ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

เขื่อน : ขอโทษ
 
เฟย์ : ฮึก...พิสูจน์เสร็จรึยังฉันใช่คู่แท้นายไม๊ เราหมดบุญคุณกันแล้วนะ
 
หญิงสาวดันร่างของชายหนุ่มออแรงๆเนื่องจากร่างกายของทั้งคู้ยังไม่ได้แยกออกจากกัน ชายหนุ่มจึงขว้าหญิงสาว
เข้ามากอดไว้แน่น เค้าเองก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยที่หญิงสาวตรงหน้าร้องไห้ น้ำตาของเธอมันทำให้เขาแทบอยากฆ่า
ตัวเองซะเดี๋ยวนั่น เข้าใจพี่ชายที่ยอมตายแทนคนที่รักได้เพราะอะไรวันนี้เข้ามใจแจ่มชัดทุกอย่าง ว่าคู้แท้ไม่ใช่แค่
ที่ระบายอารณ์ความใคร่ แต่เป็นคนที่เราจะรู้สึกมากกว่ารักแค่เห็นน้ำตาเธอก็เหมือนจะขาดใจตายตามไปซะดื้อๆ
 
เขื่อน : อย่าร้อง...ขอโทษเฟย์ครับอย่าร้องสิ
 
กอดหญิงสาวที่สะอื้นไห้ไม่ยอมหยุด
 
เขื่อน : ขอโทษ...จะให้ทำอะไรถึงยอมหยุดร้องบอกมาเขื่อนจะทำ
 
เฟย์ : ออกไปจากชีวิตฉันซะ
 
เขื่อน ; เฟย์~
 
เฟย์ : ออกไปฮึกก...อย่ามายุ่งกับฉันอีก
 
เขื่อน : ได้เขื่อนจะไป ถ้าเฟย์ต้องการแต่พูดอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม
 
เฟย์ : เอาตัวของนายออกไป
 
เขื่อน : โอเคๆ...ถึงเฟย์จะคิดว่าเขื่อนฉวยโอกาส แต่ก้อยากให้เฟยืรู้ไว้ว่าที่ทำไปเขื่อนควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่า
ทำไมรู้แค่ว่ารักรู้แค่ว่าต้องการ แต่ถ้าเฟย์ไม่รู้สึกอะไรไปกับมันด้วย เขื่อนก็ขอโทาจริงๆ และจากนี้ไปสัญยาว่าจะไม่
มาให้เฟยืเห็นหน้าอีก
 
ความในใจของคนที่พึ่งรู้จักทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้งไปเลย
 
'ใครว่าฉันไม่รู้สึกหล่ะ นายมันบ้าไม่คิดจะง้อกันบ้างรึไงนะ'
 
ถึงแม้จะพึ่งรุ้จักกันแต่ก็ต้องยอมรับว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นภายใต้ก้อนสิ่งมีชีวิตที่เต้นอยู่ใต้อกมันปฎิเสธยากที่จะบอก
ว่าไม่รู้สึก เธอรักเค้า รักทั้งๆที่ไม่รู้จักนี่หรือเปล่าที่เค้าเรียกกันว่าคู้แท้
 
+
+
+
+
+
 
ท้องฟ้ามืดสนิทร่างบางมองไปยังนาฬิกา
 
00.00
 
แก้ว : 00.00มีคนคิดถึง ใช่นายรึเปล่าโทโมะ มาหากันหน่อยได้ไหมฉันคิดถึงนาย คนรอมันทรมานนะ ฮึก ฮึ
กก....
 
ร่างบางกลั้นนัำตาไว้ไม่อยู่เผลอเรียกหาใครบางคนด้วยความคิดถึง
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
เสียงเคาะประตูดังมาจากชั้นล่างร่างบางรีบปาดน้ำตาแล้วลงไปเปิดประตู แต่ก้พบเพียงความว่างเปล่า
 
แก้ว : โทโมะนายมาหาฉันรึเปล่า
 
มองไปข้างนอกด้วยความหวังว่าจะพบคนที่เธอคิดถึง แต่เมื่อไม่พบก็เดินกลับไปที่ห้อง
 
โทโมะ : แก้ว...
 
แก้ว : โทโมะ
 
ร่างบางรีบเดินกลับไปหาคนรักที่ยืนอยู่หน้าประตู
 
โทโมะ  : คิดถึง
 
พูดได้เพียงแค่นั้นก็ขว้าร่างบางเข้ามากอด
 
แก้ว : ฮึก ฮึก...นะนายกลับมาแล้ว จะไม่ไปแล้วใช่ไม๊ฮะ โทโมะ
 
โทโมะ  : ...
 
แก้ว : เงีบย...ไม่คิดถึงฉัน
 
โทโมะ  : คิดถึงใจแทบขาดแล้วรู้ไม๊
 
แก้ว : คิดถึงแต่ก้ใจดำ ไม่รักไม่ห่วงปล่อยให้แก้วอยุ่คนเดียว
 
โทโมะ  : แก้ว...อย่าน้อยใจ
 
หยุดการสนทนาปล่อยให้ร่างกายถ่ายถอดความอบอุ่นจากกันและกัน
 
โทโมะ  : เขื่อนเล่าให้ฟังแล้วใช่ไม๊
 
แก้ว ; เล่าแล้ว
 
โทโมะ : คืนนี้เป็นวันครบรอบแล้ว แก้วอยู่ที่นี้อย่าไปไหน อย่าไว้ใจใคร
 
แก้ว : วันนั้นมาแล้วเหรอ ไม่ต้องทำอะไรนะโมะแก้วยอมฆ่าแก้วได้เลย อย่าทำเหมือนครั้งที่แล้วอีก
 
โทโมะ  : แก้วก้รู้...โมะไม่มีวันทำแบบนั้นได้
 
แก้ว : แก้วก็ไม่ยอมให้โมะทำร้ายตัวเองอีกแล้ว
 
โทโมะ  : แต่เราก็ฝืนไม่ได้ทุกสิ่งมันถูกกำหนดไว้แล้ว ไปกับโมะนะแก้ว
 
แก้ว : ไปไหนหล่ะ
 
โทโมะ : ไปทำเรื่องทุกอย่างให้มันจบไง
 
ไม่มีคำตอบจากร่างบาง ร่างสูงจึงดึงมือแล้วพาออกไป
 
โทโมะ  : จับมือแน่นๆ
 
ร่างบางทำตามที่สั่งอย่างว่าง่าย จู่ๆโลกก้หมุนติวจนต้องหลับตา สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่นิ่งลงก็เปิดตาขึ้น
 
แก้ว : นาย!!
 
คนที่จับมือเธอตอนนี้ไม่ใช่โทโมะ!!
 
แจ็ค : ไงสาวน้อยเราเจอกันอีกแล้ว
 
แก้ว : นายมาได้ไงแล้วโทโมะไปไหน
 
แจ็ค : ฉันจะไปรู้ได้ไงว่ามันอยู่ที่ไหน แต่อีกไม่นานเธอจะได้เจอมันแน่ไม่ต้องห่วง
 
แก้ว : แล้วพาฉันมาทำไมกัน
 
แจ็ค ; ถามฉันคงไม่ถูก ไปถามคนโน่นจะดีกว่านะ
 
หั้นไปตามที่แจ็คชี้
 
พ่อโทโมะ : มาแล้วเหรอ
 
แก้ว : คุณเป็นใคร
 
พ่อโทโมะ ; ฉันเป็นพ่อของโทโมะ
 
แก้ว : คุณต้องการอะไร
 
เดินถอยหนีด้วยความกลัว
 
พ่อโทโมะ; ไม่ต้องกลัวฉันแค่อยากให้เธอช่วยเจ้าลูกชายของฉันเอธอเองก็รู้ว่าจะช่วยได้ยังไง
 
แก้ว : โอเคฉันยอม
 
พ่อโทโมะ : พาเธอไปลานพิธี
 
แก้วถูกพามาที่ลานพิธีที่เก่าที่เธอเคยมา บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความหนาวเหน็บพระจัยนทร์ส่องแสงสกาว
กระทบมาที่ร่างบางจนแทบไม่ต้องอ่าศัยคบเพลิง หญิงสาวถูกจับตรึงไว้กับเสาไม้อย่างแน่นหนา ก่อนที่คมมีดจะ
กรีดลงที่ร่างเธอ
 
แก้ว ; ขออะไรอย่างนึ่งได้ไหม
 
พ่อโทโมะ : ถ้าให้ได้ก็จะไห้
 
แก้ว : ฉันอยากเจอเค้า
 
พ่อโทโมะ : ถ้าเธอเจอเค้ารับรองว่ามันต้องไม่ยอมให้เธอทพแบบนี้แน่ๆ
 
แก้ว : อืม...งั้นลงมือเถอะ
 
ร่างบางห้มหน้าลงต่ำพร้อมที่จะรับชะตากรรม หยาดน้ำตาไหลรินเป็นครั้งสุดท้าย
 
'ฉันรักนาย...โทโมะ'
 
หลับตาแน่นเพื่อระงับอาการเจ็บปวด คมมีดกรีดลงที่เนินอกอย่างช้าๆ เหล็กคมกริบกรีดลงไปเป็นรอยลึก เลือดสี
แดงสงไหลเป็นแนวยางลงมาตามร่างกาย ร่างบางยังคงกัดฟันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงของความเจ็บปวดหลุดออกจาก
เรียวปากที่สั่นระริก
 
'ฉันกำลังจะทำเพื่อนายนะ ชายผู้เป็นที่รักของฉัน'
 
 
 
.................................................................
มาอัพแล้วนะค๊ะ ถ้าเม้นกันมากๆเดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพต่อนะ

วันนี้ได้แค่นี้จริงๆ
 
เหมือนพี่เค้กไม่มีคนอ่านแต่เราอยากอัพ++