ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

โทโมะพูดจบเดินกลับออกไปยังบ้านตัวเอง แก้วเลยต้องเดินกลับเข้าบ้านตัวเองด้วยความกระอักกระอ่วนใจ
 เมื่อล้างแผลเสร็จแง้วเดินไปหยิบเสื้อโทโมะมาซัก
 
Kaew say
'วิสว   ไทยายนนท์'
ฉันไล่สายตาไปยังตัวอักษรที่ปีกอยู่บนเสื้อนักเรียนที่เปื้อนเลือดของตัวเอง นายทำให้ฉันเก็บคำๆนั้นไม่ไหวแล้วนะ แต่นายเย็นชาเหลือเกิน คนบ้าบอกว่ารักแต่นายก้ทำเหมือนไม่รัก แล้วฉันจะทำใจกล้าบอกนายไปได้ยังไงหล่ะว่า... เฮ้ยไม่ไหวฉันนะอยากจะพูดให้เค้ารู้แต่พอมันจะพูดทีไร...ก้พูดไม่ออกอ่า
 
End Kaew Say
 
แก้วมัวแต่นึกอะไรเรื่อยเปือยจนมารู้สึกตัวได้ ก็รีบหยิบเสื้อโทโมะโยนลงไปในถังซัก เดินกลับไปยังห้องครัวตรงไปยังข้าวของที่แม่ซื้อไว้ก่อนจะไป กะว่าจะทำอะไรกินซักหน่อย...
 
 
หญิงสาวก้มลงไปที่หม้อต้มขนมหวานสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของใบเตยเข้าไปเต็มปอด
แก้ว : อ่า...บัวลอยนี้หอมชะมัดเลย
ชื่นชมฝีมือตัวเองเสร็จก็มองลอดหน้าต่างไปยังบ้านข้างๆ
'ไม่รู้ทำอะไรอยุ่หิ้วรึเปล่าน้า'
แต่พอมองไปแล้วไม่เห็นก็เลยตัดสินใจตักขนมหวานใส่ถ้วยถือเดินออกไปนอกบ้านเพื่อจะเอาไปให้ใครบ้างคน...
เพล้ง!!
แก้ว : เอ้ย
ร่างบางร้องขึ้นด้วยความตกใจก่อนจะเผลอปล่อยถ้วยขนมที่อยู่ในมือลงพื้น
แจ็ค : ขอโทษครับแก้วที่ทำให้ตกใจ แล้วนี้เป็นอะไรรึเปล่า
แจ็คผู้มาเยือนที่แก้วนึกไม่ถึงว่าเค้าจะรู้จักบ้านของเธอ แจ็คหยิบมือแก้วขึ้นมาสำรวจดูว่าเป็นอะไรรึป่าว แต่ร่างบางรีบชักมือหนีทันทีทีนึกถึงคำพูดของใครบางคนได้
แก้ว : อะ...เอ่อไม่เป็นไรอะ ละแล้วมีอะไรรึเปล่า
แจ็ค : เป็ฯห่วงเลยตามมาดูหน่ะเผื่อว่ามีอะไรจะช่วยได้บ้าง
แก้ว : ไม่เป็ฯไรแล้วหล่ะ ขอบคุณมากที่เป็นห่วงนะ
แก้วก้มตัวลงเก็บเศษกระเบื้องจากถ้วยที่เธอทำหล่นก่อนหน้่านี้
แจ็ค : มาผมช่วย
หลังจากเก็บจนเสร็จแล้วแจ็คก็ยังไม่ยอมกลับบ้าน ตาตมมารยาทเจ้าของบ้านที่ดีก็ต้องเชิญแขกเข้าบ้านทานอะไรก่อน
แจ็ค : แก้วนี่ทำขนมอร่อยนะ แล้วเค้าเรียกมันว่าอะไรนะ
แก้ว : บัวลอยหน่ะ แก้วทำไปไม่ได้ใส่อะไรมากเพราะแก้วชอบกินเปล่าๆแบบนี้มากกว่านะ แต่พอดีวันนี้อยากให้มีกลิ่นหน่อยเลยใส่ใบเตยด้วย
 
'ความจริงก็กะจะทำไปง้อคนเย็นชาแถวนี้หล่ะ'
แก้วต้องฝืนนั่งคุยกับแจ็คต่อด้วยความอึกอัด จะไล่ก็ไม่กล้าได้แต่มองไปที่หน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาว่ามันจะสองทุ่มอยู่แล้ว
ขวับ~
อยู่ๆแจ้คก้เอื้อมมาขว้าข้อมือบาง ร่างบางสะดุงตกใจสะบัดมือออกแต่ก็ไม่หลุด
แก้ว : ปล่อยมือแก้วนะ
แจ็ค : ไปกับผม
แก้ว : ไปไหนกัน แก้วไม่ไป
แจ็ค : ไปกับผมดีๆจะดีกว่านะ
แก้ว : แจ้คเป็นอะไร ปล่อยมือแก้วเดี๋ยวนี้นะ
แก้วเริ่มหมดความอดทนที่จะพูดดีแล้ว
แจ็ค ; ก้บอกว่าให้ไปด้วยกัน
แก้ว : ไม่!!ปล่อยมือแก้วเดี๋ยวนี้นะ
แก้วสะบัดมืออีกครั้งแต่ก้ไร้ประโยชน์เพราะข้อมือหนาบีบไว้แน่นจนข้อมือแก้วเริ่มเป็นรอยเขียวช้ำ
แจ็ค : บอกให้ไปด้วยกันไง!อย่าคิดลองดีกับฉันมานี่!!
น้ำเสียงที่ดูเกรียวกราดผิดกับคนที่เธอคุยด้วยเมื่อเย็นไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แจ็ดลากแก้วออกมาหน้าบ้านเดินตรงไปยังรถของตนเอง ร่างบางไม่ยอมแพ้ง่ายๆใช่มือข้างที่เหลือเกาะรั่วบ้านไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
แก้ว : โอ้ย!!
ร้องอกอมาเมื่อรู้สึกเจ็บร้าวที่ข้อมือ ราวกับกระดูกกำลังจะแหลกคามือแจ็คไปเสียให้ได้ เสียงร้องไม่ได้เรียกความสงสารแต่อย่างใดแจ็คเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือลงไปอีกคราวนี้แก้วถึงกับทรุดลงไปกองอยู่ที่พื้น
แก้ว : โอ้ย...ปล่อนนะน้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินอาบแก้มอย่างอดไม่ได้ แจ็คปล่อยข้อมือแล้วช้อนร่างบางขึ้นจากพื้นดินเดินตรงไปยังประตูรถอีกฝั่ง
แจ็ค : หึ ถ้าไปดีๆตั้งแต่แรกก้ไม่ต้องเจ็บแบบนี้หรอก
แก้ว : ฮึก ฮึก ทะโทโมะช่วยฉันที
ร่างบางกลั้นน้ำตาเปล่งน้ำเสียงที่สั่นเครือออกมาจนได้ ดวงตาเปียกชื้นมองไปยังบ้านหลังข้างๆที่ไฟยังคงปิดมือสนิทราวกับไม่มีใครอยู่ แต่เธอยังหวังว่าเค้าจะอยู่ในนั้น
แจ้ค : ถ้ามันคิดช่วยมันชวยเธอนานแล้ว
ร่างบางมองแจ็คด้วยสายตารังเกียจ
แก้ว : นายมันไม่ใช่คน ไม่เคยรู้จักกันมาทำอย่างนี้ต้องการอะไรกันห๊ะ
แจ็ค : หึ ฉันมีแน่สิ่งที่ต้องการหน่ะ
แก้ว : ไอ้บ้า ! โทโมะนายอยุ่ไหนออมาช่วยฉันที
แจ้ค : มันไม่ออกมาหรอก ร้องเรียกไปก็เปล่าประโยชน์
แจ็กเปิดประตูรถ
แก้ว : โทโมะ!!!!
ร่างบางตะโกนเรียกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ประตูรถจะถูกปิดลง
 
 
 
 
 
...................................................................
น้อยไปรึเปล่าไม่รู้อ่า คือที่จริงวันนี้กะจะอัพเรื่องสั้น
แต่อะไรดลใจให้อัพเรื่องนี้ก็ไม่รู้ ตอนนี้ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ต้องขอโทดด้วยนะจะ
แต่ยังไงอ่านแล้วก็เม้นๆๆๆๆๆเป็นกำลังใจหน่อยนะ(ไรเตอร์วอนท์มากอ่า)
ขอบคุณที่ยังรออ่านกัน รักรีดเดอร์จุฟฟฟม๊วฟฟฟ
หากไม่มีอะไรผิดพลาดนะคงจะได้กลับมาอัพทุกวันแล้วหล่ะจ้าาาาา