The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

อาหารเย็นจบไปได้ด้วยดี เหลือฉัน...กับ...ฮึ่ย!! ไอ้ตุ๊ดนั่นแหละ! =__=^^ ที่กำลังล้างจาน
“ไข่เธออร่อยเนอะ”
อ่า... ไข่ไหนอ่ะ ฉันคิดลึกนะอีตาบ้า -/////-
“อือ ขอบคุณ”
“แล้วตอนนี้เกมเธอไปถึงไหนแล้วล่ะ”
ผึง!
เส้นความอดทนฉันมันขาดอีกแล้ว ทำไมเขาต้องกวนฉันด้วยนะ
“เรื่องของฉัน อย่ายุ่ง - -+”
“ไปไม่ถึงไหนล่ะสิ”
“อย่ายุ่งได้มั้ย”
“ถ้าฉันไม่ยุ่ง ฉันจะรู้มั้ยว่าเธอจีบฟางถึงไหนแล้ว”
“อยู่นิ่งๆ ไปเถอะ... นายน่ะ”
“ฝันไปเถอะ”
ชีวิตทั้งชีวิตฉันก็ได้แต่ฝันตลอดแหละ เวลาอยู่กับนายน่ะ -*-
“อ้อ ขอบอกให้รู้นะ ว่าเกมของฉัน... มันเริ่มแล้ว”
“เรื่องของนาย...”
“แก้ววว ที่นอนของพวกฉันอยู่ห้องไหนน่ะ”
เขื่อน เคนตะ จองเบ วิ่งเข้ามาเกาะแขนฉันแทรกกลางระหว่างฉันกับโทโมะ
จริงสินะ ฉันยังไม่ได้เตรียมห้องให้พวกนี้เลยนี่นา
เอาไงดีล่ะเนี่ย
สุดท้ายแล้ว ทั้งห้าคนนี้ก็ต้องมาอยู่ห้องฉันอยู่ดีล่ะน้า โทโมะกับป๊อบน่ะนอนด้วยกัน มันก็ไม่มีปัญหา แต่อีกสามคนที่เหลือ นอนดิ้นแล้วก็นอนดึกมากๆ เลยขอนอนแยกห้องกับสองคนนั้น จะให้นอนอีกห้องที่มันติดอยู่กับป๊อบก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ฉันจัดให้ไม่ทัน แล้วอีกอย่าง ฉันกับป๊อบก็จัดการเอากล่องสองสามใบนั่นย้ายไปแล้วด้วย
“พวกฉันน่ะนอนดึกมากๆ เลย เพราะชอบดูทีวีรอบดึก แล้วอีกอย่างยังนอนดิ้นด้วย เลยต้องการพื้นที่เยอะเป็นพิเศษ แต่ฟางหาให้ไม่ได้น่ะสิ ทำไงดีแก้ว พวกฉันจะนอนห้องไหน” เขื่อนถามพลางเอาหน้ามาถูไถถูไถกับแขนเสื้อฉัน
...แอบหลอกเช็ดไรป่ะเนี่ย =_=
พื้นที่กว้างๆ กับทีวีเหรอ?
จริงสิ! ห้องนั่งเล่นไง
“ฉันรู้แล้ว! ห้องนั่งเล่นไง มันกว้างงงงง~มากๆ เลยนะ มีทีวีจอแบนเครื่องใหญ่ให้พวกนายด้วย แถมยังปูพรมรองพื้นอย่างเดียว ไม่มีโต๊ะ ไม่มีโซฟาเลยด้วย แต่จะมีก็แต่พวกตู้พวกชั้นวางของกับพวกฟูกพวกเบาะรองนั่งเท่านั้นแหละ ไม่เป็นไรนะ”
“เย้! ไม่เป็นไรหรอก แค่พวกเรามีที่นอนก็ดีแล้ว >O<”
“ขอบคุณนะ รักเธอจัง~ ชอบข้อดีของเธอก็ตรงนี้แหละ! ~ >O<”
“ถ้าไม่ได้แก้ว คืนนี้เราจะนอนที่ไหนกันล่ะเนี่ยยย”
“ฮ่าๆๆ ^^”
ทั้งสามคนรุมแย่งพูดขอบคุณ ฉันก็ได้แต่หัวเราะเบาๆ และยิ้มไปให้
“เออๆ มีที่นอนแล้วก็ไปหาที่จัดที่นอนโน่นไป -0-” โทโมะพูดขัด
“ไรวะ หวงรึไง - -++” เขื่อนส่งสายตา
“อย่างยัยนี่เนี่ยนะ!? เหอะๆ - - ให้ฉันไปกินหญ้าดีกว่าที่จะมาชอบยัยนี่ตั้งเยอะ”
เหมือนโดนหลอกด่าจังแฮะ - -^
“โหยยย แกเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ ไม่รู้หรอกว่าแก้วนิสัยดีแค่ไหน”
“เออๆ เรื่องของพวกแก เขาหาที่นอนให้แกเลยรีบเอาใจเขาใหญ่ล่ะสิ” โทโมะเหน็บ
อืม ก็เพิ่งจะใจตรงกันครั้งแรกนะเนี่ย (_ _)
“อ่ะโด่ ทำเป็นรู้ความคิด -3-” เคนตะทำหน้าบู่ ก่อนที่พวกสามคนนี้จะเดินออกไป
“เธอว่า... ฟางเป็นคนยังไง”
“...น่ารัก...” ฉันพูดพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะลอบยิ้มกว้างออกมา
“ฉันว่าา~ ยัยนั่นดูซื่อๆ ดีนะ ดูท่าทางแล้วคงไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน งั้นก็สวย~ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ ไม่ต้องเปลืองแรง คงหลอกจีบได้ไม่ยากซักเท่าไหร่หรอก~”
(เลว! เอ๊ย แรงอ่ะ TOT)
“อย่ายั่วโมโหฉันได้มะ” ฉันล้างจานด้วยน้ำสะอาดเป็นจานสุดท้าย ก่อนจะเช็ดมือ แล้วเก็บทำครัวอีกรอบนึง
“หรือเธอไม่คิดแบบนั้น?”
“ใช่! ฉันไม่ได้คิดอะไรโง่ๆ และตื้นๆ แบบนาย ถึงยัยฟางจะดูซื่อ แต่ก็ไม่ได้โง่ที่จะให้นายเอาได้ง่ายๆ หรอกนะ”
“อ้าวว~ บางทีมันอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่เธอเห็นมาตลอดก็ได้”
“ยัยฟางเป็นยังไง! อะไร! ฉันรู้ดี!!”
“ใช่ เธอรู้ แล้วรู้พอที่จะหลอกฟันยัยนั่นได้มั้ยล่ะ”
เผาะ!
น้ำใสๆ หยดลงบนพื้นหนึ่งหยด ฉันน่ะ... ทนไม่ไหวหรอกนะ ที่จะให้คนอื่นมาว่ายัยฟางในทางเสียๆ แบบนี้ แล้วยิ่งกับคนที่ฉันเกลียดเข้าไส้! อย่างหมอนี่ด้วย ฉันไม่เคยจะยอมหรอกนะ
เพียะ!!
แก้มขาวๆ ของผู้ชายตรงหน้าฉันสะบัดไปตามแรงตบแรงๆ ของฝ่ามือฉัน ก่อนจะหันขวับมามองหน้าฉันอย่างเจ้าเล่ห์ พลางกระตุกยิ้มอย่างน่ากลัว
“หึ! คนอย่างฉันไม่เคยยอมให้ใครมาทำอะไรฟรีๆ กับตัวฉันหรอกนะ”
ดวงตาของโทโมะลุกวาวขึ้นมาทันที ก่อนที่ตัวของเขาจะค่อยก้าวเดินอย่างสามหาวเข้ามาทางฉันไปจนติดกำแพง ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับกำแพงไว้ แล้วนั่นแปลว่าแขนของเขากันฉันอยู่ กว่าที่จะรู้ตัวว่าอะไรเป็นอะไร โทโมะก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าที่หลับตาพริ้มเข้ามาใกล้กับริมฝีปากของฉัน...
“...”
“...”
เหมือนอะไรก็ไม่รู้ จู่ๆ โทโมะก็เอาหน้าออกจากริมฝีปากฉัน แล้วคลี่ยิ้มออกมา
“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอฮะ หลับตาปี๋เชียว -*-”
“นี่!...”
“กับเธอน่ะ ฉันไม่มีอารมณ์ทางเพศสูงมากขนาดนั้นนะ”
ฉันได้แต่กัดริมฝีปากล่างไว้ด้วยความโกรธ
“ไปดีกว่า~ ถึงจะอยากเห็นคนบางคนแหกปากกระทืบเท้าด้วยความโกรธก็เหอะ” ว่าแล้ว โทโมะก็เดินตัวปลิวเข้าห้องนอนของเขาไป
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก นายคิดว่านายเป็นใครกันฮะ!!!!!!!”
 
“อ้าว แก้ว เป็นไรรึเปล่า แหกปากลั่นเชียว” เขื่อนเดินมาถาม
“เปล่าๆ แล้วนี่พวกนายจะนอนบนพรมทั้งอย่างนี้เลยเนี่ยนะ”
“ก็ไม่มีที่นอนมาปูรองนี่นา”
“อ่า ฉันว่าฉันมีนะ” ฉันพูดแล้วเดินนำไปที่ห้องของป๊อบปี้
คือว่า นอกจากจะมีกล่องลังสองสามใบแล้ว ห้องนี้ยังมีตู้เสื้อผ้าไว้ใส่พวกที่นอนด้วยน่ะ -_-;
แอด~
ตุ้บ!
“โอ๊ยย! ใครมันแส่เปิดประตูมาวะเนี่ย T_T^ พ่อจะด่าให้”
เสียงที่ฉันสุดเกลียดร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปเต็มแรง
...เสียงของไอ้บ้าตุ๊ดโทโมะนั่นแหละ -_-^!!
“อ้อ เธอเองเหรอ ยัยทอม”
“เออใช่ ทำไม -_-”
“นี่ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเลยงั้นสิ - -+”
“เออ ทำไมฉันต้องพูด”
“นี่หมายความว่าเธอไม่คิดจะขอโทษฉันซักคำเลยงั้นสิ โทษฐานที่เธอ ‘แส่’ มาเปิดประตูกระแทกฉันน่ะ” หมอนั่นกระแทกคำว่า ‘แส่’ ใส่ฉันเต็มๆ (แล้วฉันจะเน้นคำว่าแส่ทำไม -_-)
“ใช่ ก็ใครเค้าใช้ให้นายมา ‘แส่’ ยืนอยู่ตรงประตูล่ะ” ฉันก็กระแทกคำว่า ‘แส่’ ใส่หน้าหมอนั่นไปเต็มๆ เหมือนกัน
“นี่หมายความว่าฉันผิดงั้นสิ”
“เอ๊ะ! ฉันก็ไม่ได้พูดไม่ได้บอกอะไรเลยนี่นา~”
“ยัยทอม!!”
“ทำไมไอ้ตุ๊ด!! -_-;”
“เฮ้ย พอๆ พอเลยทั้งคู่น่ะ เป็นอะไรกันมากมั้ย เจอหน้ากันต้องทะเลาะกันทุกทีเลย เป็นไรกันมากป่ะเนี่ย -*-” เมื่อเห็นว่าฉันกับโทโมะทะเลาะกัน (อีกครั้ง) ป๊อบจึงต้องห้ามเอาไว้
“ศัตรู!!!” ตอบออกมาพร้อมกันอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมายใดๆ เลยทั้งสิ้น -_-;
“เออๆ รู้ว่าเป็นศัตรูกัน -_-;;; พอๆ พอกันที ฉันจะไม่ยุ่งกับพวกแกแล้ว”
ฉันไม่พูดอะไร แต่เดินผ่านไอ้ตุ๊ดนั่นไปอย่างไม่แยแส ก่อนจะเปิดตู้...
ทำไม... เสื้อผ้ามันรกขนาดนี้อ่ะ
ก็รู้นะว่าป๊อบกับไอ้ตุ๊ดน่ะเอาเสื้อผ้ามาเก็บไว้ในนี้ แต่... เยอะไปมั้ย -_-;
“เฮ้ยแก้ว แก้วจะหยิบอะไรอ่ะ O///O” ป๊อบโดดลงมาจากเตียงแล้วมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
“หยิบที่นอนสิ มันอยู่ข้างบนชั้นในอ่ะ ...แล้วหน้าแดงทำไม - -”
“เปล่าๆ เดี๋ยวฉันหยิบให้นะ”
ฉันถอยหลังมาอยู่ตรงประตู แต่ไอ้ตุ๊ดตัวไหนก็ไม่รู้ ดันเจ๋อมาอยู่ข้างหลังฉันน่ะ -_-^^
“เธอ... ชอบฉันเหรอ” อยู่ดีๆไอ้ตุ๊ดนั่นก็โพล่งถามออกมาเบาๆ ฉันเลยหันมาประจันหน้ากับไอ้บ้านี่ - -
นาย... ถามอะไรน่ะ สยิวเป็นบ้า -_-;
“อะ...เอาอะไรมาพูด”
“ก็... ตอนกินข้าว เธอก็นั่งอยู่ใกล้ๆ ฉัน ตอนจะล้างจานเช็ดโต๊ะ เธอก็อยู่กับฉัน แล้วเธอก็ตบหน้าฉันด้วย พอซักพัก เธอก็เดินเข้ามาในห้องฉัน เปิดประตูกระแทกกับฉัน แล้วก็เดินถอยมาชนฉัน... เท่าที่พูดมา เหมือนเธอจะพยายามหลอกแต๊ะอั๋งฉันเลยเนอะ ^^” โทโมะยักคิ้วกวนๆ
“อะ...อะ... ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้หลงตัวเอง”
“อ่ะแก้ว เฮ้ย ระวัง”
ฟุ่บ!
“เฮ้ย! เจ็บ T-T”
โป๊ก!
“เฮ้ยยยย!!!”
ป๊อบโยนที่นอน กับผ้านวมผืนหนาๆออกมาทั้งหมด เขาตั้งใจจะให้ฉันรับ แต่มันดันพลาด! โยนใส่หัวฉันเต็มๆ นั่นทำให้หัวฉันกระแทกกับจมูกโด่งๆ ของไอ้ตุ๊ดนั่น =_= ก่อนที่เราจะเสียหลัก ล้มไปกองบนพื้น
“เห็นมั้ย... หลอกแต๊ะอั๋งฉันจริงๆด้วย ^^”
“หึๆ~ ^^+~ แต๊ะอั๋งบ้านป้านายน่ะสิ! -_-”
“โอ๊ยยยยย =[]=”
ฉันเอาศอกกระทุ้งอีตรงนั้นของไอ้ตุ๊ดนั่น =_=; ก่อนจะยันตัวขึ้นมา สิ่งที่ฉันทำลงไปส่งผลให้ไอ้ตุ๊ดชักดิ้นชักงอกุมอีตรงนั้นไว้อย่างเจ็บปวด -_-;;
“เฮ้ยแก้ว เป็นอะไรมากรึเปล่าอ่ะ เจ็บตรงไหนมั้ย ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ T_T อย่าโกรธฉันเลยนะ แงๆ ฉันขอโทษอ๊า TOT” ป๊อบรีบมาจับตัวฉันหมุนเพื่อสำรวจ ก่อนจะรีบขอโทษพัลวัน
“เฮ้ย ไอ้ป๊อบ แกอย่าเพิ่งไปขอโทษยัยนั่นเด้ TOT มาช่วยกันก่อนดิวะ โอ๊ยยยย เจ็บ เจ็บๆๆ เจ็บเป็นบ้าเลยโว้ย!” โทโมะโวยวาย
“แงๆๆ แก้ววว อย่าโกรธช้านเลยน้าแก้วว น้าๆๆ ยิ้มนะ ห้ามโกรธฉันนะแก้ววว TTOTT”
ยัง... ไอ้นี่ยังไม่เลิก - -;
“อือ ไม่เป็นไร ไม่โกรธด้วย นายไปดูไอ้ตุ๊ดก่อนเหอะไป ป่านนี้น้องชายนายนั่นคงบวมฉึ่งแล้วล่ะมั้ง =_=;;”
ฉันเดินหอบที่นอน ผ้านวม หมอน หมอนข้าง ตุ๊กตา (เอามาเพื่อ =_=) เอามาวางลงปุตรงกลางห้องนั่งเล่น
“อ่ะ เอาไอ้พวกนี้ปูรองนอนไว้ละกันนะ มันอาจจะไม่พออ่ะ แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปซื้อมาให้ใหม่ เอาคนละชุด คนละผืนเลยเป็นไง ^^”
“อ่า... เอาจริงอ่อ O_o มะ...ไม่เป็นไรก็ได้นะ แค่นี้มันก็...”
“เอาน่า งั้นพรุ่งนี้ฉันพาพวกนายไปเองเลยละกันนะ ว่าจะไปซื้อของมาตุนพอดีน่ะ”
ฉันจัดการช่วยปูที่นอนให้ไอ้ลิงสามตัวนี้ (ก็ซนเหมือนลิงนี่ -_-;) จองเบนอนตรงฝั่งริมประตูทางออก เขื่อนนอนตรงกลาง ส่วนเคนตะ... ริมประตูหน้าห้องฉัน -_-; ...เหมือนเลี้ยงหมาสามตัวไว้เลยแฮะ
“แก้ว ยังไม่นอนอีกเหรอ” ฟางนั่นเอง ที่เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ
“อื้อ ช่วยพวกนี้จัดที่นอนน่ะ แล้วฟางล่ะ”
“อ๋อ ฟางปวดฉี่น่ะ นี่ก็กะว่าจะไปนอนแล้วล่ะ”
“แล้วนี่... พวกเธอนอนด้วยกันหรือเปล่า” เคนตะถาม
“ทำไมอ่ะ -*-”
“ก็ฟางออกจะซื่อๆ บ๊องแบ๊ว น่ารักๆ ดี เผื่อโจรมันเข้ามา...”
พอเคนตะพูดประโยคนี้ สิ่งที่โทโมะพูดกับฉันตอนล้างจานมันก็ลอยเข้ามาในหัวทันที
‘ฉันว่าา~ ยัยนั่นดูซื่อๆ ดีนะ ดูท่าทางแล้วคงไม่เคยผ่านผู้ชายมาก่อน งั้นก็สวย~ ง่ายดีเหมือนกันแฮะ ไม่ต้องเปลืองแรง คงหลอกจีบได้ไม่ยากซักเท่าไหร่หรอก~’
“ฉันน่ะ... เรียนวิชาป้องกันตัวมาจากแก้วเชียวนะ ตอนนั้นฉันเคยลองชกเพื่อผู้ชายของพี่กี้ดู อาการแสนสาหัสพอควรเลยล่ะ ^^”
“หมายถึงเธอใช่มะ” จองเบล้อเล่นขำๆ
“บ้า ต้องเพื่อนพี่กี้ดิ เนอะแก้วเนอะ ^^”
“อื้อ ใช่” ฉันหันไปยิ้มกับฟาง
หึ!... นี่แหละ ใสๆ ซื่อๆ หลอกฟันได้ง่ายๆ ของไอ้ตุ๊ดโทโมะนั่นล่ะ...