เลวแค่ไหนหัวใจก็ให้เธอ

“ไม่ๆๆ เธอตั้งสติก่อนแก้วแล้วนึกก่อนว่าจะไปไหน แล้วชั้นจะขับไปส่ง เธอไปเองไม่รอดแน่”เค้าพูด

“ไป...ไปบ้านมด”น้ำตาชั้นไหลเป็นสาย

“ไป งั้นเดี๋ยวไปส่ง ชั้นจะหลงไหมว่ะเนี้ย”เคนตะถามขึ้นก่อนจะดึงมือจินนี่ไปด้วย

ณ บ้านมด

“อ้าวแก้ว เป็นอะไร”ชั้นปรี่เข้ากอดโฟร์อย่างไว

“แก้ว ใครทำอะไรแก”มดถามขึ้น

“ไม่รู้ ฮือๆ”ชั้นไม่อยากตอบอะไรทั้งสิ้น ติ๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ชั้นดังขึ้น บีส ชั้นกดรับ

“ฮัลโหล”ชั้นพูดเสียงสะอื้น

(แก้ว เธอหนูไหน)บีสออกปากถาม

“บ้านมด”

(เดี๋ยวชั้นไปนะ)เค้าวางสายไปทันที

สักพักเค้าก็มาพร้อม....โทโมะ ชั้นอยากเป็นบ้า ทำไม...เค้าพามาทำไม โทโมะลงมาแล้วกำลังจะเข้ามาหาชั้นแต่ชั้นผลักเค้าอย่างแรง

“ออกไป!!”ชั้นพูดทั้งน้ำตา

“ทำไมหละ”โทโมะทำหน้างง

“ทำไมหรอ นี่นายควรจะถามคำถามนี้ไหม ทำไมหรอ ห๊ะ!!!”ชั้นผลักเค้าอีกครั้งจนสังเกตเห็นเลือดซึมออกมาจากแผลของเค้าที่มีผ้ากอสทับอยู่แต่ชั้นก็ไม่ใส่ใจ

“แก้ว เธอฟังชั้นก่อนสิ”                         

“ฟังหรอ นายอย่าพูดจะดีกว่านะ ถ้าชั้นฟังนายมันก็จะยิ่งทำให้ชั้นโมโหไปมากขึ้น นายควรอยู่เฉยๆ ห่างกับฉันสักระยะ ชั้นบอกตามตรงว่าระยะเวลาแค่สองปีแบบที่ผ่านมามันทำให้ชั้นให้อภัยนายไม่ได้แล้วหละ ชั้นคงต้องใช้วเลาสัก20ปีหรือตลอดชีวิตเพื่อการให้อภัยนาย ห่างกับชั้นสักพัก หรือจะเลิกกกับชั้นเลยก็ได้ ชั้นไม่ซีเรียส ชั้นไม่เสียใจ แต่ถ้านายยังพยายามที่จะคบกับชั้นต่อไปนั่นแหละชั้นจะเสียใจมากขึ้น”ชั้นพูดด้วย้ำตา ทั้งหมดมันออกมาจากอารมณ์ของชั้นทั้งนั้น

“แก้ว....”โทโมะทำเสียงนุ่ม

“อย่าพยายามพูดอะไรโทโมะ ทั้งหมดนี้มันเกิดจากนายไม่รู้จักพอ คำว่าพอ!! นายยังสะกดไม่ได้ วันไหนนายสะกดได้นายค่อยมาคุยกับชั้น”ชั้นพูดขึ้นเสียงดัง

“ชั้นพอแล้ว ชั้นหยุดไว้ที่เธอทุกอย่าง แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเพราะ...”เค้าก้มหน้าลง

“เพราะนายมันเห็นคนสวยๆให้ท่าไม่ได้ ใจมันร้อน ตัวมันสั่น อาการมันออก นายอย่าบอกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะอารมณ์มันพาไป อารมณ์ของนายที่พาไปนั่นคืออารมณ์รัก อารมณ์หลง พอกันที นายเชิญไปอิ่มสุขกับคนที่เขารักนายเถอะ ต่อจากนี้ชั้นไม่รักนายอีกแล้ว ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว!!!”ยิ่งโทโมะพูดอะไรมันยิ่งทำให้ชั้นอารมณ์เพิ่มขึ้นเป็น2เท่าตัว ยิ่งเขาพูดมันยิ่งถาโถม

“แก้ว ทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้”โทโมะจับมือชั้น ชั้นสะบัดมือออกอย่างแรง

“ฟังชั้นนะโทโมะ”ชั้นเข้าไปจับหน้าเค้า

“กลับไป แล้วอย่ามาที่นี่ อย่ามายุ่งกับชั้นอีกต่อไป!!!!”ชั้นตะโกนใส่เค้าก่อนจะกอดเค้าแล้วร้องไห้ อารมณ์ชั้นตอนนี้มันอารมณ์ไหนกันเนี้ย

“นี่คือการกอดครั้งสุดท้ายของชั้นและนาย สัมผัสครั้งนี้นายจะไม่ได้รับมันอีกจนกว่าชั้นจะตายและเกิดใหม่”ชั้นผละออกจากเค้าแล้วหันหลังให้

“แก้ว อย่าทำแบบนี้สิ ขอร้อง”โทโมะดึงมือชั้นไว้

“ชั้นบอกให้นายไป ออกไป แล้วอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ถ้านายคิดว่าไม่อยากทำร้ายชั้น แต่ถ้านายคิดจะทำร้ายชั้นแบบครั้งก่อนๆก็มาให้ชั้นเห็น เพราะมันจะทำให้ชั้นเจ็บ เจ็บแล้วก็เจ็บ บางครั้งมันอาจเป็นการฆ่าชั้นทั้งเป็นก็ได้ ออกไป!!”ชั้นตวาดเสียงดัง

“แก้ว ใจเย็น”บีสไกล่เกลี่ย

“นายพาเค้ามาใช่ไหมบีส งั้นนายช่วยพาเค้ากลับไปด้วย”ชั้นพูดขึ้น โทโมะก้มหน้า ชั้นเห็นน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาของเค้ามันทำให้ชั้นร้องไห้ตามก่อนที่ชั้นจะค่อยๆก้าวเท้าเดินไปหาเค้า แล้วชั้นก็จับหน้าอกข้างซ้ายตัวเอง เค้ามองหน้าชั้น แววตาของเค้าน่าสงสารที่สุดเท่าที่ชั้นเคยเห็นชั้นเอามือออกจากหน้าอกชั้นแล้วแตะไปที่อกข้างขวาของเค้า

“หัวใจชั้นอยู่ที่นาย ดูแลมันดีๆนะ”ชั้นพูดก่อนจะปล่อยโฮออกมาพร้อมกับเค้า คนรอบข้างพากันร้องไห้ตาม

“แก้ว...”โทโมะพูดขึ้น

“อย่าพูดอะไรอีกเลย หัวใจชั้นอยู่ที่นายมาตลอด และจะอยู่กับนายตลอดไป...แต่ร่างกายชั้น จะไม่อยู่กับนายอีกตลอดไป...ชั้นจะนับ1 ถึง 3 ถ้านายยังไม่ไปจากที่นี่ นายอาจไม่ได้หัวใจชั้นอีกเลย”ชั้นพูดขึ้น โทโมะก้าวเท้าถอยหลังไปก้าวนึง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ตอนนี้บอกตามตรงว่าด้าร้องไห้ไปแต่งไป ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้

แต่มันต้องเป็นไป....แ่านซ้ำก็ยิ่งร้อง โอ๊ยยยย ไม่อยากทำอะไรแล้ว

น้ำตามันซึมออกมาเมื่อพิมประโยคที่“หัวใจชั้นอยู่ที่นาย ดูแลมันดีๆนะ” T^T muah!!