เพียงใจเราเคียงกัน

 

 

 

 

 

     ตอนนี้ผมเดินกลับมาห้องผม ล้มตัวลงนอนบนเตียง ก่อนคิดไปถึงเรื่องที่ผ่านมา

 

5ปีที่ผ่านมา

 

 

" ป๊อปปี้ สู้ๆ ป๊อปปี้สู้ตาย" จินนี่ที่ส่งเสียงเชียร์ผม ขณะกำลังแข่งบาสอยู่

 

 

"เย้ๆๆ ป๊อปปี้ นายเนี่ย เ่ก่งเหมือนเดิมเลยนะ ชนะขาดลอยเลย" จินนี่บอกผม

 

 

"แหม๋ๆๆ เขื่อนก็เล่นมั้งจินนี่ ชมเขื่อนบ้างก็ได้" เขื่อนพูดขึ้น เพราะตัวเองโดนเพื่อนสาวละเลย

 

 

"แหมเขื่อน นายก็เก่ง ทำเป็นน้อยใจฉันไปได้ ว่าแต่เย็นนี้เราไปฉลองที่ไหนกันดีละ" จินนี่ถามพวกเรา

 

 

"ผับเดิมดีมั้ยวะไอ้ป๊อป" ไอ้เขื่อนถามผม

 

 

"ตามนั้น กูยังไงก็ได้ " ผมบอกแล้วยิ้ม

 

 

"เออ พี่ป๊อปค่ะ น้ำค่ะ" รุ่นน้องคนนึงเดินเอาน้ำมายื่นให้ผม

 

 

"ขอบคุณครับ" ผมรับแล้วยิ้มให้เธอ

 

 

เธออมยิ้มหน้าแดง แล้ววิ่งไปหาพวกเพื่อนเธอ แล้วกรี๊ดกราดกันใหญ่ จะพูดยังไงดีละ ตอนนั้นผมมันป๊อปมากนะซิ

 

 

"เชอะ ทำเป็นเอาน้ำมาให้ เด็กแก่แดด" จินนี่บ่น

 

 

"ไปว่าเค้าทำไมจินนี่" เขื่อนที่ว่าจินนี่

 

 

"ไม่รู้ละ ฉันไม่ชอบ ป๊อปปี้ นายไม่เบื่อบ้างเหรอที่มีคนตามไปทุกที่แบบนี้อ่า"

 

 

"เบื่อเหรอ ก็นิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงกะขั้นรำคาญ" ผมตอบจินนี่

 

 

"แล้วนายชอบใครบ้างหรือยัง" เธอถามผมแล้วก้มหน้าลงมองพื้น

 

 

"ไม่นะ ฉันยังไม่เจอคนที่ใช่อ่า"

 

 

"แล้วนายไม่คิดจะหาคนมาช่วยบ้างเหรอ เดี๋ยวฉันแกล้งเป็นแฟนนายให้ก็ได้" จินนี่เสนอ

 

 

"อย่าเลย เป็นเพือนกันเนี่ยดีแล้ว"

 

 

"แล้วน้องพิมพ์ละวะ ไม่ชอบเหรอ" ไอ้เขื่อนที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมา

 

 

"ก็ชอบนะ แต่น้องเค้าคงไม่ชอบฉันหรอกว่ะ"

่

 

"ทำไมวะ มึงเนี่ยนะ จะมีใครกล้าปฎิเสธ"

 

 

"ก็ไม่แน่ ไปละแกอยู่กับจินนี่เถอะ ฉันอยากพักมากกว่า" ผมบอกแล้วเดินออกไป

 

 

ทำไมผมจะไม่รู้ ว่าจินนี่เธอมีใจให้ผม แต่ผมคิดว่าผมคงให้เธอได้แค่นี้ละ ผมไม่ได้ชอบเธอ

 

 

จากนั้น พวกเราสามคนก็กลายเป็นเพื่อนสนิมกัน ตัวติดกันตลอดเวลา จนเราเรียนใกล้จบ

 

 

มีกระดาษโน๊ตใบเล็กมาแปะไว้ที่ล็อคเกอร์ผม

 

 

" คืนนี้เราจะรอเธอ ที่โรงยิมนะ หวังว่าเธอจะมา"

 

 

ใครมาเล่นตลกอะไรกับผมอีกละ ถูกต้องนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้รับการ์ดแบบนี้ ผมเลยขยำแล้วโยนมันทิ้ง

 

 

" เขื่อน แกว่าป๊อปจะมามั้ย" จินนี่ถามเขื่อน

 

 

"ฉันว่าไม่นะ ไอ้ป๊อปไม่เคยออกไปเจอใครที่นัดมั่วๆ" ผมตอบตามตรง

 

 

"แล้วฉันจะทำยังไงดีละ ฉันอยากบอกป๊อปจริงๆ"

 

 

"เธอแน่ใจแล้วเหรอจินนี่ ไอ้ป๊อปมันเป็นคนยังไงเธอก็รู้อยู่" เขื่อนถามซ้ำ

 

 

"ฉันว่า ฉันมั่นใจ ปีสุดท้ายแล้ว ฉันอยากบอกป๊อปก่อนฉันจะจบ"

 

 

"ตามใจแกละกัน แต่ฉันขอบอกแกนะ ไอ้ป๊อปมันยังไม่เจอคนที่ใช่" เขื่อนบอกแล้วเดินจากตรงนี้ไป

 

 

ทำไมเขื่อนจะดูไม่ออก ว่าป๊อปปี้ไม่ได้คิดอะไรกับจินนี่เลยซักนิด แถมยังพยายามแสดงออกให้เห็นว่า เค้ากับเธอเป็นแค่เพื่อนกัน ให้เธอตัดใจจากเค้าซะ ทุกอย่างช่างชัดเจน

 

 

"เฮ้อ เพื่อนทั้งคู่ เขื่อนเอ้ย จะทำยังไงดีวะเนี่ย"

 

 

เขื่อนที่เก็บกดมานาน เลยแวะหาอะไรดื่มก่อนกลับบ้าน เผลอเหลือบไปดูนาฬิกา

 

 

"เฮ้ย ห้าทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ป่านนี้จินนี่บอกไอ้ป๊อปละมั้ง ลองโทรถามดีกว่า"

 

 

~ ฝากไปเตือนเขา ฝากไปเตือนเขา ~ เสียงโทรศัพท์ป๊อปดัง

 

 

"ว่าไงไอ้เขื่อน" ป๊อปที่รับโทรศัพท์

 

 

"ไงเมิง มีสาวมาสารภาพรักเป็นไง"

 

 

"สาวที่ไหนวะ ไม่มีนี่"

 

 

"อ่าว นี่แกไม่ได้ไปตามนัดเหรอ"

 

 

"นัด นัดอะไรวะ หรือว่า แกรุ้ได้ไงว่ามีคนนัดฉัน"

 

 

"ซวยแล้วไงไอ้ป๊อป เธอนัดเมิงที่ไหนวะ รีบไปดูกันเถอะ"

 

 

"ทำไมวะ ใครนัดกู เมิงรุ้ใช่มั้ย"

 

 

"เอ่อ กูรุ้ จินนี่เป็นคนนัดเมิงแล้วเธอบอกว่า เธอจะไม่กลับจนกว่าเมิงจะไป"

 

 

"เหรอ งั้นกูฝากเมิงด้วยละกัน กูไม่อยากไปวะ"

 

 

"เมิงตัวต้นเหตุ เมิงต้องไป แล้วไปบอกกับเธอตามตรง ไม่ใช่หนีแบบนี้"

 

 

"แต่กูกลัวเธอเสียใจนี่หว่า"

 

 

"เมิงมันอย่างนี้ทุกทีแหละ ไปเคลียร์ให้จบๆ ยังไงก็เพื่อนกัน"

 

 

"เออๆ เมิงแวะมารับกูด้วยละกัน เดี๋ยวแต่งตัวรอ"

 

 

หลังจากที่ผมวางโทรศัพท์ เขื่อนที่นัดผมไว้ ก็มารับผม แล้วเราก็ขับรถตรงไปที่มหาลัยไปยังตำแหน่งที่เธอนัด

 

 

"กรี๊ดดดดดดด อ้ายยย ออกไป"

 

 

"จินนี่"" ผมกับเขื่อนพูดชื่อเธอพร้อมกัน พร้อมวิ่งไปหาเสียงที่ดังขึ้น

 

 

พระเจ้า ไม่น่าเชื่อ จินนี่ที่ดูน่ารักแสนสวย เจ้าสำอาง ตอนนี้เสื้อผ้าหลุดหลุ่ย ตามตัวมีแต่รอยแผล ผมเผ้ารุงรัง

 

 

จากภาพที่เห็นผมกับไอ้เขื่อนพอจะมองออก ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมกับมันมองหน้ากัน ก่อนจะรีบวิ่งไปหาเธอ

 

 

"ไม่ ออกไปนะ ออกไป ปล่อยฉัน อ้ายย" เธอร้องอย่างหวาดกลัว

 

 

"ไอ้ป๊อปทำอะไรซักอย่างซิวะ" ไอ้เขื่อนที่ตอนนี้ได้สติแล้วบอกกับผม

 

 

"จินนี่ๆ นี่ป๊อปนะ ไม่เป็นไรแล้วนะ" ผมเข้าไปกอดเธอไว้ แล้วถอดแจ็กเก็ตของผมห่มร่างให้เธอ

 

 

"ป๊อป ป๊อปเหรอช่วยด้วยจินนี่กลัว" เธอรีบโผลกอดผม ผมได้แต่กอดตอบ

 

 

"ไม่ต้องกลัวนะ ไปกับป๊อปนะ" แล้วผมกับเขื่อนก็รีบพาเธอมาโรงพยาบาล

 

 

"โธ่เว้ย " ผมที่ตะโกนดังลั่นโรงพยาบาล

 

 

"ไอ้ป๊อปใจเย็นๆก่อนดิวะ"

 

 

"เย็นเหรอ จินนี่เป็นขนาดนี้เพราะกู มึงเข้าใจมั้ย ว่าเพราะกู"

 

 

"มึงใจเย็นๆซิวะ มึงก็ไม่รู้นิว่าเธอรอมึง อีกอย่างถ้ากูรู้ว่าใครทำ กูจะฆ่ามัน" เขื่อนที่แค้นไม่น้อยไปกว่าผม

 

 

เพราะจินนี่เป็นเพื่อนผุ้หญิงคนเดียวที่พวกผมสนิทด้วย ทำให้พวกผมแค้นมาก แล้วพวกผมก็เงียบไป

 

 

"ใครคือญาติคนไข้ค่ะ" หมอออกมาถามพวกผม

 

 

"พวกผมเป็นเพื่อนครับ" ผมกับเขื่อนตอบ

 

 

"ตอนนี้คนไข้กำลังช็อคกับเห็ตการณ์ที่เกิดขึ้น หมอให้ยาสลบเธอแล้ว แต่ต้องรอดูอาการก่อน เพราะเธอมีแผลฉีกขาดตรงอวัยวะเพศและตามลำตัวค่ะ"

 

 

พอหมอไป ตอนนี้ผมกับไอ้เขื่อนยืนกำหมัดแน่น

 

 

"ไอ้ป๊อปมึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเดี๋ยวมาเปลี่ยนกู" ตอนนี้พวกผมเฝ้าเธอยู่ เพราะยังไม่กล้าโทรบอกครอบครัวเธอ

 

 

"เอางั้นเหรอ ให้กูไปก่อนเหรอ"

 

 

"อืม แล้วรีบมาละ" เขื่อนบอกผม ผมจึงขับรถมันกลับบ้านผมมา

 

 

"ป๊อป ไปไหนมาลูก ดึกๆดื่นๆ แม่เป็นห่วง" แม่ที่คงเห็นว่าผมออกบ้านไปโดยไม่บอก เลยลงมานั่งรอผม เพราะปรกติผมไปไหนผมจะบอกแม่ก่อนเสมอ

 

 

"แม่ ป๊อป ป๊อป" แล้วน้ำตาผมก็ไหลลงมา อย่างน่าอายจริงๆ

 

 

"ป๊อป เป็นอะไรลุกไหนบอกแม่ซิ" แม่ที่ถามผม ผมจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้แม่ฟัง

 

 

"โธ่ ตาป๊อป ดูแลเธอดีๆนะลุก ถือว่าทำบุญเถอะ" แม่ที่บอกผม

 

 

"ครับ ป๊อปจะดูแลจินนี่เอง" ผมตอบแม่

 

 

"ป๊อป แล้วลูกรักเธอมั้ย" แม่ถามผม

 

 

"เอ่อ ป๊อป ป๊อป คือ ป๊อปไม่ได้คิดกับเธอเหมือนคนรักครับแม่" ผมบอกแม่ตามความจริง

 

 

"แล้วถ้าวันไหนลูกเจอคนที่รักละ ลูกจะทำยังไง" แม่ผมถามซ้ำ

 

 

"เอาให้ถึงวันนั้นก่อนละกันครับ ตอนนี้ป๊อปขอตัวก่อนนะครับ จะรีบไปเปลี่ยนเขื่อน"

 

 

"คิดไว้บ้างก็ดีนะลูก" แม่ที่ตะโกนตามหลังผม

 

 

ตอนนี้ผมสับสน ผมคิดแค่ว่า ผมจะชดเชยให้เธอ เธอต้องมาเป็นแบบนี้เพราะผมคนเดียวจริงๆ

 

 

กลับมายังปัจจุบัน ผมยังคิดถึงคำที่แม่เตือนผมในวันวาน..