รักเธอนะยัยน้องตัวแสบ ♥

                    ผมยอมรับเลยว่าวินาที่ที่ผมเห็นแก้วยัยน้องสาวตัวดีของผมจุจุ้บกับยัยเด็กซาลาเปาแก้มบวมนั้น ผมโกรธแก้วมากที่ทำแบบนี้ ผมไม่ได้หวงแต่ผมแค่ไม่ชอบที่จะเห็นแก้วยอมให้ใครหอม หรือจูบง่ายๆแบบนี้ ให้ตายเหอะ ทำไมผมต้องไม่พอใจขนาดนี้ 

           บางทีไฟดับแบบนี้มันก็ร้อนไปนะ ผมอยากจะไปอาบน้ำ แต่ผมก็ไม่อยากที่จะทิ้งคนที่นอนอยู่ข้างหน้าผมตอนนี้ให้อยู่คนเดียว เพราะนอกจากไฟดับแก้วคงยังไม่กลัวเท่าไหร่แต่นี้ยังมีทั้งเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า ไม่รู้ว่าหลับไปได้ยังไง ไม่หนวกหูเหรอ หรือว่าแก้วหูตึงว่ะ

โทโมะ : เวลาหลับเนี่ยก็น่ารักอยู่หรอก แต่พอตืนขึ้นมาแน่ซนชิบหายเลย

            ผมพูดพร้อมกับดีดหน้าผากของคนที่หลับปุ๋ยอยู่อย่างเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าไปหันติดเชื้อนิสัยแบบทอมๆนี้มาจากใคร และต่อไปนี้ผมเนี่ยแหละจะค่อยตามดูแลยัยนี่เอง

.

.

.

.

Kaew part

แก้ว : งื้อ 

           ฉันเริ่มรู้สึกตัวเมื่อเหมือนมีแสงแดดอ่อนๆมาตกกระทบที่ตาของฉัน ฉันค่อยๆลืมตาและก็ขยี้ตาด้วยความที่เพิ่งตื่น แต่เหมือนรู้สึกอะไรทับแขนฉันอยู่เลย เมื่อฉันหันไปหาเพื่อดูว่าอะไรมันทับแขนฉันอยู่ อีตาพี่บ้าโทโมะเหรอเนี่ย ทำไมไม่ไปนอนบนโซฟาดีๆนะ มานั่งอยู่ที่พื้นแล้วเอาแขนขึ้นมาก่ายบนเตียงแบบนี้มันนอนสะบายหนักเหรอว่ะวู้

            ฉันค่อยๆลุกแล้วเข้าไปใกล้ๆโทโมะ และกระซิบเรียกเขาที่ข้างหู

    แก้ว : นาย นายโทโมะ เห้ยไฟไหม้ 

 ฉันตะโกนใส่หูไป  

โทโมะ : ห้ะ ไปเอาน้ำมาดับไฟเร็วๆ 

       ฮาว่ะ ดูร้อนรนชิบหาย

แก้ว : ฮาฮาฮ่า

       ฉันนั่งหัวเราะนายนี่อยู่บนเตียง ลกชะมัด สมน้ำหน้าเรียกดีๆไม่ยอมตื่น    

โทโมะ : นี่แกล้งกันเหรอว่ะ ไอตัวแสบ

แก้ว : ป่าวสักหน่อย ก็แก้วปลุกแล้วนายไม่ยอมตื่นเองช่วยไม่ได้ 

โทโมะ : เดี๋ยวเหอะ

แก้ว : ทำไมไม่ไปนอนที่โซฟาล่ะ นอนตรงนี้มันสะบายเหรอ

โทโมะ : ก็ไม่สบายหรอก แต่สัญญากับเด็กคนนึ่งไว้ว่าจะไม่ทิ้งเขาไปไหน เลยไม่อยากอยู่ไกลๆเขาในเวลาที่เขากลัวนะ

          โห้ย ตอบมาซะฮึ้งเลย นี่นายนี่ไม่อยากผิดสัญญาขนาดนั้นเลยเหรอ ซึ้งเลย

แก้ว : ขอบคุณนะที่ไม่ทิ้งเด็กคนนั้นไปไหน ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนเด็กคนนั้ทั้งคืน....

ขอบคุณทั้ง 29เม้นที่เข้ามาเม้นกัน ขอบคุณทั้ง 4700กว่าคนที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ