ควาลับของสองพี่น้อง

แกรน : อืมๆๆ  ว่าแต่พ่อกับแม่อยู่ไหนเนี่ย มี่เห็นมั้ย

แกรมมี่ : นั่นสิพี่แกรนอยู่ไหนหน่าอืมๆๆๆ 

แกรน : นั่นไงเจอแล้วมาเร็วมี่ 

แกรมมี่ : ค่ะๆๆ

แกรน : พ่อค่ะแม่ค่ะ  ทางนี้ค่ะ 

พ่อเลี้ยง: อ้าวเป็นไงบ้างลูกไปเรียนที่อเมริกาเหนื่อยมั้ย  มาพ่อกอดหน่อย  (ไม่ต้องสงสัยทำไมถึงเป็นพ่อเลี้ยงเพราะเขาเป็นพ่อเลี้ยงจริงๆแต่สองสาวไม่รู้)

แกรมมี่ : ค่ะ ไม่เหนี่อยค่ะพ่อสบายทั้งคาบเลยค่ะ

แกรน : แหง่นะสิเล่นหลับทั้งคาบนะ

แม่เลี้ยง: จริงเหรอมี่ หือว่าไง

แกรมมี่ : ไม่จริงหรอกคะแม่พี่แกรนก็พูดไปเรื่อยเปื่อย

แกรน : โหยน้องสาวฉันคนนี่เด็ดจริงๆ  (พูดเบาๆกับตัวเอง)

แม่เลี้ยง:อ่ะไรนะแกรน

แกรน :  มะ  ไม่มีอะไรค่ะแม่  แกรนว่าเรากลับกันดีกว่าค่ะแกรนหิวแล้ว

พ่อ แม่เลี้ยง:  งั้นไป

แกรมมี่  แกรน :  ไปค่ะ

จากนั้นทุกคนก็ถึงบ้านที่  เชียงใหม่

แกรมมี่ : โหที่บ้านอากาศยังดีเหมือนเดิมเลยนะพี่แกรน

แกรน : นั้นสิ  (จากนั้นแกรนก็ค่อยๆสูดลมหยาจัยเข้าไปลึกๆแล้วค่อยปล่อยออกมา)

โสพี  : คุณหนูค่ะอาหารเสร็จแล้วค่ะจะรับประทานเลยมั้ยค่ะ ( คนรับใช้ )

แกรน : ค่ะจัดโต๊ะได้เลยค่ะพี่โสพี

โสพี  : ค่ะคุณหนู

จากนั้นโสพีก็จัดโต๊ะอาหารเสร็จ ทุกคนก็รับประทานอาหาร

พ่อเลี้ยง: เอ่อพ่อมีไรจะพูดหน่อยน่ะลูก

แกรน : ได้เลยค่ะคุณพ่อเราไม่มีปัณหาใช้มั้ยมี่  มี่

แกรมมี่ : โหอ่ะไรอ่ะพี่แกรน

แกรน : หยุดกินก่อนใด้มั้ยพ่อมีเรื่องจะพูด

แกรมมี่ : ค่ะ ว่าแต่พ่อมีไรเหรอค่ะ ( แล้วก็กินต่อ)

พ่อเลี้ยง: เอ่อ…ถึงเวลาล้วที่ทุกคนต้องรู้

แกรมมี่  แกรน : อ่ะไรเหรอค่ะ

พ่อเลี้ยง: คือ….เอ่อแกรนกับมี่เป็น…ลูกของ  ของ

แกรมมี่  แกรน : ( ทั้งสองคนตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ)

แล้วจู่ๆก็มีเสียงขึ้นมาว่า

……. :  ฉันเอง ที่เป็นแม่ที่แท้จริงของแกรมมี่  กับ แกรน

เผล้ง!!!!!  เสียงดังของช้อนที่กระทบกับจาน

แกรมมี่  แกรน : มะ  ไม่จริงใช่มั้ยค่ะ พ่อแม่

พ่อ แม่เลี้ยง:  เอ่อ…จริงจ๊ะ/อืม

 แกรน : ถ้าคุณเป็นแม่ของพวกเราจริงทำไมถึงมาบอกเอาป่านี้ แล้วทำไมไม่เลี้ยงเราตั้งแต่เด็ก

แกรมมี่ : ใช่แล้วทำไมผึ่งมาบอกมันไม่สายไปหน่อยเหรอ

……. : คือแม่มีเหตุผลของแม่ที่ที่ต้องฝากเราไว้ที่นี้ เดี๋ยว

แกรมมี่กับแกรนก็วิ่งออกไปที่ไร่องุ่นซึ่งเป็นไร่ที่พวกเขาชอบที่สุด

ไร่องุ่น

แกรมมี่ : ฮึก มัน ฮึก ไม่จริงใช่มั้ยพี่แกรน ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก

แกรน : ใครก็ได้ช่วยบอกแกรนทีว่ามันเกิดอ่ะไรขึ้น  ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก

ที่บ้าน

แม่เลี้ยง:  คุณแก้วไม่เป็นไรนะค่ะคือฉันว่าพวกเขาต้องกลับมาให้พวกเขาทำจัยสักนิด

แก้ว : ค่ะ

ไร่องุ่น

แกรน : พี่ว่าเราต้องรับความจริงแล้วแหละ (มือก็ค่อยๆปาดน้ำตา) ไปมี่เรากลับบ้านดีกว่า

แกรมมี่ : เดี๋ยวขอมี่ทำใจนิดนะพี่แกรน ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก  (แกรนก็ค่อยๆๆเข้าไปกอดน้องสาวที่)ร้องไห้อยู่ (ขี้แงจริงๆ:องุ่น)(หือฉันไม่ได้ขี้แงย่ะ :  แกรมมี่ )(เหรอ:องุ่น)

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับไปที่บ้าน

บ้าน

แกรน : คุณจะเอาไงว่ามา (เย็นชา)

แกรมมี่ : เร็วด้วยล่ะเราไม่มีเวลาคิด

แก้ว : อืม แม่จะให้เราสองคนไปอยู่กับแม่ เอ่อ ไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้แม่ให้เวลาคิดพรุ่งนี้ค่อยมาบอกแม่

แกรมมี่  แกรน : ค่ะ  นี้ก็ดึกแล้วเราขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะค่ะ

แล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าห้องไป

แกรน : เอาไงล่ะคราวนี่ห่ะมี่  จะไปอยู่กับเค้าป่าวมี่

แกรมมี่ : ไม่รู้ดิคิดไม่ออกอ่ะพี่แกรน  มี่ว่าคืนนี่เราอย่าพึ่งคิดเลยดีกว่าค่ะนอนพักสมองก่อนแล้วค่อยจัดการพรุ่งนี้เช้ามืด

แกรน : อืม

ทั้งสองก็ล้มตัวลงนอนแต่ทั้งคู่ก็นอนไม่หลับ ได้แต่พลิกไปพลิกมา