The Dangerous Game! เกมรักเกมร้ายอันตราย ท้าหัวใจยัยตัวดี

“หนักเหมือนกันนะ” เมื่อถอนจูบ โทโมะก็พูดกับฉันเบาๆ ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

“หะ...เฮ้ย” <<< เพิ่งจะรู้สึกตัว - -

ฉันลุกขึ้นมาปัดเนื้อปัดตัว ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งดูฉันอยู่ข้างล่าง เมื่อเห็นดังนั้น ฉันจึงดึงตัวโทโมะขึ้นมา

“พี่แก้วคะพี่แก้ว!!”

“พี่โทโมะ!!”

ตอนนี้เหล่าแฟนคลับของฉันและโทโมะกำลังเป็นบ้า!! โทร.เรียกรถพยาบาลบ้ามารับตัวไปที -_-!

ฉันเตรียมหันหลังให้โทโมะเพื่อหนี แต่แล้ว มือใหญ่ของเขาก็คว้าข้อมือของฉันเอาไว้ นั่นทำให้ฉันหันไปมอง

“มีอะไร”

“เปล่า... ^^” ว่าแล้วก็ปล่อยข้อมือฉันไป ทำให้ฉันรีบแทรกตัวไปกับฝูงแฟนคลับ แล้วหนีออกมา

เมื่อกี้ ไอ้บ้านั่นจูบฉัน แง้! จูบนั่นมันเป็นของฟางนะ ฮือๆๆ นายแย่งมันไปจากฟางทำมายยย TTOTT

“เหงื่อท่วมเลยนะแก” หวายทักฉัน เมื่อฉันเดินกลับมาที่โต๊ะ

“หนีชะนีมาอีกแล้วอ่ะดิ”

ยัยมินเป็นคนที่แรงที่สุดในกลุ่มฉัน =_=

กลุ่มฉันมีกันอยู่ 12 คน เรียกได้ว่า ผู้หญิงมาพักด้วยกันทั้งห้องเลยก็ว่าได้

“เหนื่อยเป็นบ้าเลยอ่ะ ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ” ฉันสบถเมื่อนั่งลงข้างๆฟาง

“ก็แก้วหล่อนี่นา สาวๆ ก็ต้องหลงเป็นธรรมดา ขนาดตอนแรกที่ฟางเห็นแก้วนะ ฟางยังกรี๊ดเลย ^^” ฟางพูดอย่างยิ้มแย้ม นั่นทำให้ฉันหน้าบานทันที

ฟางชมผมแล้วคร้าบบบบ >_<

“แน้~” เพื่อนๆทั้งกลุ่มแซว

กริ๊งงงงง

เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น พวกเราจึงเดินไปที่ห้อง แล้วนั่งเม้าท์ต่อ -*- (แต่ฉันไม่มีอะไรให้คุย)

พออาจารย์มา เราก็ทำเงียบเหมือนปกติ ...ลิงหลอกเจ้าชัดๆ -*-

“อาจารย์ครับ ขออนุญาตเข้าห้องครับ” ป๊อบปี้พูดนำ เมื่ออาจารย์พยักหน้า พวกป๊อบเลยมานั่งที่

แง้! ฟ้าไม่ยุติธรรม ยัยป้าสังคมนี่ลำเอียงอ่ะ ทีฉันขึ้นช้าล่ะซักเอาซักเอา ว่าทำไมถึงมาช้า แถมยังให้ลงความประพฤติอีกตะหาก ดีไม่ดี ให้ไปยืนคาบไม้บรรทัดขาเดียวหน้าห้องเลยด้วยซ้ำ TOT

พอเปลี่ยนคาบ ฉันก็หันไปถามป๊อบด้วยความสงสัย

“นายพักกับโทโมะเหรอ”

“อือ ทำไม”

“เปล่า ว่าแต่ ทำไมพวกนายถึงสนิทกันเร็วจังอ่ะ”

“พวกฉันรู้จักมันตั้งนานแล้ว ก็ตั้งแต่ไปเรียนเต้นอ่ะแหละ”

“อ้อ” ฉันพยักหน้า เป็นอันรู้กัน

ตกเย็น

ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนกับฟางล่ะ พวกเราจะมานั่งสวีต เอ๊ย มานั่งเล่นกันอยู่ที่นี่ก่อนกลับคอนโดฯ ทุกวันเลย จนพวกเรารู้จักและสนิทกับพวกป้าๆ ลุงๆ ภารโรงกันไปแล้ว - -*

“เดี๋ยวฟางไปซื้อน้ำก่อนนะ” ฟางลุกขึ้น

“อื้อ เร็วๆ ล่ะ ระวังโรคจิตนะ เป็นห่วง ^^”

“แก้วอ่ะดิ โรคจิต -..-”

พอฟางพูดจบก็เดินไปซื้อน้ำทันที ปล่อยให้ฉันหัวเราะกับตัวเองอยู่เบาๆ แต่เอ๊ะ... นั่นมัน... นายโทโมะนี่นา เย็นขนาดนี้แล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกรึไงกันนะ

ฉันไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็เดินไปหาป้ามิ่ง ป้าภารโรงของโรงเรียน ฉันเดินไปหาป้าแก เพราะชอบที่จะช่วยแกให้อาหารปลา

“ป้าจ๋า~ มีอะไรให้แก้วช่วยมั้ย”

“อ่าฮ้า แก้วมาพอดีเลย เอาขนมปังนี่ไปช่วยป้าให้อาหารตรงบ่อนู้นหน่อยนะ”

“ได้เล้ยย”

ฉันเดินมาตามทางที่จะไปบ่อปลาตามที่ป้ามิ่งบอก แต่ด้วยความที่มัวแต่มองปลาในบ่อน้ำ ทำให้ฉันชนคนที่เดินมาทางเดียวกับฉันพอดี

“ขอโทษ... เอ๊ะ นาย”

“อ้าว ยังไม่กลับเหรอ”

“อื้อ แล้วนายมาทำอะไร”

“ไม่เกี่ยวกับเธอละกัน”

อ้าว =O=^ ไอ้มาดคุณชายผู้แสนดีเมื่อตอนเช้ามันหายไปไหนแล้วฟะ

“แล้วนั่นถืออะไร” โทโมะถาม

“ไม่เกี่ยวกับนายละกัน”

“กวนใหญ่แล้วนะ”

“ฮึ ใครกันล่ะที่เริ่มก่อน”

“ไม่รู้สิ” โทโมะยักไหล่แบบไม่รู้ไม่ชี้

ขอบอกว่าตอนนี้ดวงของฉันเริ่มจะไม่ถูกกับหมอนี่อย่างแรง -_-^

“เธอใช่แก้วที่มีแต่คนเค้าบอกว่าเป็นทอมรึเปล่า”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

“เฮอะ ยัยทอมเอ๊ย”

อ้าว หาเรื่องกันชัดๆ เลยนี่นา =_=;

“ฉันเป็นทอมแล้วมันหนักหัวสมองส่วนไหนของนายรึเปล่าล่ะ ไอ้ตุ๊ด”

ฉันแย้งกลับไปแบบไม่แยแส - -^^

“เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้นะ!” โทโมะขึ้นเสียง

“ทำไมล่ะ”

“เพราะว่าฉันไม่ใช่ตุ๊ดไง”

“หน้าตาหวานแบบนี้อ่ะนะ เฮอะ อ้อนแอ้นอย่างกับผู้หญิง จะยกโต๊ะไหวรึเปล่ายังไม่รู้เล้ย”

“อย่างน้อยก็มีผู้หญิงเยอะกว่าเธอละกัน”

“=_=” กำลังงงอยู่ว่ามันเกี่ยวกันมั้ย

“พิสูจน์มั้ยล่ะ ว่าของแท้อย่างฉันมันดีกว่าของปลอมอย่างเธอตั้งเยอะ”

“ยังไง?”

“มาเล่นเกมแข่งกันจีบผู้หญิงกันมั้ย”

“...???”

“ว่าไง”

“ก็น่าสน แต่ใครล่ะ”

“อืมม...” โทโมะมองไปรอบสวน และก็หยุดชี้เด็กผู้หญิงผมยาวเป็นลอนสีน้ำตาลคนหนึ่ง “คนนั้นไง”

“...!!!”

“เอาไง ไม่ตกลงถือว่าป๊อด”

“...”

ฉันเงียบ เพราะยัยเด็กคนนั้นคือ ยัยฟาง! จะให้ฉันไปจีบเพื่อนตัวเองเนี่ยนะ ถึงฉันจะชอบ แต่ฉันก็ไม่เคยทำอะไรไปมากกว่าการแอบชอบอยู่เงียบๆ เลย ฉันแสดงออกโดยการกระทำ ที่คิดว่าคนเป็นเพื่อนเค้าจะทำให้กัน หรือบางทีฉันก็ทำไปมากกว่านั้น แต่ทำไปยัยฟางก็ไม่รู้หรอก ก็ออกจะซื่อขนาดนั้นนี่นา

“ฉะ...ฉันตกลง” ฉันก้มหน้าตอบไปด้วยความรู้สึกผิด และไม่แน่ใจ แถมเสียงของฉันยังสั่นๆ อีกด้วย

“ดี ถ้าใครทำให้ยัยเด็กนั่นยอมตกลงแต่งงานด้วยได้ คนนั้นถือว่าชนะไป”

“...!!!”

ต้องถึงกับแต่งงานเลยเหรอ!? (ใช้สมองซีรีบรัมส่วนไหนซีกไหนคิดวะเนี่ย!? พวกเรายังอยู่แค่ม. ปลายกันอยู่เลยนะโว้ย!!! =[]=!!)

“ถ้าใครชนะ ถือว่าแน่ แถมยังได้ยัยเด็กนั่นไปอีกด้วย”

“แต่นั่นมันเพื่อนฉันนะ เพื่อนของฉันไม่ใช่ของเล่นของของนาย!!” ฉันตวาดใส่หน้าโทโมะด้วยความเหลืออด

“อ้อ... งั้นก็คงเป็นยัยฟาง ที่เธอแอบรักอยู่ข้างเดียวใช่มะ”

“...”

“งั้นฉันจะเปลี่ยนข้อแลกเปลี่ยนใหม่นะ ถ้าเธอชนะ ฉันจะยกฟางให้เธอ และฉันยอมเป็นทาสของเธอไปเล้ย” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“...”

“แต่ถ้าเธอแพ้...” โทโมะชี้หน้าฉัน ก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย “...เธอต้องยกฟางให้เป็นผู้หญิงของฉัน และเธอจะไม่มีสิทธิอะไรในตัวฟางเลยแม้แต่นิดเดียว!”

“...!!!!!!”

โทโมะเดินออกไปจากสวนหลังโรงเรียนนานแล้ว แต่ใจฉันมันยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่เลย!!

หัวใจของนายนั่นทำด้วยอะไรกันนะ... ถึงได้เอาคนมาเป็นของเล่นในเกมไร้สาระบ้าๆ นี่ แล้วยิ่งกับยัยฟาง ยิ่งไม่ควรใหญ่เลย... เพราะตัวและหัวใจของยัยนั่น ฉันจะปกป้องมันไว้เอง

ฟาง... ฉันจะไม่ยอมให้ไอ้ตุ๊ดนั่นมันเอาเธอไปหรอก =_= ...เชื่อฉันสิ