The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

“แก้วเป็นอะไรรึเปล่า ตั้งแต่แก้วกลับมานี่ ฟางยังไม่เห็นแก้วยิ้มเลยนะ” ฟางถามฉันเมื่อกลับมาถึงห้อง

“...” ฉันเงียบ เพราะในใจมันยังนึกถึงไอ้เกมบ้าๆ ที่ไอ้ตุ๊ดโทโมะเสนอมา

(ติดเรียกไอ้ตุ๊ดอย่างชัดเจน -*-)

“แก้ว” ฟางสะกิด

“หือ มีอะไร”

“ทำไมหน้าเหมือนคนปวดขี้จังอ่ะ ยิ้มสิยิ้ม ยิ้มๆ ยิ้มน่ะเป็นมั้ย :)”

แล้วเธอคิดรึไงว่าคนปวดขี้เค้าจะยิ้มกันอ่ะ -*-

ยัยนี่โคตรจะไร้เดียงสาอ่ะ (หรือซื่อบื้อก็ไม่รู้ - -)

“พอได้แล้ว ไปกินข้าวดีกว่า” ฉันยิ้มแล้วหยิกแก้มฟางอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะเดินไปในห้องนอนตัวเองเพื่อเก็บกระเป๋า

ในขณะที่ฉันกับฟางกำลังกินข้าวอยู่นั้น ก็มีเสียงกริ่งแทรก

ปิ๊งป่อง!

“เดี๋ยวแก้วไปดูให้เอง” ฉันพูดพร้อมลุกขึ้นเดินไปที่ประตู ก่อนจะส่องตาแมว เมื่อรู้ว่าคนที่มาเป็นใคร ฉันก็เปิดประตูต้อนรับทันที

ฉันพาแขกเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะเชิญให้นั่งกินข้าวด้วยกันตามมารยาท

“กินข้าวกันอยู่นี่นา งั้นพี่ไม่รบกวนหรอก” คนเข้ามาใหม่พูด

คนคนนั้นก็คือ พี่ป๊อกกี้นั่นเอง

พวกเรากับพี่ป๊อกกี้จะสนิทกันมากๆ เหมือนคนในครอบครัวเดียวกันเลยล่ะ แต่ว่าแหละนะ มาอยู่คอนโดฯ แบบนี้มันก็ต้องรู้จักเพื่อนบ้านคนใหม่บ้างแหละน่า เผื่อว่าเรามีอะไรขึ้นมา เราจะได้ไปขอความช่วยเหลือเค้าไง ^^

“เฮ้ยพี่ ไม่เป็นไรหรอก นั่งเหอะ”

“แน่ใจนาว่าไม่รบกวน”

“ก็เออดิ นั่งกินกันสองคนเหงาจะตาย กินกันเยอะๆ แหละ พี่จะกินป่ะล่ะ เดี๋ยวแก้วจะไปตักข้าวมาให้”

ใครบอกล่ะว่าเหงา อยู่กันสองต่อสองกับฟางดีจะตาย หุๆ

“รบกวนรึเปล่า”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ เอาเป็นว่าพี่นั่งก่อนนะ ยืนนานๆ เดี๋ยวจะเมื่อย”

เมื่อพี่ป๊อกกี้นั่งลง ฉันจึงเดินเข้าไปตักข้าวในครัว และเปิดตู้เย็น หยิบน้ำขึ้นมาก่อนที่จะรินลงไปในแก้วใบใหม่ที่เตรียมไว้

“มาแล้วคร้าบ ข้าวสวยร้อนๆ กับน้ำเย็นๆ” ฉันวางจานข้าวกับน้ำไว้ตรงหน้าพี่ป๊อกกี้

“อุ๊ย ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไรพี่ อยากกินไรกินเลย”

“เออ แล้วพี่กี้มีอะไรรึเปล่า ถึงมาหาพวกเราเนี่ย ปกติไม่ยักกะมา หรือว่ามาทำเนียนกินข้าวกับพวกเราเพราะที่ห้องไม่มีอะไรกิน ^^” ฟางถามแล้วเหน็บไปเนียนๆ

“ทำไมฟางชอบพูดว่าร้ายพี่ตลอดเลยอ่ะ T^T พี่แค่จะขอร้องแก้วเฉยๆ”

“อะไรเหรอคะพี่กี้” ฟางถามพี่ป๊อกกี้อย่างสงสัย เหมือนกับว่าพี่ป๊อกกี้ถามตัวเองอย่างนั้นแหละ - -*

“คือ... พี่ขอคุยกับแก้วหน่อยสิ” พี่ป๊อกกี้พูดแล้วจับข้อมือฉัน ก่อนจะพาไปที่ห้องของพี่ป๊อกกี้

“พี่ป๊อกกี้มีอะไรรึเปล่า ทำไมถึงต้องพาแก้วมาคุยถึงในห้องเลยล่ะ”

“คือ... เอาไงดีล่ะ”

“พี่มีอะไร พี่บอกแก้วมาตรงๆ เลยดีกว่า ไม่ต้องอ้ำอึ้งหรอก”

“มันไม่ใช่แบบนั้นสิแก้ว คือพี่ไม่รู้ว่าพี่จะเริ่มตรงไหนดีอ่ะ”

เร็วๆ นะพี่ หนูเป็นห่วงฟาง -.,-

“...”

“เอางี้นะ คือว่าน้องพี่อ่ะ มันเรียนที่เดียวกันกับแก้ว รุ่นแก้วนี่แหละ แล้วทีนี้มันไม่มีห้องอ่ะ ห้องพี่ก็เต็มแล้วด้วย เพราะว่าพี่นอนกับเพื่อนอีกสี่ห้าคนอ่ะ ข้อนี้น้องแก้วรู้ดีใช่ม้า”

“อืม แก้วรู้ แล้วไงเหรอ”

“นั่นแหละ บังเอิญไปว่าพ่อกับแม่ดันฝากน้องไว้กับพี่ แล้วที่พี่บอกคือ ห้องพี่เต็ม พี่ก็ไม่รู้ว่าจะให้นอนที่ไหนดีน่ะสิ”

“...”

“พี่เลยจะฝากไว้กับแก้ว ไม่เป็นไรใช่มั้ย เพราะว่าเป็นรุ่นเดียวกันนี่นา”

“น้องพี่ป๊อกกี้เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”

“ผู้ชาย.../ขอปฏิเสธ!”

ทันทีที่พี่ป๊อกกี้บอกเพศของน้องตัวเอง คำว่าขอปฏิเสธก็หลุดออกมาจากปากฉันทันทีทันใด เพราะว่าน้องพี่ป๊อกกี้เป็นผู้ชายน่ะสิ ฉันถึงไม่ให้อยู่ด้วย ไม่งั้นเกิดน้องพี่ป๊อกกี้ปิ๊งยัยฟางขึ้นมาจะทำยังไง ฉันก็มีคู่แข่งเพิ่มน่ะสิ แล้วถ้ายัยฟางปิ๊งหมอนี่ มันก็เหมือนกับว่าฉันอกหัก! ฉันไม่ยอมด้วยหรอก แล้วอีกอย่างนะ น้องพี่ป๊อกกี้ก็จะเป็นเหมือนก้างขวางคอฉันน่ะสิ ฉันน่ะ ...อยากอยู่กับฟางแค่สองต่อสองนะ ไม่อยากมีมือที่สาม ไม่ยอมหรอกนะ ขอบ้อกกกกก

“เฮ้ย แก้ว T^T”

“ยังไงแก้วก็ไม่มีทางให้น้องพี่มาอยู่ด้วยหรอก”

“แล้วแก้วจะให้พี่ทำไงอ่ะ”

“พี่ก็ซื้ออีกห้องให้น้องพี่ดิ”

“มันไม่ง่ายนะแก้ว ห้องนึงมันตั้งกี่บาท มันไม่ใช่ถูกๆ เหมือนกับกับข้าวถุงตามตลาดนะแก้ว”

“พี่ยังซื้อห้องนี้ได้เลย อีกห้องนึงคงไม่ยากหรอก”

“กว่าพี่จะได้ห้องนี้มา พี่กับเพื่อนต้องแชร์กันออกนะแก้ว”

“งั้นพี่ก็ให้น้องพี่นอนห้องเดียวกันกับพี่นั่นแหละ”

“ก็พี่บอกว่าห้องมันเต็มไง -*-”

“งั้นพี่ก็ให้น้องพี่ นอนในห้องนอนห้องเดียวกันกับที่พี่นอนดิ”

“เฮ้ย พี่นอนกับเพื่อนพี่อีกสองคนนะ ผู้หญิงทั้งนั้นเลยด้วย”

“โซฟาในห้องนั่งเล่นพี่ก็มี ก็ให้นอนไปสิ”

“ยังไงแก้วก็ไม่ยอมเด็ดๆ เลยใช่มั้ย”

“ถูก เพราะงั้นอย่าตื๊อแก้วอีกเลย หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม”

“แก้วว สงสารพี่หน่อยสิ T_T”

“ไม่ล่ะ ตอนนี้เราไม่ใช่พี่น้องกันน้า~ ^^+”

“แก้วอ่ะ”

ปิ๊งป่อง!

“นั่นไง น้องพี่มาแล้ว T_T;;”

“งั้นแก้วขอดูหน้าตาหน่อยละกัน”

ถ้าหน้าตาดี ฉันไม่ให้ไป ถ้าหน้าตาบ้านๆ ก็คิดดูอีกที แต่หน้าตาห่วยแตก ไปวัดไปวาตอนสายๆ ไม่ได้ ฉันก็ไม่เอาอีกอยู่ดีนั่นแหละ -_- เกิดว่าตอนกลางคืนเจอหน้ากันแล้วหลอนทำไง -_-;

แอด

เมื่อฉันเปิดประตู ความตกใจก็เข้ามาในโสตความรู้สึกทันที

“เฮ้ย! นาย.../เฮ้ย! เธอ...”

“ป๊อบ...”

“แก้ว...”

“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอ” พี่ป๊อกกี้ถามแทรก

“อืม แก้วกับผมเรียนที่เดียวกันน่ะ ห้องเดียวกันด้วย”

“อ้อ~”

“แล้ว...ให้ผมเอากระเป๋าไว้ไหน”

“อันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับแก้วแล้วล่ะน้า~ ^[]^” พี่ป๊อกกี้หันมาทางฉัน

“เอ๋?” ป๊อปงง

“ตกลงว่าแก้วจะให้น้องพี่ไปอยู่ด้วยมั้ย”

“เอ่อ...”

“ว่าไง ว่าไง”

“ไม่ล่ะ”

“เอ๊า ทำไมล่ะ ก็เพื่อนกันนี่นา TT[]TT”

“ม่ายอ่ะ ห้องแก้วผู้หญิงทั้งนั้นอ่ะ”

“แต่เธอเป็นทอมไม่ใช่รึไง -*-” ป๊อบขัด

ฮึ่ย ฉันจะดูเป็นผู้หญิงตอนนี้ไม่ได้รึไง! -_-^

“ไอ้บ้าป๊อบ! =_=^” ฉันโวยใส่ป๊อบ

“เฮ้ย ตกลงผมนอนห้องไหนเนี่ย”

“รอแป๊บไอ้น้อง” พี่ป๊อกกี้ตอบอย่างเรียบเฉย

“เร็วๆ นะพี่ป๊อก เดี๋ยวผมลงไปข้างล่างก่อน”

พอพูดเสร็จ ป๊อบก็เดินออกไปจากห้อง โดยที่กระเป๋าวางไว้อยู่ตรงฝ่าพระบาทฉัน... อ่ะนะ - -;

“แก้วววว ช่วยพี่เหอะนะ ขอร้องล่ะ”

“ไม่เอาก็คือไม่เอาสิ น้องพี่เป็นผู้ชายนะ”

“แต่ห้องแก้วก็เหลืออยู่ตั้งสองสามห้องนี่นา”

“โอ๊ยยย แก้วเอาไว้เก็บข๊องงง”

อันนี้โกหกอย่างแรงเลยจ้ะ - -*

“เดี๋ยวให้น้องพี่มันไปจัดการจัดเอาเอง”

แทนคำตอบ ฉันส่ายหน้ารัว

“แก้ว ขอเหอะ ถ้าแก้วช่วยพี่นะ พี่จะทำตามที่แก้วสั่งทุกอย่างเลย T_T”

“พี่ว่าไงนะ ^^+~ จะทำตามที่แก้วบอกทุกอย่างเลยใช่มั้ย” ฉันหูผึ่ง

“อื้ม (T_T) (_ _) (T_T) (_ _) (T_T)”

“น่าสนดี เอาเป็นว่าแก้วตกลง ^^”

“ฮือๆๆ หมดแล้ว...”

“อะไรนะพี่ - -+”

“เปล๊าาา ไม่ได้พูดอะไร (T T ) ( T T)”

“ดีม๊ากกค่ะคูณพี่ ไว้พรุ่งนี้แก้วจะมาสั่งงานให้พี่นะ >O<”

“แง้~ อย่าเอาหนักนะคะคุณน้อง T_T”

“อันนี้ไม่แน่ ของแบบนี้นานๆ ทีกว่าจะได้มา ต้องเอาให้คุ้มครับ”

“กรี๊ด คนสวยยอมไม่ด๊ายย TOT”

“ช่วยไม่ได้ ต้นเหตุของเรื่องนี้ทั้งหมดก็คือน้องชายของพี่นั่นแหละ บ๊ายบาย... อ้อ บอกให้น้องพี่เอากระเป๋าไปไว้ที่ห้องแก้วเองนะ ไปละ ^O^+”

แกรก

ฉันเดินกลับมาที่ห้องและเดินไปที่โต๊ะกินข้าวก็พบว่าข้าวในจานทั้งสามใบไม่ได้พร่องหรือร่อยหรอลงไปเลยซักนิด ...ทำไมยัยฟางไม่กินข้าวเลยล่ะ

“อ้าวแก้ว กลับมาแล้วเหรอ ^^” ฟางเดินออกมาจากห้องน้ำ

“อื้ม แล้วทำไมฟางยังไม่กินข้าวล่ะ”

“ก็ฟางรอแก้วน่ะ กลัวว่าแก้วกลับมาแล้วแก้วจะเหงา ต้องกินข้าวคนเดียว”

...นั่นคืออาการเป็นห่วงใช่ม้อยยย >_<

“แก้วกลับมาแล้ว งั้นก็กินข้าวกันเหอะ” ฉันชวน

ปิ๊งป่อง!

ยังไม่ทันที่ฉันกับฟางจะได้นั่งเก้าอี้ เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวแก้วไปเปิดให้เองดีกว่า” ฉันเป็นฝ่ายที่ลุกไปเปิด เพราะในใจรู้อยู่แล้วว่าใครมา

“จ้ะ”

แอด

“ไง มาเร็วดีนี่” ฉันทัก

“ก็เธอใช้ให้ฉันมาไม่ใช่รึไงล่ะ” อีกฝ่ายตอบมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์

“อือ ประมาณนั้น... งั้นก็... เข้ามาก่อนสิ ^^”

“ขอบใจ เฮ้ยแก้ว มานี่ก่อนดิ” ป๊อบเรียกฉันไว้ เมื่อฉันเตรียมหันหลังจะไปหาฟาง

“อะไรของนาย”

“ช่วยไปเอากระเป๋าที่ห้องพี่ป๊อกอีก 6 ใบทีดิ”

“ฉัน... เนี่ยนะ O_O!?”

“อือ”
“นาย... จะแบกอะไรมาเยอะแยะ -*-”

“เหอะน่า ไปเอามาเหอะ”

“แต่ว่าฉัน...”

“แก้ว ใครมาเหรอ” ยังไม่ทันที่ฉันจะแย้งเสร็จ เสียงใสๆ ของฟางก็แทรกขึ้น

“อ่า...”

“อ้าว ว่าไงฟาง เธออยู่ที่นี่กับแก้วเหรอ ^^” ไอ้ป๊อบ แกอย่าขัดได้ป่ะวะ -_-^

“อ่าแฮะ แล้วป๊อบล่ะ ^^”

“ก็... อธิบายไม่ถูกอ่ะ”

“ฮ่าๆๆ มีงี้ด้วย”

“ประมาณนั้น”

“ไปๆ ไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันพาไปห้องแกเอง แล้วเดี๋ยวฉันค่อยไปแบกกระเป๋า เชอะ! คุยอย่างกับไม่มีแก้วอ่ะฟาง -^- งอนๆ” ฉันกอดเอวฟางอย่างหวงแหนแล้วอ้อนฟาง

“ฮ่าๆ บ้าแล้วแก้ว น้อยใจไปได้” ฟางบีบจมูกฉันแล้วส่ายไปเบาๆ อย่างหมั่นไส้

“เดี๋ยวฟางไปทำการบ้านรอละกันนะ จะได้กินข้าวพร้อมกัน”

“จ้า ^O^” อย่าลืมให้ฉันลอกนะ หุๆ =..=

“ส่วนนายอ่ะ มานี่” ฉันพูดออกคำสั่ง แล้วเดินนำหน้าป๊อบไปที่ข้างๆ ห้องฉันทางฝั่งซ้ายมือ ที่ฉันเอาไว้เก็บของ แล้วเปิดประตูเดินเข้าไปเปิดไฟ

แป๊ะ

“โห นี่คือห้อง? -0-” ป๊อบพูดก่อน

“อื้อ ทำไม” ฉันพยักหน้า

“เนี่ยนะที่เธอบอกว่าเอาไว้เก็บของ”

“ทำไม”

“ฉันเห็นมีกล่องลังอยู่แค่สองสามลังเองนะ -*-”

เอ่อ... จะว่าไปก็ใช่แหละ -0-;; ฉันทิ้งของที่ไม่ต้องการไม่กี่อย่างเองล่ะ ส่วนฟางก็แทบจะไม่มีอะไรให้ทิ้งอยู่แล้ว มันก็มีลังใส่ของที่จะทิ้งอยู่ไม่กี่ใบเอง ส่วนห้องที่ติดกับห้องของนายนี่อีกฝั่งนึงก็ปล่อยไว้ให้โล่งๆ ไม่รู้จะไว้ทำอะไร เอาเป็นว่าฉันให้หมอนี่นอนข้างๆ ห้องฉันละกันนะ หุๆ ฟางกับป๊อบประกบข้างฉันเลย =.,= ...แต่มันดูเหมือนตัวขวางป๊อบกับฟางเลยแฮะ...แต่ใครสน - -

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะ...เอ่อ... แต่ยังไงมันก็ดีแล้วไม่ใช่รึไงล่ะ เอ้าๆๆ อย่าพูดมาก ไปวางกระเป๋า แล้วก็ไปแบกกระเป๋าที่เหลือของนายด้วย”

“เออๆๆ” ป๊อบรับคำส่งๆ

เมื่อป๊อบวางกระเป๋าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันกับป๊อบก็เดินออกมาช่วยกันแบกและยกกระเป๋าของป๊อบอีก 6 ใบ ก็ไม่รู้ว่าจะแบกอะไรมากันนักกันหนา

“แก้วๆ เดี๋ยวแก้วเอากระเป๋าสีส้มเหลืองใบนั้นน่ะ ไปไว้ในห้องฉันทีสิ”

“อือๆๆ เดี๋ยวฉันจัดการให้ละกันนะ” ฉันรับคำง่ายๆ เพราะตอนนี้หมดแรงที่จะเถียงแล้วล่ะ

“ฮึบบบ!!” ฉันวางกระเป๋าของป๊อบไว้ในห้องตามคำที่เขาสั่งไว้

“นี่ๆ แล้วที่เหลือล่ะ” ฉันถามป๊อบเมื่อชะโงกหัวออกมาจากห้อง

“อืมม ปล่อยไว้อย่างนี้ก่อนก็ได้” ป๊อบตอบ

“อ้าว กระเป๋าใครเยอะแยะล่ะเนี่ย” ฟางเดินออกมาถาม

“อ๋อ กระเป๋าฉันเอง” ป๊อบตอบแทนฉัน

“หา ป๊อบจะนอนนี่เหรอ OoO”

“อืม พี่ป๊อกกี้ฝากไว้น่ะ” ฉันอธิบาย

“อ้อ งั้นก็ตามสบายเลยนะ ^^” ฟางยิ้มให้ป๊อบ

คิดมั้ยว่าฉันจะหึงน่ะ -_-^

“ไปกินข้าวกันเหอะ กับข้าวคงเย็นหมดแล้ว” ฟางชวน

“เอาสิ” ฉันกับป๊อบตอบพร้อมกัน

ปิ๊งป่อง!

“ใครมาอีกล่ะ หรือว่าจะเป็นพี่ป๊อกกี้ -*-” ฉันบ่นด้วยความรำคาญ

“เดี๋ยวฉันไปเปิดให้เองดีกว่า” ป๊อบอาสา

“อ่าๆ ขอบใจ”

ฉันกับฟางเดินไปกินข้าวในครัว ฟางจัดการเอาอาหารไปอุ่นใหม่เพราะมันเย็นจืดชืดหมดแล้ว ส่วนฉันก็ขอเจียวไข่แก้เซ็งไปด้วยละกันนะ -_-

“แก้ว กับข้าวมันก็เยอะพอแล้วนา เรากินกันแค่ไม่กี่คนเอง” ฟางเตือนฉันที่กำลังตีไข่

“อือ แก้วอยากเจียวไข่น่ะ”

“งั้นก็ตามใจละกัน แต่ว่าไข่มันจะหมดแล้วนะ”

“อ่า งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อไข่กันพรุ่งนี้ละกันนะ ^^”

“อื้ม ฟางว่าจะไปซื้อของเพิ่มอยู่พอดีเลย”

แซ่ดๆๆๆ~

“ข้างนอกเสียงอะไรน่ะ ทำไมมันเหมือนมีคนอยู่เยอะจัง -*-” ฟางว่า

“ไม่รู้สิ หรือว่าจะ...”

“กรี๊ดด แก้วอย่าพูดให้ฟางกลัวสิ >_<” ฟางกระโดดมากอดเอวฉันไว้

“บ้าสิ แก้วพูดอะไรให้ฟางกลัวล่ะ -*- แก้วคิดว่าน่าจะเป็นป๊อบกับพี่ป๊อกกี้ล่ะมั้ง”

“ป๊อบกับพี่กี้เนี่ยนะ -*- ทำไมเสียงมันดังจัง”

ต้องเข้าใจนะ ฉันเรียกพี่ป๊อกกี้เต็มๆ ชื่อพี่เขาเลย ส่วนยัยฟางก็เรียกแค่พี่กี้ แล้วป๊อบก็เรียกว่าพี่ป๊อก บางครั้งฉันก็แอบคิดอยู่คนเดียวเหมือนกันแหละว่า มีคนเรียกพี่เค้าหลายชื่อ พี่เค้าจะงงมั้ยนะ -*-?

“ไม่รู้ดิ งั้นเดี๋ยวแก้วไปดูให้นะ”

ฉันละจากการตีไข่แล้วเดินออกมาจากส่วนของครัว และเมื่อฉันเดินมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ฉันก็โวยวายใส่ป๊อบทันที

“ไอ้บ้า! นายเอาตัวอะไรมาไว้ในห้องฉันฮะ! เอาออกไปเลยไป ห้องฉันเต็มแล้วนะ!”

“เฮ้ย ใจเย็นดิแก้ว”

“ไม่เย็นแล้ว นายเอาไอ้พวกนี้ออกไปเลยไป =_=^^”

“เดี๋ยวนี้เธอเรียกพวกเราว่าตัวแล้วเหรอ -*-”

“เปล่า ฉันไม่ได้หมายถึงพวกนายทั้งหมด แต่ฉันหมายถึง... อีตาตุ๊ดขี้เก๊กนั่นต่างหาก =_=^^^” ฉันชี้ไปทางโทโมะที่ยืนอยู่ข้างๆ ป๊อบ

ซวยไปมั้ย T_T

มันจะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้มั้ยเนี่ย T^T... ณ ตอนนี้ บุรุษแปลกหน้าทั้งสี่คนที่เป็นเพื่อนของป๊อบกำลังอยู่ในห้องของฉัน ห้องฉัน... มีบุรุษแปลกหน้ามายืนหัวโด่ถึงห้าคน!