รุ่นน้องสุดป่วนกับรุ่นพี่สุดร้าย ♥

            ตอนนี้เป็นเวลา 20.30 แล้ว ฉันได้มายื่นอยู่หน้าผับแห่งหนึ่งตามจากคนที่นัดฉันไว้เมื่อวาน กว่าหนีโทโมะได้ต้องอ้อนแล้วอ้อนอีก แล้วฉันก็เข้ามานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งในผับนี้ ไม่นานฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา หึ นึกว่าใครที่แท้ก็ยัยพิม ยัยสมองไม่รู้จักโตหึ๋ยยย ถ้ารู้ว่าเป็นยัยนี่ฉันจะไม่มา สาบานเลย
 
พิม : หึ !! มาเร็วดีนิ
แก้ว : มีอะไรรีบๆพูดมา อย่ามากความ !!
พิม : ฉันก็เเค่จะมาคุยเรื่องโทโมะ พิมพูดอย่างเสียงเบาอ่อยๆ เหมือนเธอมีอะไรสักอย่าง
แก้ว : ก็พูดมาสักที ฉันรีบกลับ
พิม : รีบไปไหนเล่า ไหนก็มาแล้วดื่มหน่อยสิ
แก้ว : อย่ามาลีลา !
พิม : ก็ได้ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับเธอและโทโมะอีก ในเมื่อเธอ 2 คนรักกัน ฉันยอมแพ้มแล้ว
แก้ว : หึ !
พิม : งั้นมาดื่มหน่อยเหอะ
แก้ว : เธอคิดอย่างที่พูดจริงๆเหรอ ??
พิม : จริงสิ ฉันขี้เกียจที่จะต้องตื้อแล้ว
         
             เมือ่ฉันได้ยินที่พิมพูดแบบนั้น ก็ก็เริ่มดีใจนะที่ฉันกับโทโมะจะได้รักกันแบบอิสระไม่มีอะไรมาขวาง แต่ฉันยังเชื่อไม่สนิดใจเท่าไหร่หรอ ฉันยกแก้วที่พิมยื่นมาให้ดื่มไปนิดหน่อย
แก้ว : งั้นฉันกลับล่ะ
 
      ฉันกำลังจะก้าวขาเดินออกจาพับแต่สุดท้ายแล้ว มันกับวูบ แล้วมืดลงไป....
 
 
Tomo part
         ตอนนนี้ผมกำลังจะไปผับกับพวกเพื่อนๆครับ โดยที่ผมบอกให้ไอเขื่อนไอป๊อปไปก่อน เดี๋ยวผมตามไปทีหลัง แต่พอมาถึงผับ ผมเห็นเหมือนแก้วยื่นอยู่หน้าผับ แต่สงสัยผมจะตาฝาด ในเมื่อแก้วบอกว่าแก้วจะออกไปห้างซื้อของมาทำรายงานตั้งแต่5 โมงเย็นแล้ว เขาก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วนิ ช่างเถอะผมเข้าไปในผับก่อนดีกว่า ก่อนที่ไอพวกเพื่อนผมมันจะด่าผมไปมากกว่านี้ ข้างในเสียงดังมากเลย คนก็เยอะแยะ มาทำไมก็ไม่รู้ (แล้วเพ่มาทำไมเล่าาา) ผมเดินเข้าไปที่โต๊ะพวกไอป๊อปไอเขื่อน
เขื่อน : ว่าไงว่ะ ออกมาได้แล้วเหรอ
เคนตะ : หนีเมียมาเหรอวะ ได้ข่าวว่ามีเมียแล้ว
โทโมะ : เห้ย ยังเว้ยคบกันอยู่เฉยๆ ยังไม่แต่งไปบ้านี่ ผมพูดพร้อมเอื้อมมือไปจะโบกที่หัวไอเคนตะสักทีสองที
ป๊อปปี้ : ไอโมะนั่นแก้วป่ะว่ะ
          ผมมองไปที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไอป๊อปชี้ให้ดูแม้จะเห็นแค่ข้างหลังผมก็จำเขาได้ว่าคือใคร .... แก้ว มาทำอะไรที่นี่คนเดียว มานั่งรอใครในที่แบบนี้ ผมกำลังจะลุกยื่น แต่ผมก็ต้องชะงักเท้าไว้เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาแก้วและคนนั้นคือพิม เขาสองคนมาทำอะไรกัน แก้วจะเป็นอะไรไหม ใจผมเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไอเขื่อน ไอป๊อปปี้ และไอเคนตะได้แต่คอยบอกผมให้ใจเย็นๆและพยายามบอกผมว่าไม่มีอะไร
โทโมะ : เห้ย !!
            ผมร้องออกมาเมื่อเห็นแก้วนั่นเหมือนล้มลง ผมรีบพยายามที่จะวิ่งเข้าไปแต่คนในผับวันนี้เยอะชิบหายเลยแม่ง พอผมมาถึงโต๊ะนั้นผมกลับไม่เห็นใครเลย ผมเลยรีบวิ่งออกจากผับโดยเร็ว โดยที่มีไอเพื่อน3ตัวนั้นวิ่งตามมา เอ๊ะ ผมเห็นแก้วแล้ว พิมพยายามพาแก้วขึ้นรถของเขา ผมรีบวิ่งไปที่รถแล้วขับตามพิมไป
           แล้วรถก็ได้มาจอดที่โรงแรมแห่งหนึ่ง และเป็นที่ๆผมรู้จักดีเพราะช่วงที่เคย(ทำเป็น)คบกับพิม เขาพาผมมาที่นี่บ่อยๆ ผมรีบขึ้นไปยังชั้น 16 ห้อง602 ทันทีผมรีบหยิบคีย์การ์ดนั้นออกมา พิมเขาเคยให้ผมไว้นะครับ พอผมเปิดประตูเข้าไป แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนผมแทบช็อคครับ ผมเห็น...พิมกำลังนัวเนียแก้วอยู่บริเวรซอกคอ นี่พิมเขาชอบ...ผู้หญิงด้วยเหรอเหรอ ?? ช่างเถอะ ช่วยแก้วก่อน ซอกคอนั้นมีผมนั่วเนียได้คนเดียว และทำได้มากกว่านั่วเนียได้คนเดียวเหมือนกัน !!!
 
โทโมะ : พิม ทำอะไรนะ !!
           ผมพูดพร้อมลากแขนพิมออกจากแก้ว ยัง ยัง แก้วยังไม่รู้สึกตัว ยังนอนอยู่ หึ๋ย ทำไมปล่อยให้คนอื่นมาทำอะไรแบบนี้กับตัวเองว่ะไอป่วนเอ้ย
พิม : โทโมะมาได้ยังไงค่ะ
โทโมะ : ขับรถมา ผมไปล่ะ
           ผมพูดพร้อมเดินไปอุ้มแก้วแล้วกำลังจะออกจากห้องนี้
พิม : รักกันมากเหรอค่ะ
โทโมะ : ก็น่าจะรู้อยู่แกใจ ว่าผมกับแก้วรักกันมากกก
พิม : ทำไม ทำไมโมะถุงไม่รักพิมบ้าง
โทโมะ : ก็เพราะพิมเป็นแบบนี้ไง แล้วพิมจะมาถามผมทำไมว่าผมรักคุณรึป่าวก็ในเมื่อ เมื่อกี้คุณนั่วเนียแก้วอยู่ นี่คุณชอบแบบไหนกันแน่ !!
พิม : ได้หมดค่ะ !! ก็ได้ในเมื่อคุณกับเขารักกันมาก พิมก็จะไม่สู้อีกแล้ว พิมไปหาคนอื่นที่ดีได้กว่าคุณกับนังนี่เยอะแยะ !!
โทโมะ : หึ ก็ดีแล้วผมจะรอดู
           ผมอุ้มแก้วออกมาจากห้องนั้นแล้ว คนที่ผมอุ้มอยู่นั้นยังคงไม่ได้สติเลย หึ ได้สติเมื่อไหร่เจอดีแน่โทษฐานให้คนอื่นมาไซร้คอ ' ของๆผม ผมหวง '