รุ่นน้องสุดป่วนกับรุ่นพี่สุดร้าย ♥

แก้ว : งื้อ

                ทำไมมันหนักหัวแบบนี้นะ แล้วนี่ฉันเป็นอะไร ฉันจำได้ว่าฉันคุยกับพิมเรื่องโทโมะอยู่ไม่ใช่รึไงนะ แล้วทำไม....ฉันถึงมานอนอยู่ที่บ้านได้ล่ะ

โทโมะ : อ้าวตื่นแล้วเหรอไอป่วน

แก้ว : ป่วน ?

โทโมะ : ใช่ แก้วอ่ะป่วนมาก

                งงป่ะให้ทาย - - อยู่ดีๆตื่นขึ้นมาแล้วโดนเรียกว่าไอป่วน

แก้ว : ป่วนยังไง

              ก็ฉันไม่รู้จริงๆนะว่าฉันป่สนยังไง ออกจะเรียบร้อย

โทโมะ : เมื่อวานแก้วป่วนมากเลยนะ ถ้าโมะไม่ไปเจอแก้วที่ผับ ไม่รู้ว่าป่านนี้แก้วจะโดนยัยพิมทำไรไปมากกว่าไซร์รึป่าว ทำไมไม่รู้จักระวังตัวห้ะ

แก้ว : ห้ะ !! พิมไซร์คอแก้วเหรอ ?

          เมื่อกี้แค่งง แต่คราวนี้ผมนี่ตกใจเลยครับ - - ใครจะไปคิดว่ายัยพิมรักสวยรักงามขนาดนั้นจะมีรสนิยมชอบผู้หญิงเหมือนกันด้วย

โทโมะ : ก็ใช่ไง

          โทโมะตะคอกฉันนิดๆ คงจะโกรธฉันสินะ

แก้ว : โกรธเหรอ ที่ไปไม่บอก

โทโมะ : ไม่ใช่โกรธที่ไปไม่บอก แต่โกรธเรื่องที่ปล่อยให้พิมมานัวเนียตังหากเล่า

แก้ว : ก็ตอนนั้นแก้วหมดสติ

                 ฉันตอบอย่างหน้างอยๆ รู้ตัวว่าทำผิด รู้ตัวว่าทำให้โทโมะโกรธ ถ้าฉันเป็นโทโมะ ฉันก็คงโกรธอยู่นิดๆเหมือนกันและ ก็ในเมื่อตอนนี้เราเป็นเหมือนคนๆเดียวกันแล้ว... บ้า เขิน>< (อ้าวเวร พูดเองเขินนเอง - - )

โทโมะ : ไม่รู้ ไม่ชี้ 

                  โทโมะพูดพร้อมสะบัดหน้าหนี ฉันไม่รู้ต้องทำยังไง ฮันเลยลุกขึ้นจากเตียงแล้ว สวมกอดโทโมะจากด้านหลัง พร้อมกับบอกขอโทษเขา

แก้ว : ขอโทษนะ ต่อไปแก้วจะไม่ทำและเป็นแบบนี้อีก

โทโมะ : เล่นง้อแบบนี้ โทโมะหายโกรธก็ได้

แก้ว : เย้ ! ><

ฟาง : แก้ว กะ...อ้าวหวานกันนอยู่เหรอขอโทษทีนะ แหะๆ ^^'

แก้ว :ป่าวซักหน่อย ฟางมีไรเหรอ

ฟาง : กะจะมาถามว่าชุดนักศึษาอยู่ไหน เดียวจะเอาไปรีดให้ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแล้ว

           ฟางพูดแล้วทำหน้าเซ็งที่ต้องไปเรียน ไม่ใช่แค่ฟางหรอกฉันก็เซง ไม่ได้ขี้เกียดนะ แค่ไม่อยากไปเรียนเฉยๆ -O-

แก้ว : ห้ะ ฟางเนี่ยนะจะรีดให้

     ตกใจหลายรอบล่ะนะวันนี้ ร้อยวันพันปียัยฟางไม่เคยจะรีดให้ส่วนใหญ่ถ้าจะรีดให้คงมีแต่เฟย์ แต่เรื่องทำขนมนี้ยกให้ฟางเลย อร่อยสุดแต่ไม่ใช่ว่าฟางจะทำอาหารไม่อร่อยนะ แต่เฟย์จะทำอาหารอร่อยกว่า ส่วฉันนะหรอ ฮ่าฮ่า รอกินค่ะ ><

ฟาง : ป่าว จะเอาไปให้เฟย์ เฟย์กำลังรีดอยู่

     นั่นไง ตกใจฟรีเลยฉัน - -

แก้ว : งั้นฝากด้วยล่ะกัน ห้อยอย่ตรงนั้นอ่ะ

     ฉันพูดแล้วชี้ไปที่ตรงมีชุดนักศึกษาแขวนอยู่ ฟางเดินไปหยิบ

ฟาง : อย่าหวานให้มันมากนักดิ อิจฉาค่ะ

โทโมะ : ไม่หวานนะ เรื่องปกติ ฮ่าฮ่า

ฟาง : ชิ ไม่ขัดขวางแล้วว

โทโมะ : ถ้าไม่อยากอิจฉาไปหาไอหมีไม่ได้กินน้ำผึ้งนู้นดิ มันไม่มีน้ำหวานมาเติมให้หัวใจมันนานแล้วนะ

ฟาง : แล้วทำไมต้องเป็นฟางที่ต้องเอาน้ำหวานไปเติมให้พี่ป๊อปด้วยเล่า -//-

โทโมะ : ก็รู้ๆกันอยู่เนาะะ 

ฟาง : โอ้ย ไปเล่า ไม่คุยด้วยแล้ว

     ทันทีที่โดนแซว ฟางก็รีบจำ้เท้าเดินออกจากห้องฉันทันที ฟางนี่เวลาเขินน่ารักนะ แต่เวลาโกรธเธอก็น่ากลัวเช่นกัน

ขอบคุณสำหรับ 129 เม้นที่ช่วยกันเข้ามาเม้นเรื่องนี้นะค่ะ ขอบคุณ 13819 ที่เข้ามาอ่านนะค่ะ หวังว่าจะเข้าอ่านกันเรื่อยเนาะ  อย่างเพิ่งทิ้งกันไปไหนน้าา