The real love รักแท้อยู่ใกล้แค่นี้เอง

//ฟาง//พี่ป๊อปจะเป็นไงบ้างนะ เข้าไปในห้องฉุกเฉินตั้งนานแล้ว พี่โมะก็ด้วยนั่นออกมาแล้วFang: คุณหมอค่ะพี่ชายหนูเป็นยังไงบ้างคะDoctor: ปลอดภัยแล้วทั้งคู่ น้องน่าตาคุ้นๆนะชื่ออะไรหรอFang: ฟางค่ะ หนูชื่อฟางDoctor: พี่ชื่อเคนตะนะ อายุพี่ก็น่าจะพอๆกับพี่ชายน้องทั้งสองคนแหละFang: พี่หนูมีคนเดียวคือพี่ป๊อปส่วนพี่โมะเป็นพี่ของแก้วค่ะKenta: โมะงั้นหรอKaew: จริงๆพี่เค้าชื่อโทโมะแต่ว่าเรามักจะเรียกว่าโมะกันมากกว่า พี่เคนตะต้องเรียนเก่งมากแน่เลยอยู่ปีหนึ่งแต่เป็นหมอแล้วKenta: ไม่หรอกพอดีพี่มีคุณอาเป็นหมอเค้าเลยช่วยสอน น้องอีกคนนั่นชื่ออะไรหรอเห็นนั่งเงียบนานแล้วFaye: เฟย์ค่ะ แล้วนี่พี่ชายหนูพี่เขื่อนค่ะKenta: ยินดีที่ได้รู้จักครับ (เคนตะยื่นมือมาหน้าเฟย์แต่เขื่อนกลับเป็นคนมาจับมือเคนตะ)Koen: ยินดีเช่นกันครับTomo: จะเกิดศึกชิงนางแล้วรึไงวะ แล้วหมอนี่ใครอ่ะKaew: พี่โมะ พี่โมะเป็นไงบ้างTomo: พี่สบายดี แล้วสรุปว่าจะตอบพี่ได้รึยังว่าหมอนี่ใครKaew: นี่พี่เคนตะ พี่เค้าเป็นคนรักษาพี่นะTomo: หรอ ขอบใจนะเคนตะKenta: ด้วยความยินดีครับFang: แล้วพี่ป๊อปล่ะคะKenta: พี่ชายคุณแผลที่หลังของค้าอักเสบแต่พี่ให้เค้าไปพักแล้วแหละ คุณด้วยนะโทโมะผมว่าคุณยังไม่หายดีจะนอนห้องเดียวกันหรือว่าแยกห้องดีครับTomo: ห้องเดียวกันก็ได้ครับKenta: ห้องเบอร์ 309 นะครับKaew: ขอบคุณค่ะ ไปพี่โมะขึ้นห้องเดี๋ยวนี้เลยก่อนจะเป็นลมไปอีกTomo: คับคุณแม่ห้อง 309ตอนนี้พี่ป๊อปยังไม่ฟื้นเลยส่วนพี่โมะก็หลับไปแล้วเพราะยัยแก้วผสมยานอนหลับลงในอาหาร เฮ้อเมื่อไหร่พี่ป๊อปจะฟื้นซักทีฟางรอนานแล้วนะพี่ป๊อปตื่นขึ้นมาซักทีสิFang: พี่ป๊อป เมื่อไหร่พี่ป๊อปจะตื่นนอนนานๆไม่ดีรู้มั้ยPoppy: พี่รู้Fang: พี่ป๊อปพี่ป๊อปฟื้นแล้วพี่ป๊อป (ฟางกอดป๊อปปี้ด้วยความดีใจ)Poppy: พอแล้วกอดแน่นขนาดนี้เดี๋ยวพี่ตายกันพอดีFang: ขอโทษค่ะPoppy: แล้วคนอื่นหายไปไหนหมดล่ะFang: พี่เขื่อนหิวเฟย์เลยพาลงไปกินข้าวข้างล่าง ส่วนแก้วเมื่อกี้คุณหมอมาเรียกแก้วไปคุยด้วยเห็นบอกว่าเรื่องโทโมะPoppy: ฟางพี่หิวน้ำอ่ะ (ขอหยุดนิยายไว้แป็บนึงคือเราอยากรู้ว่าทำไมเวลาคนป่วยฟื้นต้องหิวน้ำคัยตอบได้ช่วยบอกที)Fang: อ่ะ กินเองได้ใช่ป่ะPoppy: ได้แต่อยากให้ฟางป้อนFang: แหมพอป่วยหน่อยทำตัวเป็นเด็กเชียวนะPoppy: ก็เพราะมีภรรยาคนสวยคอยดูแลไงFang: พอเลยน้ำอ่ะจะกินมั้ยPoppy: กินคร๊าบกิน//แก้ว//ห้องคุณหมอคุณหมอจะเรียกเรามาทำไมนะเห็นบอกว่ามีเรื่องเกี่ยวกับพี่โทโมะKenta: คุณแก้วครับ ขอให้คุณทำใจนะครับKaew: ทำไมคะพี่ชายฉันเป็นอะไรKenta: พี่ชายคุณเป็นเนื้องอกในสมอง หมอคาดว่ามันหน้าจะเกิดจากความเครียดคุณอย่าบอกคนไข้นะครับKaew: หมอจะแกล้งอะไรอีกคะพี่ชายฉันเค้าไม่เคยเครียดนะคะKenta: หมอไม่รู้ครับว่าเค้าจะเคยเครียดหรือไม่เคยหมอรู้แค่ว่าเค้าเป็นเนื้องอกในสมองหมอไปแล้วนะครับดูแลพี่ชายคุณดีๆล่ะ แต่ถ้าคุณอยากช่วยพี่ชายคุณมันก็มีวิธีนะแต่ตอนนี้ร่างกายเค้ายังไม่พร้อมถ้าร่างกายเค้าพร้อมเมื่อไหร่ก็มาบอกหมอนะครับKaew: ค่ะเป็นไปได้ยังไงพี่ชายฉันเป็นเนื้องอกในสมอง ถ้าเค้าเป็นอะไรไปแล้วฉันจะอยู่ยังไงตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี ยังไงดี ฮือๆๆๆๆๆ ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วนะทำไมเรื่องราวพวกนี้มัต้องมาเกิดขึ้นกับพี่ชายฉันด้วยทำไมฉันเดินกลับมาถึงห้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วเข้าห้องแต่ฟางก็ยังสังเกตคราบน้ำตาได้ห้อง 309Fang: แก้วเป็นอะไรรึเปล่าร้องไห้ทำไมKaew: ไม่มีอะไรหรอกฝุ่นเข้าตาน่ะFang: ไม่เชื่อฝุ่นเข้าตาที่ไหนร้องไห้ชัดๆมีอะไรก็บอกกันได้นะKaew: แกออกไปคุยกับฉันข้างนอกได้มั้ยFang: ได้สิ พี่ป๊อปเดี๋ยวฟางมานะ Poppy: อืม เร็วๆนะหน้าห้องKaew: พี่ชายฉันเป็นเนื้องอกในสมองFang: แกหลอกฉันใช่มั้ยอย่ามาหลอกกันซะให้ยากKaew: ฉันไม่ได้หลอก คุณหมอบอกฉันมา ฉันจะทำยังไงดีฟางFang: อย่าคิดมากทำใจสบายๆฉันรู้นะว่าแกอยากร้องไห้อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะเดี๋ยวฉันเข้าไปดูพี่ป๊อปก่อนFang: อืมPoppy: ฟางไปไหนมาตั้งนานแล้วไปคุยกับอะไรกับแก้วมาFang: ถ้าฟางบอกแล้วพี่อย่าไปบอกพี่โมะนะPoppy: อืมFang: พี่โมะเป็นเนื้องอกในสมอง______________________________________________