เพียงใจเราเคียงกัน

 

 

 

          แล้วฉันก็เดินมาถึงหน้าห้องป๊อปปี้

 

 

" สวัสดีค่ะ มาพบใครเหรอค่ะ" เลขาหน้าห้องป๊อปถามฉัน ถึงคำพูดจะดูดี แต่สายตาเธอเนี่ยนะ เฮ้อ.....

 

 

" มาหาคุณภาณุค่ะ " ฉันตอบไป ให้ตายเหอะฉันไม่อยากมองหน้าเธอเลยดูเธอมองฉันซิ จะสเน่ห์แรงไปไหนป๊อป

 

 

" นัดไว้หรือเปล่า แล้วมาติดต่อเรื่องอะไร " เธอยังถามฉันต่อ

 

 

" ป่าวค่ะไม่ได้นัด แต่ร.ป.ภ. โทรขึ้นมาอบอกเค้าแล้ว"

 

 

"คงให้พบไปไม่ได้หรอกค่ะ บอสไม่ว่างแล้วอีกอย่างมาเรื่องอะไรต้องแจ้งก่อนค่ะ"

 

 

"งั้น ฉันขอนั่งรอเค้าตรงนี้ละกัน" ฉันบอกเธอ

 

 

"ให้เวลาแค่สิบห้านาทีนะค่ะ เพราะอีกสิบห้านาทีมันจะเป็นเวลาพักของบอส"

 

 

"ค่ะ" ฉันตอบแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา หน้าห้องป๊อป ทำไมฉันจะไม่รู้ละว่าแฟนฉันพักกี่โมง คิดในใจคนเดียว

 

 

     สิบนาทีผ่านไป  ป๊อปก็ยังไม่ออกมาให้ตายเถอะ ฉันขับรถมาตั้งไกลเพื่อมานั่งให้เลขาป๊อปมองเหยียดๆเนี่ยนะ

 

 

"ตาป๊อปละ" มีคนมาถามเลขาป๊อป เสียงคุ้นๆ หรือว่า......

 

 

"อ่าว หนูฟาง ทำไมมานั่งนี่ละลูก ทำไมไม่ไปหาตาป๊อปข้างใน" เสียงสวรรค์ช่วยฉันจริงๆ

 

 

"สวัสดีค่ะ คุณแม่ อ่อฟางรอพักก่อนดีกว่าค่ะ ไม่อยากกวนเวลางานนะค่ะ" ฉันตอบไป จริงๆฉันจะเข้าไป แต่ยายเลขานั่นไม่ให้เข้าต่างหาก

 

 

"ไม่ได้เลยตาป๊อปเนี่ย แม่ต้องว่าหน่อยแล้วละ" แล้วแม่ก็เปิดประตูเข้าไปหาป๊อปทันที

 

 

"เดี๋ยวค่ะคุณแม่" แต่ฉันห้ามไม่ทันซะแล้ว แล้วป๊อปก็เดินออกมาหาฉัน

 

 

"ฟาง ทำไมไม่เข้าไปข้างในห้องป๊อปละครับ"

 

 

"เอ่อ คือฟางกลัวกวนป๊อปนะค่ะ" ตอบแล้วแอบชำเลียงไปมองหน้าเลขา ที่ตอนนี้ก้มหน้าไปแล้ว

 

 

"ฟอด ไม่หรอก มีฟางอยุ่ด้วย ให้ป๊อปทำงานทั้งคืนยังไหวเลย" ป๊อปที่หอมแก้มฉันพูดขึ้น

 

 

"ป๊อป นี่ทำอะไรเนี่ย เข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฉันตีแขนแล้วเดินนำเค้าเข้าห้องทำงานไป จู่ๆมาหอมกันได้ไงเนี่ย

 

 

"บอส นั่นแฟนบอสเหรอค่ะ" พิมส์เลขาผมถามผม

 

 

"ใช่ แล้วฟางมานานหรือยัง ทำไมไม่โทรไปบอกผมว่าเธอมาหาผม" ผมส่งสายตาตำหนิพิมพ์

 

 

"ค่ะ ขอโทษค่ะบอส" ฉันตอบบอสไป โอ้ ไม่น่า นี่ฉันอกหักแล้วซินะ อุตส่าแอบชอบมาหลายปี ไหนจะหวายที่คอยกันตัวเอง ด้วยความที่ว่าเป็นเพื่อนที่เคยทำงานก่อนบอสมาบริหารอีก คนสวยเศร้า

 

 

"ฟาง หิวหรือยังครับ" ผมถามฟางทันทีที่เดินเข้าห้อง

 

 

"งั้นแม่ไปก่อนนะลูก ดูแลหนูฟางดีๆละ" แม่ผมพูดขึ้น

 

 

"สวัสดีค่ะคุณแม่ " ฉันบอกแม่ป๊อป

 

 

"ครับป๊อบรักแม่นะ" ป๊อปที่เข้าไปกอดอ้อนแม่ ทำให้ฉันอดยิ้มในความขี้อ้อนของเค้าไม่ได้

 

 

"แหม๋ รักแม่หรือใครกันแน่" คุณแม่มองมาที่ฉัน ฉันได้แต่อายกับคำพูดของแม่ป๊อป

 

 

"ดูซิอายด้วย แม่ไปละ ฟางอย่าลืมที่แม่บอกนะลูก" แม่บอกก่อนเดินออกห้องไป

 

 

"ค่ะ" ฉันคิดถึงคำพูดที่แม่พูดกับฉันตอนฉันเดินเข้ามา

 

 

"ฟาง ตาเขื่อนไปไหน หนูจะทำอะไรโทรบอกแม่ด้วยนะ แม่เป็นห่วงหนูนะลูก" แล้วท่านก็กอดฉัน ฉันก็กอดตอบทท่าน

 

 

"ค่ะ ฟางพอคิดออกบ้างแล้วค่ะ"

 

 

"แม่เป็นห่วง หนุเป็นลูกสะไภ้แม่นะ" แม่พูดก่อนป๊อปจะเข้ามาในห้อง

 

 

"ฟาง คิดอะไรอยู่ครับ" ป๊อปที่ เห็นฉันเงียบถามฉันขึ้น

 

 

"ป่าวค่ะ แล้วป๊อปทำอะไรอยุ่คะ"

 

 

"อ่อ ก็ดูแบบงานนิดหน่อยนะครับ แล้วคุยอะไรกับแม่ป๊อปบ้างละ" ป๊อปที่ดึงฉันไปนั่งตักเค้า ถามขึ้น

 

 

"ไม่บอก" ฉันพูดแล้วทำหน้าทะเล้นใส่เค้า

 

 

"หึหึ เดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับว่าที่สามีเหรอ" ป๊อปจี้เอวฉัน โธ่ ฉันบ้าจี้นะ พอแล้ว

 

 

"55555 โอ้ป๊อป พอแล้ว ปล่อยก่อน ฟางเหนื่อย" ฉันพูดไปหัวเราะไป

 

 

"ว่าไง คุยอะไรกับแม่ป๊อปครับ"

 

 

"ก็เรื่องลูกชายจอมสเน่ห์แรงนะซิ ที่ทำให้ฟางนั่งรอตั้งนาน เชอะ" พูดแล้วลุกหนีป๊อปไปนั่งที่โซฟา

 

 

"อะไรกัน ฟางไม่ยอมเข้ามาหาป๊อปต่างหาก ยังมาว่าป๊อปอีก ป๊อปคิดถึงจะตาย เมื่อเช้าก็ไม่ได้เจอ" เดินมาหาฉัน

 

 

"พอเลยป๊อป วันนี้จะได้ทานข้าวมั้ย ไปทำงานต่อได้แล้วค่ะ"

 

 

"ครับผม" ทำท่าเหมือนทหาร ตำรวจ ป๊อปมีมุมแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย ฉันแอบยิ้มกับท่าทางของเค้า

 

 

"แล้วฟาง กลับโรงพยาบลกี่โมงละครับ  รีบไหม ป๊อปจะได้สั่งคนไปซื้ออาหารมาให้ที่นี่ "

 

 

"ก็ไม่มีคนไข้ฟางแล้วละ ถ้ามีอะไรฉุกเฉินเดี๋ยวที่โรงพยาบลจะโทรตามเองนะค่ะ"

 

 

"งั้นก็อยู่กับป๊อปได้ถึงเย็นเลยละซิ"

 

 

"พอ ที่จะเห็นสาวๆของป๊อปบ้างละกัน"

 

 

"ฮันแน่ หึงเค้าอะดิ" ป๊อปถามฉัน

 

 

"ก็ว่าที่สามีนี่นา สเน่ห์แรงส์แบบนี้ ตามมาคุมทุกวันเลยดีกว่ามั้ง" ฉันแซวกลับไป

 

 

"ลาออกจากหมอมาทำที่นี่ยังได้เลย" เค้ายักคิ้วแบบท้าทาย ฉันได้แต่ส่ายหัวกับอาการขี้อ้อนของเค้าจริงๆ

 

 

ผ่านไปสิบนาที

 

 

"ปะ ฟางกินอะไรกันดีละครับ"

 

 

"ไม่รู้ซิค่ะ ขี้เกียจออกไปนะค่ะ รถติดแน่ๆเลย" ฟางพูดขึ้น

 

 

"งั้นสั่งอาหารมาทานที่ห้องป๊อปก็ได้ครับ ฟางจะได้พัก" ป๊อปเสนอ

 

 

"ตามใจป๊อปละกันค่ะ" 

 

 

แล้วป๊อปก็กดโทรศัพท์ ลงไปสั่งอาหารให้ขึ้นเอามาเสริ์ฟบนห้อง

 

 

"วันนี้เหนื่อยมั้ยครับ ขับรถไปส่งน้องๆแล้วไหนจะทำงานอีก" ป๊อปที่นั่งลงข้างๆถามฉัน

 

 

"ไม่หรอกค่ะ แล้วป๊อปละ" ฉันเอามือไปลูบแก้มเค้า แล้วถามเค้า

 

 

"ป๊อปไม่เหนื่อยหรอก แต่ป๊อปกำลังคิดเรื่องไอ้เขื่อนอยู่ วันนี้มันก็ไม่มาทำงาน แล้วเฟย์เป็นไงบ้าง"

 

 

"รายนั้น ก็แย่เหมือนกันค่ะ คงปล่อยให้ขับรถไม่ได้หรอก เหม่อตลอดเลย"

 

 

"งั้นเดี๋ยวป๊อปไปรับเฟย์กับน้องฟินให้" ป๊อปเสนอ

 

 

"ป๊อป ป๊อปก็เหนื่อยอยู่แล้ว อีกอย่างฟางก็ไม่มีงานแล้ว ฟางไปรับเองได้ค่ะ ว่าแต่ป๊อปแจ้งความหรือยังค่ะ"

 

 

"มันต้องไปแจ้งเย็นนี้นะครับ มันยังไม่ถึง24ชั่วโมงเค้ายังไม่รับนะ"

 

 

"อ่อ ป๊อปก็อย่าคิดมากละ เดี๋ยวยังไงเขื่อนก็ต้องกลับมา" ป๊อปไม่พูดแต่ยิ้มบางๆให้ฉันแทน

 

 

จินนี่ ฉันขอโทษนะ ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด แต่ฉันบอกเลิกป๊อปไม่ได้จริงๆ เพราะฉันก็รักเค้ามากเหมือนกัน

 

 

"ป๊อป กุญแจอะไรเหรอค่ะ" เหลือบไปเห็นกุญแจพวงนึงที่มีตุ๊กตาหมีพูห์ห้อยอยู่

 

 

"อ่อ กุญแจบ้านป๊อปนะ แต่ป๊อปไม่กลับไปละ ยกให้จินนี่ไปซะ" ป๊อปพูดขึ้น ทำให้ฉันคิดอะไรดีๆออก

 

 

"งั้นฟางขอ" ฉันพูดแล้วหยิบพวกกุญแจพวงโตมาเก็บไว้ในกระเป๋าตัวเอง

 

 

"หือ เอาไปทำไมหรอ ทุกทีป๊อปชวนไปเที่ยวไม่ยักกะไป" ก็ทุกทีเขื่อนไม่โดนจับนี่นา

 

 

"ไม่รู้ละ เวลาป๊อปไปหาจินนี่ จะได้พาฟางไปด้วย ฟางจะได้แน่ใจ ว่าเราจะไม่มีปัญหาหลังแต่งงาน" อ้างเหตุผลไปซึ่งปรกติฉันไม่ใช่คนแบบนี้

 

 

"หึหึ ตามใจฟางเถอะครับ จะเอาตัวป๊อปไปเก็บไว้ก็ได้นะ ป๊อปยินดี"

 

 

"ป๊อปบ้า..." เขินนะ แต่ก็ได้กุญแจมาแล้ว ยังทำอะไรได้สะดวกขึ้นอีกหน่อย 

 

 

"ฟาง รู้มั้ยว่าป๊อปกลัวฟางทิ้งป๊อปไปจัง" ป๊อปที่ทิ้งตัวนอนบนโซฟา หนุนตักฉันพูดขึ้น

 

 

"ทำไมละป๊อป ป๊อปไม่ไว้ใจฟางเหรอ"

 

 

"ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่เพราะป๊อปกลัวจินนี่มาพรากฟางไปจากป๊อปจัง ไม่รู้ซิ ความรู้สึกมันบอก"

 

 

"ป๊อป อย่าคิดมากซิค่ะ ก็ฟางบอกแล้วไง ว่าเขื่อนกลับมา เราจะแต่งงานกันทันที" 

 

 

"ครับ ฟางอย่าทิ้งป๊อปไปไหนนะ มีอะไรบอกป๊อปด้วยนะ ป๊อปอยากรู้ทุกเรื่องที่เป็นของฟาง"

 

 

"ป๊อป" ป๊อปพูดเหมือนรู้ว่าพวกเรากำำลังปิดบังเค้าอยู่ ฟางก็ไม่อยากโกหกป๊อปหรอกนะ รอเขื่อนกลับมา ฟางจะเล่าทุกอย่างให้ป๊อปรับรู้ ฟางสัญญา คิดในใจ

 

 

"ก๊อกๆ ขออณุญาติค่ะ" แล้วประตูก็เปิดมีเลขาคนเมื่อกี้ยกข้าวเข้ามาเสริ์ฟ

 

 

"มาแล้ว อะนี่" ทันทีที่ป๊อปเด้งตัวขึ้นจากตักฉัน ก็หยิบบางอย่างให้ฉัน

 

 

"คาปูชิโน เย็นของคุณหมอสาว" เค้าจำได้อีกแล้ว ว่าฉันต้องกินมันทุกวัน

 

 

"ขอบคุณค่ะ" ฉันตอบแล้วหันไปเจอสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองเราสองคน

 

 

" ฟางป๊อปสั่งสลัดมาให้ฟางเลยนะ แล้วก็สปาเก็ตตี้ไวท์ซอสกุ้ง ทานเยอะๆนะครับ ป๊อปเป็นห่วง"

 

 

"ขอบคุณค่ะ" นี่เลขาของป๊อปเค้าจ้องเราตาค้างนานแล้วนะ ยังไม่รู้ตัวอีกว่าฉันมองเค้า จนป๊อปมองตามฉัน

 

 

"อ่าว คุณพิมพ์ทำไมยังไม่ออกไปละครับ"

 

 

"อ่อ เอ่อ ค่ะพิมพ์ไปพักก่อนนะค่ะ" แล้วพิมพ์ก็ออกห้องไป

 

 

"สเน่ห์แรงอีกแล้วนะ เชอะ" ฉันสะบัดหน้าใส่ป๊อป

 

 

"แล้วคนนี้ละครับ หลงสเนห์ป๊อปบ้างหรือเปล่า แต่ป๊อปหลงสเนห์คนนี้แทบคลั่งแนะ"

 

 

"ทานได้แล้ว เดี๋ยวไม่อร่อย" กลบเหลื่อความเขินออกไป

 

 

ฉันขับรถออกมาเพื่อไปรับ เฟย์และน้องฟิน รถคันเดิมก็ยังตามฉันอยู่ ฉันจึงเปลี่ยนเส้นทาง แล้วให้แก้วไปรับเฟย์กับน้องฟินแทน รถคันนั้นคงรู้ตัวว่าฉันรู้ตัวจึงหายไป ฉันวนรถไปมา จนแน่ใจว่าเค้าไม่ตาม จึงเข้าบ้านตัวเอง

 

 

"พี่ฟาง" น้องฟินเรียกฉัน

 

 

"ไงค่ะ พี่เฟย์ละ" ฉันถามหาน้องสาวอีกคนนึงที่ตอนนี้กำลังแย่ น้องฟินชี้ให้ฉันดูไปตามนิ้ว ก็เห็นยายเฟย์กำลังเหม่อร้องไห้อยู่

 

 

"น้องฟิน ไปทำการบ้านก่อนนะค่ะ เดี๋ยวพี่ฟางทำอาหารให้กิน" บอกน้องสาวก่อนจะเดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุด

 

 

"ฮัลโหลแก้ว พี่จะไปคืนนี้เลย"

 

 

"ห๊ะ พี่ฟางไม่บอกพี่ป๊อปหน่อยละค่ะ"

 

 

"ไม่ละ พี่จะรีบทำให้เสร็จ " 

 

 

"งั้นก็แล้วแต่พี่ค่ะ แก้วจะช่วยเต็มที่ละกัน"

 

 

"ขอบใจนะแก้ว" พูดแล้วกดวางไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนหน้า บุกช่วยเขื่อนแน่นอน

 

 

.............