รุ่นน้องสุดป่วนกับรุ่นพี่สุดร้าย ♥

ที่โต๊ะ 
  หลังจากที่ฉันเถียงกับโทโมะนิดหน่อย ฉันก็ใช้โทโมะไปเอาข้าวมาให้สำเร็จ และตอนนี้ฉันกำลังจะเดินไปรอโทโมะที่โต๊ะ
ฟาง :  แก้วทำไมช้าจัง
แก้ว : ก็ทะเลาะกับอีตาบ้านั้นอยู่แหละ
เขื่อน : แล้วใครชนะ
แก้ว : ใครก็ช่างเถอะ รู้แต่ว่าแก้วทำให้เค้าไปเอาข้าวมาให้แก้วได้ล่ะกัน ฮาฮาฮา ๆ
เฟย์ : งั้นแสดงว่าแกชนะสินะ หัวเราะเเบบนี้
แก้ว : แน่นอนนน
โทโมะ : โมะชนะตั้งหาก ที่ทำให้แก้วหอมแก้มได้ >///<
เฟย์ : ห้ะ ! อะไรนะหอมแก้มหรอ
      เวรล้ะ นายนี่มาพูดทำไมเนี่ยคิดว่าฉันจะเขินไม่เป็นเลยรึไง >O<
ฟาง : ตกใจทำไม ขนาดจุจุ้บยังเคยเลย ><
เฟย์ : ก็เฟย์เสียดายที่ไม่ได้แอบไปดูอ่ะ -3-
เขื่อน : ก็บอกไอโมะทำให้ดูใหม่อีกรอบสิไม่เห็นยากเลย
   หะหื้อ ทำให้ดูใหม่ ? อีกรอบ ? หมายถึง ?หอมแก้ม ?
เฟย์ :เอาดิๆ ><
โทโมะ : มะ
      เห้ย ไม่เอาา อีตานี่ดึงหน้าฉันไปใกล้แต่...
โฟร์ : ฮโหลๆ ทุกคนค่ะ คืนนี้เราก็จะฉลองกันก่อนกลับนะค่ะ โดยที่จะฉลองถึง 5 ทุ่ม แล้วเราจะขึ้นไปนอน มาเจอกันที่รถ 7โมงเช้า นะ เชญิตามสบายจ้า
         เสียงเจ๊โฟร์เปรียบเสมือนเสียงนางฟ้าที่ค่อยมาขัดไม่ให้แก้วใจคนนี้โดนรังแก T^T 
ป๊อปปี้ : พอเถอะกินแล้วไปพักผ่อนกันเถอะ เราเหนื่อยมามากพอแล้วนะ
เขื่อน : คร้าบบบพ่อ แกนี่มาแบบหลักการตลอดอ่ะไอป๊อป
         ทุกคนก็กิน แล้วก็มีคุยเล่นกันบ้างตามประสาคนแอบปิ้งกัน(?) เอ๊ะ ไม่ใช่หล่ะ 5555. ออกไปเดินเล่นแถวๆชายหาดดีกว่า
พรึ่บๆ~
ฟาง : อ้าว แกจะไปไหนอ่ะแก้ว
แก้ว : ฉันอยากออกไปเดินแถวชายหาดนะ
เฟย์ : ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมะ ?
แก้ว : ไม่เป็นไร พวกแกกินไปเหอะ
เฟย์ : โอเค งั้นแกระวังตัวด้วยนะ มืดๆมันอันตรา
แก้ว : อ่าฮะ
           ตอนนี้ ฉันก็เดินออกมาจากพวกนั้นแล้ว ฉันนั่งลงที่หาดทราย และมองไปรอบๆ ที่เงียบสงบ มีเเต่เสียงคลื่นที่ซัดมากระทบฝั่งเท่านั้น ลมที่ชายหาดนี่ช่างเย็นสบาย ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนช้าๆ และมองไปที่พระจัทร์แล้วดวงดาวที่ค่อยส่องแสงระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องต่างๆทั้งเรื่องรุ่นพี่ยังนายโทโมะ ไม่รู้ว่าเค้าจะรักเราจริงมั้ย เค้าทำแบบนี้เพื่ออะไร ฉันเชื่อใจเค้า แล้วไว้ใจเค้าง่ายไปมั้ย....
พรึ้บ ~
 เอ๋ รู้สึกว่าใครมานอนอยู่ข้างๆ แล้วเค้าก็เลื่อนมือเข้ามาประสานกับมือฉันไว้
โทโมะ : คิดไรอยู่เหรอ
แก้ว : เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ
    เราต่างคนต่างตอบ ต่างคนต่างถามโดยที่ยังมองไปที่ท้องฟ้านั้น
โทโมะ :  อื้อ มีไรไม่สบายใจเล่าให้โมะฟังได้นะ โมะพร้อมที่จะฟัง
แก้ว : คือ...มะโมะรัก...แก้วจริงมั้ย ?
    ฉันถามและหันหน้าไปมองโทโมะเพื่อที่จะขอคำตอบจากเค้า
โทโมะ : ถามอะไรแบบนี้เล่า
       เค้าพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน มืออีกข้างเค้าก็มาจับที่หน้า แล้วเค้าค่อยคุยจูบลงที่หน้าผากของฉัน
โทโมะ : โมะรักแก้วนะ แล้วแก้วล่ะ รักโมะมั้ย ?
แก้ว : แก้วก็รักโมะนะ
โทโมะ : ห้ะ อะไรนะโมะไม่ได้ยินอ่ะ
แก้ว : แก้วก็รักโมะนะ !
   ฉันตะโกนออกไป 
โทโมะ : 555. โอเค โมะได้ยินดีแล้ว น่ารักแบบนี้ คืนนี้ขออีกได้มะ ?
แก้ว : ไอพี่บ้า ! ไม่เอา ครั้งที่แล้วยังเจ็บอยู่เลย
     ฉันตอบไปอย่างเขินๆ พร้อมกับตีไปที่ไหล่ของเค้าเบาๆ
โทโมะ : เมื่อกี้เรียกโมะว่าไรนะ ? พี่เหรอ ?
แก้ว : ป่าวว หูเพี้ยนเล่า
โทโมะ : โอเค ไม่ก็ไม่ เราไปนอนกันเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย
แก้ว : อ่าฮะไปดิ
โทโมะ : พูดเพราะๆไม่เป็นรึไง แบบที่ผู้หญิงเค้าพูดอ่ะ แบบค่ะ ค้า ไรเงี่ย
แก้ว : พูดไม่เพราะแล้วจะไม่รักช้ะ ? -3-
โทโมะ : โอ๋ๆ รักสิ โมะรักที่แก้วเป็นแบบนี้ รักแก้วที่แก้วเป็นตัวของตัวเอง วิศวะรักจริญญานะ
แก้ว : อื้อ รู้แล้วน่า ไปนอนกันเถอะ -//-
            ฉันอยากจะหยุดเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไว้นานๆ แล้วฉันกับเค้าเดินจูงมือกันขึ้นห้องไป เพื่อที่จะได้พักผ่อน ย้ำ! แค่พักผ่อนไม่มีอะไรทั้งนั้น -0-
วันรุ่งขึ้น
       ตอนนี้ก็ 4 โมงเย็นแล้ว ฉันกลับมาถึงบ้านเรียบร้อย ทุกคนรู้ว่าฉันก้โทโมะคบกัน ทันทีที่พวกเฟย์ฟางและรุ่นพี่ 2 คนนั้นรู้ ก็แซว ๆ
โทโมะ : ที่รักค้าบบบบ
แก้ว : หื้อ โมะเข้ามาได้ไงเนี่ย
โทโมะ : ฟางเปิดประตูให้ แล้วบอกว่าแก้วอยู่ในห้อง โมะเลยเดินขึ้นมา
แก้ว : นิสัยไม่ดี เข้าห้องคนอื่นไม่ยอมขอ
โทโมะ : คนอื่นที่ไหนเนี่ยคนกันเอง
แก้ว : ชิ แล้วมีไรป่าว ?
โทโมะ : ไปเดินเที่ยวกัน
แก้ว : ไม่เหนื่อยเหรอ ?
โทโมะ : แค่มีแก้วอยู่ข้างๆโมะก็หายเหนื่อยแล้ว
แก้ว : แล้วจะไปไหน ? -//-
โทโมะ : แถวนี้แหละ ปะ
           เค้าลุกขึ้น แล้วยื่นมือมาให้ฉันจับ
@ตลาดนัดของเก่า
           ที่นี่น่ารักชะมัด ทั้งของที่ขาย การตกแต่งร้าน น่ารักและมีเอกลักษณ์ของแต่ล่ะร้าน
โทโมะ : ชอบมั้ย
แก้ว : ชอบ น่ารักมากเลย
โทโมะ : อะแก้ว โมะมีของจะให้
แก้ว : อะไรเหรอ
โทโมะ : หันหลังสิ
       ฉันหันหลังให้เค้าอย่าว่าง่าย แล้วเค้าก็เหมือนสวมสร้อยคอให้ฉัน มันเป็นจี้เหมือนแม่มดขี้ไม้กวาดเล็กๆ มันน่ารักมากฉันจับที่จี้ แล้วยิ้มให้มัน
โทโมะ : ชอบมั้ย ?
แก้ว : ชอบ ชอบมาก แต่แก้วไม่มีอะไรให้โมะเลย
โทโมะ :ไม่เป็นไรหรอกน้าา
     เค้าบอกฉัน แต่ฉันเหลือบไปเห็นร้านสร้อยร้านหนึ่ง ฉันเลยดึงแขนเค้าลากไปเข้าไปที่ร้านนั้น
โทโมะ : มาทำไม
แก้ว : มาซื้อสร้อยให้โมะ
โทโมะ : ไม่เป็นไรหรอก
       ฉันไม่ฟังที่เค้าพูด ฉันเห็นสร้อยเส้นหนึ่งเป็นจี้แวมไพร์ผู้ชายเล็ก ที่เค้าชอบฉันเลยซื้อเส้นนี้และใส่ให้เค้าเช่นเดียวกัน
แก้ว : น่ารักล่ะเซ่~
โทโมะ  : ใช่มันน่าระ..
..... : โมะค้าาาา
 

 
  เอ๊ะ ใครเรียกโทโมะนะ ? แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อล่ะ ? ฝากเม้นด้วยน้าา :D