ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

SPECIAL PAST
 
แก้ว  :  อืมมมพอแล้ว
 
 
ชายหนุ่มยังคงไม่ฟังเสียงจากหญิงสาว
 
 
แก้ว  :  พอได้แล้วง่วงนะ
 
 
โทโมะ :  ไหนบอกอยากมีลูกไง
 
 
แก้ว  :  ใช่แก้วอยากมีลูก แต่ถ้าโมะทรมานแก้วอีกรอบแก้วจะไม่มีแล้ว อืออ...
 
 
บอกงอนๆแต่ชายหนุ่มก็ไม่วายจูบซอกคอขาวที่อีกรอบ
 
 
โทโมะ  :  โอเคนอนกันก็ได้
 
 
พูดอย่างว่าง่ายแล้วโอบตวัดร่างหญิงสาวเข้ามาใกล้
 
 
จุ๊ฟฟฟฟ
 
 
จุ๊บลงที่แก้มนวล ตามหลัการแล้วหญิงสาวควรจะซุกอยู่ใต้อกแกร่ง แต่กลับเป็นอกแกร่ง
 
ที่ซุกใบหน้าต่ำลงมาที่ร่องอกของหญิงสาวแล้วทั้งคู่ก็ฟุบหลับไป
 
+
 
+
 
+
 
 
แก้ว  :  อืออออ
 
 
รู้สึกตัวตื่นเพราะมือไม้ของคนที่กอดอยู่ไม่สุข
 
 
แก้ว  :  โมะ แก้วยังง...อุปส์
 
 
ยังไม่ทันที่จะพูดได้จบดีเรียวปากช่างพูดก็ถูกปิดลงด้วยปากของชายหนุ่ม
 
 
แก้ว  : อ๊ะ...อ๊า
 
 
เสียงครวญครางป่นเหนื่อยหอบหลุดรอดออกมาจากเรียวปากบางที่สั่นระริก
 
 
โทโมะ  :  อืมมมแก้วหวานไปทั้งตัวเลยรู้ไหม
 
 
แก้ว  :  อืมห์...อ๊าาาา
 
 
ลิ้นที่ปวนเปี้ยนอยู่ที่เนินเนื้อยังคงสร้าความปั่นป่วนให้กับหญิงสาวไม่หยุดหย่อน
 
 
แก้ว  : โอ๊ยย โมะแก้วเจ็บนะ
 
 
ร้องออกมาเมื่อโดนบีบที่สรวงอก
 
 
แก้ว  :  ฮึก อือ...อ๊ะ...อ๊า.......
 
 
เสียงครวญครางยังดังออกจากเรียวปากไม่หยุด
 
 
ปึก ปึก ปึก~
 
 
ชายหนุ่มขย่มหญิงสาวด้วยความเร็วและแรงทำให้ศรีษะของหญิงสาวกระแทกหัวเตียง
 
จนเกิดเป็นเสียงดัง
 
 
เขื่อน  :  เฮ้ยๆๆ...ดังไปแล้วนะ ทำกันแรงจนเตียงจะถล่มลงมาแล้วมั๋ง
 
 
เสียงน้องชายตัวดีดังมาจากชั้นล่าง นี่เสียงดังลงไปยันชั้นล่างเลยหรือนี้
 
 
แก้ว  :  อิ๊ อ๊าาา.....
 
 
โทโมะ  :  ฮื่อออ
 
 
ธารรักได้ไหลเข้าสู่ร่างกายหญิงสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ชายหนุ่มล้มกายลง
 
นอนกอดกายหญิงสาวไว้แน่น
 
 
แก้ว  :  ยมทูตนี้หื่นอย่างนี้ทุกคนไหม
 
 
โทโมะ  :  ไม่รู้สิ แต่โมะทำแบบนี้กับแก้วแค่คนเดียวนะ
 
 
แก้ว  :  แน่เหรอ
 
โทโมะ  :  แน่สิถึงเคยทำกับคนอื่น แต่ก็ไม่ต้องการคนอื่นมากเท่าแก้วหรอกนะ
 
 
แก้ว  :  ทำไมหล่ะ แก้วมีเสน่ห์มากมายขนาดนั้นเชี่ยว
 
 
โทโมะ  :  มากเลยหล่ะ หวานไปทั้งตัวอยากกินแก้วทั้งวันเลย แก้วเป็นสารเสพติดสำหรับโมะสะแล้วนะ
 
 
แก้ว  :  ขนาดนั้นเชี่ยวเหรอ
 
 
จุ๊บบ~
 
 
ก้มลงจุ๊บแทนคำตอบ
 
 
แก้ว  :  โมะแก้วอยากไปเที่ยวอ่า
 
 
โทโมะ  :  อยากไปที่ไหนครับ โมะจะพาไป
 
 
แก้ว  :  แล้วแต่โมะดีกว่า
 
 
โทโมะ  :  โมะก็ไปได้ทุกที่ที่มีแก้วอยู่นั้นหล่ะครับ แต่ถ้าแก้วแล้วแต่โมะงั้นก็อืมมมมมที่ไหนดีน้าขอเวลาคิด1วันได้ไหม
 
 
ทำท่าคิดแล้วย่นจมูกใส่ หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่านี้หรือยมทูตที่สุดแสนจะเย็นชาน่ารัก
 
 
ชะมัด ขนาดผ่านการทำกิจกรรมมาทั้งคืนและครึ่งวันเช้าแต่ก็ยังมีแรงคุยกันต่ออีก แต่ก็
 
 
คุยได้ไม่นานหญิงสาวก็เผลอหลับไปเสียก่อน
 
 
+
 
+
 
+
 
 
แก้ว  : ไปนะทุกคน  ป้าไปนะคะน้องฟ้องค์(ลูกป๊อปปี้ฟาง)  น้องเครฟ น้องครอฟ(ลูก
 
 
เขื่อนเฟย์)แล้วจะซื้อของฝากมาให้นะคะ
 
หญิงสาวร่ำราหลานๆ
 
 
เฟย์  :  ไม่ต้องซื้อมาหรอกของฝากหน่ะ แค่มีเจ้าตัวเล็กมาเล่นเป็นเพื่อนเด้กๆก็ดีใจแล้ว
 
 
แก้ว  :  หยุดพูดเลยเฟย์เดี๋ยวโมะทำร้ายฉันอีก
 
 
โทโมะ  :  ไปกันเถอะแก้วเดี๋ยวไม่ทันเครื่องออกนะ
 
 
แก้ว  :  อืม  ไปแล้วน้า~
 
 
เดินตามหลังชายหนุ่มไปในที่สุด
 
+
 
+
 
+
 
 
ดอยอ่างขาง
 
 
เนื่องจากอยู่ในช่วงหน้าหนาวพอดีชายหนุ่มเลยตัดสินใจพาหญิงสาวมาเที่ยวมที่นี้ พอลง
 
 
จากเครื่องนั่งรถมาถึงที่พักหญิงสาวก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทันที
 
 
แก้ว  : ฮ้าวว~
 
 
หญิงสาวตื่นมา
 
 
แก้ว  :  โมะทำอะไร
 
 
เห็นชายหนุ่มก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าจึงเอ่ยถามขึ้น
 
 
โทโมะ  :  เก็บเสื้อผ้าครับ หายเพลียรึยังถ้ายังนอนต่อก็ได้นะใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวโมะไป
 
ทำอะไรให้ทาน
 
 
หญิงสาวนั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียงแล้วเดินลงมา
 
 
จุ๊บ
 
 
ก้มลงหอมแก้มชายหนุ่ม
 
 
แก้ว  : พอแล้วโมะก็น่าจะพักบ้างนะเดี๋ยวแก้วทำต่อให้เอง
 
 
ไล่ชายหนุ่มไปนอนบ้าง ใครเดินทางมาก็ต้องการพักผ่อนอยู่แล้วนี่เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้
 
เธอรู้ว่าชายหนุ่มก็เหนื่อยแต่ขืนไว้
 
 
โทโมะ :  แต่โมะไม่เป็นไร
 
 
แก้ว  :  ถ้าไม่นอนก็อาบน้ำให้สบายตัวดีกว่านะ
 
 
จนแล้วจนรอดชายหนุ่มก็เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวรีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือ
 
 
แล้วไปทำอาหาร
 
 
โทโมะ  :  ฮื่อออหอมจังเลย
 
 
เดินมากอดหญิงสาวที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
 
 
แก้ว  :  ทานกันดีกว่า แก้วทำซุบผักไว้ให้เห็นอาการกาศหนาวๆ
 
 
นั่งลงทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย
 
+
 
+
 
+
 
 
เดินเล่นอยู่หน้าบ้านพักที่เบื้องหน้ามีสวนดอกไม้เมืองหนาวอยู่
 
 
แก้ว  :  ทำไมพาแก้วมาที่นี้หล่ะ
 
 
โทโมะ  : อากาศเย็นๆแก้วจะได้กอดโมะทั้งวันไง
 
 
ยิ้มน้อยๆให้หญิงสาว ด้วยความที่เป็ฯคนยิ้มยากยิ้มออกมาที่นึ่งทำให้หญิงสาวเป็นสุขไป
 
 
ด้วยราวกับโลกทั้งใบดูมีชีวิตชีวามากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
 
 
แก้ว  :  พูดมากขึ้นนะเดี๋ยวนี้
 
 
โทโมะ  :  ตามที่สัญญาไว้กับแก้ววันนั้นไง
 
 
หญิงสาวทำหน้างง ชายหนุ่มเอื้อมไปจับมือบาง
 
 
โทโมะ  :  วั้นนั้นแก้วถามโมะว่าโมะคิดจะลดความเย็นชาลงบ้างไหม แล้วโมะตอบว่า
......
 
 
แก้ว  :  แค่แก้วรักโมะ...อาการพวกนั้นก็จะลดลงเรื่อยๆ
 
 
โทโมะ  :  จำได้ด้วยเหรอ
 
 
แก้ว  :  แก้วไม่ได้ความจำสั้นนะ ทำไมจะจำไม่ได้ว่าโมะเคยเฉยชาใส่แก้วแค่ไหน
 
 
โทโมะ  :  แต่แก้วก็เป็นคนแรกและจะเป็นคนเดียวที่ทำให้โมะเลิกนิสัยนั้นได้นะ
 
 
แก้ว  :  ค๊า.....ที่นี้อากาศหนาวจังเลยเนอะ
 
 
ซวบ~
 
 
กอดหญิงสาวเพียงมือเดียว
 
 
โทโมะ  :  หายหนาวบ้างรึยัง
 
 
ความหนาวหายไปทันทีเพียงแค่ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้ แล้วสวมมงกุฏที่ทำมา
 
 
จากดอกเดซี่สีขาวที่ถือมาด้วยให้หญิงสาว
 
 
โทโมะ  :  แด่...เจ้าหญิงของปีศาจครับ
 
 
จุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบาหญิงสาวสวมกอดแน่นโน้มคอชายหนุ่มลงมาแล้วสอดลิ้นเข้า
 
 
ไปในปากชายหนุ่ม
 
 
แก้ว  :  แด่...ปีศาจผู้เป็นที่รัก
 
 
ถอนจูบออกแล้วยิ้มหวานให้ โอบกอดกันถามกลางกลุ่มไอหมอก
 
 
 
 
 
บทพิสูจน์ถึงคราวสิ้นสุดลงจริงๆ การที่โทโมะและแก้วรอดจากความตาย ไม่ได้เกิดจาก
 
 
สิ่งเร้นลับใดๆ แต่เกิดจากความรักที่มีให้กันอย่างมั่นคง….
 
 
 
ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนมองไม่เห็นให้นิยามไม่ได้  หากถามใครก็คงจะตอบ
 
 
ยากว่ารักนั้นคืออะไร? แต่หากอยากจะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่ารัก ก็ต้องลองรักดู เมื่อ
 
 
เจอคนที่ใช่ แล้วจะรู้เองว่าที่เค้าต่างพูดกันว่า “อานุภาพแห่งรักนั้นยิ่งใหญ่” เป็น
 
 
เช่นไรแล้วคุณจะต้องพูดว่า  “ความรักชนะทุกอย่างได้จริงๆ”
 
 
 
..…LOVE IS LOVE…..
 
 
THE END SPECIAL
 
.............................................................................................................
 
 
คราวนี้จบจริงแล้วนะคะไม่รู้ว่าสนุกกันรึเปล่า^^น้อมรับทุกคำติชมค๊า
 
 
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามนะคะ^___^ ขอบคุณทุกคนที่คอยมาอ่าน
 
 
เม้น และโหวดให้  ถึงตอนนี้ไรเตอร์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า
 
 
“ทุกเม้นของลีดเดอร์คือกำลังใจของไรเตอร์จริงๆ”
 
 
 
 
 
ปล: ขอบคุณพี่เค้กสำหรับกำลังลังใจ การช่วยเหลือ และคำปรึกษาที่ล้นเหลือ
 
 
 
นุกกี้ สำหรับคำแนะนำดีๆเวลาเครียดๆตันๆ   ลูกจ๋า หลานรัก โมโม่ และน้องดาด้า
 
 
 
ที่คอยมาเร่งไม่ว่ายามหลับหรือตื่นรวมไปถึงเร่งในเฟสเร่งในสาย (ได้คุย
 
 
เมื่อไหร่เป็นเร่ง 55) และลีดเดอร์น้องอิงค์ พี่เอ๋ แพรวา ออม น้องฟ้า และลีด
 
 
เดอร์ที่น่ารักทุกคนที่อยู่คอยอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบหรืออ่านมั่งไม่อ่านมั่งก็ตาม
 
 
ขอบคุณจริงๆเจ้าคะ อ่อ...ถ้าลีดเดอร์คนไหนอัพอะไรมาเคาะบอกไรเตอร์ ได้นะ
 
 
คะจะได้ไปอ่านมั่งไงอิอิ
 
 
*แล้วพบกันเรื่องต่อไปนะคะ(อย่าพึ่งเบื่อไรเตอร์น๊า)-*-