ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

แก้วถึงกับหน้าเหวอไปเลยเมื่อเจอโจรกลุ่มใหญ่อยู่ข้างหน้า
โจร : ลูกพี่จัดการมันเลยไอ้เด็กเเลว!
แก้วเดินเขยิบไปใกล้โทโมะแล้วกระซิบว่า
แก้ว : ทำไงอ่ะมันมากกันเยอะอ่ะ
โทโมะ : ...
แก้ว : เฮ้ยนายจะทำอะไรก็ทำซักอย่างซิมันเดินมาแล้วเร็ว
โทโมะ : ...
แก้วทนไม่ไหวเขย่าตัวโทโมะ
แก้ว : นายๆๆๆทำไงดีเร็ว
โทโมะ : ทำอะไร
แก้ว : นายอยากตายเหรอ
โทโมะ : ยัยบ้านั้นมันคำฉันโว้ย
แก้ว : รุ้แล้ว ยือมก่อนตกลงเอาไง
โทโมะ : เอาไง ก็วิ่งซิจะยืนให้มันอัดไงหล่ะ
โทโมะนึกอยุ่นานกว่าจะตอบได้ ตอบเสร็จก็คว้าข้อมือแก้วให้วิ่ง
แก้ว : ฮะเฮ้ย จะใจเย้นยังไม่ได้ทันตั้งตัวเลย
แต่โทโมะกับแก้ววิ่งหนีได้ไอ้พวกโจรก็ตามอย่างไม่ลดละ
โทโมะ : ไอ้บ้าเอย!!เดี๋ยวพ่อจับลงกระทะทองแดงวะให้หมดเลยดีไหม๊เนี่ย
แก้ว : แฮก แฮก~ นะนายว่าอะไรนะ ทองๆ แดงๆ
โทโมะ : เหนี่ยแล้วยังจะมาพูดมากอีก วิ่งๆไปเหอะน๊า
แต่แล้ววิ่งมาก็เจอทางตัน
แก้ว : นายมันไม่มีที่ไปแล้วอ่ะ
โทโมะ : ซวยแล้วไง 
แก้ว : นายมาด่าฉันทำไงเนี่ย
โทโมะ : ฉันพูดกับตัวเองเว้ย
พอหยุดถึงทางตันโจรก็วิ่งมาลอมโทโมะและแก้ว
โจร : ว่าไงไอ้หนุ่ม
โทโมะ : ...
โจร : เก่งนิอัดลูกน้องฉันซะหมอบมาลองเจอกัยซักตั้งไหม๊หล่ะ
โทโมะ : ...
โจร : เงียบทำไมหูตึงไง(ขอเลียนแบบบางกอกกังฟูนีสนึ่งไรเตอร์ชอบมากอ่ะ)
โจรเดินเข้ามาจะถึงโทโมะอยู่แล้ว
โทโมะ : ถอยออกไปถ้าไม่อยากเจ็บ
โจร : 555ไอ้หนุ่มแกมีอะไรดีหนัก55(เดินเข้ามาไม่หยุด)
โทโมะ : หึ ถ้าแกเลือกที่จะเป็นยังงันก็ได้
หน้าตาโทโมะเริ่มออกแววโหดแล้วอ่า เอามือปิดตตาแก้ว พลันมีลมสีดำพัดมาอย่างรุนแรงแล้วก็หอบเอาชีวิตของกลุ่มโจรไปด้วย จะมีก็แต่เสียงกรีดร้องโหยหวนเท่านั้น โทโมะถึงกับเหนื่อยหอบเจ็บที่หน้าอก แต่ไม่ทันสังเกตแก้วที่เอามือกุมไว้ที่หน้าอกเช่นเดียวกันมันเป็นความรู้สึกหวิวๆเยือกๆแต่ไม่ได้เจ็บปวดมากมายเท่าไหร่ โทโมะเปิดตาแก้วออก
แก้ว :นายมาปิดตาฉันทำไมห๊า (บ่นเป็นชุด)เฮ้ยแล้วไอ้พวกนั้ันมันไปไหนหมดแล้ว
โทโมะ : ช่างมันเลิกพูดมากกลับบ้านได้แล้ว
ลากแก้วเดินกลับบ้าน
แก้ว : เอแต่ฉันว่านายดูเหนื่อยๆนีะเป็นอะไรรึเปล่า
โทโมะ : ถ้าเธอจะหยุดพูดมันจะตายไหมห๊ะ
แก้ว : ตายซิฉันตองตายขนาดนายพูดมากนายยังบ่นฉันเลย
โทโมะ : ฉันอยู่กับเธอเนี่ยพูดมากที่สุดแล้ว อยุ่ข้างไม่เห็นจะต้องเจรจากันเยอะขนาดนี้เลย(โทโมะพูดเบาแต่แก้วดันได้ยิน)
แก้ว : นายอยู่ข้างล่างไหน ไม่มีที่ไหนเค้าไม่ใช้การพูดเป็นการสื่อสารหรอกน๊ะ
โทโมะ : ทำไมจะไม่มี!!
ถึงบ้านแก้วพอดีพลักแก้วเข้าไปแล้วเดินกลับบ้านอย่างไม่สนใจ
แก้ว : เอ่อ...ยังไงก็ขอบคุรนะโทโมะ
นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วเรียกชื่อของโทโมะเต็มๆเจ้าตัวถึงกับชะงักไปเลย เพราะที่โลกของโทโมะไม่มีใครเคยเรียนชื่อเค้าเลยจะมีก็แต่บุตรท่านยมทูตก็เท่านั่น
 
บ้านโทโมะ
"ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าใช่้พลังที่นี้"
"ก้มันจะทำร้ายลูก ก้แค่ป้องกันตัว"เช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปาก
"ข้าเตือนเจ้าเพราะห่วง ถ้าเจ้ายังคงดื้อไม่ฟังไปใช้พลังอีกเจ้าจะเจ็บปวดมากกว่านี้"
ควันสำดำค่อยๆจางหายไปหลงเหลือเพียงแต่เสียงสุดทาย
"อย่าลืมงานของเจ้า ผูเหญิงคนนั้นไง"
โทโมะยังคงเลือดไหลไม่หยุด มันคงเจ็บมากหน้าตาโทโมะดูไม่มีสีของเลือดเลย
....................................................................................
จบตอนไปแว๊ววววฝากเม้น + โหวดให้ด้วยน๊ะค๊ะ
รักรีดเดอร์ทุกคนน๊ะจุฟม๊วฟฟฟฟฟฟ