ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

โทโมะเดินไปรอบๆบ้านจนมาเจอแก้วที่ห้องหนังสือซึ่งอยู่ภายในตัวบ้านพัก
โทโมะ : นั่งด้วย
แก้วลลดหนังสือที่กำลังอ่านแล้วมองโทโมะที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ
โทโมะ/แก้ว : เธอ/นาย
แก้ว : นายพูดก่อนก็ได้
โทโมะ : เธอก่อนดีกว่า
ทั้งคู่อึกอักกันอยุ่พักใหญ่
โทโมะ/แก้ว : เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า
ทั้งสองพูดพร้อมกันอีกครั้ง
แก้ว : อะเออ...หมายถึงแบบว่าฉันเหมือนเคยรู้จักนายมานานแล้วอะ
โทโมะ : เหมือนกันฉันก็รู้สึก
แก้ว : นายรู้สึกอะไร
โทโมะ : รู้สึกดี
แก้ว : รู้สึกดีอะไรของนาย
โทโมะ : รู้แค่ว่ารู้สึกดีก็พอแล้ว
แก้ว : อะไรของนายนะ งง
โทโมะหยุดการสนทนาโดยการหยิบหนังสือมาอ่าน
 
 
กลางคืน
เมื่อตอนหัวค่ำอากาศยังดีอยุ่เลย แต่พอฟ้าเริ่มมืดลงฝนก็เริ่มตกลงมาอย่างหนัก
ปัง ปัง !!
แก้ว : นาย
โทโมะเดินมาเปิดประตูให้
โทโมะ : เบาๆไม่เป็นรึไง แล้วนี้มีอะไรอีกหล่ะ
แก้ว : ฉันกลัวมาขออยู่ด้วยแป๊บเดียวพอฝนหายเมื่อไหร่จะรีบกลับห้องทันทีไม่กวนนายหรอก
โทโมะ : กลัวไม่เข้าเรื่อง
ปากก้บ่นแต่ก้เปิดถอยให้แก้วเดินเข้าห้อง
เปรี้ยง!!
ฟ้าผ่าลงมาแก้วกระโดดขึ้นไปกอดคอโทโมะแน่น
เปรี้ยง!!
แก้ว : กรี๊ด!!
เปรี้ยง!!
แก้วกอดโทโมะแน่นเข้าไปอีกด้วยความกลัว โทโมะมองด้วยสายตาเอ็นดูยกมือขึ้นลูบหัวแก้วเบาๆ
โทโมะ : ไม่เป้นไรหรอกแค่ฟ้าผ่าเอง
แก้ว : นายฉันกลัว
เปร้ยง!!
แก้ว : กรี๊ดนายยย
คราวนี้เองที่โทโมะเป็นฝ่ายกระชับออมกอดแก้วให้แน่นขึ้น แก้วยังคงกลัวตัวสั่นอยุ่ภายใต้อกกว้างของโทโมะ อากาศยังคงรุนแรงเรื่อยๆ
โทโมะ : ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวมันก็หยุดแล้ว
โทโมะพูดปลอบแก้วแต่พอก้มหน้าลงมาดูแก้วกลับหลับไปแล้ว โทโมะย่อตัวลงช้อนร่างบ้างขึ้นไปไว้บนเตียง พอจะวางลงร่างบ้างกลับกอดโทโมะไว้แน่น
แก้ว : เอาฉันไปด้วย!!~อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะโทโมะ ไม่เอา ฮึกฮือ~
แก้วละเมอออกมา ตามด้วยการร้องไห้ และดิ้นร้นไขว้ขว้าอะไรบ้างอย่างแต่มนความเป็นจริงแล้วแล้ไขว้ขว้าอากาศ โทโมะแทบจับเธอไม่ทันแก้วยังคงร้องไห้และละเมอไม่หยุด ทำให้โทโมะกอดรัดตัวเธอแน่นกว่าเดิมอีก
โทโมะ : ฉันไม่มีวันทิ้งเธหรอก อย่าร้องนะ
แก้วหยุดแทบจะทันทีที่โทโมะพูดประโยคนั้นออกมา โทโมะใช้นิ้วไล่คราบน้ำตาให้แก้วอย่างแผ่วเบา
โทโมะ : ฉัน....ฉันรู้สึกกับเธอแบบนั่นจริงๆนะ ยัยตัวยุ่ง
โทโมะนั่งมองแก้วอยุ่นานก่อนจะหลับไปด้วยกันบนเตียง โทโมะเป็นฝ่ายตื่นก่อนเลยออกไปเดินรับลมข้างนอกปล่อยให้แก้วได้นอนพักต่อ
แก้ว : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!
เสียงแก้วที่ดังออกมาจากในบ้านทำให้โทโมะรบวิ่งมาดูด้วยความตกใจ
โทโมะ : เป็นอะไร
แก้วนั่งเหงื่อแตกหน้าซีดอยุ่บนเตียง
โทโมะ : เป็นอะไรแก้ว
เขย่าตัวแก้วเบาๆเหมือนจะเรียกสติให้แก้ว
แก้ว : ฉันฝันร้ายอะโทโมะ ฝันแบบนี้อีกแล้ว~
แก้วผวาเข้ามากอดโทโมะ
โทโมะ : ฝันอะไรเล่าให้ฟังได้ไหม๊
แก้ว : ในฝันฉันพยายามจะไปหานาย ฉันพยายามแล้วแต่มันเอื้อมไม่ถึงจริงๆ นายจะทิ้งฉัน นายเดินไปฉันเรียกเท่าไหร่นายก็ไม่หันกลับมา แล้วก็คนพวกนั้น!!...ใครไม่รู้มาจับฉันมัดไว้เค้าจะเอามีดมากรีดที่อกฉัน ฉันเรียกนายร้องหานายขอให้นายช่วยนายก็ไม่มา พวกนั่นยิ้มดีใจคมมีดนั่นกรีดลงมาที่อกฉันมันเจ็บมาก 
โทโมะเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาที่ใบหน้าแก้วอย่างอ่อนโยน
โทโมะ : มันก้แค่ฝันไม่มีอะไรหรอกน่า
แก้ว : แต่ฉันฝันแบบนี้บ่อยมากเลยนะเมื่อก่อนมันยังไม่น่ากลัวแต่ตอนนี้มันน่ากลัวมาก
โทโมะ : แค่ฝันเองถึงมันจะจริงฉันจะทิ้งเธอได้ไงเล่า
แก้ว : นายจะไม่ทิ้งฉันจริงๆใช่ไหม
โทโมะ : อืม
แก้ว : แล้วทำไมนายถึงไม่ทิ้งฉันหล่ะ แล้วทำไมฉันต้อฝันถึงนายบ่อยๆด้วย
โทโมะ : ถามมากอีกแล้วนะ
แก้ว : ก็แค่อยากรู้
แก้วทำหน้าเศร้าเหมือนแบบว่า'กรรมฉันโดนดุอีกแล้ว'
โทโมะ : ก็แค่รักไงหล่ะ
โทโมะกระซิบที่ข้างหูแก้วแล้วเดินออกไปเลยทิ้งให้แก้วนั่งหน้าแดงอย่างอึ้งๆกับสิ่งที่ได้ยิน
 
 
 
 
..........................................................
อัพแล้วนะค๊ะเม้นๆๆๆๆกันด้วนจ๊ะ
วันนี้อัพไปมากมายาเลยอ่า(ไม่ได้อัพหลายวัน)
อ่อแล้วต้องขอโทดด้วยที่จะไม่ได้อัพอีก2-3วันข้างหน้าเพราะต้องโทดอยู่แต่เหมือนเดิมถ้าแอบได้เมื่อไหร่จะอัพทันทีเลยจร้า
รักรีดเดอร์จุฟฟม๊วฟฟ