ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

9.1

เขียนโดย tietang

วันที่ 6 กันยายน พ.ศ. 2554 เวลา 18.25 น.

31 ตอน

981 วิจารณ์

66.08K อ่าน

5)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

แก้วถึงกับหน้าเหวอไปเลยเมื่อเจอโจรกลุ่มใหญ่อยู่ข้างหน้า

โจร : ลูกพี่จัดการมันเลยไอ้เด็กเเลว!

แก้วเดินเขยิบไปใกล้โทโมะแล้วกระซิบว่า

แก้ว : ทำไงอ่ะมันมากกันเยอะอ่ะ

โทโมะ : ...

แก้ว : เฮ้ยนายจะทำอะไรก็ทำซักอย่างซิมันเดินมาแล้วเร็ว

โทโมะ : ...

แก้วทนไม่ไหวเขย่าตัวโทโมะ

แก้ว : นายๆๆๆทำไงดีเร็ว

โทโมะ : ทำอะไร

แก้ว : นายอยากตายเหรอ

โทโมะ : ยัยบ้านั้นมันคำฉันโว้ย

แก้ว : รุ้แล้ว ยือมก่อนตกลงเอาไง

โทโมะ : เอาไง ก็วิ่งซิจะยืนให้มันอัดไงหล่ะ

โทโมะนึกอยุ่นานกว่าจะตอบได้ ตอบเสร็จก็คว้าข้อมือแก้วให้วิ่ง

แก้ว : ฮะเฮ้ย จะใจเย้นยังไม่ได้ทันตั้งตัวเลย

แต่โทโมะกับแก้ววิ่งหนีได้ไอ้พวกโจรก็ตามอย่างไม่ลดละ

โทโมะ : ไอ้บ้าเอย!!เดี๋ยวพ่อจับลงกระทะทองแดงวะให้หมดเลยดีไหม๊เนี่ย

แก้ว : แฮก แฮก~ นะนายว่าอะไรนะ ทองๆ แดงๆ

โทโมะ : เหนี่ยแล้วยังจะมาพูดมากอีก วิ่งๆไปเหอะน๊า

แต่แล้ววิ่งมาก็เจอทางตัน

แก้ว : นายมันไม่มีที่ไปแล้วอ่ะ

โทโมะ : ซวยแล้วไง

แก้ว : นายมาด่าฉันทำไงเนี่ย

โทโมะ : ฉันพูดกับตัวเองเว้ย

พอหยุดถึงทางตันโจรก็วิ่งมาลอมโทโมะและแก้ว

โจร : ว่าไงไอ้หนุ่ม

โทโมะ : ...

โจร : เก่งนิอัดลูกน้องฉันซะหมอบมาลองเจอกัยซักตั้งไหม๊หล่ะ

โทโมะ : ...

โจร : เงียบทำไมหูตึงไง(ขอเลียนแบบบางกอกกังฟูนีสนึ่งไรเตอร์ชอบมากอ่ะ)

โจรเดินเข้ามาจะถึงโทโมะอยู่แล้ว

โทโมะ : ถอยออกไปถ้าไม่อยากเจ็บ

โจร : 555ไอ้หนุ่มแกมีอะไรดีหนัก55(เดินเข้ามาไม่หยุด)

โทโมะ : หึ ถ้าแกเลือกที่จะเป็นยังงันก็ได้

หน้าตาโทโมะเริ่มออกแววโหดแล้วอ่า เอามือปิดตตาแก้ว พลันมีลมสีดำพัดมาอย่างรุนแรงแล้วก็หอบเอาชีวิตของกลุ่มโจรไปด้วย จะมีก็แต่เสียงกรีดร้องโหยหวนเท่านั้น โทโมะถึงกับเหนื่อยหอบเจ็บที่หน้าอก แต่ไม่ทันสังเกตแก้วที่เอามือกุมไว้ที่หน้าอกเช่นเดียวกันมันเป็นความรู้สึกหวิวๆเยือกๆแต่ไม่ได้เจ็บปวดมากมายเท่าไหร่ โทโมะเปิดตาแก้วออก

แก้ว :นายมาปิดตาฉันทำไมห๊า (บ่นเป็นชุด)เฮ้ยแล้วไอ้พวกนั้ันมันไปไหนหมดแล้ว

โทโมะ : ช่างมันเลิกพูดมากกลับบ้านได้แล้ว

ลากแก้วเดินกลับบ้าน

แก้ว : เอแต่ฉันว่านายดูเหนื่อยๆนีะเป็นอะไรรึเปล่า

โทโมะ : ถ้าเธอจะหยุดพูดมันจะตายไหมห๊ะ

แก้ว : ตายซิฉันตองตายขนาดนายพูดมากนายยังบ่นฉันเลย

โทโมะ : ฉันอยู่กับเธอเนี่ยพูดมากที่สุดแล้ว อยุ่ข้างไม่เห็นจะต้องเจรจากันเยอะขนาดนี้เลย(โทโมะพูดเบาแต่แก้วดันได้ยิน)

แก้ว : นายอยู่ข้างล่างไหน ไม่มีที่ไหนเค้าไม่ใช้การพูดเป็นการสื่อสารหรอกน๊ะ

โทโมะ : ทำไมจะไม่มี!!

ถึงบ้านแก้วพอดีพลักแก้วเข้าไปแล้วเดินกลับบ้านอย่างไม่สนใจ

แก้ว : เอ่อ...ยังไงก็ขอบคุรนะโทโมะ

นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วเรียกชื่อของโทโมะเต็มๆเจ้าตัวถึงกับชะงักไปเลย เพราะที่โลกของโทโมะไม่มีใครเคยเรียนชื่อเค้าเลยจะมีก็แต่บุตรท่านยมทูตก็เท่านั่น