ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

แก้ว : นะนายว่าอะไรนะ
เขื่อน : เฮ้ยย...เธอไม่รู้สึกบ้างเลยเหรอว่าทำไมพึ่งรู้จักกับพี่ชายฉันไม่กี่เดือนแต่เธอก็รู้สึกรักเค้ามากเป้นพิเศษ ไม่รู้สึกเลยเหรอว่าคุ้นเคยกับสัมผัสของเค้า 
เขื่อนถามอย่างชั่งใจแล้วมองไบหน้าแก้ว
แก้ว : ที่นายพูดมา...ฉันรู้สึกได้ทุกอย่าง แล้วมันจะเกี่ยวอะไรหล่ะ
เขื่อน : เธอรู้ใช่ไม๊ว่าพี่ฉันไม่ใช่คน
แก้ม : อืมรู้...เค้าเป็นยมทูตนั่นคงรวมถึงนายด้วยใช่ไหม๊
เขื่อน : ใช่เราทั้ง3คนเป็นยมทูต
แก้ว : 3คน โทโมะ นาย...แล้วใครอีกคนหล่ะ
เขื่อน : สงสัยไม่ได้บอกเธอซินะ พวกเรามีกัน3คนพี่น้องพี่ป๊อปปี้ื พี่โทโมะ และฉันซึ่งหล่อที่สุด
แก้ว : หลงตัวเองนะเขื่อน
แก้วหัวเราะออกมาเบาๆ เขื่อนถึงกับพลอยยิ้มไปด้วย
แก้ว : ยิ้มอะไรของนาย
เขื่อน : อย่างน้อยมุขของฉันก้ทำให้เธอยิ้มได้นิ555
แก้ว : ก้นายตลกพูดได้ไงว่าตัวเองหล่อที่สุด
เขื่อน : จะบอกว่าพี่โมะหล่อกว่าใช่ม๊ะ มันแน่อยู่แล้วก็เธอรักพี่โมะนิ
แก้ว : พอเลยฉันไม่ได้จะมาคุยเรื่องนายเพ้อเจ้อนะ แต่เอะ...พี่ป๊อปจะเป็นพี่นายได้ไงก็เค้าอยู่นี่มาตั้งนานอะ
เขื่อน : พี่ป๊อปขึ้นมาที่นี้เพื่อดูแลเธอก่อนไง
แก้ว : มาดูแลฉันทำไม
เขื่อน : ก้มาคอยดูแลไม่ให้เธอกับพี่โมะทำตัวเหมือนเดิมไง
แก้ว : เหมือนเดิมอะไรของนาย
เขื่อน : ฉันเชื่อเลยพี่ป๊อปนะพี่ป๊อป ไม่เล่าอะไรให้เธอฟังบ้างเลยรึไง
แก้ว : ฉันงงนะนายพูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายกว่านี้หน่อยจะได้ไหม๊
เขื่อน : อืมๆ สงสารหรอกนะเห็นเอ๋อๆ งั้นฉันเล่าให้ฟังก้ได้
แก้วนั่งฟังอย่างจดจ่อถึงขั้นมองเขื่อนตาไม่กระพริบเลยทีเดียว
เขื่อน : เมื่อประมาณปีที่แล้วได้มั๋ง พี่โมะได้รับเลือกให้เป็นผู้ดูแลยมโลกแทนท่านพ่อของพวกเรา
แก้ว : ไหนพี่ป๊อปโตสุดไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องเป้นโทโมะหล่ะ
เขื่อน : ใช่...ที่จริงตำแหน่งนี้มันควรจะเป็นของพี่ป๊อป แต่ตามกฎของพวกเรายมทูตคนใดพบเจอคูแท้ของตนก่อนที่จะถูกเลือกยมทูตผู้นั้นก็มีสิทธิที่จะใช้ชีวิตอยู่กับคู่ของตนเอง ซึ่งพี่ป๊อปก้โชคดีหาเธอคนนั้นจนเจอ กรรมเลยตกเป็นของพี่โมะ แต่พี่โมะเป็นคนเงียบๆเป็นก็เป็น แต่การที่จะรับตำแหน่งต่อกันไม่ใช่เรื่องที่จะทำกันง่ายๆผู้ที่จะก้าวเข้ามาเป็นนายแห่งยมโลกต้องผ่านบททดสอบอันโหดเหี้ยมที่ต้องแลกด้วยชีวิต
แก้ว : แล้วอะไรคือบททดสอบ
เขื่อน : เรทุกคนล้วนมีคู่แท้ไม่จำกัดแค่มนุษย์ แต่ยมทูตอย่างพวกฉันก็มีคู่แท้เหมือนกัน คนที่จะรับตำแหน่งนั่นจะต้องสังเวยความเป็นอมตะนิรันดร์ด้วยชีวิตของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของตนเอง
แก้ว : สังเวยความเป็นอมตะด้วยชีวิต
เขื่อน : ใช่...เราต่างไม่มีใครรู้ทั้งนั้นว่าใครคือคู่แท้ของเราเพราะฉะนั้นเราต้องอกตามหา เหมือนที่พี่โมะถุกสั่งให้ขึ้นมาตามหาเธอไงหล่ะ
แก้ว : ไหนนายบอกว่าไม่มีใครรู้ไงว่าคู้แท้ของตัวเองคือใคร แล้วทำไมนายถึงรู้ว่าโทโมะต้องตามหาฉัน
เขื่อน : เหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง พี่โมะเคยถูกสั่งให้มาหาคู่แท้เมื่อตอนที่พี่โมะจะได้รับตำแหน่ง แต่ว่ารุ่นพี่โมะไม่เหมือนรุ่นก่อนๆ
แก้ว : ไม่เหมือนยังไง
เขื่อน : ไม่เหมือนตรงที่ว่า รุ่นก่อนๆที่ขึ้นมาสามารถที่จะปลิดชีพคนรักได้เพียงเสียวนาที
แก้ว : ฆ่าคนที่รักโดยไม่คิดงั้นเหรอ
เขื่อน : ใช่นี้คือบททดสอบที่ยมทูตจะได้เจอหากได้เลือกให้เป็นผู้รับตำแหน่งเจ้าแห่งยมโลก
แก้ว : จะบ้ารึไง...ฆ่าคนที่รักนะไม่ใช่ผักใช่ปลาที่จะฆ่ากันได้ง่ายๆ
เขื่อน : แต่ผู้ที่จะเป็นเจ้าแห่งยมโลกต้องทำให้ได้หากไม่สามารถฆ่าคนที่รักได้แล้วจะไปมีความกล้าหารสั่งลงโทษมนุษย์ที่มากด้วยตันหาได้ยังไง
แก้ว : พี่นาย...ก็ต้องฆ่าฉันงั้นเหรอ
เขื่อน :ตามหลักแ้ล้วมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น แต่เมื่อปีที่แล้วพี่โมะไม่สามารถทำได้ เค้ายินดีที่จะไม่ฆ่าเธอและยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้เธอได้มีชีวิตอยู่ และเธอก็คงไม่รู้ว่าถ้าผู้ที่จะรับตำแหน่งนั่นทำบททดสอบไม่สำเร็จจะต้องแลกด้วยอะไร
เขื่อนหยุดนิ่งแล้วมองไปที่ใบหน้าแก้วที่ซีดราวกับไม่มีเลือกมาเลี้ยงใบหน้า
เขื่อน : ชีวิตย่อมต้องแลกด้วยชีวิต...ถ้าหากพี่โมะฆ่าเธอไม่ได้เค้าก้จะต้องสิ้นอายุขัยในวันครบรอบการเกิดของเค้าเอง
แก้ว : เรื่องที่นายเล่ามันเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ทำไมทั้งฉันและโทโมะต่างก็มีชีวิตอยู่หล่ะ
เขื่อน : ก็ท่านพ่อยอมที่จะผิดกฎเพื่อให้พี่ไม่สิ้งอายุขัยและกลับมาทำทบทดสอบนั่นให้เสร็จอีกครั้งโดยพี่โมะและเธอจะถูกลบความทรงจำทุกอย่างเมื่อปีที่แล้วออกจนหมด พวกเราทุกคนต่างก็ช่วยกันไม่ให้พี่โมะรักเธอมากเหมือนที่เคยรักแต่ตอนนี้ทั้งฉันและพี่ป๊อปรู้แล้วว่าไม่ว่ายังไงเราก็ไม่มีทางที่จะฝืนชะตาได้ พี่โมะยังคงรักเธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน และครั้งนี้ก้จะเป็นเหมือนครั้งที่แล้วพี่โมะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรอีกแน่ๆ สุดท้ายคนที่จะไดรับบททดสอบคนต่อไปคงไม่พ้นฉัน
เขื่อนทำสีหน้าไม่สู้ดีเมื่อนึกถึงอนาคตอันใกล้นี้ เรื่องราวทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นไปแล้วจะเกิดขึ้นซ้ำอีกโดยไม่มีใครสามารถแกไขโชคชะตาได้ แม้ว่าเป็นถึงยมทุตก็ตาม
แก้ว : แล้วโทโมะรู้เรื่องนี้ไมี
เขื่อน ; พี่โมะคงรู้ก่อนหน้าที่เค้าจะมาหาเธอแค่วันเดียว เลยขอให้ฉันมาดูแลเธอแทนเพราะพวกรู้ว่าถ้าครั้งนี้พี่โมะไม่ฆ่าเธอท่านพ่อจะต้องขึ้นมาที่นี้แน่ๆ
แก้ว : นาย...นายช่วยไปบอกโทโมะทีได้ไหม๊ว่าฉันยอม ให้เค้ามาเอาชีวิตฉันไป
เขื่อน : เหตุการณ์มันชักจะเข้ารอยเดิมอีกแล้ว เธอรุ้ไหม๊ว่าเมื่อครั้งก่อนเธอก็มาขอร้องฉันแบบนี้ขอแบบที่เธอกำลังขออยู่ตอนนี้
แก้ว : หระหรอ...ถ้าเหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นมาแล้วงั้นบทสุดท้ายหล่ะมันจะเป็นยังไงเล่าให้ฉันฟังได้ไหม๊
เขื่อน : เธอแน่ใจใช่ไหมีที่จะฟัง
แก้วพยักหน้าน้อยๆพร้อมที่จะรับฟัง
เขื่อน : คืนวันครบรอบของพี่โมะ เธอถูกจับตรึงไว้ที่เสาไม้ที่แท่นพรอมทำพิธี พี่โมะไม่ยอมเลยถูกจับไปขังไว้ในตรุษของยมโลก ตุรษที่ไม่ว่าผู้ใดก้ไม่สามารถออกมาได้ เมื่อร่างกายเธอต้องคมมีดเสียงกรีดร้องดังเข้ามาจนถึงพี่ชายของฉัน พี่โมะใช่พลังทุกอย่างที่มีเหลืออยู่ เพื่อที่จะออกมาจากที่นั่นให้ได้แต่มันก็ไม่เป็นผล เสียงเธอกรีดร้องดังมากขึ้นเท่าไหร่พ่ชายฉันก็ทุรนทุรายมากเท่านั้น  จนสุดท้ายพี่โมะก็เลือกที่จะปลิดชึพตัวเองก่อนที่เธอจะถูกกรีดลึกลงถึงหัวใจ ทันทีที่พี่ชายฉันหมดลมหายใจทุกอย่างก้กลับเป็นศูนย์ใหม่อีกรอบเธอรอดตายอย่างหวุดหวิดมีเพียงแค่แผลเป้นที่หน้าอกเท่านั้น ชีวิตของเธอถูกรักษาไว้ด้วยชีวิตของคนที่รักเธอ...
แก้ว : ไม่ ไม่พอแล้วหยุดเล่าสักที ฮึก ฮึก...ฉะ ฉันไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่ยอมแล้ว
ใบหน้าสวยของร่างบางเต็มไปด้วยคราบน้ำตาอีกครั้ง
 
'มีทางไหนไหมที่จะทำให้พ้นจากอะไรบ้าๆนั่น'
 
แก้ว : มันพอที่จะมีทางแก้บ้างไหม๊นาย
เขื่อน : มีนะแต่มันสายไปสำหรับพี่ฉันกับเธอมันสายไปแล้ว
 
ร่างบางได้แต่นั่งหลั่งน้ำตาอย่างท้อแท้ในอนาคตที่จะมาถึง เขื่อนที่นั่งอยู่ด้วยมองด้วยสายตาที่สงสารจับขั่วหัวใจ
 
'อีกหน่อยพี่โทโมะก็จะไม่ต้องทรมาน แต่จะเป็นฉันที่ต้องรับบททดสอบต่อไป เธออยู่ไหนนะที่รักของฉัน'

เขื่อนนึกในใจกอนจะลุกเดินไป
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 
 
 
.....................................................................
อัพแล้วค๊า(นี่เรียกว่ายาวรึยังอ่า)
ดองนานไปขอโทษง๊าบ ไม่สนุก งงไปก้อย่าถือน้าง๊าบบ
อ่านแล้ว เม้นๆโหวดให้ด้วยน้า
รักรีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟ:))