ไม่อยากตอบไม่เป็นไรนายน่ะกลับก่อนนะ^^

แก้วส่งยิ้มบางๆให้โทโจนโทโมะหัวใจเต้นรัวแต่ก็ไปแบบง่ายๆ