Stubborn Love Plan แผนการณ์ขโมยหัวใจ รักนายปากแข็ง

 

Chapter 8

Worry about you

 

 

 

:: Poppy Talk ::

สวัสดีเช้าวันใหม่อันแสนสดใสครับรีดเดอร์ทุกคน วันนี้ผมตื่นมาแต่เช้า

จัดการตัวเองทานเข้าเช้าเรียบร้อยผมก็รีบมาโรงเรียนในทันที ตอนเช้านี่คนเยอะจริงๆเลยนะ

ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไม่รู้ผมเป็นอะไร ทำไมต้องคิดถึงแต่หน้ายัยกระต่ายนั่นด้วย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับ

อากาศตอนเช้าๆนี่ดีจริงๆเลย ผมเดินตามทางเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าล็อคเกอร์ของผมเอง สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

คืนเดียวเพ้นท์เสร็จแล้ว ออกมาสุดยอดมาก เหลือก็แต่เอากุญแจมาจากยัยกระต่ายสินะ

ผมดินต่อไปเรื่อยๆจนเข้ามาในห้องเรียน โทโมะกับเขื่อนคุยกันอยู่หลังห้อง วันนี้สงสัยฟางยังไม่ ที่นั่งยังว่างเปล่าเหมือนเดิม

“สวัสดียามเช้าไอ้ป๊อป เมื่อคืนเป็นไงบ้างวะ”

โทโมะถามขึ้นทันทีที่เห็นผม ผมวางกระเป๋านักเรียนลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปหาพวกมัน

“ก็เหมือนเดิมว่ะ ถามไมวะ”

ผมถามโทโมะกลับอย่างงงๆ

“แหมมมมม ก็นึกว่าคุณชายป๊อปของพวกเราจะฝันเห็นกระต่ายน้อยซะอีก หุๆ~”

เขื่อนพูดพร้อมกับส่งสายตามีเลศนัยให้โทโมะ อะไรกันนะพวกมัน2คน ผมงงไปหมดแล้วเนี้ย

“อะไรวะ ทำไมฉันต้องฝันถึงกระต่ายด้วย? เออนี่ พวกแกเห็นล็อคเกอร์ยังวะ“

ผมถามกลับอย่างงงๆ แล้วก็เปลี่ยนเรื่องไปคุยเกี่ยวกับล็อคเกอร์

“เห็นแล้ว เจ๋งสุดๆไปเลย”

เขื่อนพูดพร้อมกับสายตาแวววาว ที่เหลือก็รอกุญแจจากยัยกระต่ายแค่นั้นก็จบแล้ว

“แล้วพวกแกเห็นฟางยังวะ”

ผมถามพร้อมกับมองไปรอบๆห้องเพื่อหายัยตัวเล็กนั้น แต่ก็ไม่มีเลย

“ไม่วะ ฉันก็งงๆอยู่เหมือนกัน สงสัยวันนี้ตื่นสายมั้ง”

โทโมะตอบผม ก่อนจะหันไปเล่นเกมส์PSPต่อ แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“นี่พวกนาย กุญแจล็อคเกอร์”

เฟย์ที่เข้ามาพร้อมกับกุญแจล็อคเกอร์เอ่ยขึ้น

“แล้วฟางละ”

ผมรับกุญแจมาจากเฟย์พร้อมกับถามออกไป

“พี่ฟางไม่สบายนะ สงสัยจะเป็นหวัดไข้ขึ้นตั้ง40°c”

เฟย์ตอบออกมาอย่างเป็นห่วงพี่สาว ไข้ขึ้นตั้ง40°cเลยหรอ สงสัยจะไม่สบายหนัก ก็นะ... เมื่อวานยัยนั่นต้องเคลียร์อะไรตั้งหลายอย่าง ไม่แปลกหรอกที่วันนี้จะไม่สบายนะ

“โหหหหห ไข้ขึ้นขนาดนั้นไม่ใช่เล่นๆนะเนี้ย แล้วเจ๊ฟางอาการเป็นไงบ้างอะ”

เขื่อนถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ก็ไม่มีอะไรมาก เมื่อเช้าก็ตื่นมาทานข้าวเช้าแบบปกติ แต่พอลุกขึ้นยืนเท่านั้นและ กลับล้มลงไป ทำเอาฉัน คุณพ่อกับคุณแม่ แล้วก็เมดที่บ้านตกใจแทบแย้ พอคุณแม่ลองจับตัวก็ตัวร้อนจี๋เลย แถมหน้ายังซีดเหมือนไก่ต้มอีก”

เฟย์เล่าพร้อมกับทำท่าประกอบ เป็นหนักมากเลยนะนั้น

“พอวัดไข้เสร็จ คุณแม่ก็บอกว่าห้ามพี่ฟางมาโรงเรียนจนกว่าจะหายดี แต่พี่ฟางก็ดื้อไม่ยอม บอกว่าวันนี้ต้องเอากุญแจล็อคเกอร์มาให้พวกนาย พอบอกว่าให้นอนอยู่บ้านก็ไม่ยอม เอาแต่บอกว่ามันเป็นหน้าที่

กว่าจะยอมนอนอยู่ที่บ้านได้ เล่นเอาฉันแทบจะมาโรงเรียนสาย พอพี่ฟางหายดีก็อย่าลืมขอบคุณบ้างละ พี่ฟางยอมทำอะไรให้ตั้งหลายอย่าง ฉันต้องเอากางเกงซับในไปคืนพี่เยลด้วยเนี้ย”

พอเฟย์เล่าจบก็ยกถุงใส่กางเกงซับในให้พวกผมดู นี่ยัยนั้นยอมฝืนตัวเองเพื่อพวกผมขนาดนี้เลยหรอ

“เฟย์ เดียวฉันเอาไปคืนพี่เยลให้ ยังไงตอนเย็นพวกเราก็ต้องเข้าชมรมบาสอยู่แล้ว”

ผมบอก เฟย์ยิ้มดีใจก่อนจะยื่นถึงมาให้ผม

“ขอบใจนะ ฝากด้วยละ ฉันไปก่อนนะ”

พอผมรับถุงมา เธอก็วิ่งออกจากห้องไป

“ฉันว่า... เรื่องที่พวกเราจะแกล้ง3คนนั้น ยกเลิกดีมั้ยวะ ยัย3คนนั่นทำดีกับเราขนาดนี้แม้จะเป็นวันแรกก็เถอะ”

โทโมะเอ่ยขึ้นพร้อมกับแววตาที่สับสนนิดหน่อย

“นั้นสิ ล้มเลิกดีมั้ยวะไอ้ป๊อป”

เขื่อนถามผมขึ้นอีกคน เอสไงดีวะ... แต่ก่อนผมไม่เคยลังเลแบบนี้มาก่อนเลย นี่ผมเป็นอะไรไปเนี้ย....

“ดูไปอีกนิดแล้วกัน”

ผมตอบก่อนจะหยิบหนังสือเรียนวางไว้บนโต๊ะ

ฟาง.... เธอเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดอีกนะ....

:: End Poppy Talk ::

 

:: Tomo Talk ::

“Ding Dang Dong~”

เสียงออดดังเป็นเวลาพักเที่ยง ตอนนี้นักเรียนทุกคนก็ทยอยกันไปที่โรงอาหาร

วันนี้ไอ้ป๊อปดูแปลกๆ ตลอดทั้งคาบเช้าที่ผ่านมามันเอาแต่เหม่อลอย

บางครั้งผมก็สังเกตุเห็นว่ามันมองไปที่โต๊ะของฟางก่อนจะถอนหายใจออกมา

นับๆแล้วก็เป็น20ครั้งได้ อย่าบอกนะว่ามันหลงยัยนั้นตั้งแต่วันแรกแล้วนะ

 

โอ้วววววว ไอ้คุณชายก็มีหัวใจเหมือนกันครับ

“เห้ออออออ”

เสียงป๊อปปี้ถอนหายใจระหว่างทางที่พวกผมทั้ง3คนเดินไปโรงอาหาร

“ไอ้โมะ แกว่าวันนี้ไอ้ป๊อปมันถอนหายใจมากี่ครั้งแล้ววะ”

เขื่อนถามขึ้นหลังจากที่เห็นไอ้ป๊อปถอนหายใจจนคาร์บอนไดออกไซด์ในอากาศจะมีมากกว่าออกซีเจนอยู่แล้ว

“ฉันว่านะ รวมๆก็20จะ30ครั้งแล้ววะ”

ผมตอบออกไปอย่างปลงๆก่อนจะมองไปทางไอ้ป๊อป เพื่อนผมอาการหนักแล้วละครับแบบนี้

“เห้ออออออออ”

ผมกับเขื่อนเผลอถอนหายใจออกมาตามไอ้ป๊อปมันด้วย

:: End Tomo Talk ::

 

:: Kaew Talk ::

[ โรงอาหาร โซน2 ]

เย้~~~ สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่าน ตอนนี้เป็นเวลาที่ยงวันแล้ว ฉันกับเฟย์มาอยู่ที่โรงอาหาร

ตอนนี้คนเยอะมากเลยแต่โชคดีที่ฉันใช้ความเร็วในการซื้ออาหาร

ทำให้ตอนนี้โต๊ะของพวกเราเต็มไปด้วยจานชามของกินละลานตา

เกือบทั้งหมดนั้นคือของยัยเฟย์ ของฉันมีแค่ไม่กี่จานเอง

 

“กรี๊ดดดด พี่เขื่อนขาาาาาาาาาาาา หล่อมากเลยยยยยยยยยย”

 

“พี่โทโมะขาาาาาาาาาาาา เทพบุตรเลยอะ”

 

“พี่ป๊อปปี้ อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หล่อออออออออออออออออออ”

 

เสียงผู้หญิงแฟนคลับของนาย3คนนั้นดังไม่ขาดสวย นี่แค่ตัวอย่างนะ ของจริงมีเยอะกว่านี้อีก หนวกหูจริงๆเลย

 

รีดเดอร์หลายคนอาจจะสงสัย ว่าทำไมเวลาฉันทานข้าว ไม่มีแฟนคลับมาคอยกรี๊ดกร๊าด

เพราะว่าแฟนคลับฉันมีมารยาท ฉันตกลงกับแฟนคลับไว้ว่าเวลาทานข้าวห้ามกรี๊ดใส่

ไม่งั้นฉันอาละวาดแน่ ทุกคนก็ทำตามและเชื่อฟังฉันดีไม่มีอะไรบกพร่อง

 

พูดถึงก็สงสารพวกนั้นนะ วันนี้คงไม่ได้ทานข้าวหรอกถ้ายังต้องเจอแฟนคลับกรี๊ดใส่แบบนั้นนะ 5555

 

แต่แล้วอยู่ๆพวกนั้นก็ยกอาหารของตัวเอง มุ่งหน้ามาที่โต๊ะของฉัน เห้ยๆ อย่าบอกนะว่า...

 

“นี่พวกเธอ ขอนั่งด้วยได้มั้ย”

 

เสียงโทโมะถามขึ้น นั้นไง..... เดาถูกจริงๆด้วย

 

“ไม่ได้!”

 

ฉันตวาดออกไปพร้อมกับส่งรังศีอาฆาตส่งไปให้ทั้ง3คน แต่แล้วเฟย์ก็ขัดขึ้น

 

“เอาน่าแก้ว ให้พวกนี่นั่งด้วยวันนึงคงไม่เป็นไรหรอก อย่าลืมที่พี่ฟางสั่งนะ ว่าให้ดูแลพวกนี้แทนพี่ฟางด้วย”

 

เฟย์ที่มีข้าวอยู่เต็มปากพูดขึ้น ชิ! ถ้าฟางไม่ขอฉันก็ไม่ยอมทำหรอก

 

“ขอบใจมากนะเฟย์”

 

ป๊อปปี้เอ่ยขึ้น ก่อนที่ทั้ง3คนจะนั่งลง ตอนนี้เสียงกรี๊ดก็ไม่เหลือแล้ว มีแต่กล้องที่ยกขึ้นถ่ายรูปเพิ่มจำนวนเท่านั้นแหละ เห้อออ น่ารำคาญใจจริงๆ

 

“สบายหูขึ้นเยอะเลย”

 

เขื่อนพูดออกมาเบาๆอย่างพยายามไม่ให้แฟนคลับได้ยิน ก็ถูกของนายนี่ สบายหูขึ้นจริงๆแหละ

 

“เมื่อไม่มีสิทธิหวง จะไม่หวง จะไม่ห่วงเลยสักวัน ถ้าคิดถึง แล้วไม่ถึง จะไม่คิดเลยละกัน~”

 

เสียงiPhoneของเฟย์ดังขึ้น ทำให้ทุกสายตาจ้องมองไปยังเสียงนั้น

 

“ฮัลโหล”

เฟย์รับสายก่อนจะพูดกับปลายสายที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร

 

“อ้าว พี่ฟางหรอ อืมๆ เรียบร้อยแล้ว อืม โอเคๆ จะคุยกับใครมั้ย”

 

เฟย์ที่คุยกับฟางได้แต่พูดว่าอืมๆ แบบนี้แสดงว่าฟางต้องสั่งอะไรสักอย่างแน่เลย

 

“แก้ว พี่ฟางจะคุยด้วย”

 

เฟย์ยื่นiPhoneส่งมาให้ฉัน

 

“กะ แก้ว แค่กๆ”

 

เสียงฟางที่ออกมานั้น แหบแห้งและมีเสียงไอตามออกมาด้วย อาการหนักนะเนี้ย

 

“ใจเย็นๆฟาง ค่อยๆพูด”

 

ฉันบอกฟางที่ยังไอไม่หยุด

 

“แก้ว ช่วยพาโทโมะ แค่กๆๆ ไปดูชมรมภาษาญี่ปุ่นด้วยนะ แค่กๆๆๆ”

 

ฟางสั่งฉันก่อนจะไออกมาอีก เห้อออ ฟางก็แบบนี้ตลอดแหละ ตัวเองไม่สบายขนาดนี้ยังเป็นห่วงคนอื่นอยู่อีก

 

“ได้ๆ แล้วมีอะไรอีกมั้ย”

 

ฉันถามฟางออกไป ก่อนจะทานไก่ทอดที่ทานค้างไว้เมื่อกี้ต่อ

 

“ไม่มีแล้วแหละ แค่นี้ก่อน...”

 

“ขอฉันคุยกับฟางหน่อย”

 

ฉันที่กำลังจะวางสายจากฟางก็ต้องตกใจกับเสียงป๊อปปี้ที่โพลงขึ้นมา ตกใจหมดเลย

 

ฉันส่งiPhoneให้ป๊อปปี้ก่อนจะลงมือทานไก่ทอดของฉันต่อ

 

:: End Kaew Talk ::

 

 

 

“ฮัลโหล ฟางอาการเธอเป็นไงบ้าง”

 

ป๊อปปี้ถามฟางด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงมากเป็นพิเศษ

 

“อืออ ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่กๆๆ แค่มีไข้ ปวดหัว เจ็บคอ ไอเท่านั้นเอง แค่กๆ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว แค่กๆๆๆ”

 

เสียงฟางที่ดังออกมาทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง

 

‘ไอหนักขนาดเนี้ยนะพรุ่งนี้จะหายหรอ’

 

ป๊อปปี้คิดในใจ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยหนักกว่าเดิม

 

“เธออยากได้อะไรมั้ย วันนี้ตอนเย็นฉันว่าจะไปเยื่ยมเธอหน่อย มีอะไรอยากทานเป็นพิเศษรึเปล่า”

 

ป๊อปปี้ถามคนปลายสายอย่างเป็นห่วง ก็จะไม่ให้ห่วงได้ไงละ คนตัวเล็กที่เมื่อเช้าเฟย์เล่าให้ฟังว่าไม่ยอมพัก เพราะห่วงหน้าที่ที่ต้องดูแลพวกเขาจนจะฝืนตัวเองมาโรงเรียน เขาก็ควรที่จะไปเยี่ยมและหาของตอบแทนบ้าง

 

“มะ.. ไม่ต้องหรอก แค่ก  ถึงอยากทานก็ทานไม่ได้ แค่กๆ ยังเจ็บคอไม่หายเลย แค่กๆๆ”

 

ปลายสายที่ไอออกมาไม่หยุด ทำให้คนที่นั่งฟังอยู่นั้นใจแป่ว เพราะเหมือนยิ่งคุยคนตัวเล็กนั้นก็จะยิ่งหมดเสียงไปทุกคำพูด เขาเลยตัดสินใจจบกสารสนทณาเพียงเท่านั้น

 

“ฉันว่าเธอไปพักเถอะ ไอขนาดนั้น อย่าลืมดื่มน้ำอุ่นให้มากๆนะ นอนพักเยอะๆด้วย เดียวจะไม่มีแรงมาดูแลพวกฉัน รีบๆหายนะ ไม่นานก็จะสงกรานต์แล้ว เดียวเธอจะอดเล่นน้ำฉันไม่รู้ด้วยละ”

 

เตือนปลายสายอย่างเป็นห่วง ถึงน้ำเสียงจะดุแต่เจ้าตัวที่พูดประโยคนั้นก็ยิ้มไม่หุบที่ได้คุยกับคนตัวเล็ก ที่เขาเฝ้าห่วงมาทั้งวัน

 

“ค่ะๆ คุณพ่อ แค่กๆ แค่นี้ก่อนนะ ตรู้ดดดด”

 

พอฟางวางสายเวร็จ ป๊อปปี้ก็ยื่นiPhoneคืนเฟย์ไป ก่อนจะลงมือทานอาหารในจานตัวเองต่อพร้อมกับยิ้มบางๆ

 

“แหมๆๆๆๆ นายหมี ได้คุยกับพี่ฉันแค่เนี้ยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ”

 

เฟย์พูดแซวป๊อปปี้ขึ้น เมื่อเห็นอาการของเขาหลังจากคุยกับฟาง

 

“พูดอะไรของเธอ ทานต่อไปเลย”

 

ได้แต่บอกปัดไปอย่างเขินๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจานของตัวเองต่อ

 

‘แสดงออกหนักขาดนี้ หลงรักเขาเข้าเต็มๆสินะๆอ้คุณชาย หึๆ’

 

โทโมะนึกในใจอย่างรู้ทัน เพื่อนเขานี่ปกปิดไม่เก่งเอาซะเลย

 

 

 

:: Poppy Talk ::

 

หลังจากที่ผมคุยกับฟางเมื่อตอนเที่ยง อารมณ์ผมก็ดีขึ้นมาก ความเป็นห่วงที่มีอยู่หายไปเกือบหมด

ตลอดทั้งคาบบ่ายผมรอให้ถึงเวลาเลิกเรียน เพื่อที่จะได้ไปหายัยกระต่าย

ผมคงอาการหนักมากจริงๆ....

 

“Ding Dang Dong ~”

 

เสียงออดคาบชมรมดังขึ้น ผมรีบหยิบถุงที่เฟย์ฝากมาคืนพี่เยลติดมือมาด้วย ก่อนจะรีบวิ่งไปสนามบาส ไอ้สองตัวก็มองผมอย่างงงๆ แต่พวกมันก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

 

[ สนามบาสเกตบอล ]

 

“แฮกๆ  พี่เยลครับ ผมเอาอันนี้มาคืน”

 

พอผมวิ่งมาถึงสนามบาส ผมก็ยื่นถุงนั้นให้พี่เยลทันที ทุกคนมองผมด้วยสายตางงงวย

 

“คืนอะไรจ้ะน้องป๊อปปี้?”

 

พี่เยลรีบถุงไปก่อนจะถามขึ้น

 

“กางเกงซับในที่พี่ให้ฟางยืมเมื่อวานนะครับ พอดีวันนี้ฟางไม่สบายเลยฝากผมให้เอามาคืนพี่”

 

ผมที่พักหายใจจนหายเหนื่อย ตอบพี่เยลไป

 

“อ๊อ ขอบคุณจ้ะ”

 

พี่เยลพอรู้ว่าของในถุงคืออะไร ก็ไม่ได้มีสีหน้าสงสัยอะไรอีก

 

“พี่เยลครับ วันนี้ผมขอกลับเร็วได้มั้ยครับ”

 

ผมถามพี่เยลขึ้น พี่เยลมองผมอย่างงงๆอีกครั้ง ก่อนจะแสดงสีหน้าว่าเข้าใจ

 

“ตามสบายเลย ฝากเยี่ยมไข้น้องฟางแทนพี่ด้วยนะ”

 

พี่เยลยิ้มส่งท้าย ผมยิ้มตอบก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที

 

 

[ ห้องเรียน Grade11 ห้องA ]

 

ผมเดินเข้าห้องอย่างรีบร้อน ก่อนจะตรงไปรีบเก็บของใส่กระเป๋าทันที

 

“เห้ยๆ ไอ้ป๊อป แกจะรีบไปไหนวะ ฉันเห็นแกรีบตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

 

เขื่อนที่เห็นอาการรีบร้อนของผมถามขึ้น

 

“ธุระ!!”

 

ผมตวาดออกไปอย่างรีบร้อน ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปทันที

 

“อะไรของมันวะ...”

 

โทโมะเอ่ยก่อนจะมองหน้าเขื่อนอย่างงงๆ

 

“สงสัยจะรีบไปหาใครบางคนสินะ รีบๆนะเว้ยไอ้ป๊อป อย่าให้เขาคอยนานละ”

 

เขื่อนตะโกนไล่หลังผมมา ไอ้พวกนี้นี่รู้ทันตลอด

 

 

[ บนรถของป๊อปปี้ ]

 

“ลุงครับ เดียวแวะร้านขายดอกไม้ด้วยนะครับ”

 

ทันทีที่ผมขึ้นรถของที่บ้าน ผมก็รีบสั่งลุงคนขับรถทันที พอแกเห็นผมรีบร้อนแกก็รีบเหยียบคันเร่ง พาผมไปที่ร้านดอกไม้ทันที

 

ว่าแต่ผมจะซื้อดอกไม้อะไรไปเยี่ยมยัยนั้นดี.....

 

“ถึงแล้วครับ คุณหนู”

 

ลุงคนขับรถเอ่ยทันทีที่จอดรถในที่จอด ผมรีบเปิดประตูรถก่อนจะเดินเข้าร้าน

 

“สวสัดีค่ะ จะรับดอกไม้อะไรดีคะ”

 

พนักงานของร้านเอ่ยทักผม ผมยิ้มรับนิดๆก่อนจะมองไปรอบๆ ยิ่งเห็นดอกไม้เยอะแบบนี้ยิ่งเลือกไม่ถูกครับ ตาลายไปหมดแล้ว

 

“คือผมจะซื้อดอกไม้ไปเยี่ยมเพื่อนนะครับ พอดีเธอไม่สบาย คุณช่วยแนะนำหน่อยได้มั้ยครับ”

 

สุดท้ายผมก็ต้องขอความช่วยเหลือพนักงานขาย เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินนำผมไปดูดอกไม้ทันที

 

“ถ้าจะเยี่ยมผู้ป่วย ดิฉันขอแขะขำ3ชนิดง่ายๆนะคะ ชนิดแระคือดอกกุหลาบสีชมพู ชนิดที่2คือดอกไฮยาซิน ส่วนดอกสุดท้ายคือดอกลิลลี่ ไม่ทราบว่าคุณจะรับแบบไหนดีคะ”

 

พนักงานเอ่ยแนะนำดอกไม้ทั้ง3ชนิด เอาดอกอะไรดี... อ๊ะ เอาดอกนี้ดีกว่า!

 

“งั้นผมขอดอกลิลลี่สีชมพู ผสมกับกุหลาบขาว ช่วยห่อเป็นช่อให้ด้วยนะครับ”

 

ผมบอกพนักงาน เธอยิ้มตอบก่อนจะเอาดอกลิลลี่ไปจัดช่อให้ผม ผ่านไปประมาณ3นาทีก็เสร็จ ไวเท่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเลยครับ

 

“นี่ค่ะ ทั้งหมด 1500บาทค่ะ”

 

ผมยื่นเงินให้เธอ ก่อนจะรับดอกไม้แล้วเดินออกจากร้านไป

 

แต่รู้สึกว่าแค่ดอกไม้จะไม่พอ..... ซื้อตุ๊กตาไปฝากด้วยดีกว่า

 

“ลุงครับ พาผมไปที่ร้านขายตุ๊กตาด่วนเลยครับ”

 

พอผมขึ้นรถมาได้ก็รีบสั่งลุงคนขับรถทันที ลุงพยักหน้ารับก่อนจะเหยียบคันเร่งแบบสุดแรง

 

 

[ 20นาทีผ่านไป ]

 

คุณลุงเหยียบคันเร่งมิด จนตอนนี้มาจอดอยู่หน้าร้านขายตุ๊กตาที่ใกล้ที่สุด ผมรีบลงจากรถตรงดิ่งเข้าร้าน

 

“สวัสดีค่ะ จะรีบอะไรดีคะ”

 

พนักงานเอ่ยทักผมอย่างเป็นกิจวัตร ผมยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบเจ้าตุ๊กตาบันนี่ไซด์บิ๊ก แล้วเดินนำมันไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์

 

“2000 บาทค่ะ”

 

ผมจ่ายเงิน ก่อนจะเดินออกจากร้ายขึ้นรถ พอลุงคนขับรถเห็นของที่ผมซื้อก็เอ่ยขึ้นมาอย่างแซวๆว่า

 

“แหม คุณหนูซื้อของพวกนี้จะเอาไปให้สาวที่ไหนครับเนี้ย”

 

ผมได้แต่หลบสายตาของคุณลุง อย่าพึ่งมาแซวกันสิครับ

 

“ไม่ใช่สาวที่ไหนหรอกครับ เดียวคุณลุงช่วยไปส่งผมที่บ้านนีระสิงห์ทีนะครับ”

 

คุณลุงพยักหน้าก่อนจะเริ่มขับรถออกไปตามเส้นทาง

 

ฟาง..... เธอจะชอบของขวัญของฉันมั้ยนะ.....

 

:: End Poppy Talk ::

 

 

 

__________________________________________________________

 

 

 

Talk with Writer ::

 

ว๊าววววว ป๊อปแอบโรแมนติกซื้อของให้ฟางด้วย น่ารัก >3<~

ตอนนี้ก็เป็นแบบยาวพิเศษ หวังว่าจะจุใจกันนะ

สปอยก่อนเลยว่าchapter9 ป๊อปปี้จะไปดูแลฟางที่บ้านนะคะ (ไม่แน่อาจจะอัพภายในคืนนี้)

chapter10 จะเป็นเรื่องสงกรานต์นะคะ

อ่านแล้วก็คอมเม้น+โหวตกันด้วยนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ ^^/