รักเธอนะยัยน้องตัวแสบ ♥

 
                    ผมยอมรับเลยว่าวินาที่ที่ผมเห็นแก้วยัยน้องสาวตัวดีของผมจุจุ้บกับยัยเด็กซาลาเปาแก้มบวมนั้น ผมโกรธแก้วมากที่ทำแบบนี้ ผมไม่ได้หวงแต่ผมแค่ไม่ชอบที่จะเห็นแก้วยอมให้ใครหอม หรือจูบง่ายๆแบบนี้ ให้ตายเหอะ ทำไมผมต้องไม่พอใจขนาดนี้ 
           บางทีไฟดับแบบนี้มันก็ร้อนไปนะ ผมอยากจะไปอาบน้ำ แต่ผมก็ไม่อยากที่จะทิ้งคนที่นอนอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้ให้อยู่คนเดียว เพราะนอกจากไฟดับแก้วคงยังไม่กลัวเท่าไหร่แต่นี้ยังมีทั้งเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า ไม่รู้ว่าหลับไปได้ยังไง ไม่หนวกหูเหรอ หรือว่าแก้วหูตึงว่ะ
 
โทโมะ : เวลาหลับเนี่ยก็น่ารักอยู่หรอก แต่พอตืนขึ้นมาแน่ซนชิบหายเลย
            ผมพูดพร้อมกับดีดหน้าผากของคนที่หลับปุ๋ยอยู่อย่างเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าไปหันติดเชื้อนิสัยแบบทอมๆนี้มาจากใคร และต่อไปนี้ผมเนี่ยแหละจะค่อยตามดูแลยัยนี่เอง
.
.
.
.
 
Kaew part
แก้ว : งื้อ 
           ฉันเริ่มรู้สึกตัวเมื่อเหมือนมีแสงแดดอ่อนๆมาตกกระทบที่ตาของฉัน ฉันค่อยๆลืมตาและก็ขยี้ตาด้วยความที่เพิ่งตื่น แต่เหมือนรู้สึกอะไรทับแขนฉันอยู่เลย เมื่อฉันหันไปหาเพื่อดูว่าอะไรมันทับแขนฉันอยู่ อีตาพี่บ้าโทโมะเหรอเนี่ย ทำไมไม่ไปนอนบนโซฟาดีๆนะ มานั่งอยู่ที่พื้นแล้วเอาแขนขึ้นมาก่ายบนเตียงแบบนี้มันนอนสะบายหนักเหรอว่ะวู้
            
            ฉันค่อยๆลุกแล้วเข้าไปใกล้ๆโทโมะ และกระซิบเรียกเขาที่ข้างหู
    แก้ว : นาย นายโทโมะ เห้ยไฟไหม้ 
 ฉันตะโกนใส่หูไป  
โทโมะ : ห้ะ ไปเอาน้ำมาดับไฟเร็วๆ 
       ฮาว่ะ ดูร้อนรนชิบหาย
แก้ว : ฮาฮาฮ่า
       ฉันนั่งหัวเราะนายนี่อยู่บนเตียง ลกชะมัด สมน้ำหน้าเรียกดีๆไม่ยอมตื่น    
โทโมะ : นี่แกล้งกันเหรอว่ะ ไอตัวแสบ
แก้ว : ป่าวสักหน่อย ก็แก้วปลุกแล้วนายไม่ยอมตื่นเองช่วยไม่ได้ 
โทโมะ : เดี๋ยวเหอะ
แก้ว : ทำไมไม่ไปนอนที่โซฟาล่ะ นอนตรงนี้มันสะบายเหรอ
โทโมะ : ก็ไม่สบายหรอก แต่สัญญากับเด็กคนนึ่งไว้ว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหน เลยไม่อยากอยู่ไกลๆเขาในเวลาที่เขากลัวนะ
          โห้ย ตอบมาซะฮึ้งเลย นี่นายนี่ไม่อยากผิดสัญญาขนาดนั้นเลยเหรอ ซึ้งเลย
 
แก้ว : ขอบคุณนะที่ไม่ทิ้งเด็กคนนั้นไปไหน ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนเด็กคนนั้ทั้งคืน....
 

 
ขอบคุณทั้ง 29เม้นที่เข้ามาเม้นกัน ขอบคุณทั้ง 4700กว่าคนที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ