Theory pink ทฤษฎีสีชมพู

ตะกูล เซนโด
“ม๊าๆ ~ แก้วไปติวหนังสือก่อนนะ” หญิงสาวร่างบาง ผมยาวฟูปะบ่า ผิวละเอียดขาว กอดผู้เป็นแม่ ก่อนจะนั่งรถคันหรูไปที่ โรงเรียน ‘คอนแวน เอ็วคอนซีน’ โรงเรียนที่มีแต่ลูกคุณหนู ผู้มากรากดี คนรวยๆเท่านั้นที่มาเรียนที่นี้
 
 
“เชิญครับคุณหนูแก้ว”เสียงชายวัยกลางดังมาจากหน้าประตูรถ ชายที่มีหน้าที่ขับรถประจำตะกูลเซนโด เปิดประตูให้คนที่อยู่ข้างในอย่างเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเชิญคนข้างในเบาๆ หญิงสาวยิ้มบางๆ แล้วก้าวเท้านวลๆแตะพื้น และออกมาจากในรถ พอหญิงสาวลงจากรถสุดหรู ชายขับรถก็ปิดประตูข้างหลังแล้วขับรถกลับไป 
สวัสดี ฉันชื่อแก้ว เป็นคุณหนูที่ดูไม่เหมื่อนคุณหนูเสียเท่าไรเพราะกริยาท่าทางของฉันมัน ค่อนข้างซนเสียเหลือเกิน ฉันเป็นคนนิสัยค่อยข้างหยิ่งยะโส และถือตัวแต่ก็น้อยกว่าคนส่วนมากในโรงเรียนนี้ เพราะจะว่าไปการหยิ่งเป็นเรื่องธรรมดาของคนในโรงเรียนนี้ซะงั้น บางคนหยิ่งจนน่ามั้นใส้ 
วันนี้วันเสาร์ เด็กที่นี้จะมาติวกันซะส่วนใหญ่ เพราะบางคนว่าไม่อยากไปกวดวิชาในที่เล็กๆบาง อยากใส่เสื้อเครื่องประดับสวยๆมาอวดกันบาง
 
 
“ฟาเรนส์  นี้เธอยังไม่มาอีกหรอ....นี้เธอเห็นผู้ชายดีกว่างั้นหรอ....ฉันไม่ง้อหรอก ไปไหนก็ไป!”ฉันวางสายโทรศัพท์ อย่างฉุนเฉียว เป็นใคร ใครก็โกรธทั้งนั้น  เพื่อนน๋อ เพื่อนรัก นัดจะมาติวกลับไปเดทกลับผู้ชาย ?  ฮึ้ย!  ยัยฟาเรนส์บ้า !! 
ทุกคนกำลังอารมณ์เสียกับนิสัยฉันหล่ะสิ ฉันน่ะเป็นคนอารมณ์โกรธเร็ว แรง รามมาก คือโกรธเร็ว ก็โกรธง่ายไง   โกรธแรง ก็ฉันเป็นคนชอบเหวี่ยง โหดมาก   โกรธรามก็ชอบพานไปทั่ว  ซึ่งทั้งสามอย่างนี้ฉันไม่เคยแก้หายสักที
“ขอโทษนะครับ ห้อง 5-A  ไปทางไหนครับ”ฉันหันขวับไปมองคนที่ถาม หนุ่มหล่อหน้าตาขาวสะอาดเหมือนผู้หญิง  เฮ้ย!  ใช่เวลาจะมาคิดไหมเนี่ย
 
“โน่น!”ฉันชี้ไปตึกที่ฉันจะไปแล้วเดินผ่านอย่างรวดเร็ว ไอ้บ้า! ถามตอนกำลังโกรธ ไม่ชกหน้าหงายก็บุญแล้ว   แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้านายนี้เลยนะ  คงจะอย่างงั้น เพราะปกติคนในโรงเรียนนี้ก็มีเยอะเกินกว่าจะจำหน้าได้อยู่แล้ว
ฉันขึ้นตึกมาโดยไม่สังเกตข้างหลัง แต่เสียงเท้าที่ดังใกล้ๆ และเหมือนใกล้มาก   มันดังอยู่ข้างหลังฉันเอง ฉันหันไปมอง..ผู้ชายคนนั้นนี้เอง ฉันหยุดเดินแล้วหันไปจ้องมองด้วยดวงตาไม่ค่อยสบอารมณซะเท่าไร
 
“ตามมาทำไม !?”เนื่องจากอารมณ์เสียจากเพื่อนสุดที่รักที่หนีไปเที่ยวกับผู้ชาย มันก็ทำให้ความร้อมรุมสุ่ยอยู่ในใจเต็มไปหมด       นี้ยังมีคน หน้าตาเห่ยๆ(?)  ตามมาอีก มันเลยทำให้ฉันพลาดพลั้น กระแทรกเสียงไป
 
“ก็เธออยู่ห้องเดียวกับฉันไม่ใช่หรอ”ห้องเดียว ?  ตกลงนายนี่เป็นเด็กใหม่ใช่ไหมเนี่ย
 
“รู้ได้ไง”
 
“ก็ที่ป้ายคล้องคอเธอไง”นายนั้น พูดแล้วชี้มาที่ป้ายคล้องคอฉัน ฉันเลยสะบัดหน้าหนีทำท่าจะเดินไป
 
“เดี่ยวสิๆ  ฉันชื่อโทโมะนะ เป็นเด็กใหม่ เธอชื่ออะไรหรอ”ทายซิ  มัน(?)ทำอะไร  ก็ฉันกำลังเดินไปอยู่แล้ว นายนี่ก็วิ่งมาดักหน้าฉันแล้วแนะนำตัวซะงั้น
 
“ไม่ได้ถาม”ฉันเดินกระแทรกไหล่นายนั้นไป  แต่... อ๊ากก!  กล้าดียังไงมาจับมือคุณหนูลูกเจ้าของร้านเพรชชื่อดังอย่างฉัน
 
“หยิ่งจัง...แค่ประโยคบอกเล่า  ก็อยากมีเพื่อน”น๊อย กล้าด่าฉันว่าหยิ่งหรอ แต่ก็ชั่งเหอะ ฉันถูกดัดนิสัยมาอย่างงี้อยู่แล้ว  แต่ว่าถ้าในโรงเรียนนี้ ฉันเนี่ยหยิ่งน้อยสุดๆแล้ว เพราะพวกชะนีนางตัวอื่น จะขอบอกโครตหยิ่งมาก ถ้าคนไหนไม่หล่อนะจะหักหน้าสุดๆ หรือถ้าเป็นชะนีเหมือนกันก็จะอิจฉาตาร้อน ยกเว้นเฉพาะกลุ่มของชะนีตนนั้นเอง
 
“ปล่อย...”ฉันตะโกนเบาๆ(?)    ใส่คนที่อยู่ตรงหน้า   แต่มัน(?)ก็ไม่ปล่อย แล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชีอีก
 
“•3 •”หน้ามัน
 
“เออๆ เข้าใจแหละ! ฉันชื่อแก้วพอใจรึยัง!”ฉันพูดเสียงแบบปัดความรำคาญ แล้วสะบัดมือออกจากการจับกุมของมือผู้ชาย >< จริงๆแล้วแอบเขิน  บ้า!     หลังจากที่มือฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันก็วิ่งเข้าห้องเรียนอย่างไว
 
 
 
 
 
ห้อง 5-A
“นักเรียนค่ะวันนี้เราติวกันแค่นี้แหละค่ะ”อาจาร์ยสาว ห่มน้อย  พูดกับเด็กนักเรียนที่มาติวในห้อง ก่อนจะนั่งไคว้ห่าง แล้วทำเป็นเช็กชื่อ  จริงๆแล้วกะจะยั่วนักเรียนสินะ ขาอ่อนๆปานนั้น
 
 
“ขออนุญาตค่ะ”แก้วเดินเข้ามาในห้องอย่างสุภาพที่สุด นี้เธอสายไปจนจบครอสสำหรับครึ่งวันแล้วนะ
 
“นี้! จริญญา ทำไมเธอเพิ่งมา”เสียงแปดหลอด ที่ฟังดูแล้วหน้าราญจากปากของ อริสเบส ครูสาวนุ่งสั้น....ฉันเบะปากอย่างไม่สบอารมณ์(แอบเบะ) เพราะยัยนี้ขี้บ่นมาก  ....พอบ่นจบฉันก็กลับไปนั่งที่ เตรียมจะไปกินข้าว
 
“ขออนุญาตครับ”เสียงดังขึ้นจากหน้าประตูทำให้ฉันหันไปมอง  
 
“นะ....ว้าว !” อาจาร์ย อริสเบส ที่กำลังจะหันไปด่าก็ต้องหยุดปากฉะงั้น  เพราะมองไปยังต้นเสียงนั้น  พอต้นเสียงเดินเข้ามา เสียงฮือฮา กระซิบกระซาบก็ดังขึ้น   ทายซิใครหว่า ??  ก็นายนั้น เองแหละ
 
“เงียบค่ะ!  เด็กใหม่ใช่ไหม”ปากก็ห้ามปรามเด็กให้สงบปากสงบคำ แต่ตัวเองกลับดัดเสียงยั่วเด็กซะ  
 
“ครับ เอ่อ ผมชื่อโทโมะครับ ฝากตัวด้วยนะครับ ^^”เสียงฮือฮา กริ้วกร้าว ดังมาอีกครั้ง  รอยยิ้มอันร่าเริงนั้นคงสะกดใจทุกคน  แม้กระทั่งผู้ชายในห้องก็ดูคล้อยๆไปด้วย 
 
“นั่งตรง...จริญญา”อจ.อริสเบส ผายมือไปยังจริญญา  ....  จริญญา ?  จริญญา!  เอ้า ก็ฉันนี้หว่า
 
“ตรงนี้ฟาเรนส์นั่งค่ะ”ฉันรีบลุกขึ้นแล้ว โบกมือแบบไม่เอาๆ ให้อจ.
 
“ก็ฟาเรนส์ไม่มานิ ก็ให้โทโมะนั่งก่อนก็ได้นิจ้ะ”
 
“เจอกันอีกแล้ว ฉันชื่อโทโมะนะ ^^”หลังจากที่นายนั้นนั่งลง ก็พูดมากทันที ฉันมองหน้าแล้วส่ายหัวไปมา
 
“ไม่ฟัง ไม่อยากรู้จัก”
 
“ฉันชื่อโทโมะนะ”อ๊ากก  นายเป็นบ้าป่ะเนี่ย บอกไม่อยากรู้จัก ก็ไม่อยากรู้จักเส่!
 
“ไม่ได้ถามเลย ไม่ฟัง”ฉันทำท่าทางปิดหูไว้ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงก็ได้ยิน 
 
“ฉันชื่อโทโมะ”
 
“ไม่จำโว้ย!”
 
“ฉันชื่อโทโมะจำด้วย”ยัง อ๊ากกก!
 
“โว้ย ลำคาญ! บอกว่าไม่จำ  ฉันไม่จำหรอกว่านายชื่อโทโมะ”อุ๊บส์  ฉันเผลอ อารมณ์เสียจนพูดเสียงดังเลยหรอเนี่ย ถ้ามองไปรอบห้องตอนนี้ สาบตานับสิบมองมาหาฉันกันหมด ...ฮือ T_T
 


ฝากด้วยนะ *++++*
 


20:05
5122555