เลวแค่ไหนหัวใจก็ให้เธอ

ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ ถ้าไม่รักก็เขี่ยเขาไป เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู

พิม

ผมเห็นชื่อก็ไม่สนใจแต่คนแถวนั้นพากันมองผมเลยไม่อยากเสียมารยาทกดรับสาย

“อะไร”ผมทักขึ้น

(โทโมะ ทำไมไม่โทรมาหาพิมเลย เบื่อพิมแล้วหรอ วันนี้วันเกิดพิมนะโมะลืมละหรอค๊ะ)ไม่ลืมแต่แค่ไม่จำ

“แล้วโทรมาทำไม”

(โมะอ่ะ ทำไมพูดแบบนี้หละ พิมอยากให้โมะมางานวันเกิดพิมหน่อยได้ไหมค๊ะ พิมทำอาหารไว้รอเยอะแยะเลยนะ ชวนเพื่อนๆมาด้วยนะ เค้ารักตัวเองนะ)พิมวางสายไปโดยไม่รอผมพูด ผมส่ายหัวแล้วเก็บโทรศัพท์ไป

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

หมอเดินออกมาจากห้องทำแผล

“ญาติคุณจริญญาครับ”ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไป

“ผมครับ”ผมเดินเข้าไป

“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากนะครับ รอสักพักเธอคงจะฟื้น หัวแตกนิดหน่อยเย็บไป4เข็มนะครับ ข้อศอกมีเลือดนิดๆส่วนขาก็ขาพลิกแต่ค่อนข้างรุนแรง เธออาจจะเดินไม่ได้ไปสัก3วัน ขอให้พักนะครับอย่าพยายามให้เธอเดิน”ผมพยักหน้ารับคำ

สักพักแก้วก็ฟื้นผมเลยอุ้มพาเธอไปที่รถ แก้วไม่แม้แต่มองหน้าผม พูดก็ไม่พูด ตอนอุ้มก็ไม่เกาะผมเลย ผมก็พยายามจะพูดกับเธอแต่เธอมองข้างทางไปจนถึงบ้านผม

“อยู่บ้านชั้นไปก่อนนะ”ผมพูด เธอไม่ตอบไม่มองผมเช่นเคย ผมเดินไปเปิดประตูอุ้มเธอลงแล้วเดินเข้าบ้าน

“เฮีย ช่วยไหม”จองเบถามขึ้น

“ไม่เป็นไร”

“แก้ว เป็นอะไรมากไหม”บันนี่ถามแล้วทำหน้าห่วง แต่แก้วไม่ตอบ ไม่แม้แต่มองหน้าใคร สายตามองไปที่มือของตัวเอง

“แก้วคงอยากพักผ่อนหนะ”ฟางพูด

“เดี๋ยวเฮียดูแลเอง ไม่ต้องห่วง”ผมพูดก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องแล้วค่อยๆวางแก้วลงบนเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ เมื่อแก้วนอนบนเตียงก็หลับตาลงไปทันที ผมนั่งข้างๆแล้วก็จับมือแก้วเบาๆ

“แก้ว ชั้นขอโทดนะ”ผมพูดช้าๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป

Kaew talk

น้ำตาชั้นมันซึมออกมา ชั้นไม่โกรธนายแล้ว ไม่โกรธ ชั้นไม่อยากโกรธนายไปมากกว่านี่ ยิ่งโกรธยิ่งเจ็บเอง มันเจ็บ ชั้นร้องไห้ออกมาก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วก็เลื่อนตัวลงไป เดินกระเพกขาข้างเดียวไปนั่งที่โซฟาแล้วหยิบอะไรมาดูเล่น ชั้นหยิบอัลบั้มรูปสีขาวมาดู หน้าปกเขียนว่าLoveเป็นรูปหัวใจ ชั้นเปิดดู มันเป็นรูปโทโมะที่ยังเด็กๆแต่ที่ชั้นจำได้เพราะหน้าเค้าหวานไม่เปลี่ยน ชั้นดูไปก็อมยิ้มไป ดูไปจนเห็นรูปผู้หญิงคนนึงไม่รู้เป็นใคร หน้าตาสวย หน้าหวาน ผมลอน กำลังหอมแก้มโทโมะอยู่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเค้าน่าจะเป็นแฟนเก่าโทโมะ ชั้นดูจบก็เปิดอีกอัลบั้ม อัลบั้มรูปเค้าเยอะมากๆ ชั้นเปิดแล้วเปิดอีกจนมาถึงอัลบั้มสุดท้าย ชั้นเปิดออกมาเห็นรูปของพิมกับโทโมะ ดูเหมือนว่าโทโมะจะชอบถ่ายรูป เค้าเก็บรูปภาพของเค้ากับแฟนไว้หมดไม่ว่าจะกี่คนกี่คน ชั้นดูไปได้ยิ้มไปเพราะชั้นมองแต่ใบหน้าของโทโมะที่ทำท่าแอ๊บแบ๊วอย่างกับผู้หญิง ซึ่งมันไม่เหมือนคาแลคเตอร์ของเค้าเลย ชั้นดูจนจบก็ปิดลงแล้วรู้สึกว่าปวดฉี่เลยจะเข้าห้องน้ำแต่ชั้นเดินไม่ไหว ชั้นค่อยๆยืนแต่แล้วมันก็ล้ม ตุ๊บ พื้นก็เป็นพื้นไม้ เสียงมันคงกระเทือนแน่ๆ ทำไงดีหละเนี้ย ชั้นพยายามจะลุกอีกครั้งแล้วก็ล้มอีก ตุ๊บ

“แก้วววว”โทโมะลากเสียงยาวแล้วเดินเข้ามาประคองชั้นขึ้นยืน

“จะไปไหน”เค้าถามขึ้น ชั้นไม่อยากพูดกับเค้าหรอกนะ แม้จะไม่โกรธแล้วก็เถอะ แต่ชั้นปวดฉี่ๆๆ

“ห้องน้ำ”ชั้นพูดช้าๆ เค้าพาชั้นเดินไปห้องน้ำแล้วก็ยืนเฝ้า

“ออกไปสิ”ชั้นพูดแล้วมองหน้าเค้า

“ไม่ ถ้าเธอล้มหัวฟาดนู่นฟาดนี่จะทำยังไง”เค้าพูด แต่ชั้นจะฉี่ออกไหมถ้านายมอง

“งั้นก็หันหลังไป”ชั้นพูด เค้าหันหลังแล้วแถมเอามือปิดตา ชั้นฉี่เสร็จก็ใส่กระโปรงแล้วก็มองเค้าจากด้านหลังที่ปิดตาอยู่มันดูตลกๆจนชั้นแอบขำ

“เสร็จแล้ว”ชั้นกลับมาตีหน้าตรง เค้าหันมาแล้วประคองชั้น

“นายทำดีกับชั้นเพื่ออะไร”ความจริงชั้นคิดในใจนะแต่มันดันพูดออกไปซะงั้น อ๊ากกกก

“เธอไม่รู้หรอ”ถ้ารู้จะถามไหม

“ไม่”เค้ายิ้มแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ

“รักไง”เค้าพูดเบาๆแล้วจูบไปที่ลำคอชั้น

“ไหนนายบอกว่านายไม่....”ชั้นยังพูดไม่ทันจบเค้าก็เอาปากมาปิดปากของชั้นแล้วดันชั้นไปนั่งบนช่องข้างๆตรงซิ้งค์อ่างล้างหน้า เค้าจูบชั้นแรงขึ้นก่อนจะถอนจูบออก

“ชั้นก็แค่ไม่อยากเสียฟอร์มเจ้าพ่อมาเฟียเท่านั้น เธอนึกดูสิ ถ้าลูกน้องรู้ว่าเจ้าพ่อมาเฟียที่ไม่เคยรักใครจริงๆจังๆเลยมาตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงแล้วพูดออกไปลูกน้องคงจะมองว่าชั้นติดรักหนะสิ”เค้าพูดแล้วเอาจมูกมาชนกับจมูกชั้น ชั้นเอาหลังพิงไปกับกระจก

“รู้ไหม เธอเป็นคนแรกที่ชั้นรัก ชั้นรักเธอจริงๆนะแก้ว”เค้าพูดแล้วไล้ปลายนิ้วไปตามเสื้อผ้าชั้น

“ชั้นเหมือนกับเคยรู้จักเธอมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก”ใช่ ชั้นรู้จักนาย นายมันเป็นวิญญาณ

“แต่ชั้นไม่สนหรอก สิ่งที่ชั้นสนก็คือตอนเนี้ย ชั้น....รักเธอ”เค้าพูดก่อนจะกดปากลงไปอีกครั้ง

“อื้อๆ”ชั้นผลักเค้าออกช้าๆ

“นายเพิ่งรู้จักชั้นไม่กี่วันเองนะ”ชั้นพูดไป

“คนเราถ้าจะรักจริงๆแค่วิเดียวมันก็รักได้แล้วหละ”เค้าไม่รอช้าจูบชั้นซ้ำไปซ้ำมาแล้วใช้ปลายนิ้วปลดเสื้อของชั้นออก ชั้นผลักเค้าออกอีกครั้ง

“พอเถอะ ชั้นเจ็บขานะ”ชั้นพูดขึ้น

“เธอไม่ต้องทำอะไรหนิ ชั้นทำเอง”เค้าพูดแล้วยิ้ม

“ไม่ ชั้นยังเจ็บรอยเก่าไม่หายเลย นายไม่ควรทำซ้ำในวันเดียวนะ”ชั้นพูดขึ้นแต่เค้าก็ไม่สนใจซุกไซร์ลำคอของชั้นจนแดงระเรื่อไปทั่ว

ปึ่ง !!

ประตูถูกดันเปิดออกจนเกิดเสียง

“โทโมะ ไหนบอกจะไปวันเกิดพิม ที่แท้ก็มาทำอะไรแบบเนี้ยอยู่กับ...นี่มันอีนังทอมที่เจอกันวันนั้นหนิ นี่ทำไมโมะทำแบบนี้ มันดีกว่าพิมตรงไหน”พิมตบตีโทโมะ โทโมะผลักพิมจนล้มลงพื้น

“โธ่เว้ย รำคาญ เลิกยุ่งกับชั้นสักที จำไม่ได้หรือไงว่าชั้นบอกเลิกเธอไปแล้ว”โทโมะขึ้นเสียง มันทำเอาชั้นตกใจ

“ใช่สิ ชั้นมันก็แค่คนเก่า ชั้นก็รู้ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่ายังไงก็ต้องโดนโมะทิ้ง แต่ชั้นก็ยังยอมทุกอย่างให้กับโมะ ลีลารักชั้นมันไม่ดีหรือยังไงมันถึงทำให้โมะเลือกอีนังทอมนี่”ชั้นไม่ใช่ทอมเว้ย

“ทอมงั้นหรอ ทอมแล้วเค้าจะมาจูบกับชั้นได้ไงหละ ถ้าเค้าเป็นทอมก็คงไปจูบกับเธอนู่น ยัยเอ๋อ ออกไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีกเลยนะ”โทโมะขึ้นเสียงก่อนจะอุ้มชั้นออกจากห้องลงไปชั้นล่าง จะอุ้มทำไม เสื้อชั้นก็ยังไม่ได้ติดกระดุม ชั้นเอาเสื้อปิดไว้แต่ยังไม่ได้ติดกระดุม

“อ้าวเฮีย จะไปไหนกันอีกหละ”ผู้หญิงผมสั้นทักขึ้น(เฟย์)

“ปล่อยพิมขึ้นไปทำไม”โทโมะถาม

“ก็ชั้นนึกว่าแกยังคบกับยัยนั่นอยู่”บีสพูด

“โห๊ะ”เค้าอุ้มชั้นไปวางที่โซฟารวมกับพวกนั้นแล้วก็เดินไปเคลียกับพิมด้านบน โค่มๆ ตึ้ง เพ้ง เสียงของหล่นแตกและเสียงเท้าตึงตังดังลั่นมันทำเอาชั้นใจหายแล้วมองหน้าบันนี่

“เอ่อ แก้ว ชั้นฟางนะ”ฟาง...น้องสาวของบีสอ่าหรอ

“อื้มหวัดดีจะ”ชั้นยิ้มให้

“ชั้นป๊อปปี้นะเป็นแฟนฟางแล้วก็เพื่อนสนิทกับเคนตะ”ผู้ชายผิวขาวร่างใหญ่พูด

“ค่ะๆ”ชั้นตอบ

“ชั้นมีนเป็นแฟนจองเบนะ และก็น้องสาวเฮีย”ผมหญิงผมยาวตรงตัดหน้าม้าพูดแล้วส่งยิ้มหวานๆพร้อมกับตาตี่ๆให้

“จ้าๆ”

“เราจองเบเพื่อนโทโมะ”ชั้นพยักหน้าฟังพวกนี้แนะนำตัวจนครบ ชั้นคาดว่าเค้ากำลังจะถ่วงไม่ให้ชั้นได้ยินเสียงโครมครามด้านบน แต่ชั้นฟังอยู่ตลอดเวลา

“เฮ้ย ออกไปสิว๊ะ!!”เสียงโทโมะดังออกมา เค้าเดินลงมาตึงตังโดยที่พิมเกาะแขนเค้าอยู่ ใบหน้าพิมดูน่ากลัว มีเลือดซึมไหลออกจากมุมปาก มันทำเอาชั้นตกใจเป็นไก่ตาแตก

“โมะ วันนี้วันเกิดพิมนะ ทำไมทำกับพิมแบบนี้”พิมร้องไห้ออกมา

“ถ้ายังไม่อยากตาย ออกไป!!”ตาย....ชั้นไม่ชอบให้โทโมะทำแบบนี้เลย

“พิมไม่ไป ฮือๆ พิมไม่ไป”พิมร้องไห้แล้วก็ทรุดลงเกาะขาโทโมะ

“เคน มึงเอาปืนมา”โทโมะหันมาหาเคนตะแล้วยืนมือ มันทำเอาพิมหน้าเหวอแล้วร้องไห้หนัก

“แก้ว เราไปทำอาหารเย็นกันเถอะ”เฟย์พูดแล้วดึงมือชั้นไป ผู้หญิงทุกคนไปกันหมด มีนและจินนี่ชั่วยกันประคองชั้นไปห้องครัว เหมือนเค้าไม่อยากให้ชั้นเห็นภาพโทโมะ ชั้นรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย

“โทโมะ อย่านะ ขอร้อง โทโมะ พิมกลัวแล้ว ฮือๆ”ชั้นได้ยินเสียงนี้ดังกังวาล

“ทำอะไรกินดี”ฟางถามขึ้น

“โทโมะจะทำอะไรพิม”ชั้นพูดขึ้น พวกผู้หญิงเงียบกันหมด

“บอกชั้นสิ...บันนี่ มีน เฟย์ ฟาง จินนี่ !! บอกมาสิ”ชั้นกระเซ้าจนต้องพยายามเดินเกาะข้าวของออกไปด้านนอกและเห็นภาพตรงหน้า ปิ่ว ๆๆ เสียงปืนที่ถูกเก็บเสียงดังสามครั้ง พิมที่กำลังไหว้โทโมะอยู่ก็ถึงกับหงายหลังลงไป ที่หัวมีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสาย (อย่าคิดว่าเป็นพี่พิมkamikaze เน้อออ ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้าย แต่บทมันพาไป โทดทีเน้อ >__< ด้าก็ชอบพี่พิมนะ แต่คิดว่ามันเป็นแค่นิยายเพื่อความบันเทิงนะ) ชั้นอึ้งตาค้างสติแตก ชั้นเห็นคนตาย ไม่ โทโมะฆ่าคน ไม่ เฮือกชั้นล้มลงไปกองกับพื้นทันที

ชั้นลืมตามาอีกทีก็อยู่ในห้องนอนอีกห้องซึ่งคาดว่าน่าจะอยู่ในบ้านโทโมะเพราะมีโทโมะยืนมองหน้าต่างอยู่ ชั้นผวาเหวอมาก ชั้นลุกขึ้นเอาตัวไปชิดขอบเตียง

“นายฆ่าเค้า นายฆ่าเค้า”ชั้นตะโกนแล้วพยายามจะวิ่งหนี ชั้นกลัวโทโมะ ชั้นกลัวเค้ามากที่สุด ชั้นเกลียด ตอนนี้ชั้นเกลียดเค้าจริงๆแล้ว ชั้นหลับหูหลับตา โทโมะเข้ามาใกล้แล้วจับชั้นให้นิ่งๆแต่ชั้นส่ายไปมาเหมือนเจ้าเข้าแล้วดันโทโมะออกห่าง

“แก้ว ใจเย็นสิแก้ว”ไม่ มีใครเห็นภาพแบบนี้แล้วเย็นได้บ้าง น้ำหูน้ำตาชั้นไหลหลั่งพรั่งพรูจนแทบจะเป็นบ้า ชั้นเกลียดคนแบบนี้ เกลียดที่สุด

“อย่ามายุ่งกับชั้น ออกไป ชั้นเกลียดนาย เกลียดๆๆๆ ชั้นเกลียดนายจริงๆแล้วคราวนี้ ไอ้บ้า ไอฆาตกร นายฆ่าคน นายมันชั่ว นายมันเลว นายมันไม่มีสัจจะ ไม่มีศีลธรรม ชั้นเกลียดนาย เกลียดนายที่สุดเลยโทโมะ หน้าตานายก็ดีแต่ทำไมนายทำตัวแบบนี้”ชั้นส่ายหัวไปแล้วผลักแต่โทโมะก็เข้ากระโจนจนชั้นขว้าแจกันข้างเตียงแล้วฟาดกับเตียงก่อนจะเอาเศษกระเบื้องแหลมๆจ่อโทโมะ โทโมะจึงยอมออกไป ชั้นส่ายหัวไปมา

“อย่ามายุ่งกับชั้น ชั้นเกลียดนาย ไอ้คนเลว เลวที่สุด ไอมาเฟียเลว น่ารังเกลียด นายมันน่ารังเกลียดที่สุด!!!”ชั้นด่าดังลั่นแล้วมือไม้มันก็สั่นจนโทโมะทำหน้าตาเฉย

“ก็ได้ โอเคแก้ว ชั้นเลว ใช่ ชั้นเลวมาก ถ้าชั้นเลวมันไม่หยุดแค่นี้แน่”โทโมะกระโจนขึ้นมาบนเตียงแล้วปัดกระเบื้องออกจากมือชั้นก่อนจะรัดมือชั้นไว้แน่นแล้วโทโมะก็เอามือบีบคอชั้นไว้ เค้าจะฆ่าชั้นหรอ ไม่ๆๆ น้ำตาชั้นไหลรินออกมา

“ชั้นเลวมากไหมแก้ว”เค้าทำเสียงเย็นชา

“เลวมาก นายมันเลวมาก”ชั้นพูดด้วยเสียงแหบๆที่ถูกบีบคอ

“ดี ชั้นจะเลวกว่านี้ให้เธอดู”เค้าพูดจบก็หยิบเชือกที่ชั้นข้างเตียงมาผูกมือชั้นแน่น ชั้นลุกไปไหนไม่ได้เพราะขาเจ็บทั้งๆที่พยายามมาก เค้าผูกแขนกับขาชั้นไว้แน่น ขาชั้นเจ็บมากรอยผูกเจ็บมากพอแล้วยิ่งขาชั้นพลิกมันก็ยิ่งจี๊ดไปใหญ่ ชั้นร้องไห้ออกมาทันที เค้าอุ้มชั้นออกไปด้านนอกแล้วโยนลงพื้นอย่างจริงจัง มันทำเอาชั้นเจ็บหลัง

“นายทำอะไร!!”ชั้นถามแล้วทำหน้าแค้น

“ชั้นเลวไม่ใช่หรอ นี่ไงชั้นกำลังจะเลวกว่านี้”โทโมะพูดก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง

“เฮ้ย พวกมึง อุ้มผู้หญิงคนนั้นไปห้องมืดใต้ดิน ห้ามให้กินอะไร ห้ามให้หนีไปไหนด้วย เข้าใจไหม”โทโมะพูดจบก็หันมายิ้มมุมปากให้ชั้นอย่างเย้ยๆแล้วเดินไปนั่งโซฟารินเหล้าดื่ม ฮือๆๆ ทำไมเค้าทำกับชั้นถึงขนาดนี้ ชั้นเจ็บนะ ถ้าชั้นออกไปได้ชั้นจะฆ่านาย ฆ่านายให้ตายกับมือเลย ฮึกๆๆ

Tomo talk

“เฮ้ยเฮีย มึงบ้าป้าวว่ะ กูดูออกนะว่ามึงรักเค้าอ่ะ”เขื่อนพูดแล้วมองหน้าผม

“เรื่องของกู”ตอนนี้ผมไม่มีอารมจะพูดดีกับใครอีกแล้วหละ ลองคิดสิว่าการที่ถูกคนที่รักมากด่าว่าเลว ทุเรจ น่ารังเกลียดมันจะแค้นฝังใจแค่ไหน ตอนนี้ผมแค้นมาก ในเมื่อผมน่ารังเกลียดก็เอาให้มันสุดๆไปเลยสิ ร้ายแล้วก็ร้ายสุดๆไปเลย ชั้นไม่อ่อนข้อให้เธอแน่แก้ว ขึ้นชื่อว่ามาเฟียจะไม่มีคำว่าสงสาร

“ไอ้เฮี้ย”ป๊อปปี้พูดขึ้นมันทำให้ผมหันไปมองทันที

“เอ้ย กูจะพูดว่าไอ้เฮีย กูจะบอกว่ามึงใจเย็นๆนะเว้ย ห้องมืดนั่นมึงก็ไม่ได้ใช้มานานแล้วหนิ แล้วมึงใช้ขังใครก็ไม่เคยจะทรมารจริงๆจังๆสักที”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“แต่คราวเนี้ยกูจริงจังแน่ มึงจำคำพูดกูไว้เลย ถ้ากูไม่จริงจังพวกมึงอย่าเรียกกูว่าเจ้าพ่อมาเฟียเลย”ผมพูดขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุมสีดำมาสวมพร้อมกับเอาปืนเหน็บข้างกาย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

สงสารม๊าาาาา จะเป็นไงต่อไปหละเนี้ย สัญญาว่าถ้ายังมีคนอยู่หรือมาเม้น

ให้สัก2คนก็จะอัพต่อให้น้า แต่ถ้าคืนนี้ยังไม่มีใครเม้น รอพรุ่งนี้ละกันนะ ^__^

รักรีดเดอร์เสมอมาและเสมอไป ฮิฮิ muah!!