Click..รัก (PF)

 
 
หลังจากที่กวินรับโทรศัพท์ป๊อป ป๊อปก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ฉันเลย ไม่ว่าฉันจะโทรไปกี่รอบๆ แล้วนี่ก็อีกรอบนึงที่ฉันโทรหาเค้า
 
"ทำไมยังไม่รับอีกละป๊อป เมื่อไหร่จะฟังกันบ้างเนี่ย" ฉันบ่นกับตัวเองขณะที่ เพิ่งเลิกงานกลับมา อาบน้ำ
เตรียมตัวพักผ่อน
 
"โธ่ !!! ป๊อปนะป๊อป แค่รับมือสองหนุ่มนั้นก็ปวดหัวแล้วนะ" บ่นกับตัวเอง เพราะหลังจากเกิดเรื่องขึ้น
เธอก็ระวังตัวทุกฝีก้าว เพื่อไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยได้อีก
 
มาทางด้านป๊อป 
 
"นี่ไอ้ป๊อป แกกินเยอะเกินไปแล้วนะเว้ย" ปั้นจั่นเอ่ยเตือน
 
"เหอะๆ ดื่มให้ลืมความโง่ไปเลย" ป๊อปตะโกน
 
"นี่ๆ เธอนั่นพี่ป๊อปนิ เดือนสถาปัตอ่า น่ารักอ่า" เสียงหญิงสาวปริศนา1
 
"เข้าไปทักกันดีกว่า" ญ 2 กล่าว
 
"ขอโทษนะค่ะ ขอนั่งด้วยได้มั้ยค่ะ"
 
"อ่อ เชิญคับ" ผมบอกปัดไป
 
"พี่ป๊อป หรือเปล่าค่ะ หนูแอบปลื้มพี่มานานมากแล้วนะค่ะ"
 
"ขอบคุณครับ"
 
แล้วผมกับสองสาวก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนเสียงโทรศัพท์ผมดังมาอีกครั้ง หลังจากที่พึ่งเงียบไปตอนเที่ยงคืน
 
"หึ นี่ตีสองแล้วยังไม่นอนอีกเหรอฟาง ไปทำอะไรกะไอ้นั่นมาละ" ผมพูดพร้อมกับกำหมัดแน่น
 
"ช่วยรับให้พี่หน่อยได้มั้ยครับ พอดีโรคจิตอะครับ" ผมขอให้สองสาวช่วยรับโทรศัพท์ให้ผม
 
"นั่นไง งานงอกแล้วไอ้ป๊อปนะไอ้ป๊อป" เสียงเจ้าพีทพูดขึ้น
 
"ทำอะไรแผลงๆไปเรื่อย เดี๋ยวก็ไปกันใหญ่หรอก" กราฟเตือนผมแต่ผมก็ยังยื่นโทรศัพท์ให้กับสองสาวนั่น
 
"สวัสดีค่ะ " สองสาวรับโทรศัพท์
 
"เอ่ออ นั่นใครค่ะ"
 
"แล้วเธอเป็นใคร โทรมาทำไมนางโรคจิต กวนป๊อปของฉัน" ป๊อปของฉันงั้นเหรอ
 
"เอ่อ แล้วป๊อปอยู่ไหนละค่ะ"
 
"เอ๊ะ นางนี่ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ บอกว่าอย่ามากวนป๊อปอีก"
 
"งั้นก่อนวาง ฉันฝากอะไรบอกป๊อปหน่อยได้มั้ยค่ะ"
 
"นี่อย่ามาต่อรองนะ แต่ก็เอาเหอะ ถือว่าทำบุญ มีอะไรว่ามา"
 
"ฉันจะฝากบอกป๊อปว่า ภรรยาโทรมา ถ้ายังไม่อยากตายให้รีบโทรกลับ" แล้วฉันก็กดวางสายไปอย่างหงุดหงิด
 
"ป๊อปนะป๊อป เล่นมุขนี้ใช่มั้ย บอกกี่ครั้งแล้วว่าฟางไม่ใช่นางเอก แล้วไปเถรไถลกินเหล้า นายตายยยยยยยย"
ฉันบ่นแบบหงุดหงินกับตัวเอง
 
มาทางด้านป๊อป
 
"เหอะๆ วางแล้วเหรอครับ" ผมถามสองคนนั้น
 
"อ่อค่ะ นางนี่คงโรคจิตมาก มีฝากบอกป๊อปด้วยแล้วอยู่ๆก็วางไปเฉยเลย เมย์ยังไม่ทันได้จัดการเลย" สาวคนนึงพูดขึ้น
 
"เหรอครับ แล้วเค้าว่าไงบ้างละครับ"
 
"อ่อ ตลกมากเลยค่ะ เธอบอกว่า ภรรยาโทรมา ถ้าไม่อยากตายให้รีบโทรกลับ" สาวคนนั้นพูดไปหัวเราะไป
 
"เห้ยยย งั้นเอาโรศัพท์ผมมานี่แปปนะครับ" ไม่รู้ทำไม คำว่าภรรยามันจี้ใจ สั่งให้ผมทำตามที่เธอคนนั้นบอกไม่รู้
 
"55555 ไอ้ป๊อป เมื่อกี้ยังเก่งอยู่เลย ตอนนี้กลัว พัน ละ ยา แล้วเหรอวะ" เพื่อนๆผมแซว
 
"พูดมากนะพวกมึง" จากนั้นผมก็รีบออกจากร้านกลับไปยังห้องทันที
 
"ทำไมเราต้องรีบโทรวะ เราโกรธฟางอยู่นะเว้ย เอาวะ โทรก็โทร"
 
บอกกับฉันได้ไหม สิ่งที่ฉันไม่รู้  ของใครเป็นของใคร  เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันจึงรีบทันที
 
"ป๊อปป" ฉันตะคอกเสียงดังใส่คนในสาย
 
"ใช่ ป๊อปเอง นึกว่าใครโทรมากันละ" ป๊อปยังไม่หยุดหาเรื่องฉัน
 
"ป๊อป ถ้าคิดว่าที่ำทำอยู่แล้วป๊อปมีความสุขป๊อปก็ทำไป อย่ามาสนใจฟางเลย ฮึกก ฮึก" ฉันร้องไห้
 
"ป๊อปยังโง่ไม่พออีกเหรอฟาง" ผมเสียงอ่อนลง เพราะไม่อยากให้เธอร้องไห้
 
"ป๊อปกำลังเข้าใจฟางผิด แต่ป๊อปไม่ให้โอกาศ อธิบายอะไรเลย"
 
"แล้วไง จะแต่งเรื่องอะไรขึ้นมาอีก" ป๊อปประชดฉัน
 
"งั้นป๊อป ก็ตั้งใจฟัง"
 
แล้วฉันก็เล่าทุกอย่างให้ป๊อปฟัง รวมถึงเหตุผลต่างๆด้วย
 
"ทีนี้ป๊อปเข้าใจฟางหรือยัง"
 
"แล้วป๊อปจะเชื่อได้ไงว่าไม่โกหกอีก" เค้าประชดฉัน
 
"งั้นป๊อปก็กลับไปหาผู้หญิงคนนั้นเถอะ ฟางได้พูดสิ่งที่ฟางอยากพูดแล้ว" ฉันประชดป๊อปคืนมั่ง
 
"ทำไมจะรีบไปหาไอ้ฝรั่งนั่นหรือไง" เค้าเริ่มมีอารมณ์อีกครั้ง
 
"ฮึกก ฮึก งั้นฟางก็จะยอมหมั้นกับกวิน ป๊อปจะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้อีก ฮึก ฮึก"
 
"ไม่ได้ ฟางต้องชดใช้ป๊อปมาก่อน"
 
"ยังไง ป๊อปถึงจะพอใจ แบบไหนถึงจะทำให้เราเหมือนเดิม"
 
"ฟางแน่ใจว่าจะทำ"
 
"อะหะ ขอแค่ป๊อปกลับมาเป็นเหมือนเดิม"
 
"ได้ ฟางจะยอมมั้ยถ้าป๊อปมีคนอื่น"
 
"ป๊อป" ฉันเรียกชื่อเค้า
 
"ได้มั้ยละ ป๊อปรับรองว่าจะไม่มีใครกล้ายุ่งกับฟาง เพราะฟางคือหัวใจของป๊อป" ป๊อปถามซ้ำ
 
"ได้ ฮึก ฮึก ถ้ามันทำให้ป๊อปกลับมาเป็นคนเดิม"
 
หลังจากนั้นฉันก็วางสายพักผ่อน
 
นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว ฉันแทบไม่มีแรงทำอะไร ไหนจะต้องสู้รบกับสองหนุ่มจอมยุ่ง
แล้วไหนจะป๊อปที่ไปเที่ยวทุกคืน แถมฉันโทรไปเมื่อไหร่ก็มีแต่เสียงผู้หญิงที่รับ ไม่ซ้ำคนเลยด้วยซ้ำ
ทำไมอยุ่ๆฉันก็น้ำตาไหลลงมา แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
"ตัวโตอย่าทิ้งตัวเล็กไปนะ อยู่ข้างๆตัวเล็กตลอดไปเลยนะ" ฉันตัดสินใจกดข้อความนี้ส่งไปให้คนที่คุ้นเคย
ทั้งๆที่น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล
 
"พี่ฟาง ทำไมไม่ลงไปกินข้วเย็นค่ะ นี่พี่ร้องไห้เหรอ" ยายโบว์ถามฉัน ทำให้ฉันยิ่งร้องหนักเข้าไปใหญ่
 
มาทางด้านป๊อป
 
มีข้อความเข้ามาหาผม ผมเปิดดู แล้วทำไมหัวใจผมถึงตกไปอยู่ตาตุ่มก็ไม่รู้
 
"ฟาง เป็นอะไรไป" ผมตัดสินใจรีบโทรกลับไปหาเธอทันที
 
บอกกับฉันได้ไหม สิ่งที่ฉันไม่รู้ ของใครเป้นของใคร
 
"ป๊อป" ฉันกดรับอย่างดีใจ
 
"เป็นอะไรไปฟาง แล้วร้องทำไม" ผมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเสียงเธอสั่นมาก แล้วสิ่งที่ผมคิดไม่ถึงก็เกิดขึ้น
 
โครมม เสียงดังมาในสายที่ผมคุยด้วย 
 
"ฟางง ฟาง ฟาง ตอบป๊อปก่อน" ผมตะโกนด้วยความร้อนรน
 
"ฮัลโหล คือพี่ฟางเป้นลมค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะ" เสียงแปลกหูผมบอกมา
 
"เอ่อ เดี๋ยวครับ แล้วพอเธอฟื้นช่วยโทรบอกผมด้วยนะครับ"
 
"ค่ะ"
 
ฉันโบว์นะค่ะ ตอนนี้ฉันวางสายไป แล้วรีบพยุงพี่ฟางไปบนเตียงพร้อมกับเอายาดมให้ดม
 
"พี่ฟาง ฟื้นแล้วเหรอค่ะ พี่กินข้าวกินยาก่อน แล้วนอนพักนะค่ะ"
 
"อืม พี่เป็นไรไปอะโบว์"
 
"พี่เป็นลมนะค่ะ"
 
แล้วฉันก็กินยาหลับไป เพราะรู้สึกไม่มีแรงเลย
 
ตอนนี้มาอยู่กับป๊อปนะครับ ตอนนี้ผมรีบเก็บเสื้อผ้า จองตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่ เที่ยวที่เร็วที่สุด แล้วเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
 
"ฟาง เป็นไงมั่ง" ผมรีบถามด้วยความเป็นห่วง
 
"เอ่อ โบว์เองค่ะ พี่ฟางกินยานอนไปแล้ว"
 
"อ่อ แล้วฟางเป็นยังไงมั่งครับ"
 
"คือ โบว์ไม่รู้หรอกนะค่ะ ว่าถ้าพูดไปจะเสียมารยาทหรือเปล่า พี่ใช่แฟนพี่ฟางหรือเปล่าค่ะ"
 
"อ่อ ใช่ครับ"
 
"คือโบว์จะบอกว่าพี่เข้าใจพี่ฟางผิด บลา บลา บลา" แล้วโบว์ก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง
 
"เรื่องมันเป็นแบบนี้ละค่ะ แต่อาทิตย์ที่ผ่านมาโบว์ไม่รู้ว่าพี่กะพี่ฟางเข้าใจกันดีหรือยัง โบว์รู้แต่ พี่ฟางมาทำงาน
ก็เอาแต่เหม่อชนนั่นชนนี่ ข้าวปลาก็ไม่กิน ที่หนักสุด เวลาดึกๆเวลาพี่ฟางคุยโทรศัพท์เสร็จก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย"
 
โบว์บอกกับผม ผมจึงเล่าทุกอย่างให้โบว์ฟัง ตั้งแต่เริ่ม พร้อมกับความรู้สึกผิดในใจ
 
"อ่อ ที่พี่ฟางเคยขอยืมรูปโบว์ไปลองใจแฟนใช่มั้ย" ดูเหมือนน้องสาวฟางจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้น
 
"ห๋า ลองใจใครเหรอ" ที่ผมตกใจเพราะผมเป็นแฟนกับฟางหลังจากนั้น แล้วผมก็เลยวางแผนสืบความจริงโดยขอความร่วมมือจากโบว์นิดหน่อย แล้วเธอก็ตกลงจะช่วยผม
 
"หึหึ พรุ่งนี้เจอกันนะเชียงใหม่ ไอ้ฝรั่งแกตายแน่ที่มายุ่งกับแฟนฉัน" ผมพูดกับตัวเองก่อนจะหลับไป
 
 
 
 
 
 
 
เย้ เย้ เย้ ขอเมนท์หน่อยได้มั้ยค่ะ