รุ่นน้องสุดป่วนกับรุ่นพี่สุดร้าย ♥

ที่โต๊ะ 

  หลังจากที่ฉันเถียงกับโทโมะนิดหน่อย ฉันก็ใช้โทโมะไปเอาข้าวมาให้สำเร็จ และตอนนี้ฉันกำลังจะเดินไปรอโทโมะที่โต๊ะ

ฟาง :  แก้วทำไมช้าจัง

แก้ว : ก็ทะเลาะกับอีตาบ้านั้นอยู่แหละ

เขื่อน : แล้วใครชนะ

แก้ว : ใครก็ช่างเถอะ รู้แต่ว่าแก้วทำให้เค้าไปเอาข้าวมาให้แก้วได้ล่ะกัน ฮาฮาฮา ๆ

เฟย์ : งั้นแสดงว่าแกชนะสินะ หัวเราะเเบบนี้

แก้ว : แน่นอนนน

โทโมะ : โมะชนะตั้งหาก ที่ทำให้แก้วหอมแก้มได้ >///<

เฟย์ : ห้ะ ! อะไรนะหอมแก้มหรอ

      เวรล้ะ นายนี่มาพูดทำไมเนี่ยคิดว่าฉันจะเขินไม่เป็นเลยรึไง >O<

ฟาง : ตกใจทำไม ขนาดจุจุ้บยังเคยเลย ><

เฟย์ : ก็เฟย์เสียดายที่ไม่ได้แอบไปดูอ่ะ -3-

เขื่อน : ก็บอกไอโมะทำให้ดูใหม่อีกรอบสิไม่เห็นยากเลย

   หะหื้อ ทำให้ดูใหม่ ? อีกรอบ ? หมายถึง ?หอมแก้ม ?

เฟย์ :เอาดิๆ ><

โทโมะ : มะ

      เห้ย ไม่เอาา อีตานี่ดึงหน้าฉันไปใกล้แต่...

โฟร์ : ฮโหลๆ ทุกคนค่ะ คืนนี้เราก็จะฉลองกันก่อนกลับนะค่ะ โดยที่จะฉลองถึง 5 ทุ่ม แล้วเราจะขึ้นไปนอน มาเจอกันที่รถ 7โมงเช้า นะ เชญิตามสบายจ้า

         เสียงเจ๊โฟร์เปรียบเสมือนเสียงนางฟ้าที่ค่อยมาขัดไม่ให้แก้วใจคนนี้โดนรังแก T^T 

ป๊อปปี้ : พอเถอะกินแล้วไปพักผ่อนกันเถอะ เราเหนื่อยมามากพอแล้วนะ

เขื่อน : คร้าบบบพ่อ แกนี่มาแบบหลักการตลอดอ่ะไอป๊อป

         ทุกคนก็กิน แล้วก็มีคุยเล่นกันบ้างตามประสาคนแอบปิ้งกัน(?) เอ๊ะ ไม่ใช่หล่ะ 5555. ออกไปเดินเล่นแถวๆชายหาดดีกว่า

พรึ่บๆ~

ฟาง : อ้าว แกจะไปไหนอ่ะแก้ว

แก้ว : ฉันอยากออกไปเดินแถวชายหาดนะ

เฟย์ : ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมะ ?

แก้ว : ไม่เป็นไร พวกแกกินไปเหอะ

เฟย์ : โอเค งั้นแกระวังตัวด้วยนะ มืดๆมันอันตรา

แก้ว : อ่าฮะ

           ตอนนี้ ฉันก็เดินออกมาจากพวกนั้นแล้ว ฉันนั่งลงที่หาดทราย และมองไปรอบๆ ที่เงียบสงบ มีเเต่เสียงคลื่นที่ซัดมากระทบฝั่งเท่านั้น ลมที่ชายหาดนี่ช่างเย็นสบาย ฉันค่อยๆล้มตัวลงนอนช้าๆ และมองไปที่พระจัทร์แล้วดวงดาวที่ค่อยส่องแสงระยิบระยับอยู่เต็มท้องฟ้า มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องต่างๆทั้งเรื่องรุ่นพี่ยังนายโทโมะ ไม่รู้ว่าเค้าจะรักเราจริงมั้ย เค้าทำแบบนี้เพื่ออะไร ฉันเชื่อใจเค้า แล้วไว้ใจเค้าง่ายไปมั้ย....

พรึ้บ ~

 เอ๋ รู้สึกว่าใครมานอนอยู่ข้างๆ แล้วเค้าก็เลื่อนมือเข้ามาประสานกับมือฉันไว้

โทโมะ : คิดไรอยู่เหรอ

แก้ว : เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ

    เราต่างคนต่างตอบ ต่างคนต่างถามโดยที่ยังมองไปที่ท้องฟ้านั้น

โทโมะ :  อื้อ มีไรไม่สบายใจเล่าให้โมะฟังได้นะ โมะพร้อมที่จะฟัง

แก้ว : คือ...มะโมะรัก...แก้วจริงมั้ย ?

    ฉันถามและหันหน้าไปมองโทโมะเพื่อที่จะขอคำตอบจากเค้า

โทโมะ : ถามอะไรแบบนี้เล่า

       เค้าพูดแล้วหันมามองหน้าฉัน มืออีกข้างเค้าก็มาจับที่หน้า แล้วเค้าค่อยคุยจูบลงที่หน้าผากของฉัน

โทโมะ : โมะรักแก้วนะ แล้วแก้วล่ะ รักโมะมั้ย ?

แก้ว : แก้วก็รักโมะนะ

โทโมะ : ห้ะ อะไรนะโมะไม่ได้ยินอ่ะ

แก้ว : แก้วก็รักโมะนะ !

   ฉันตะโกนออกไป 

โทโมะ : 555. โอเค โมะได้ยินดีแล้ว น่ารักแบบนี้ คืนนี้ขออีกได้มะ ?

แก้ว : ไอพี่บ้า ! ไม่เอา ครั้งที่แล้วยังเจ็บอยู่เลย

     ฉันตอบไปอย่างเขินๆ พร้อมกับตีไปที่ไหล่ของเค้าเบาๆ

โทโมะ : เมื่อกี้เรียกโมะว่าไรนะ ? พี่เหรอ ?

แก้ว : ป่าวว หูเพี้ยนเล่า

โทโมะ : โอเค ไม่ก็ไม่ เราไปนอนกันเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย

แก้ว : อ่าฮะไปดิ

โทโมะ : พูดเพราะๆไม่เป็นรึไง แบบที่ผู้หญิงเค้าพูดอ่ะ แบบค่ะ ค้า ไรเงี่ย

แก้ว : พูดไม่เพราะแล้วจะไม่รักช้ะ ? -3-

โทโมะ : โอ๋ๆ รักสิ โมะรักที่แก้วเป็นแบบนี้ รักแก้วที่แก้วเป็นตัวของตัวเอง วิศวะรักจริญญานะ

แก้ว : อื้อ รู้แล้วน่า ไปนอนกันเถอะ -//-

            ฉันอยากจะหยุดเวลาที่เราสองคนอยู่ด้วยกันแบบนี้ไว้นานๆ แล้วฉันกับเค้าเดินจูงมือกันขึ้นห้องไป เพื่อที่จะได้พักผ่อน ย้ำ! แค่พักผ่อนไม่มีอะไรทั้งนั้น -0-

วันรุ่งขึ้น

       ตอนนี้ก็ 4 โมงเย็นแล้ว ฉันกลับมาถึงบ้านเรียบร้อย ทุกคนรู้ว่าฉันก้โทโมะคบกัน ทันทีที่พวกเฟย์ฟางและรุ่นพี่ 2 คนนั้นรู้ ก็แซว ๆ

โทโมะ : ที่รักค้าบบบบ

แก้ว : หื้อ โมะเข้ามาได้ไงเนี่ย

โทโมะ : ฟางเปิดประตูให้ แล้วบอกว่าแก้วอยู่ในห้อง โมะเลยเดินขึ้นมา

แก้ว : นิสัยไม่ดี เข้าห้องคนอื่นไม่ยอมขอ

โทโมะ : คนอื่นที่ไหนเนี่ยคนกันเอง

แก้ว : ชิ แล้วมีไรป่าว ?

โทโมะ : ไปเดินเที่ยวกัน

แก้ว : ไม่เหนื่อยเหรอ ?

โทโมะ : แค่มีแก้วอยู่ข้างๆโมะก็หายเหนื่อยแล้ว

แก้ว : แล้วจะไปไหน ? -//-

โทโมะ : แถวนี้แหละ ปะ

           เค้าลุกขึ้น แล้วยื่นมือมาให้ฉันจับ

@ตลาดนัดของเก่า

           ที่นี่น่ารักชะมัด ทั้งของที่ขาย การตกแต่งร้าน น่ารักและมีเอกลักษณ์ของแต่ล่ะร้าน

โทโมะ : ชอบมั้ย

แก้ว : ชอบ น่ารักมากเลย

โทโมะ : อะแก้ว โมะมีของจะให้

แก้ว : อะไรเหรอ

โทโมะ : หันหลังสิ

       ฉันหันหลังให้เค้าอย่าว่าง่าย แล้วเค้าก็เหมือนสวมสร้อยคอให้ฉัน มันเป็นจี้เหมือนแม่มดขี้ไม้กวาดเล็กๆ มันน่ารักมากฉันจับที่จี้ แล้วยิ้มให้มัน

โทโมะ : ชอบมั้ย ?

แก้ว : ชอบ ชอบมาก แต่แก้วไม่มีอะไรให้โมะเลย

โทโมะ :ไม่เป็นไรหรอกน้าา

     เค้าบอกฉัน แต่ฉันเหลือบไปเห็นร้านสร้อยร้านหนึ่ง ฉันเลยดึงแขนเค้าลากไปเข้าไปที่ร้านนั้น

โทโมะ : มาทำไม

แก้ว : มาซื้อสร้อยให้โมะ

โทโมะ : ไม่เป็นไรหรอก

       ฉันไม่ฟังที่เค้าพูด ฉันเห็นสร้อยเส้นหนึ่งเป็นจี้แวมไพร์ผู้ชายเล็ก ที่เค้าชอบฉันเลยซื้อเส้นนี้และใส่ให้เค้าเช่นเดียวกัน

แก้ว : น่ารักล่ะเซ่~

โทโมะ  : ใช่มันน่าระ..

..... : โมะค้าาาา

  เอ๊ะ ใครเรียกโทโมะนะ ? แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อล่ะ ? ฝากเม้นด้วยน้าา :D