Click..รัก (PF)

หลังจากที่พี่โทโมะ สานสัมพันธ์โดยการเลี้ยงคอกเทลฉันแล้ว ก็ยังแอบมองฉันบ่อยๆ(จริงๆฉันก็แอบมองเค้าอยู่)

"ฮั่นแน่ ร้ายกาจนะยะ เดี๋ยวนี้อ่า" เสียงยายพิมพ์แซวฉัน

"รับของคนแปลกหน้าด้วยเหรอย๊ะ ถ้าเกิดเค้าวางยาจะทำไงยายฟาง" ยายหวายเสริม

"หรือแก ชอบเค้า" ยายจินนี่พูดเหมือนตกใจ

"โอ้ย พวกแกเป็นบ้าอะไรเนี่ย คนแปลกหน้าที่ไหน พี่โทโมะย๊ะ" ฉันตอบ

"ห๊า แกรู้ได้ไงว่าพี่โทโมะมั่วป่าว ขวัญใจฉันเลยนะ" ยายหวายพูด

"แกก็ดูที่โต๊ะนั้นซิ" พวกเพื่อนฉันหันไปดูที่โต๊ะพี่โทโมะ พร้อมกับเห็นรอยยิ้มที่พี่โทโมะมอบให้

"ว้ายยยยย เขินอ่า" ยายพิมพ์พูด

"ใครอ่า" เสียงเข้มพูดขึ้น จะใครซะอีกละ นายหมีป๊อปอะดิ

"พี่โทโมะ เดือนวิศวะไง ที่เล่นบอลเก่งๆอ่า" ปั้นจั่นบอก

"เหรอ แล้วไงเพ้อเจ้อไปได้" ไอ้หมีปากเสียหลังจากสิ้นเสียงหมี พวกยายหวายก็สงบลง

"ไงเรา มาเที่ยวบ่อยเหรอ" พี่โทโมะเดินเข้ามาทักฉัน

"ค่ะ แล้วพี่ละ มาบ่อยเหรอ" ฉันถามพี่โทโมะคืน

"ก็บ่อยนะ แต่ทำไมพี่เพิ่งเคยเจอเราเนี่ย" พี่โทโมะพูดพร้อมนั่งลงข้างๆฉัน

"แหม๋ พวกหนูคงไม่อยูในสายตาพี่อะดิ" เสียงยายจินนี่ตอบแทนฉัน

"โหววว ก็พูดไปเรื่อย น่ารักขนาดนี้ไม่สนได้ไงละ จริงปะฟาง" พี่โทโมะเรียกชื่อฉัน

ฉันได้แต่ยิ้มเป็นคำตอบ คนอะไรทำไมเพอร์เฟคได้ขนาดนี้ เรื่องเรียน กีฬา การศึกษา ฐานะทางบ้าน ยิ่งน่าตาไม่ต้องพูดถึง แต่ที่ฉันข้องใจในตอนนี้คือ ไอ้หมีลุกชายฉันมันมานั่งข้างฉันอีกข้างนึงทำไม ออกกกก ไป๊น๊าาาาาา

"พี่กลับโต๊ะละ ไม่อยากรบกวน" พี่โทโมะเอ่ยขึ้น

"อ่าวพี่โทโมะจะกลับแล้วเหรอค่ะ" เสียงยายพิมพ์พูด

เค้าไม่พูดอะไร แค่ยิ้มให้แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะเค้า ฉันได้แต่มองตามเค้าไปแล้วยิ้มให้นิดๆ

"เคลิ้มเชียวนะ พี่โทโมะ หลังห้องติดกันแล้วรู้ด้วยว่าเค้ามีแฟนแล้ว สวยด้วย เจ๊อย่าไปหวังเลย" นั่นไงเสียงหมีปากเสีย

"ใครบอกว่าเจ๊หวัง คนนี้ฉันรักเลยดีกว่า อิอิ" ฉันตอบเชิงเล่นไป

"ไม่ได้นะ" นายป๊อปปี้พูดขึ้น

"ทำไมอ่า" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันยกเว้นฉัน

"เ่อ่อ ก็.......พี่แบงค์ไง เจ๊มีพี่แบงค์แล้ว"นายนั่นพูดขึ้น ก็จริงอย่างที่นายหมีพูด ฉันมีแบงค์แล้ว แต่งแปลกจัง ทำไมฉันรู้สึกใจสั่นเวลาเห็นหน้าพี่โทโมะนะ แต่กลับแบงค์ฉันเฉยๆ ไม่เคยจะอายเลย ทำไมฉันถึงอายพี่เค้านะ

"อืม รู้แล้วแต่เรื่องแบบนี้ มันต้องใช่จริงๆ ไม่งั้นก็เหมือนทำร้ายอีกฝ่ายนึง จริงปะละ ถ้าเจ๊คิดกับแบงค์แค่เพื่อนละ"ฉันตอบออกไป แบบไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่

"แรงส์" ทุกคนพูดพร้อมกัน

"ยังไงก็ไม่ได้อยู่ดี เพราะพี่โทโมะมีแฟนแล้ว" นายหมีย้ำ

"จ้าาาาาา แล้วถ้าเค้าเปลี่ยนใจมารักเจ๊ละ อิอิ" ฉันพูดออกไป

"ไม่ได้ เพราะเจ๊จะบาปมาก เพราะแฟนพี่โทโมะคือพี่แก้ว ดาวศิลป์ไง เพือนเจ๊อ่า" ตาป๊อปพูดออกมา เพราะห้องโทโมะอยู่ตรงข้ามกับห้องนายป๊อป จึงรู้เรื่องนี้

"เหรอ เค้าห่างกันแล้วนิ" ฉันตอบออกไปโดยที่ฉันก็พอรู้บ้างว่าช่วงนี้ เห็นพี่บ๋อมบ่นว่าแก้วเสียใจ ที่แฟนขอห่าง แต่แค่ไม่รู้ว่าเค้าคือพี่โทโมะ

"เพี๊ยะ!!!!!!"   เสียงดังจากโต๊ะพี่โทโมะ พอพวกฉันหันไปก็เจอกับแก้ว เธอตบหน้าพี่โทโมะกลางผับ ฉันเห็นแก้วร้องไห้ฟูฟายมากเลย

พี่โทโมะไม่พูดอะไร แล้วเดินออกร้านไปเฉยเลย เห็นแต่แก้วที่ร้องไห้แล้วก็ได้แต่พูดว่า แก้วไม่อยากห่างกับพี่เลย แก้วกลัว..เธอพูดแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนเพื่อนแก้วมาพาแก้วกลับไป

"เป็นไงละ ยังจะปลื้มอีกไหม" เสียงตาหมีพูขึ้นฉันได้แต่ขมวดคิ้วให้

ตอนนี้คนอาจมองว่าพี่โทโมะเจ้าชู้ แต่ฉันไม่รู้เหมือนกัน ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเจ็บ ทำไมแก้งถึงทำแบบนั้น ทำไมพี่โทโมะถึงเฉยชากับแก้วขนาดนั้น แล้วที่แก้วทำลงไปยิ่งไม่ทำให้พี่เค้าต้องรู้สึกอายเหรอ แล้วถ้าเค้าเลิกกันพี่โทโมะจะเป็นยังไงต่อไป แล้วแก้วจะเป็นยังไง ตอนนี้ในสมองฉันเต็มไปด้วยค้ำถาม แต่ไม่กล้าพูดออกไป เพราะมันเป็นเรื่อส่วนตัวพี่เค้า เดี๋ยวจะหาว่าเราก้าวก่าย อีกอย่างฉันควรจะเอาเวลาไปคิดว่าฉันกับแบงค์ตกลงมันคืออะไร รัก หรือ ผูกพันธ์ ที่ฉันเข้าใจพี่โทโมะก็เพราะ ฉันเองก็ไม่อยากยื้อแบงค์เหมือนกัน อยากให้เค้าไปเจอคนดีๆแบบเค้า เฮ้อ...

ตอนนี้มาอยู่กับผมนะครับ โทโมะ ที่ผมเดินออกมาเพราะผมอายมากที่แก้วทำแบบนี้ ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ แรกๆเธอก็สดใสน่ารัก หลังๆเธอกลับเปลี่ยนไป ผมทำอะไรเธอก็โวยวาย กลัวผมทิ้งเธอไป มันทำให้ผมอึดอัด ผมจึงขอห่างกับเธอเพื่อให้เธอได้ทบทวนสิ่งที่เธอทำ แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย

ตอนนี้มาอยู่กับแก้วนะ ตอนนี้ฉันชาไปหมด ฉันรู้สึกแคร์พี่โมะมาก ฉันรักเค้ามา ฉันไม่น่าตบเค้าเลย ฉันขอโทษพี่ได้มั้ย ทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์ฉันเลยอ่า

ตอนนี้มาอยู่กับผม ป๊อปปี้นะ ผมไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอะไร แต่ไม่อยากให้เจ๊มีใคร ผมจะทำยังไงดี

"เป็นไงมั่งค่ะ เจ็บหรือเปล่า" เสียงฉันเอ่ยทักชายคนนึง ที่นั่งอยู่หน้า เซเว่นอีเลฟเว่น เหมือนคนไม่มีที่ไป

"อ่าว ฟางเองเหรอ ก็เจ็บนะ แต่รอยเล็บอะดิ จะเป็นแผลเป็นป่าวเนี่ย เดี๋ยวแฟนคลับไม่กรี๊ดด"พี่โทโมะตอบ

"ยังมีอารมณ์เล่นนะเนี่ย โดนขนาดนี้ยังไม่เข็ดอีกนะ" ฉันแซวไปแล้วเราก็หัวเราคุยอะไรเรื่อยเปื่อยไปซักพัก

"ทำไมยังไม่นอนอีก" พี่โทโมะถามฉัน ลิมบอกไปตอนนี้ก็จะตีสี่แล้ว

"อ่อ หิวอะค่ะ" ฉันตอบแล้วยิ้มกลับไป

"เจ๊ ไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยดิ" เสียงปริศนาดังขึ้น ฉันหันกลับไป นายหมี........

"ทำไม โตขนาดนี้แล้วยังนอนคนเดียวไม่ได้อีกไง ห๊า" ฉันตะคอกออกไป แต่ดูเหมือนหมีจะไม่ฟังฉันเลย ลากฉันกลับห้องเฉยเลย โดยไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันบอกลาพี่โทโมะซักคำเดียว

"เข้าไปเลย กลับห้องนอน แล้วตื่นไปเรียนด้วย ไปละ บายจุ๊บๆ" นายหมีลากฉันกลับห้องฉันเองแล้วสั่งเหมือนพ่อเลย นี่มันบ้าอำนาจจริงๆ

"จ้า ลูกชายยยย"ฉันเอ่ยประชดก่อนเข้าห้อง 

"เอ แล้วพี่โทโมะจะกลับรึยังนะ " ฉันพูดเสียงเบาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะนอนหลับไป

แล้วป๊อปปี้จะทำยังไงต่อไปละเนี่ย...